Een half jaar geleden was het zo ver: ik had de magische grens overschreden van ondergewicht naar een normaal BMI. Het zat wellicht net voorbij die ondergrens, maar ik was er toch maar mooi! Het had me heel wat strijd, intensieve behandeling, therapieën, huilbuien, angst en boosheid gekost. Ik realiseerde me ook dat ik met het aankomen dingen terug kreeg: energie. Energie om leuke dingen te doen met mijn man en vrienden, om te gaan werken, om te sporten, kortom: om te leven.
Alhoewel iedereen zegt dat ik er nog steeds erg slank uit zie en dat een paar kilo meer me niet zou misstaan, vind ik het wel genoeg. Zoals ik nu ben, ben ik toch gezond? Mijn BMI is toch goed? Ik kan mijn lijf nu enigszins accepteren, zoals het er nu uitziet. Ik weet niet wat een paar kilo meer daar weer mee gaat doen…
Ergens in mijn brein heb ik dus die magische grens bereikt. Toen was het klaar. Ik ging automatisch op de rem. Hier en daar een beetje minder, want anders stopt dat aankomen nooit. Hier en daar een beetje minder kan toch geen kwaad? Dat ik zo nu en dan honger heb, dat hoort er blijkbaar bij. Waarschijnlijk is dat normaal…of maak ik mezelf dat wijs?
Er was namelijk een tijd dat ik geen rem had. Een tijd waarin ik juist overgewicht had, gewoonweg van te veel eten. Ik vond eten fijn, lekker en het ene na het andere stopte ik in mijn mond. Niet twee speculaasjes, maar tien. Niet één schaaltje chips, maar de hele zak en dat meerdere keren per week… Dat wil ik niet meer! Door deze geschiedenis ben ik er van overtuigd dat ik de teugels niet kan loslaten, ik ben niet te vertrouwen rondom eten. Wat als ik de teugels laat vieren en ik weer de andere kant uitschiet?
Nee, dan liever zo. Gewoon een beetje opletten, zeker niet te veel. En op die manier hanteer ik mijn gewicht met dat net gezonde BMI al een half jaar. Want ik ben toch gezond? Volgens het Voedingscentrum in ieder geval wel…
Dat is waar het knaagt. Want ik voel me helemaal nog niet gezond. Met vlagen denk ik nog constant aan eten. Ik ervaar vaak honger, maar durf dan niets te eten. Minder is altijd beter in mijn hoofd en uit eten gaan geeft paniek. En het allergrootste ding: ik mis mijn menstruatie… Ergens denk ik: hoe kan dat nou? Ik heb toch een gezond BMI.
Het frustreert me dat mijn lijf zich blijkbaar nog niet veilig genoeg voelt. Maar kinderen wil ik wel, dus er moet iets veranderen. Verstandelijk weet ik wat ervoor nodig is en wat ik moet doen. Maar mijn gevoel wilt nog niet mee. Ik word verlamd door angst en meer eten wilt maar niet lukken, terwijl minder eten nog steeds erg makkelijk is. Dit doet mij en mijn omgeving pijn.
Komt er ooit een goede tijd om die blokkade te doorbreken? Of is het een kwestie van doen en zien wat het je oplevert? Misschien kan ik ook gelukkig zijn met een iets hoger getal, nog steeds gezond maar gewoon iets hoger. Zou het? ….want ik ben nu toch ook al gezond?
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie