Hard werkend zit ik achter m’n computer te tikken. Mijn raampje staat open en ik hoor de kinderen op het schoolplein spelen. Ik hoor ze lachen en naar elkaar gieren en schreeuwen. Ik stop even met tikken en loop naar het raam. Zwijgend luister ik verder naar de kinderen en besef dat ik graag opnieuw kind zou willen zijn. Kon ik de tijd maar terugdraaien…
Mijn kinder- en jeugdjaren
Tijdens mijn kinderjaren was ik ook één van die gierende en schreeuwende kindjes op het schoolplein. Niets was bijna te gek en samen met mijn beste vriendin brachten we de juf nog weleens wat spanning. Soms net iets te hoog op de schommel of ik knalde weer eens keihard op de grond door onze hardloopfestijnen. Daarnaast haalde ik goede cijfers op school en probeerde voor iedereen in de klas aardig te zijn. Voor de buitenwereld leek ik het perfecte kind met een liefdevol en zorgzaam gezin, maar achter de deur gingen er ook vele andere dingen schuil.
Toen ik in groep vier zat, maakte ik voor de eerste keer een psychose van mijn moeder mee. In mijn ogen vertoonde m’n moeder allemaal vreemd gedrag en ik snapte niet waarom ze dit allemaal deed en waarom ze dit niet kon stoppen. Ik begreep wel dat het niet goed met haar ging en dat ze moest worden geholpen. Mijn moeder verbleef een aantal weken in een kliniek en ik mocht haar meerdere malen per week bezoeken. Ik kreeg een inkijkje in de wereld van de geestelijke problematiek, waarmee ik later zelf veel te maken zou gaan hebben. Tijdens mijn kinder- en jeugdjaren heeft mijn moeder meerdere keren een psychose gekregen, afgewisseld met depressieve periodes. Deze problemen hebben een behoorlijk grote impact op mijn opvoeding gehad, wat ik veel later pas ging beseffen. De rollen waren omgedraaid; ik was de moeder in het gezin en mijn moeder het kind. Deze situatie wordt met de term parentificatie aangeduid, waarover voormalig redactielid Sandra deze blog heeft geschreven.
De problematiek van mijn moeder en de gevolgen die het zich meebracht binnen ons gezin heeft waarschijnlijk mede geleid tot het ontwikkelen van mijn eetstoornis, mijn lage zelfvertrouwen en mijn perfectionisme. Ik was bang om op te vallen in het gezin, was bang om fouten te maken en probeerde alles zo goed mogelijk te doen om alsnog een ‘perfect’ gezin te vormen. Doordat ik mezelf deze regels oplegde en veel verantwoordelijk op me nam, had ik zelf ook een grote behoefte ontwikkeld voor het ontvangen van aandacht en zorg. Ik wist me geen raad met deze verlangens en vond mijn uitweg hiervoor denk ik in mijn eetstoornis. De eetstoornis gaf me zowel rust in mijn hoofd als zorg en aandacht van hulpverleners. Het was een ‘prachtig’ middel om mijn behoeftes te vervullen. Toen nog niet wetende dat ik mijn eetstoornis niet meer zou kunnen stoppen en het ook veel meer gevolgen zou hebben dan de zorg en aandacht waarnaar ik verlangde. Het gaf me broze botten, een schildklierprobleem, een groeistoornis, verminderde vruchtbaarheid, een continue strijd in mijn hoofd, eenzaamheid en walging van mezelf. (Ook Irene heeft over de gevolgen van een eetstoornis een uitgebreide blog geschreven, die kun je hier vinden.)
Dit was toch niet het leven van een kind en puber dat ik mezelf had voorgesteld. Gelukkig heb ik ondanks mijn eetstoornis en mijn opgroeiproces wel een mooie studie mogen behalen en heb ik een huisje voor mezelf gevonden. Ook heb ik altijd vriendinnen om me heen gehad die me altijd hebben gesteund. Daarvoor ben ik ontzettend dankbaar. Indien jij nu nog middenin je eetstoornis zit als kind of als puber wil ik je graag meegeven wat ik liever had gedaan. Wat zou ik doen als ik de tijd kon terugdraaien?
Foto: Marli 10 jaar
Mijn tweede jeugd
Wees vanaf het begin open
De ochtend dat mijn moeder moest worden opgenomen, kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Het was ontzettend vroeg en ik moest met spoed naar een vriendje in de buurt worden gebracht. Ik moest mijn veiligheid houden en mijn moeder ook. Toen ik op school kwam, heb ik aan mijn ouders moeten beloven dat ik niets over deze situatie zou vertellen. De juf merkte wel op dat ik van slag was, maar ik vertelde dat mijn moeder in het ziekenhuis lag. De eerste leugen was gezet, waarna er nog vele leugens zouden volgen. Er zijn meerdere leerkrachten en hulpverleners geweest die me hebben gevraagd naar mijn thuissituatie en naar mijn problemen. Nooit heb ik deze (meteen) naar waarheid beantwoord. Ik had geleerd dat geestelijke problematiek beschamend is en dat je dit het beste onder de tafel verborgen kunt houden. Jaren en jaren later ben ik stap voor stap open geworden over alles wat erin mijn hoofd en mijn omgeving omging. Maar dit was veel te laat. Ik had meteen eerlijk moeten zijn. Dan had ik ook veel eerder hulp kunnen krijgen.
Accepteer hulp
In de periode dat mijn moeder ziek was, heeft ze weinig hulp geaccepteerd. Uiteraard is dit haar keuze, maar hierdoor heb ik wel een bepaalde mening over hulpverleners meegekregen. Tijdens mijn eetstoornisperiode heb ikzelf ook jarenlang hulp afgewezen. Ik dacht dat niemand me zou begrijpen en dat ze me alleen maar wilden vetmesten. Dit was wat ik voor hen invulde, maar ik heb ze ook nooit de kans gegeven om te bewijzen dat dit niet hun intentie was. En nu, nu ik opnieuw word geconfrontreerd met mijn eetstoornis (in deze blog kun je er meer over lezen) was er weer de twijfel om hulp te vragen. Maar ik weet dat ik deze hulp nodig heb en heb ook besloten om de stap hiervoor te zetten.
Deel je behoeftes
Het was niet de meest standaard opvoeding die ik heb gekend. Niemand die ik hiervoor iets verwijt, maar achteraf had ik ook veel eerder moeten aangeven waar mijn behoeftes lagen. Doordat ik de zorg in het gezin op me nam, kwam ik de aandacht die een kind nodig heeft voor een deel tekort. Toen ik kind en puber was, heb ik hier nooit bij stil gestaan. Ik wist namelijk niet beter en heb ook altijd met liefde deze zorg op me genomen. Echter besef ik nu dat ik ook graag meer kind had willen zijn en ook meer de puber had willen uithangen. Ik had ook graag bij de juf op schoot gezeten en had tijdens mijn middelbare school ook graag willen uitgaan en een keertje dronken willen zijn. Mijn behoeftes heb ik altijd weggestopt en daarvan heb ik veel spijt.
Als je nu nog middenin je eetstoornis zit of met andere problematiek worstelt, wil ik heel graag bovenstaande tips aan je meegeven. Het is beter om het nu nog te veranderen dan later net zoveel spijt te ervaren als ik. Wacht niet tot morgen, maar doe het vandaag!
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie