Wist jij dat mannen in vergelijking met vrouwen drie keer zoveel kans hebben om afhankelijk te worden van alcohol of andere verdovende middelen? Of dat er drie keer zoveel mannen overlijden door suïcide? Ook krijgen mannen – als het specifiek gaat over eetstoornissen – vaak laat of niet de juiste hulp, doordat de signalen van een eetstoornis minder goed herkend worden. Dit moet anders, dit kan anders. Zolang we blijven praten.
Op Proud2Bme spreken we veel vrouwen en dat terwijl eetstoornissen niet geslachtsgebonden zijn. Een eetstoornis discrimineert niet, volgt geen checklist – evenmin als andere mentale problematiek. Een eetstoornis kan iedereen overkomen, ongeacht je gender of hoe je je identificeert, je afkomst, sociale of economische status of het wel of niet hebben van een (fysieke) handicap. Voor een eetstoornis maakt dit allemaal niet uit. Een eetstoornis is wat dat betreft heel inclusief: zolang je mens bent, ben je vatbaar. Zolang je mens bent, kan je een eetstoornis krijgen.
Afgelopen week zag ik een stukje terug van een radioshow van 3FM. In dat specifieke beeldfragment hadden Sander Hoogendoorn en Thijs Boontjes het over hun eerdere twijfels omtrent hun seksuele voorkeur. Dat is inhoudelijk een heel andere discussie, maar Thijs sluit het fragment af met een rake zin: “Veel mannen denken dat als ze niet macho of stoer zijn, er iets aan de hand is. Het enige dat er aan de hand is, is dat je een leukere man bent.” Nogmaals, inhoudelijk gaat het over iets heel anders, maar het heeft me wel aan het denken gezet.
Ik houd me namelijk vooral bezig met de manier waarop de maatschappelijke norm voor vrouwen is, maar sta er eigenlijk niet bij stil dat mannen een soortgelijke druk kunnen ervaren. Waar vrouwen vaak worden neergezet als gevoelig, heerst er misschien – correct me if i’m wrong – het beeld dat mannen hun gevoeligheid niet mogen uiten. Dat ze zogezegd ‘macho’ moeten zijn of dat ze voelen dat ze dat moeten zijn. Dat ze niet mogen praten over wat er in hen omgaat, over hun mentale gezondheid. Maar wat nou als dat wel gewoon kan en mag? Wat nou als mannen ‘gewoon’ mogen voelen en dit mogen uiten. Het moeilijk mogen hebben en hulp hiervoor mogen vragen. Mannen, laten we praten.
Deze blog is (daarom) voor jullie. Voor alle mannen, voor alle mensen die zich identificeren als man. Voor iedereen die het daardoor moeilijk vindt om zich kwetsbaar op te stellen. Voor iedereen die niet kan ontsnappen aan de stigma’s, het beeld dat (over)heersend is.
Voor alle mannen die…
…worstelen met hun mentale gezondheid
Worstelingen die op alle mogelijke manieren tot uiting komen: middelengebruik, koopverslaving, zelfbeschadiging, seksverslaving, gokverslaving, een eetstoornis… Soms is een worsteling zichtbaar, maar – net zoals bij vrouwen – vaak ook niet. Dat iets niet zichtbaar is, betekent niet dat het er niet is. Een eetstoornis is bijvoorbeeld lang niet altijd aan de buitenkant te zien: het merendeel van de eetstoornispatiënten heeft een gezond gewicht tot licht overgewicht. Psychische problematiek of mentale blokkades zijn niet te meten of te vergelijken en staan ook zeker niet op je voorhoofd geschreven. Daardoor kan het voelen alsof je de enige bent die rondloopt met bepaalde gedachtes of gedragingen, maar alleen ben je nooit. Er is altijd iemand – soms iemand van wie je het niet verwacht – die zich herkent in waar je doorheen gaat. Je bent mens, samen mens. Je mag worstelen, maar je hoeft er niet alleen doorheen.
…denken aan suïcide
Misschien wil je dood. Denk je aan de dood. Stelt het je gerust om te weten dat die ‘optie’ er is. Hoe beangstigend het idee van de dood voor sommige mensen ook is, voor jou voelt het normaal, natuurlijk. Maar het is niet normaal om dood te willen of hier vaak over na te denken. Misschien dat de wereld niet als jouw plek voelt, dat je geen hoop of vooruitzicht hebt. Geen perspectief, geen doel. Niemand die je begrijpt. Dat zijn heftige, overheersende gevoelens die je misschien maar moeilijk een plek kan geven. Ik heb geen glazen bol, ik kan geen beloftes doen. Maar ik weet wel dat het kan veranderen, dat het beter kan worden, iets makkelijker kan worden. Maar blijf praten, alsjeblieft.
Denk je aan zelfmoord? Praat erover. Bel 0900-0113 of chat via 113.nl.
…bang zijn om openheid te geven
Zeker wanneer je het gevoel hebt dat je buiten de norm valt, kan dit de drempel om erover te praten verhogen. Ja, je hebt een probleem, maar de manier waarop anderen jou bestempelen of categoriseren, is niet jouw gebrek. Dat de maatschappij een bepaald beeld heeft van bijvoorbeeld anorexia nervosa, betekent niet dat dit ook het daadwerkelijke, complete ziektebeeld is. Elke eetstoornis en elke andere aandoening is in die zin uniek. We zijn mensen, unieke mensen, met onze eigen rugzak, onze eigen belastbaarheid en ons eigen verhaal. Dat is niet te vergelijken, niet over één kam te scheren. Het is niet jouw gebrek als anderen wél die ene kam gebruiken, maar het kan toch als jouw probleem voelen. Maar… moet jij hiervoor ook de oplossing hebben?
…in therapie zijn
Misschien dat jij inmiddels wel op het punt bent aangekomen dat je erkent dat er iets niet ‘goed’ is, dat iets je tegenhoudt, en heb je hier hulp voor gevraagd. Misschien ben je (in eerste instantie) niet geloofd, verkeerd gediagnosticeerd; het kan allemaal. Zeker wanneer we het betrekken op eetstoornissen, zien we dat dit in de praktijk niet zo soepel gaat. Een eetstoornis kan er bij een man heel anders uitzien dan bij een vrouw. Dat de signalen ‘anders’ zijn, betekent niet dat er geen probleem is, dat je geen hulp mag krijgen. Mocht je dit herkennen: blijf hierin bij jezelf. Jij kent jezelf het allerbest en jij weet als geen ander wanneer iets ‘niet normaal’ is. Jij weet wanneer je aan de bel moet trekken. Blijf dat doen, ook als dit een keten tegenslagen ontketent: blijf praten.
…zich buitengesloten voelen door de maatschappij
Misschien voel je je anders, een vreemde eend in de bijt. Misschien is het zelfs wel eens tegen je gezegd; maar laat je niets wijs maken. We zijn allemaal – met onze talenten en gebreken – precies goed. Misschien heb je een verslaving, misschien heb je een eetstoornis. Je hebt een probleem, maar je bent het niet. Je bent mens en zoeken naar houvast is dan ook alleen maar menselijk. Zeker met de harde cancelcultuur – waarin we ironisch genoeg wel zo inclusief mogelijk willen zijn – kan het voelen alsof je nergens bijhoort, alsof iedereen al een mening klaar heeft staan. Zelf heb ik ervaren dat er altijd mensen zijn die ‘buiten de boot’ vallen, mensen die datzelfde gevoel met je delen. Je mag voelen, je mag buiten de lijntjes kleuren. Dat maakt je juist zo mooi. En buiten die lijntjes, is waarachtig veel kleur.
…een eetstoornis hebben
Je bent een man en je hebt een eetstoornis. Dat lijkt me vreselijk. Niet alleen de eetstoornis zelf, maar ik heb het idee dat er nog steeds een beeld heerst van hoe een eetstoornis eruit moet zien en wie dat dan krijgt. Dat je een uitzondering op de norm bent. Misschien pas jij niet in dat plaatje, voel je je daardoor gepasseerd of ‘niet echt’ of niet ‘erg’ genoeg, maar je bent hier. Dat zegt denk ik al genoeg. Ik ben blij dat je ons weet te vinden, want hier is altijd plek voor jou. Je bent een man en je hebt een eetstoornis, maar je bent niet gek of vreemd. En zeker niet alleen. Je bent absoluut geen uitzondering en door te praten, wordt jouw situatie hopelijk breder genormaliseerd. Word jij genormaliseerd. Voel je je minder alleen.
Mannen, mensen, laten we praten.
We moeten praten. Dát is pas stoer. En vooral heel nodig.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie