Mag er iemand voor mij zorgen?

Vrijheid en autonomie zijn twee begrippen die voor mij hoog in het vaandel staan. Ik ben graag een onafhankelijk persoon, ik bepaal graag mijn eigen dingen in het leven en heb een hekel aan verantwoording telkens afleggen. Maar toch… aan de andere kant vind ik het maar een beetje eng. Te veel vrijheid kan verkeerde wendingen krijgen en te veel autonomie kan ook tot eenzaamheid leiden. Dit klinkt allemaal een beetje vaag, want wat is er nu mis met vrijheid dan en waarom kan autonomie ook niet altijd het juiste brengen? Ik deel graag met jullie mijn ervaring!

Vrijheid in mijn kinderjaren

Als jong meisje ben ik behoorlijk vrij opgevoed. Ik weet nog goed dat ik ongeveer vijf jaar oud was en ik een eigen snoepkastje had. Hierin mocht ik pakken wat ik wilde en vulde hem ook elke week opnieuw bij met mijn eigen gekozen snoepjes en koekjes. Eén van mijn beste vriendinnetjes wist niet wat ze meemaakte… Ze vertelde aan haar moeder dat ik gewoon zelf mocht bepalen hoeveel en wat ik aan snoepjes en koekjes at. Haar moeder geloofde het ook niet dat een kind van vijf dit zelf voor het zeggen had. Deze vrijheid was als kind erg leuk en ben er zeker ook enigszins zelfstandiger door geworden. Echter, op elfjarige leeftijd nam deze vrijheid verkeerde vormen aan. Ik was dus al vanaf jongs af aan gewend om zelf te bepalen wat ik at en deed vanaf ongeveer tien jaar de boodschappen voor het gezin. Ik bepaalde dus wat er op tafel kwam te staan.

Mag er iemand voor mij zorgen?

Op mijn elfde is de anorexia zich gaan uiten, dus dat kwam uiteraard terug in wat er werd gekocht en gekookt. Het magerste vlees zocht ik uit, het magerste beleg werd in de boodschappenkar geladen en drinken met calorieën haalde ik niet meer in huis. Gek genoeg werden er geen opmerkingen hierover gemaakt thuis en ik kon vrolijk verder gaan om mezelf eens goed uit te hongeren. Na een aantal maanden ging het enorm slecht met mij en de vrijheid die ik had over mijn eigen leven werd afgenomen door mijn eetstoornis. Thuis kreeg ik nog steeds alle vrijheid, maar de vrijheid die ik over mezelf had, verloor ik elke dag een beetje meer. Uiteindelijk was de complete vrijheid voorbij en werd ik opgenomen in een kliniek.

Autonoom als puber

Na mijn eerste opname werd het er niet makkelijker op voor mij. Ik was nog lang niet genezen van de anorexia, maar de vrijheid keerde thuis weer terug. Opnieuw kon ik weer bepalen wat en hoeveel ik at. Daarnaast verkeerde ons gezin niet in de meest gezonde situatie en moest ik mij jarenlang zelf zien te redden. De boodschappen moest ik doen, het huishouden hield ik draaiende en heb mijn eigen toekomstbeeld moeten bepalen. Zonder meedenkend advies heb ik gekozen voor een studie binnen de gezondheidszorg, wist een bijbaantje te bemachtigen en heb met trots mijn master diploma mogen behalen.

Verlangen naar zorg als volwassene

Wanneer ik dit zo opschrijf, lijk ik een heel vrij leventje te hebben gehad en is het is maar raar dat ik met zo’n mooi leven een eetstoornis moest krijgen. Toch denk ik dat het niet geheel uit de lucht is komen vallen. Doordat ik altijd al heb moeten kiezen voor mezelf en ook eigenlijk heb moeten zorgen voor mezelf, zocht ik ergens een stukje controle. Ergens moest ik mijn vrijheid inkaderen en hiervoor had ik mijn anorexia ontdekt. Daarnaast kan ik je vertellen dat het een behoorlijke klus is om al vanaf jongs af een volwassen rol op je te nemen. Na mijn eerste opname in de kliniek ben ik nogmaals opgenomen in een ziekenhuis voor mijn eetstoornis. Dit was verre weg van de vrijheid die ik had, maar toch bracht het ergens rust.

Mag er iemand voor mij zorgen?

Ik hoefde niet meer na te denken over hoeveel ik moest eten, ik hoefde niet meer na te denken of ik mijn ouders wel voldoende ondersteunde in het gezin en ik hoefde even niet meer voor mezelf te zorgen. Er werd door de artsen bepaald hoeveel calorieën ik per dag binnen moest krijgen. Er werd door de verpleegkundigen bepaald wanneer ik mocht bewegen en de taak als volwassen vrouw kon ik destijds even laten vallen. Bij thuiskomst was er nog altijd niets veranderd en kon ik het opnieuw alleen uitzoeken. Help… weer alles zelf moeten gaan bepalen… Gelukkig werd ik ouder en wijzer, zag hoe mijn vrienden met bepaalde zaken om gingen en kon langzaam maar zeker beter voor mezelf kiezen.

Nu ben ik een behoorlijk zelfstandige vrouw die haar eigen huishouden draaiende mag houden en die met een vrolijke lach naar haar werk gaat. Toch is het stukje vrijheid en autonomie nog altijd lastig. Waar is de grens? Tot hoever mag ik nog hulp vragen aan iemand? Pas geleden heeft iemand tegen mij gezegd: “ik wil ook voor je zorgen.” Zorgen voor mij… Ik wist niet hoe ik het had. Een gevoel van warmte en verdriet stroomden door mijn lichaam. Waarom wil iemand voor mij nu nog zorgen? Mag dat wel als je volwassen bent? En toch is deze zin niet uit mijn hoofd gegaan en pak ik haar woorden met beide handen aan. Samen staan we toch altijd sterker. Ja, ze mag voor mij zorgen…

Fotografie: Victoria Borodinova

Hoe verlang jij naar zorg?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

5 reacties op “Mag er iemand voor mij zorgen?”

  1. Lastige kwestie en erg herkenbaar. Ook Ik was altijd de persoon die alle touwtjes bij elkaar hield. Zorgde dat niks escaleerde. Ik was altijd bezig met zorgen voor andere. Zorgen dat alles goed verliep. Anorexia is iets wat mij controle gaf over mezelf, over mijn gevoelens. Maar wie zorgt er voor mij? Ik vind het lastig om hulp te accepteren. Mijn eigenwaarde is laag en ik verdien het niet. Op dat gebied moet ik nog veel leren. Hoe accepteer je zorg van andere? Ik vind het dapper van je dat je dit toelaat en zover bent gekomen in je eentje. Iets om heel erg trots op te zijn. Wens je t aller beste voor de toekomst. Ga zo door, want je verdiend het dat er mensen om je heen zijn die voor jou willen zorgen.

  2. heel heel herkenbaar meisje, en inderdaad, durven toelaten dat er gezorgd voor jou wordt blijf ikzelf ook lastig vinden…….maar ook jij bent het waard, je mag er zijn!

  3. Het is best moeiijk om zorg en hulp toe te laten en om jezelf kwetsbaar te laten zien.Je moet op de ander kunnen vertrouwen en dat is niet altijd makkelijk.
    Als je het niet meegekregen hebt of je bent later erg gekwetst vertrouw je mensen maar moeilijk.Je moet leren dat je jezelf altijd hebt wat er ook gebeurt.
    Het helpt dan om te weten dat je voor jezelf KUNT zorgen en dat het aanvaarden van zorg en keuze is,dat je er niet afhankelijk van bent .
    Zeg je altijd nee ben je als een cactus
    Je hebt stekels aan de buitenkant,maar van binnen ben je zacht en niet zo sterk als je je voordoet.
    Je mag zacht zijn aan de buitenkant ,maar sterk van binnen.
    Sterk zijn is om te weten wanneer je hulp nodig hebt en het dan ook vragen.

  4. Wauw, die een na laatste zin die je schrijft “samen staan we toch altijd sterker”, vind ik zo mooi en ik ben heel blij om te lezen dat er iemand is die tegen je heeft gezegd dat ze voor je wil zorgen en dat ook echt doet! Want het maakt inderdaad niet uit dat je volwassen bent, echt niet. Je verdiend het om zorg te krijgen, los van hoe jong of oud je bent.
    Je verhaal raakt me echt. En ook het stukje dat je schrijft ‘Wanneer ik dit zo opschrijf, lijk ik een heel vrij leventje te hebben gehad en is het is maar raar dat ik met zo’n mooi leven een eetstoornis moest krijgen’. Ik had juist precies het tegenovergesteld, want toen ik je verhaal aan het lezen was, was het net of ik voelde wat je (misschien) daarin dan hebt gemist en wat je dus ‘opvulde’ met de eetstoornis. Ikzelf ben juist wel opgegroeid met ouders die voor mij zorgden, een moeder die altijd thuis was (werkte thuis) en ik zit veel meer aan de andere kant, namelijk dat ik best wel afhankelijk kan zijn, bang ben om autonomie te hebben, bang om dingen verkeerd te doen. Maar m’n eetstoornis is wel ‘mijn’ stukje controle (en heeft met andere dingen te maken). Maar wat zou ik het je gunnen dat je niet altijd het gevoel hoeft te hebben dat je verantwoordelijk bent, dat je autonomie moet hebben, dat je voor anderen moet zorgen én voor jezelf… Het is oké als je eens een stapje terug doet, laat anderen even voor jou zorgen, want als je niet goed voor jezelf zorgt dan kún je niet eens voor anderen zorgen. Sommige mensen denken dat het sterk is om vol te houden en het zelf te doen. Dat is niet zo. Het is sterk om om hulp te vragen en/of zorg toe te laten!
    Dat verdien je!

  5. Niets dan wat ik nu liever wil, alles is teveel !
    Thanks voor je stimulerende blog ! ❤️

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *