Mag ik opnieuw kind zijn?

Hard werkend zit ik achter m’n computer te tikken. Mijn raampje staat open en ik hoor de kinderen op het schoolplein spelen. Ik hoor ze lachen en naar elkaar gieren en schreeuwen. Ik stop even met tikken en loop naar het raam. Zwijgend luister ik verder naar de kinderen en besef dat ik graag opnieuw kind zou willen zijn. Kon ik de tijd maar terugdraaien…

Mijn kinder- en jeugdjaren 

Tijdens mijn kinderjaren was ik ook één van die gierende en schreeuwende kindjes op het schoolplein. Niets was bijna te gek en samen met mijn beste vriendin brachten we de juf nog weleens wat spanning. Soms net iets te hoog op de schommel of ik knalde weer eens keihard op de grond door onze hardloopfestijnen. Daarnaast haalde ik goede cijfers op school en probeerde voor iedereen in de klas aardig te zijn. Voor de buitenwereld leek ik het perfecte kind met een liefdevol en zorgzaam gezin, maar achter de deur gingen er ook vele andere dingen schuil. 

Toen ik in groep vier zat, maakte ik voor de eerste keer een psychose van mijn moeder mee. In mijn ogen vertoonde m’n moeder allemaal vreemd gedrag en ik snapte niet waarom ze dit allemaal deed en waarom ze dit niet kon stoppen. Ik begreep wel dat het niet goed met haar ging en dat ze moest worden geholpen. Mijn moeder verbleef een aantal weken in een kliniek en ik mocht haar meerdere malen per week bezoeken. Ik kreeg een inkijkje in de wereld van de geestelijke problematiek, waarmee ik later zelf veel te maken zou gaan hebben. Tijdens mijn kinder- en jeugdjaren heeft mijn moeder meerdere keren een psychose gekregen, afgewisseld met depressieve periodes. Deze problemen hebben een behoorlijk grote impact op mijn opvoeding gehad, wat ik veel later pas ging beseffen. De rollen waren omgedraaid; ik was de moeder in het gezin en mijn moeder het kind. Deze situatie wordt met de term parentificatie aangeduid, waarover voormalig redactielid Sandra deze blog heeft geschreven. 

De problematiek van mijn moeder en de gevolgen die het zich meebracht binnen ons gezin heeft waarschijnlijk mede geleid tot het ontwikkelen van mijn eetstoornis, mijn lage zelfvertrouwen en mijn perfectionisme. Ik was bang om op te vallen in het gezin, was bang om fouten te maken en probeerde alles zo goed mogelijk te doen om alsnog een ‘perfect’ gezin te vormen. Doordat ik mezelf deze regels oplegde en veel verantwoordelijk op me nam, had ik zelf ook een grote behoefte ontwikkeld voor het ontvangen van aandacht en zorg. Ik wist me geen raad met deze verlangens en vond mijn uitweg hiervoor denk ik in mijn eetstoornis. De eetstoornis gaf me zowel rust in mijn hoofd als zorg en aandacht van hulpverleners. Het was een ‘prachtig’ middel om mijn behoeftes te vervullen. Toen nog niet wetende dat ik mijn eetstoornis niet meer zou kunnen stoppen en het ook veel meer gevolgen zou hebben dan de zorg en aandacht waarnaar ik verlangde. Het gaf me broze botten, een schildklierprobleem, een groeistoornis, verminderde vruchtbaarheid, een continue strijd in mijn hoofd, eenzaamheid en walging van mezelf. (Ook Irene heeft over de gevolgen van een eetstoornis een uitgebreide blog geschreven, die kun je hier vinden.)

Dit was toch niet het leven van een kind en puber dat ik mezelf had voorgesteld. Gelukkig heb ik ondanks mijn eetstoornis en mijn opgroeiproces wel een mooie studie mogen behalen en heb ik een huisje voor mezelf gevonden. Ook heb ik altijd vriendinnen om me heen gehad die me altijd hebben gesteund. Daarvoor ben ik ontzettend dankbaar. Indien jij nu nog middenin je eetstoornis zit als kind of als puber wil ik je graag meegeven wat ik liever had gedaan. Wat zou ik doen als ik de tijd kon terugdraaien?

Foto: Marli 10 jaar 

Mijn tweede jeugd 

Wees vanaf het begin open 

De ochtend dat mijn moeder moest worden opgenomen, kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Het was ontzettend vroeg en ik moest met spoed naar een vriendje in de buurt worden gebracht. Ik moest mijn veiligheid houden en mijn moeder ook. Toen ik op school kwam, heb ik aan mijn ouders moeten beloven dat ik niets over deze situatie zou vertellen. De juf merkte wel op dat ik van slag was, maar ik vertelde dat mijn moeder in het ziekenhuis lag. De eerste leugen was gezet, waarna er nog vele leugens zouden volgen. Er zijn meerdere leerkrachten en hulpverleners geweest die me hebben gevraagd naar mijn thuissituatie en naar mijn problemen. Nooit heb ik deze (meteen) naar waarheid beantwoord. Ik had geleerd dat geestelijke problematiek beschamend is en dat je dit het beste onder de tafel verborgen kunt houden. Jaren en jaren later ben ik stap voor stap open geworden over alles wat erin mijn hoofd en mijn omgeving omging. Maar dit was veel te laat. Ik had meteen eerlijk moeten zijn. Dan had ik ook veel eerder hulp kunnen krijgen. 

Accepteer hulp

In de periode dat mijn moeder ziek was, heeft ze weinig hulp geaccepteerd. Uiteraard is dit haar keuze, maar hierdoor heb ik wel een bepaalde mening over hulpverleners meegekregen. Tijdens mijn eetstoornisperiode heb ikzelf ook jarenlang hulp afgewezen. Ik dacht dat niemand me zou begrijpen en dat ze me alleen maar wilden vetmesten. Dit was wat ik voor hen invulde, maar ik heb ze ook nooit de kans gegeven om te bewijzen dat dit niet hun intentie was. En nu, nu ik opnieuw word geconfrontreerd met mijn eetstoornis (in deze blog kun je er meer over lezen) was er weer de twijfel om hulp te vragen. Maar ik weet dat ik deze hulp nodig heb en heb ook besloten om de stap hiervoor te zetten. 

Deel je behoeftes 

Het was niet de meest standaard opvoeding die ik heb gekend. Niemand die ik hiervoor iets verwijt, maar achteraf had ik ook veel eerder moeten aangeven waar mijn behoeftes lagen. Doordat ik de zorg in het gezin op me nam, kwam ik de aandacht die een kind nodig heeft voor een deel tekort. Toen ik kind en puber was, heb ik hier nooit bij stil gestaan. Ik wist namelijk niet beter en heb ook altijd met liefde deze zorg op me genomen. Echter besef ik nu dat ik ook graag meer kind had willen zijn en ook meer de puber had willen uithangen. Ik had ook graag bij de juf op schoot gezeten en had tijdens mijn middelbare school ook graag willen uitgaan en een keertje dronken willen zijn. Mijn behoeftes heb ik altijd weggestopt en daarvan heb ik veel spijt. 

Als je nu nog middenin je eetstoornis zit of met andere problematiek worstelt, wil ik heel graag bovenstaande tips aan je meegeven. Het is beter om het nu nog te veranderen dan later net zoveel spijt te ervaren als ik. Wacht niet tot morgen, maar doe het vandaag!


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Marli

Geschreven door Marli

Reacties

11 reacties op “Mag ik opnieuw kind zijn?”

  1. Auw, wat herkenbaar dat je als kind je ouders moest beloven niets over zulke situaties te vertellen. Door het lezen van je blog vallen ineens wat kwartjes op hun plaats over mijn eigen leven. Ik heb de keuze om zoiets met je kind af te spreken altijd heel goed begrepen. Pas nu ik dit lees besef ik dat er ook nog een andere mogelijkheid was geweest: vertel het niet op het schoolplein maar (bijvoorbeeld) alleen aan de juf. Ook ik neem het mijn ouders niet kwalijk. Maar door je blog begrijp ik ineens wel wat beter wat het koesteren van zulke geheimen voor gevolgen heeft gehad. Het wantrouwen, de geslotenheid. De schaamte en het perfectionisme. Erg herkenbaar. Bedankt Marli.

    1. Lieve Lezeres,

      Bedankt voor je reactie! Wat bijzonder dat door het lezen van mijn blog die puzzelstukjes op z’n plaats zijn gevallen. Kijk vooral zelf of je hiermee nog iets wil (therapie; delen vrienden; zelfstudie) of dat je het vooral achter je wil laten. Vind hier jouw weg in.

      Veel liefs,
      Marli

  2. wat een heftige jeugd heb je gehad! en vervelend dat je behoeftes weggestopt had!

    1. Bedankt voor je reactie, Britney! Mijn jeugd kent inderdaad enkele tegenslagen zoals je hebt gelezen, maar ik hoop vooral dat ik de leden op Proud hiermee (h)erkenning kan geven.
      Bedankt voor het lezen van mijn blog!

      Liefs,
      Marli

  3. Wat een goede blog. Vooral de boodschap aan kinderen om hulp te zoeken en te accepteren. Ik wou dat ook niet toen ik nog een kind was. Ik wou normaal zijn, stopte alle nare gebeurtenissen weg en deed als of er niets was gebeurt. Ik weet nog dat op de middelbare school leraren om mij bekommerende toen mijn moeder kanker kreeg. Ik was dat niet gewend en hield iedereen van mij af die probeerde dichterbij te komen. Het voelde onveilig. Ik had mezelf een hoop leed bespaard als ik volwassenen had vertrouwd en toe gelaten maar dat kon ik niet. Denk daarom mijn boodschap ook dat openheid beter is als er mee alleen te worstelen. Vooral als je een kind bent.

  4. Prachtig geschreven maar mag ik even kritisch zijn?
    Ik vind het soms een beetje een uitweg/excuus om je jeugd als grondslag van elke problematiek/stoornis te leggen. Soms is er geen oorsprong. Soms is het er gewoon en moet je het accepteren. De ‘schuld’ bij je moeilijke jeugd, je trauma of wat ook leggen is soms een uitweg. Uiteraard spelen die factoren een rol maar het mag geen uitweg zijn.

    1. dit is niet kritisch, dit is bot. Marli verschuilt zich nergens achter, ze geeft gewoon aan hoe het gegaan is dat ze bepaalde overtuigingen heeft meegekregen. Ik vind dat deze reactie vooral veel over jou zegt

    2. Er is altijd een oorsprong (oorzaak > gevolg), niets ontstaat zonder dat hier een aanleiding voor is. De complexiteit achter de vraag wat "de grondslag" is zoals jij dit noemt, kan zeker mede bepaald zijn door een genetische/biologische oorzaak. Zo kan bijvoorbeeld temperament en gevoeligheid aangeboren zijn. Mijn inziens zijn onze eerste levensjaren cruciaal als we het hebben over de ontwikkeling van persoonlijkheid en gedrag. Onze biologische gevoeligheden zullen hooguit een effect hebben op hoe weerbaar of juist eenvoudig het schip de één of andere kant zal kapseizen (of te wel: een stoornis ontwikkelen). Hoe wij ons ontwikkelen als persoon zal vooral bepaald zijn in de jeugdige jaren als dreumes/peuter/schoolkind (tijden waar we nauwelijks invloed hadden op de koers van ons leven, maar die wel zeer cruciaal zijn geweest. Onze jeugd verwijten is mijn inziens daarom wel valide. Inzicht krijgen in de oorsprong van onze problematiek aan de hand van ons verleden, kan helend of helpend zijn voor sommige individuen (zoals in; niet jezelf blijven bestraffen voor als het niet lekker loopt – alsof je alles zelf in de hand had tijdens je eerste levensjaren) Doe je dit wel, dan wordt je je eigen obstakel op de weg naar groei. Blijf je echter vast hangen in die verwijten, of beschuldig je iets ten onrechte, dan kom je natuurlijk ook geen stap vooruit. Ik gebruik het als inzicht en om een stap terug te nemen van zelfbestraffing, om vervolgens de focus te leggen op groei en vooruitgang.

      Respect voor Marli, voor haar openheid. En de moed om deze kwetsbaarheden te delen.

  5. Wat een mooie foto van jou en zo naar dat je dit moest overkomen en je je kind zijn voor een groot deel verloor, door de zorg voor je moeder, ouders oa. door het ‘moeten’ verzwijgen van veel waarheden. Kan me zo voorstellen dat het een heel groot stempel op je verdere leven is en sommige dingen kun je inhalen, maar veel ook niet. Daar kom je dan later pas achter en uit het zich ook zoals het zich uit.. later, in welke vorm dan ook. En de gevolgen daarvan merk je ook pas weer later. Wat fijn en knap dat je desondanks wel vrienden had, kreeg en je toch een leven hebt kunnen opbouwen voor jezelf. Ik hoop dat je fijne hulp krijgt om het allemaal alsnog te verwerken en een plek te geven!

  6. Lieve allemaal,

    Wat een bijzondere en persoonlijke reacties heb ik op deze blog nog mogen ontvangen. Bedankt!
    Naar mijn mening wordt je persoonlijkheid en levensloop inderdaad voor een deel gevormd door je opvoeding/kinderjaren. Hoe je hiermee omgaat en wil omgaan, is voor ieder verschillend en ook daar zit voor mij geen goed of kwaad. Uiteindelijk wenst iedereen volgens mij een fijn leven voor zichzelf, maar de weg hier naartoe kan lastig zijn, soms misschien zelfs onbereikbaar, maar ook vaak wel mogelijk.

    Liefs!

  7. Wat een herkenbare blog, mooi geschreven Marli

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *