“Maar er is toch niks mis met ons? Waarom zouden wij dan in therapie moeten?” Au, dat deed pijn… Mijn hulpverleners wilden systeemtherapie inzetten en dit is het antwoord dat mijn ouders gaven. Was er dan wel wat mis met mij? Enerzijds wilde ik dingen graag alleen doen en mezelf opsluiten in mijn kamer, maar dat is destructief gedrag waarmee je alleen maar bevestiging geeft aan het stereotyperende beeld. Mijn muren werden hoger en hoger en ik duwde iedereen van mij af: ik kan het zelf! Wetende dat ik mijn ouders eigenlijk heel hard nodig had…
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Ik kon ze natuurlijk niet dwingen om met mij mee te werken, maar ik kon wel accepteren dat zij een verkeerd beeld hadden van wat het probleem nou echt was. In deze blog een aantal tips over hoe je ermee kan omgaan als je familie niet mee wil werken in je behandeling.
Herinner jezelf eraan dat er niks mis is met jou als persoon
Je hebt een probleem, dat maakt jou geen probleem. Je hebt het vast vaker gehoord, maar toch zeg ik het nog een keer. Ik geloofde het niet als mensen dit zeiden tegen mij, omdat het gewoon niet vaak genoeg gezegd werd. Met name omdat ze niet doorhadden dat de keren dat (in)direct vermeld werd dat ik een probleemkind was, veel vaker was dan de keren dat dat weerlegd werd. Het is niet jouw fout dat het er is, maar wel jouw verantwoordelijkheid om je eigen kwaliteit van leven te verbeteren. Dit kan niemand voor jou doen. Het zou natuurlijk fijn zijn als je ouders je zouden steunen in herstel, maar zij weten soms ook niet meer hoe. Zolang ze je niet weerhouden van een gezond klimaat om in op te groeien, kan je er wellicht mee leven. Als ze je ontwikkeling stagneren, moet dat het onderwerp worden. Dan wordt het namelijk een probleem dat elke dag een beetje groeit.
Neem de waarheid van je familie niet als universele waarheid
Er wordt vaak gezegd dat ouders je aan de hand moeten nemen en je de wereld moeten laten zien, maar soms gaat dat gewoon niet zo. Niet alle families zijn de hoeksteen van de samenleving. Dat heeft niks met jou te maken, maar met het feit dat er sprake is van schade bij ouders dat zich dan vaak ook reflecteert op het kind. Wees alsjeblieft niet bang voor alle mensen om je heen en isoleer je niet van de samenleving, want er zijn zoveel mooie en leuke mensen die je daardoor misloopt. Jouw huis en familie is in het grotere plaatje slechts een fractie van de wereld. Er zijn veel meer mensen, families en vrienden die je kan maken. Creëer je eigen veilige omgeving door je te omringen door de juiste invloeden en soms vind je die nou eenmaal buiten de traditionele beelden.
Lees ook Farahs blog: Ik koos voor een leven zonder mijn familie.
Bespreek het met je behandelaren
Benoem duidelijk wat de reactie van je ouders met je doet. Hierdoor kan je het een plek geven en kijken naar alternatieve oplossingen. Blijf vooral praten over wat je nou echt dwars zit; dit soort gesprekken kunnen je ook waardevolle antwoorden geven over de kern van je eetstoornis. Afwijzing en denigrerende opmerkingen zijn een vorm van emotionele mishandeling. Dat is niet oké en dat mag je voor jezelf erkennen. Niemand mag je op deze manier omlaaghalen en vooral niet als je al in een kwetsbare positie zit.
Vraag altijd waarom je ouders zo reageren
Het is hartstikke terecht om op een rustige toon te vragen waarom ze zo reageren. Zij vragen veel van jou en jij mag dan ook best het één en ander aan hen vragen. Misschien zet je hen ook even aan het denken. Je hoeft het niet allemaal binnen te houden; je mag je grenzen bewaken. Tot hier en niet verder. Ze hoeven niet met alles je handje vast te houden, maar ze mogen wel ophouden met je in de weg zitten. Niemand heeft daar het recht toe en zelfs je ouder mag je daarop wijzen. Voor beide zal dit als een leermoment werken. Dit kan tot waardevolle gesprekken leiden, want voor hetzelfde geld hebben zij niet door wat voor invloed zij op jou hebben (gehad).
Geef hen ook tijd om aan het idee van hulp te wennen
Het kan soms zo zijn dat zij nog gewoon moeten wennen aan het idee dat iemand zich zo erg bemoeit met de familiedynamiek. Dit is iets wat zij waarschijnlijk altijd al hebben bepaald en hebben hooggehouden; het kan heel confronterend zijn wanneer een buitenstaander zich er opeens mee bemoeit. Het idee van therapie en hulp moet gewoon duidelijk uitgelegd worden. Het is best wel ‘westers’ om therapieën te ontvangen en als je ouders bijvoorbeeld uit andere landen komen waar dit niet zo is, dan kunnen ze het verkeerd opvatten. Dit is pure miscommunicatie en hierin moet er ook binnen de hulpverlening oog voor zijn. Kaart dit ook aan bij je hulpverleners, want zij zullen hier wat mee moeten doen. Voor jou en net zo goed voor alle mensen na jou.
Passeer jezelf niet in je behoeftes
Wanneer je ouders ergens echt niet in mee willen werken, kan je ze uiteraard niet dwingen. Ontneem jezelf hiermee niet alle hulp, al staat je familie er niet achter. Systeemtherapie gaat misschien niet werken, maar een individuele therapie moet nog prima kunnen. Soms moet je keuzes maken in belang van jezelf, want je gaat niet de hele wereld tevreden krijgen. Blijf te allen tijde transparant in wat je doet en de keuzes die je maakt. Eerlijkheid is een vorm van respect die je niet mag verliezen. Als ze het allemaal echt niet willen en je belemmeren in je ontwikkeling is dát hetgeen waar het gesprek over moet gaan. Jouw ontwikkeling gaat voor. Kies voor jezelf, want niemand anders zal zo onvoorwaardelijk voor jou kunnen kiezen als jijzelf.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie