Mag jij voelen wat je voelt?

Mag jij voelen wat je voelt? Een vraag die je misschien niet vaak gesteld wordt, maar een vraag die oh zo belangrijk is. Het maakt namelijk ontzettend veel uit in je dagelijkse leven of jij wel of niet mag voelen wat je voelt. Zelf vond ik dit lastig. Ik had vaak het gevoel dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik was bang omte heftig te reageren. Of dat nou was vanuit angst, woede, verdriet of zelfs blijdschap. Zijn mijn gevoelens wel terecht? Stoot ik er niemand mee voor het hoofd? Je eigen gevoelens niet mogen voelen, is een vorm van zelfafwijzing. Het belemmert je niet alleen in het voelen en verwerken van je emoties, maar het geeft je ook het gevoel niet jezelf te kunnen zijn, niet goed te zijn zoals je bent. En dat kan ontzettend eenzaam voelen.

Waaraan herken je of jij mag voelen wat je voelt? De gedachten die je over je eigen emoties hebt, heb je misschien wel al zo vaak gedacht, dat ze normaal zijn geworden. Met de tijd kan er een patroon insluipen, dat later lastig te herkennen kan zijn. Ik hoop je met deze blog meer inzicht te geven in of jij wel of niet mag voelen wat je voelt. En dat als je veel uit deze blog herkent, je ook mag inzien dat dat anders kan en mag. Jouw gevoelens toen ertoe!

Foto: Roman Odintsov

De blog is onderverdeeld in verschillende gedachten die je over je gevoelens kan hebben. Beperk jezelf echter niet tot het lezen van alleen hetgeen dat jij herkent, want ik denk dat alle kopjes op verschillende emoties toepasbaar zijn. Dit is in ieder geval wel hoe ik het zelf heb ervaren. 

Het maakt me boos. Maar ja, eigenlijk stelt het ook niet zo veel voor hoor. Ik moet het maar even inslikken. 

Er kunnen tal van redenen zijn waarom jij denkt dat je geen boosheid of een andere emotie mag voelen. Geen van die redenen is terecht. Ik denk dat voor alle stellingen in deze blog eigenlijk wel geldt dat je je nooit hoeft te verontschuldigen of schamen voor wat je voelt. Een gevoel heb je namlijk niet voor niks.

Maar soms is een gevoel toch echt niet terecht? Dan is een ander bijvoorbeeld boos op mij, terwijl ik niemand kwaad of pijn wilde doen. Of in mijn ogen zelfs niks verkeerd heb gedaan. Hoe kan dat dan? En hoe kan ik dan zo zeker zijn van mijn eigen gevoelens? Een gevoel komt in theorie altijd voort uit een gedachte. Deze gedachte is niet altijd even makkelijk te achterhalen, maar oefening baart kunst. 

Wanneer het lukt om op te merken waar een gevoel vandaan komt, kan je je natuurlijk afvragen of de gedachte klopt. Misschien kom je er wel achter dat je iets verkeerd hebt begrepen of dat je misschien een denkfout maakte, dus dat het gevoel anders had kunnen zijn. Maar dat betekent niet dat het gevoel dat je bij die gedachte had niet terecht was! 

Wil je meer lezen over woede en boosheid? Klik dan hier om te zien welke blogs wij er al over hebben geschreven.

Ik vind het ontzettend eng, maar ik kan gewoon niks hebben. Ik durf het niet aan iemand te vertellen.

Een voorbeeld van zo’n ongerecht gevoel dat je best mag voelen, is: je eet wat meer dan je eetlijst en voelt ineens een ontzettende angst opborrelen. Wat als ik nu te veel heb gegeten? Wat als ik nu dik word? Deze gedachten en gevoelens zijn misschien niet terecht of reëel maar wat erachter zit, zijn de gedachten en overtuigingen vanuit de eetstoornis. Het zijn de oordelen en vreselijke gevolgen die jij aan eventueel aankomen hebt gekoppeld. Misschien denk je wel dat je hele leven verpest is en je niks meer waard bent. Dan is die angst helemaal zo gek. Dat is ook heel heftig! 

Maar als je er met iemand over praat en het weet te relativeren, merk je misschien dat het gevoel gebaseerd was op gedachten die niet reëel waren. Dan kan die angst veranderen, mag je ergens van leren of op terugkomen, maar dat betekent niet dat het op dat moment zelf aanstellerig of onterecht was. Het betekent niet dat je het niet had mogen voelen. Of dat je er geen hulp of steun bij had mogen vragen. Want met de gedachtes en associaties die jij erbij had, was het ook heel erg!

We ervaren alles allemaal anders. We hebben ook allemaal andere ervaringen opgedaan in ons leven en hebben allemaal een ander karakter. Wat bij de één veel gevoel oproept, kan voor de ander wat minder belangrijk zijn en andersom. Maar dat betekent niet dat het één goed is en het ander verkeerd. Jouw gevoel doet ertoe. Daar hoef je je niet voor te schamen. En daar mag je echt steun bij krijgen! 

Wil je meer lezen over angst? Hier vind je alle blogs die wij er tot nu toe over hebben geschreven.

Ik voel me erg verdrietig, maar ik moet gewoon niet zo zeuren. Een ander heeft het veel erger.

Er zal altijd iemand zijn die het erger heeft dan jij. Er zal ook altijd iemand zijn die het minder erg heeft. En in veel gevallen is de situatie gewoon heel anders. Maar uiteindelijk hoef je het helemaal niet te vergelijken. Net zoals de schoonheid van een ander niks afdoet aan hoe mooi jij bent – van binnen en van buiten – doet het gevoel van een ander niets af aan hoe jij je voelt. Vergelijken is niet eerlijk en niet nodig.

Stop je verdriet niet weg. Het is veel om alleen te dragen. En lang met iets blijven rondlopen, kan het juist nog groter en onoverzichtelijker maken. Emoties zijn ook een belangrijke uitlaatklep en helpen om ervaringen te verwerken en aan te voelen waar onze grenzen en verlangens liggen. Dat is belangrijk! Daarnaast voelt het ontzettend eenzaam om niet te mogen voelen wat je voelt. Je kan als het ware dan niet helemaal jezelf zijn. Het uiten van emoties en gedachten brengt ons ook dichter bij elkaar; zorgt voor een connectie met mensen. Het is ook iets dat we allemaal herkennen, zelfs al kunnen situaties verschillen. 

Dus laat die tranen stromen terwijl je steun zoekt op de schouder van een ander. Of zoek juist een veilig plekje op voor jezelf, waar je je even kan terugtrekken als je daar behoefte aan hebt. Gevoel is geen wedstrijd, maar een belangrijk onderdeel van wie we zijn. En jij mag er zijn. Het kan misschien erger, maar het kan ook beter. En daar mag je voor gaan.

Wil je meer lezen over verdriet? Volg dan deze link

Wat overdreven om hier zo blij over te zijn, ik moet me niet zo aanstellen. Een ander vindt het vast super dom.

Vroeger dacht ik dat het best apart was om je te schamen voor je blije gevoelens, maar ik zal vast niet de enige zijn geweest. Wanneer we het hebben over negatieve gevoelens of gevoelens waar we ons voor schamen, hebben we het vaak over bange, boze en verdrietige gevoelens. Toch konden mijn blije emoties ook vaak niet op z’n plek voelen en had ik het gevoel dat ik me wat meer in moest houden en niet te veel van mijn gevoel moest laten zien. 

Ik denk dat dit vooral veel te maken heeft met het feit dat ik me schaamde voor wie ik was in het algemeen. Dat ik bang was dat anderen me zouden afkeuren om wat ik in het leven leuk en belangrijk vond. Om me daar zelfverzekerder over te voelen, was het belangrijk voor mij om te werken aan mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Dat is niet iets dat je van de één op de andere dag doet, maar met de tijd kan dit zeker. Therapie heeft mij hier veel bij geholpen, maar ook hierover praten met mensen die ik vertrouwde in mijn omgeving.

Ik mag er zijn en jij ook. Je kan daarin niet iedereen altijd maar tevreden houden. Misschien denk je nu: dan gaan heel veel mensen mij verlaten! Maar de kans is heel groot, dat dat wel meevalt. Ik was bang om compleet afgestoten te worden en een waardeloos leven te hebben. Dit is nooit gebeurd, ook niet toen ik meer mezelf werd. Misschien verloor ik hiermee sommige mensen uit het oog, en misschien gebeurt dat jou niet, maar ik heb ondervonden dat het veel waardevoller is om een paar mensen te hebben die van jou houden om wie jij echt bent, dan heel veel mensen om je heen hebben die je leuk vinden om wie je niet bent. 

Ook kon ik wel eens bang zijn om voorbij te gaan aan een ander die het misschien niet zo fijn had als ik. Is het dan niet super egoïstisch om zelf ergens blij om te zijn, terwijl een ander zich misschien wel heel rot voelt? Het is waardevol om rekening te houden met anderen, maar dat hoeft niet ten koste van alles. Ook hierbij geldt dat wat de één voelt, niet af hoeft te doen aan wat de ander voelt. Wees er voor elkaar waar dat kan, maar cijfer jezelf niet weg voor een ander. Daar heeft uiteindelijk niemand iets aan. Ik geloof ook dat we juist kunnen meeliften op elkaars posititiveit, zonder dat dat moeilijke of verdrietige zaken hoeft te ontkennen. 

Hier kan je meer lezen over zelfvertrouwen. Zoals blogs over ruimte innemen en trots mogen zijn op jezelf.  

Ik wil een ander niet kwetsen of tot last zijn met wat ik voel.

Mogen voelen wat je voelt; misschien lukt dat je wel, maar heb je het vooral moeilijk met het idee dat je een ander ermee tot last bent en blijf je er daarom alleen mee zitten. Je hoeft niet altijd alles met iedereen te delen, maar het is zeker niet goed om alles maar voor jezelf te houden. Dit kan namelijk erg eenzaam voelen. Ook kan het ervoor zorgen dat je niet de hulp en steun krijgt die je nodig hebt. Of je kan je ongehoord en onbelangrijk voelen, terwijl de situatie er wel degelijk toe doet voor je. 

Bijvoorbeeld wanneer je het niet eens bent met iemand. Wanneer iets je boos maakt, maar je bang bent voor ruzie. Je wilt een ander niet kwetsen en conflicten vermijd je liever ook. Altijd overal ruzie over maken is zeker niet goed, maar soms is een gezonde ruzie ook heel nodig. Daarover schrijft Daphne in de blog ‘Ik ben bang voor ruzie’.

Een andere blog die ik graag meegeef is de blog ‘10 voordelen van kwetsbaar zijn‘. Ik denk dat deze blog van toepassing is op alle gevoelens die je kan voelen. Of het nou angst, verdriet, boosheid of blijdschap is. Je laat een stukje van jezelf zien en dat kan heel kwetsbaar voelen. Je bent misschien geneigd een muurtje op te trekken en jezelf te beschermen, maar daarmee scherm je jezelf ook erg af. Eenzaamheid weegt zwaar. Dus ga voor die connectie. Kwetsbaarheid is eng, maar er zit ook een hoop kracht en verbintenis in en dat is ontzettend sterk en waardevol.

Mag jij voelen wat je voelt?
Wat helpt jou daarbij?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

11 reacties op “Mag jij voelen wat je voelt?”

  1. Dank voor deze blog, heel mooi en heel herkenbaar.
    Ik ‘mag’ van mezelf niet voelen en heb angst om wel te voelen.
    Het helpt me vaak wel om mezelf te vragen wat ik nodig heb.
    Dat is een meer indirecte manier om stil te staan wat er gebeurt, hoe ik me daartoe verhoud en wat ik wil – en voor mij nu minder eng dan directere confrontatie met m’n emoties. Het is, denk ik, wel een manier om het er steeds iets meer te laten zijn.

  2. Heel herkenbaar. Lange tijd voelde ik me een aansteller als ik bepaalde dingen voelde of dacht en stopte ik die gevoelens en gedachtes weg.
    Nu merk ik dat zodra ik dat weer voel of denk ik me er bewust van probeer te maken dat ik dat nu eenmaal voel en vind. Ik sta er bij stil, praat er met iemand over en dan kan ik vaak ook echt weer door. Niet altijd, vaak wel en dat is fijn. Want het mag er zijn, je mag dingen moeilijk vinden.

  3. Goed stuk, met een te verbeteren typefout: gebasseert moet zijn gebaseerd. (regel 8 van stukje ‘Ik vind het ontzettend eng’)

    1. Haha, ja we werken hard en snel en dan slippen er weleens typfoutjes doorheen. 🫣 Goed opgemerkt, we hebben het aangepast. 😀

  4. Ik ben een man, dus nee; ik mag niets voelen, ik doe er niet toe en ik mag er niet zijn…
    Gelukkig heb ik een goed GEVOEL voor humor…

    P.S.
    Serieuze vraag; hoe “relativeer” je zonder te “vergelijken”?

    1. Hoi Bas, ik weet niet of je iets hebt aan mijn reactie, want ik ben natuurlijk geen professional, maar als eerste vind ik persoonlijk net dat het heel knap is als een man net wél zijn gevoelens durf te tonen. Mijn echtgenoot zien huilen geeft mij net het gevoel van geborgenheid omdat ik weet dat hij het enkel bij mij durft loslaten en dat aanzie ik als een onbeschrijflijk mooi compliment!

      Qua relativeren; ikzelf probeer te vergelijken met mezelf of te zoeken naar positieve puntjes. Een slechte dag is soms best naar, maar er zullen vast alsnog kleine positieve puntjes te vinden zijn.
      Een voorbeeldje; ik slaap erg veel en doe erg weinig. Ik heb geen kinderen en geen job en ga nooit op stap. Dat is niet het leven dat ik zou wensen, maar gezien ik blind word zijn dit mijn ‘kaarten’ om te spelen zeg maar.
      Als ik naar leeftijdsgenoten kijk en mij vergelijk word ik intens ongelukkig en eenzaam, dus dat doe ik zo min mogelijk.
      Maar als ik naar mezelf kijk en relativeer, dan zie ik zo veel moois! Ik sta nooit in de file en heb zeeën van tijd, ik kan mijn man ten allen tijde steunen en mijn aanwezigheid maakt van ons huisje een thuis vol liefde en warmte waar hij elke dag met plezier terug thuis komt. Zonder mij zou het donker, kil en koud zijn voor hem. Hij kan zijn hart luchten, iemand vastpakken en zijn liefde delen. Dat is geen levensdroom om zo’n beperkt leven te hebben, maar het is voor mij het mooiste levensdoel dat ik heb op dit moment. Misschien komen er ooit nieuwe kansen, misschien wordt mijn leven ooit nog vele malen mooier en krijg ik meer opties, maar ik heb liefde, eten en drinken, een dak boven mijn hoofd en verder ben ik gezond. Da’s al zoveel moois bij elkaar! En dan denk ik; Nou, kom op meid! Na regen komt zonneschijn! Af en toe eens een dipje en een potje janken mag best, maar daarna weer kop op en kijken naar al de rest, want ieder heeft andere problemen, andere kansen en opties, maar ieder heeft ook schoonheid of sprankeltjes van positiviteit.

      Geen idee of je hier iets aan hebt…

      Anyway; ik wens jou het beste!

      1. Dag Nelleke1993,

        Ten eerste bedankt dat je de moeite genomen hebt om op mij te reageren, en verder is het heel inspirerend om te lezen hoe jij met jouw leven/situatie omgaat.
        Vanzelfsprekend wens ik jou ook het beste toe.

        Wat betreft “relativeren” weet ik niet of we het hier over hetzelfde hebben.
        Wat jij beschrijft klinkt voor mij meer alsof je het beste/positieve in elke situatie probeert te vinden, wat natuurlijk heel mooi en bewonderenswaardig is, maar zoals ik het begreep werd er bedoeld hoe je er achter kan komen of ideeën, emoties en reacties overeenkomen met de verwachtingen (“sociale norm”) binnen een bepaalde context. Of dat je misschien teveel (of juist te weinig) van jezelf (of juist je omgeving) verwacht, en hoe je daar een realistische balans in vindt.

        Dat is natuurlijk moeilijk te doen zonder te vergelijken, als het doel is om aansluiting te vinden bij je omgeving binnen een sociale context.
        En zeggen dat het kan helpen om te relativeren, maar ook dat je niet moet vergelijken klinkt voor mij dan een beetje tegenstrijdig.

        Daarom ben ik persoonlijk ook tegen “slogan-talk” zoals “Je bent goed zoals je bent.”
        Ik begrijp het sentiment/de goede bedoelingen er achter, maar ben van mening dat het vaak averechts werkt.
        En ik denk dat als je bedoelingen echt goed zijn, dat je mensen dan beter kan vertellen wat ze “moeten” horen, dan wat ze misschien graag zouden willen horen.
        Natuurlijk hoef je niet aan andermans verwachtingen of onrealistische ideaalbeelden te voldoen, maar dat betekent niet dat enige zelfreflectie (en waar nodig vervolgens eventuele zelfcorrectie) ongewenst is…
        Dat betekent niet dat je hard(er) voor jezelf moet zijn, maar wel eerlijk(er).
        Misschien ligt het er aan hoe het bedoeld is (en daarom kan het helpen om daar zo duidelijk mogelijk in te zijn); natuurlijk ben je goed genoeg zoals je bent “in je kern”, maar dat betekent niet dat je houding/situatie op dat moment van (zelf)kritiek gevrijwaard zou moeten zijn.

        En daar ligt de kern van het probleem met (het zelfbeeld bij) eetstoornissen vaak; de (onbalans in de) zelfkritiek.
        Die los je dus niet op met meer of hardere zelfkritiek (want op veel gebieden is die vaak juist al te sterk), maar met zelfreflectie en relativeren door middel van genuanceerde vergelijking.
        Je hoeft jezelf niet met een ander te vergelijken, omdat we allemaal andere individuen (met andere kwaliteiten en uitdagingen) zijn, maar binnen een sociale context kan het wel helpen om je situatie af te wegen tegen een bepaalde “norm”. Dat is; als het je intentie is om binnen die “norm” te passen/geaccepteerd te worden…

        En sommige dingen in het leven (of persoonlijke situaties) zijn moeilijk, maar vaak komt het op mij over alsof er teveel van uit gegaan wordt om “moeilijke” dingen als “onmogelijk” te aanvaarden.
        (“Ik kan het niet” ipv het lukt mij niet zoals ik het nu benader. En ik weet niet of “Je bent goed zoals je bent.” daar de beste reactie op is…)
        Of als jouw omgeving jou niet begrijpt (zoals jij het zelf ziet), het onbegrip bij je omgeving te leggen, in plaats van je af te vragen of jouw eigen perspectief/verwachtingen en reacties/expressie wel over voldoende nuance beschikken.

        En om terug te komen op mijn opmerking over de acceptatie van/onder mannen…
        Het is mooi dat we in een wereld leven die over het algemeen steeds meer gelijke rechten en kansen biedt.
        Desondanks hoor je tegenwoordig vaak het woord “Patriarchy” en (al-dan-niet terechte) klachten over de eenzijdige ongelijkheid tussen mannen en vrouwen.
        Maar dat vrouwen over het algemeen meer klagen, betekend niet dat ze ook meer te klagen hebben. Dat fundamentele perspectief ontbreekt echter met name bij veel vrouwen. Want niemand (zowel mannen als vrouwen) zit te wachten op de gevoelens van een man…

        “Terwijl meer vrouwen een zelfmoordpoging ondernemen, lopen mannen meer risico om te overlijden door zelfmoord: in 2023 overleden in Nederland 1303 mannen tegenover 559 vrouwen door zelfdoding.”

        1. Dag Bas. Wow, da’s een hele zware, maar ik denk wel dat ik begrijp wat je bedoelt. Alleen vraag ik mij dan af; Waarom wil je voldoen aan de norm? Waarom wil je erbij horen? En kan je er niet gewoon bijhoren door jezelf te zijn? Naar mijn gevoel is de oneliner; Je bent goed genoeg zoals je bent, vooral om aan te duiden dat het ok is om je gevoel te volgen en dat het ok is om je eigen waarden en normen te hebben en je eigen prioriteiten en principes. Natuurlijk voelt het goed om “ergens” bij te horen, maar dat hoeft niet per sé en je mag zelf kiezen bij wie of wat je wil horen. De vraag “waarom” je ergens wil bijhoren kan dus ook relativerend zijn, of waarom iets heel belangrijk is of heel veel emoties opwekt. Althans, zo voelt het voor mij. Als ik heel boos word en ik kan uitzoeken waarom, dan begrijp ik vaak dat het helemaal niet zo erg meer is, snap je? Bijvoorbeeld; toen ik (in mijn vorig leven ;p) problemen had met de werking van onze computer, kon ik héél boos worden. Later begreep ik dat dat was omdat ik angstig was dat mijn schoolwerk niet op tijd klaar zou geraken. Door dat besef begreep ik ook; eigenlijk is het zo erg niet. Als ik te laat ben voor mijn taak, dan heb ik daar een gegronde reden voor. Bovendien heb ik mijn best gedaan om ze te proberen maken en dat op zich is eigenlijk al voldoende.
          Uiteraard werkt dit niet altijd, zeker niet als je de waarom niet kan achterhalen…

          En wat de emotionele kant van mannen betreft… Nou ja, ik kan mij moeilijk inbeelden hoe het is om een man te zijn, maar ik begrijp wel dat er héél veel druk ligt op mannen, terwijl er in de huidige maatschappij vooral steeds meer steun is voor vrouwen. Dat valt mij ook vaak op bij films; de man moet de vrouw steunen en troosten, maar andersom zie je dat minder. Ik kan je alleen maar sterkte wensen op dat vlak, maar wat mij betreft mag iedereen gewoon zichzelf zijn. Of je nu veel of weinig emoties vertoont en of je nou man of vrouw bent.

          1. Ja sorry, schrok er zelf ook van, merkte pas hoe lang het was toen het gepost was.
            Ga nu wel echt proberen het iets korter te houden.

            Ten eerste ben ik het met je eens; in de zin dat ik zelf ook niet echt een volger/”er-bij-hoorder” ben, maar ik raad mijn levensstijl niet per se aan anderen aan, en sprak meer in de algemeenheid.
            (En dat zal ik nu wederom proberen, al moet het natuurlijk gezegd worden dat ik vanzelfsprekend alleen maar vanuit mijn eigen beperkte perspectief spreek, en dat ik niet over een deskundigheid/autoriteit beschik, dat je het gewoon met mij oneens mag zijn, en dat je voor expertise en hulp beter bij het Proud team terecht kan!)

            Waarom je de “norm” zou willen volgen (en dan met name als we het hebben over het aanpassen van je gedrag/emoties/expressie)?
            Zodat je succesvol kan communiceren/functioneren/omgaan/”interacten” met een zo groot/breed mogelijke groep (jeweetwel; “gewone mensen”).

            Ergens “bij willen horen” kan natuurlijk fout gaan wanneer het iets specifieks betreft en als je daarvoor jezelf teveel opoffert en ongezonde/onrealistische idealen na streeft, maar als we het hebben over het reguleren van je gedrag zodat je gewoon een sociaal leven kan leiden en geen (of minder) last meer hebt van psychische problemen of een eetstoornis, dan vind ik dat een redelijke ambitie die het na streven waard is.

            Vergeet ook niet dat we het hier hebben over mensen met (o.a.) een eetstoornis. Mensen met dergelijke psychische problemen hebben vaak moeite om op hun eigen gevoel te vertrouwen, of dat als ze dat volgen, het ze niet de resultaten brengt waar ze op hopen. Of dat een ander (deel van hun) gevoel de overhand heeft.

            Maar het klinkt alsof jij al redelijk ver in je ontwikkeling bent en goed door hebt hoe je met emoties om moet gaan en goed voor jezelf kan zorgen. Keep up the good work!

            Mannen vs Vrouwen… Ja, moeilijk. Het zou mooi zijn als we elkaar wat beter zouden begrijpen (niet alleen die hokjes; gewoon mensen/individuen in het algemeen), of in ieder geval iets meer oog voor de onderlinge verschillen zouden hebben. Maar als ik daar nu diep op in ga dan lukt het echt niet meer om het kort te houden…

  5. Ik ben het volledig met je eens 🙂 Ik schrijf natuurlijk ook maar gewoon mijn eigen visie, maar erg bedankt voor het compliment! Dat is een groot voordeel aan ouder worden; je doet steeds meer je eigen ding zonder veel waarde te hechten aan de ‘sociale norm’ of de meningen van anderen. Ik vind het een heerlijk vrijheidsgevoel 🙂

    Veel succes nog en het allerbeste!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *