Na vele onderzoeken in het ziekenhuis kwam eind augustus dan eindelijk het verlossende woord: er waren anti stoffen tegen de ziekte van pfeiffer gevonden in mijn bloed: de reden van mijn steeds terugkerende misselijkheid was de ziekte van pfeiffer. Ik was onwijs blij, net zoals alle mensen om mij heen, na zoveel onderzoeken en de daarmee verbonden teleurstellingen dachten we eindelijk te weten wat er met mij aan de hand was. Door de ziekte van pfeiffer was mijn lever vergroot waardoor ik dingen als alcohol en vetrijke producten slechter kon verdragen. Bovendien merkte ik dat als ik minder at, ik minder snel ziek werd. Hierdoor stopte ik met het drinken van alcohol en het eten van vetrijke producten, zoals chocolade en chips en minderde ik mijn maaltijden door de dag heen.
Op een bepaald moment was ik hersteld van de ziekte van Pfeiffer maar sloeg ik door in het ‘gezonde’ eetgedrag. Ik at vooral fruit en verder was mijn ontbijt een kommetje havermoutpap en at ik netjes mee met het avondeten. Ik zag in dat waar ik mee bezig was niet goed was en een vriendin van mij wees mij er ook op. Begin oktober ben ik naar mijn ouders gestapt en heb ik ze een zelf geschreven brief voorgelezen. Ook heb ik mijn vriendinnen ingelicht.
Ik vertelde in de brief dat het niet goed met mij ging en dat ik mijzelf obsessief woog. Wij hebben toen de keuze gemaakt voor een kinderpsycholoog, die heb ik twee dagen later opgebeld met de vraag of zij hier ervaring mee heeft en dat had zij. Een week later konden we met zijn drieën al terecht voor een intake. De therapie hielp, maar niet genoeg. Dat bleek in december, mijn psycholoog belde mijn moeder na een sessie op om te vertellen dat ze mij niet meer verder kon helpen, het ging alleen maar bergafwaarts en het was nu belangrijk de huisarts in te schakelen. Omdat dit tijdens de feestdagenperiode was kon ik pas begin januari terecht bij de huisarts. Hij stuurde mij door naar Triversum, een kliniek voor psychische stoornissen die het dichtstbij was voor mij.
Ook dit duurde opnieuw lang, in februari kon ik daar pas terecht voor een intake. Een paar weken daarna startte ik gelukkig wel met groepstherapie. Dit heeft mij redelijk geholpen omdat je eindelijk het gevoel krijgt niet de enige te zijn, maar het heeft mij ook verwarring opgeleverd. Ieder meisje in de groep vond zichzelf te dik in de spiegel, hiermee kon ik mij niet identificeren.
Ik kreeg dan ook vaak de vraag als ik vertelde over mijn eetstoornis tegen omstanders “Maar vind/vond jij jezelf dan te dik?” waarop ik iedere keer antwoordde met “Nee, dat is het dus niet.” Waarop mensen mij vaak weer raar en onbegrepen aankeken. Als ik in de spiegel keek werd ik heel ongelukkig en niet omdat ik mijzelf te dik zou vinden, maar omdat ik net zoals iedereen om mij heen alleen maar botjes zag. Ik kon soms heel lang naar mijzelf staren in de spiegel en dan telkens denken “…maar dit ben ik toch niet?”
Ik was doorgeslagen in mijn eetgedrag en ik ontwikkelde angsten voor al het eten dat ongezond leek in mijn hoofd. Ik raakte verslaafd aan de controle, wat eigenlijk een schijncontrole was, want in werkelijkheid was ik zelf de regie kwijt. Mijn dag bestond alleen nog maar uit het bedenken wat en wanneer ik wat ging eten en de kilo’s bleven er maar afvliegen, ik kon niet meer stoppen.
Wat mij uiteindelijk geholpen heeft is dat mijn ouders een aantal keren gewoon goed boos op mij zijn gaan worden met vragen als “Waar ben je nou mee bezig?”. Toen Triversum ons doorverwees naar het ziekenhuis stelde mijn moeder met behulp van proud2bme een eetlijst op, hier ben ik mij aan gaan houden, ik wilde écht niet naar een kliniek, of opgenomen worden in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis werden allerlei onderzoeken gedaan, hieruit bleek gelukkig dat alles in mijn lichaam nog perfect werkte, mijn lichaam was ijzersterk. Maar omdat mijn BMI gewoon té laag was mocht ik niet meer naar school en ook niet meer werken, dit was een keiharde klap voor mij. Samen met de diëtiste hebben we de eetlijst uitgebreid vanwege mijn hoge stofwisseling. Ik kreeg hierdoor ook bovenop mijn maaltijden drinkvoeding.
Ik wist dat ik nu keihard moest gaan vechten, ik wilde zo graag mijn leven weer terug en ook mijn oude lichaam. Maar toen ik weer normale hoeveelheden begon te eten werd ik weer ziek, ik kreeg opnieuw veel last van mijn darmen. Dit frustreerde mij enorm want het belemmerde het aankomproces. We hebben de kinderarts hierover ingelicht en die vertelde dat het al die tijd verstopping was. Zij heeft mij laxeermiddel en laxeerpillen meegegeven, die slik ik nu nog steeds en dit helpt heel goed. Ik kreeg mijn oude leven terug, van iedereen om mij heen hoorde ik dat ze de oude Merel weer begonnen te zien en ik at steeds meer waar ik zin in had en soms zelfs bovenop mijn eetlijst. Ik ga weer naar feestjes en festivals en ik geniet weer optimaal van het leven, ook mét een biertje of wijntje in de hand.
Therapie heeft mij niet zozeer geholpen, ik heb vooral veel gehad aan mijn ouders en aan proud2bme. Verder kan ik zeggen dat ik zelf veel heb gedaan, ik ben tegen de eetstoornis ingegaan en dit zorgde vaak voor de nodige tranen en soms een zwaar ongelukkig gevoel, iets wat ik nog steeds niet kan omschrijven. Ik ben vaak afgeschrikt door teksten als “je zult nooit volledig genezen van een eetstoornis”, maar ik heb nu zelf ingezien dat dit wél kan. Zoals al vaker is gezegd: het krijgen van een eetstoornis is geen keuze, maar je hebt wel zelf de keuze om te herstellen. Mijn leven is nu zoveel mooier dan dat het toen was. Door mijn snelle stofwisseling moet ik nog wel een paar kilo aankomen, maar het belangrijkste is dat het in mijn koppie goed zit en meer dan dat ik er nu voor doe kan ik niet, het is gewoon nog even wachten.
Over een paar dagen hoor ik of ik geslaagd ben voor de HAVO en dan kan ook dat feestje beginnen. Een nieuwe periode zonder ziektebeelden is aangebroken en ik ga er volop van genieten.
foto’s: hamzadaoui
P.s. Herken je je nou in bovenstaande én zou je het prettig vinden om hierover eens door te praten, kom dan gerust eens langs in onze dagelijkse chats tussen 19:00 uur en 21:00 uur of open een topic op ons forum.
Veel liefs, Merel
Geef een reactie