Maar als ik het vertel dan…

Iemand voor het eerst vertellen dat je problemen hebt met eten of dat je helemaal niet gelukkig bent, is een hele grote stap. En ook wanneer je een terugval hebt en opnieuw in de problemen bent geraakt, kan de drempel om iemand te vertellen hoe het echt met je gaat, enorm hoog zijn. Toch is het heel belangrijk om je mond open te trekken en er niet in je eentje mee rond te blijven lopen. Maar wat zijn er veel redenen en excuses om dat niet te doen!

Ook ik heb enorm lang tegen deze stap aan lopen hikken. Op sommige momenten wist ik heel goed dat het beter was om wel te gaan praten. Maar toch deed ik het niet. Ik wilde ergens heel graag dat iemand zou weten waar ik mee worstelde, maar aan de andere kant was ik ook heel bang voor wat ze dan over me zouden denken, wat ze zouden gaan verwachten of dat ze er juist helemaal niets van zouden begrijpen. Dus stelde ik het uit met de gedachte:

‘’Als ik het vertel dan…”

‘’…zullen ze het toch niet begrijpen.”
Dit was iets waar ik heel erg bang voor was. Ik hoorde mijn ouders wel eens praten over eetstoornissen en ze leken er weinig van te begrijpen. Logisch, denk ik nu, maar toen vond ik dat heel moeilijk. Ik was bang dat we er ruzie over zouden krijgen, ze me voor geen meter zouden begrijpen en dus wist ik ook totaal niet hoe ik het op een goede manier aan ze moest vertellen. Ze zouden het toch niet snappen.

‘’…moet ik er echt iets mee gaan doen.”
Dit was ook een reden die mij tegenhield om erover te praten. Als ze zouden weten wat voor problemen ik met mezelf had, zou ik mijn eetstoornis los moeten gaan laten. Ik wist dat mijn ouders waarschijnlijk meteen ergens hulp zouden willen zoeken en ik wist helemaal niet of ik daar al aan toe was. Wilde ik eigenlijk wel echt beter worden?

‘’…zullen anderen teleurgesteld in mij zijn.”
Als kind wilde ik heel graag dat mijn ouders trots op me waren. Omdat het op school ook al niet zo goed ging en ik mezelf een complete mislukking vond, zag ik het totaal niet zitten om ze nog meer teleur te stellen. Dat verdienden ze niet, ze hadden altijd hun best voor mij gedaan.

‘’…krijgen ze er nog meer zorgen bij.”
Ook wilde ik niet dat mijn ouders en broers zich zorgen om mij zouden maken. Iedereen had al genoeg aan zijn hoofd. Mijn onnozele gezeur met eten verdienden ze er niet bij. Ik vond dat ik tot last zou zijn en dat ik ze er beter niet mee lastig kon vallen.

‘’…kunnen ze me toch niet helpen, ik moet het zelf doen.”
Mede door alle andere excuses kwam ik vaak tot de conclusie dat ik het beter niet kon vertellen en voor mezelf moest houden. Het was mijn probleem en dat moest ik niet bij anderen neer gaan leggen. Ik zou dit zelf wel oplossen en deed opnieuw een poging om mijn eten op de rit te krijgen.

‘’…vinden ze vast dat ik mij aanstel.”
Zoals bijna iedereen met een eetstoornis was ook ik bang dat ze me een aansteller zouden vinden. Al lang voordat ik flink ondergewicht bereikte had ik een eetstoornis. Ik wilde het wel vertellen, maar ik was bang dat ze me niet dun genoeg zouden vinden. Ik was tenslotte niet zo mager als de anorexia patiënten die een onrealistisch gemiddelde afbeeldde in bladen en op tv. Zo erg was het bij mij nou ook weer niet en dus voelde het als aanstellerij en een nep-eetstoornis.

‘’…gaan ze vast heel erg op me letten.”
Ik was heel bang dat mijn ouders meer op mijn eetgedrag en gewicht zouden gaan letten. Dat vond ik niet alleen vervelend, maar gaf me ook het idee dat ik dus controle over mijn eigen geheim zou gaan verliezen. Ik zou ineens veel zichtbaarder zijn en dat vond ik eng. Ik wilde niet tot last zijn en dus ook zeker niet dat mijn ouders op mij zouden gaan letten en me misschien wel zouden overhalen of dwingen om beter te eten.

Weet je, eigenlijk kan ik nog wel even doorgaan met het bedenken van alle excuses die ik had om niet over mijn problemen met eten te praten. Er is namelijk altijd wel een reden om je mond te houden, uit te stellen en door te gaan tot het nog erger is geworden. Maar je verschuilen achter al die angsten en excuses gaat je nergens naar toe helpen, behalve naar de filistijnen. Je gaat er kapot aan door langer te wachten en uit te stellen. En het levert je niets op, behalve nog meer eetstoornis, nog meer schade en nog meer eenzaamheid.

‘’Als ik het vertel dan…”

‘’…hoef ik er niet meer in mijn eentje mee rond te lopen.”

‘’…kan ik hulp en steun vragen aan de mensen om me heen.”

‘’…is er een opening om hulp te krijgen.”

‘’…komt er ruimte voor herstel in plaats van nog meer schade.”

‘’…geef je jezelf de mogelijkheid om te bouwen aan een gelukkige toekomst.”

‘’…hoef je niet meer te liegen en geheimen te verbergen tegenover anderen.”

‘’…kun je jezelf zijn, zonder dat je je anders hoeft voor te doen.”

En zo kan ik eigenlijk nog wel veel meer goede redenen bedenken waarom ik je aanraad om te gaan praten over jouw problemen. Wat die problemen ook zijn. Of je nu wel of geen eetstoornis hebt, blijkbaar heb je een probleem en ben je niet gelukkig. Daar mag je over praten en hulp bij vragen.
Lees ook eens het blog: ‘’vandaag ga ik het vertellen

Bron foto’s: Weheartit

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

10 reacties op “Maar als ik het vertel dan…”

  1. Wat een fijne blog…. mij psych wil dat ik het ga vertellen maar ik durf/wil (nog) niet…
    Pff zo eng!

  2. Zo herkenbaar, wat een goede blog!
    Wat ik nu heel erg merk, is dat ik voordat ik iemand van mijn eetstoornis had verteld, me eigenlijk heel alleen, eenzaam en als het ware opgesloten in mezelf, voelde. Dat had ik toen niet door, omdat ik al die gevoelens weg stop en probeer te negeren. Toen ik dan uiteindelijk een docent van mijn probleem had verteld, realiseerde ik me hoe ellendig ik me pas echt voelde. Ook al kan het op het moment zelf ontzettend kut zijn om het hardop uit te spreken en iemand te vertellen van je problemen, achteraf voelt dat zó ontzettend goed.
    Deze blog komt eigenlijk op het goede moment: ik heb het dan wel aan een docent en aan 2 vrienden verteld, maar eigenlijk zou het beter zijn als ik het ook aan mijn vriendinnen op school vertelde.

  3. Schot in de roos,.. en ik maar denken dat mijn gedachten en twijfels vreemd zijn..

  4. In Januari heb ik alled verteld aan mn ouders en een van mn vriendinnen. Vorige week heb ik alles verteld in de klas.

    Het was super spannend maar ben toch blij dat ik het gedaan heb.

    Voor de mensen die het willen weten; ik heb een brief geschreven met daarin alles wat mij dwarszat. Echt een aanrader!
    Ik heb hem voor schooltijd op tafel neergelegd. Zo konden mn ouders het lezen en goed over nadenken. En dan ‘s middags praten.. Spannend maar het is het waard!

  5. Wow, dit komt aan! Alles wat hier beschreven wordt, heb ik zo vaak in mijn hoofd gehoord. Elke keer weer, steeds een excuus. Als het ene excuus niet van toepassing is, komt er wel een andere smoes bij me op. Altijd wel iets om eronderuit te komen. En niet alleen bij het begin van m’n eetstoornis, ook nu op dit moment, nu het met eten hartstikke goed gaat, maar in m’n hoofd ik helemaal vastloop, wil ik niet praten. ‘Ik zie er toch gezond uit, dan denken ze dat het goed gaat. Dan kan ik toch niet zomaar zeggen dat het toch niet goed gaat..?’ ‘Ja maar, als ik het vertel dan…’ . Altijd weer.
    Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met dit probleem, en fijn om redenen te lezen waarom je WEL moet gaan praten! Hopelijk gaat dat ook echt lukken.

  6. Ik heb nooit wat verteld. Alle genoemde redenen heb ik ook wel eens gedacht. Wat voor mij de meest belangrijke redenen waren: dan moet ik er iets aan doen en kan ik het niet meer op mijn eigen manier doen, en dan is er ineens iets wat er niet mag zijn. Mijn gedachte was: wat niemand weet, dat is er niet. En ook al had bijna iedereen wel in de gaten dat er wat speelde, ik heb altijd ontkend als ik erop werd aangesproken. En ook zonder praten is het uiteindelijk allemaal goed gekomen.

  7. Luister het liedje ‘Excuses’ van Alanis Morissette eens!

  8. Het blijft altijd heel moeilijk en eng, soms helpt het juist wel omdat je dan meer jezelf kunt zijn ook al heb je het moeilijk.
    Ik heb vooral last van de angst wat anderen dan denken/ vinden maar merk ook dat mensen het aan me zien en er andere invulling aan geven doordat ik niks zeg….. ziekte, drank/drugs pfff vreselijk, nee lieve mensen niks van dat ik heb een eetstoornis, ook een hele nare en hardnekkige ziekte…. tja dat zeg je gewoon niet even…..
    Dank je wel voor deze fijne blog!!!

  9. Zou ik het vertellen aan mijn klas? Ik ben al in therapie maar niemand weet het op school. Ik wilde niet raar gevonden worden Of gemeden of het buitenbeentje. Maar ze voelen vooral ook mijn sociale angst denk ik. Ik ben nl gepest geweest en dat zit me nog dwars…

  10. Pfff heel treffend. Mijn dagelijkse worsteling momenteel…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *