Mateloos Moeder | Krachtvoer

Het is nog donker buiten. Vrijdag 14 december. Op mijn telefoon zie ik dat het 5:35 uur is. Te vroeg voor ontbijt, maar misschien is dit mijn laatste vertrouwde eten voor vandaag. Het wordt een vermoeiende dag. Een dag waarop er heel hard op mij gerekend wordt. Ik kan alle energie gebruiken. Dit is niet het moment, niet de dag om moeilijk te doen over eten. Geen dag om te minderen. Geen dag om mijn stress of angst weg te nemen door weinig te eten. Dit is de eerste dag van mijn nieuwe leven waarin ik extra verantwoordelijkheid moet nemen voor niet alleen mijn leven, maar ook dat van mijn, op dat moment nog, toekomstige zoon.

Terwijl mijn vriendin in stilte de weeën wegpuft op de bank, maak ik ontbijt voor ons. Ik giet mijn vertrouwde soja yoghurt in een kom en schep er geroosterde muesli overheen. Voor haar maak ik twee boterhammen moet zoetigheid. Een paar uur later vertrekken we naar het ziekenhuis.

Het gaat me goed af. Zorgen voor. Alles in goede banen laten lopen. Voor mijn vriendin de beste hulp regelen. Zij en die kleine. Ik ben er voor hen met al mijn energie. En toch ergens stiekem op de achtergrond fluistert nog dat stemmetje. In mijn tas zit een banaan. Er komt een verpleegster langs. Koffie of limonade? Ik heb al twee koffie op en zou liever limonade drinken nu. Ik stuiter en mijn mond is droog. ‘Koffie graag’. Stom mens ben ik toch, gaat er door mijn hoofd. Een paar uur van haar pijn en mijn gein – ik gebruik graag mijn humor om moeilijke momenten door te komen – verder komt om 12:58 uur ons mooie mannetje Hunter op aarde. Wat een geluk en wat een liefde. Hier hadden we jaren samen naartoe gewerkt. Met vallen en opstaan, met babysteps wisten we het samen tot een baby te brengen.

scarlet

‘Nou dat is een flinke jongen!’ roept de verpleegster. ‘Die zal wel ruim 8 pond wegen!’. Gewichtige woorden voor een mensje dat pas net op aarde is. Hechten we hier werkelijk zoveel waarde aan? Het maakt me niets uit wat hij weegt, als wij hem maar dat kunnen bieden wat het gelukkig maakt. Als hij maar de rust in zichzelf weet te vinden om op te groeien tot een evenwichtig en bewust mens. Voor ons is hij in alle opzichten goed genoeg.

Vanaf 14:00 uur ben ik alleen met onze zoon. Mijn vriendin moest gehecht worden en dat bleek ingewikkelder dan gedacht. Vier uur later zie ik haar pas terug. Die vier uren zijn vreemd, onwerkelijk. Ik voel me nog geen moeder en heb geen idee wat te voelen in deze situatie. Mijn overlever modus staat bovendien nog aan. Ik ben al sinds 4 uur wakker en 200% ingesteld op zorgen voor en alles in de beste banen leiden. Op en top rationeel, maar wel hongerig.

Ontbijt + koffie + koffie + koffie = moede(r)loos.

Ik pak uit mijn tas de muesli reep die ik er een paar uur eerder voor Joyce in had gedaan. Mijn ogen focussen zich direct op het aantal calorieën op de verpakking. Altijd te veel. Zal ik dan de helft opeten? Mijn gedachtes maken me boos. Hoe kan ik me op dit moment in mijn leven ook maar het minimaalste moment bezighouden met calorieën. Hoe durf ik?! Binnen een minuut eet ik de reep op.

Om 17:00 uur komt er iemand langs van de catering. Of ik de maaltijd van Joyce wil hebben, aangezien zij toch nog onder narcose in de operatiekamer ligt en voorlopig nog niets kan eten. JA NEE JA NEE JA NEE JA NEE. ‘Oh ja, heel graag! Dank u wel.’ Een schep dikke puree, een onbekende vegetarische bal en spruitjes. Gedachten op nul en eten. Vanaf nu ben ik mama, niet meer alleen, moet ik alles op alles zetten om zo sterk mogelijk te zijn.

Ineens besef ik me dat ik de hele dag al in deze ziekenhuiskamer zit. Nauwelijks een stap gezet. Dat zal niet de laatste staploze dag zijn. Dag twee en drie in het ziekenhuis moeten nog volgen. Van meerdere keren op een dag wandelen met onze hond naar niets. Positief gedwongen, zonder controle. Een ontbijt zonder vertrouwde yoghurt, een lunch met vreemd beleg en een avondmaal zonder zekerheid. Ik ben net moeder geworden en wordt direct op de proef gesteld. Ik proef het leven zonder eetstoornis. Zal ik vanaf die dag zo blijven eten, leven?

Een witte eerlijkheid bedekt de auto’s van de parkeerplaats van het ziekenhuis. Zachtjes schuivel ik met maxi cosi richting onze auto. Vandaag gaan we naar huis. Als gezin. Als mama’s. Als nieuw. Veel voelt als nieuw, maar tegelijkertijd ook niet. Ergens ben je nog exact dezelfde als je met een geheel nieuwe garderobe de winkel verlaat. Je angsten ben je niet ineens verloren en de problemen in je omgeving zijn niet ineens verdwenen. Toch is er iets in me geboren wat er hiervoor nog niet was. Er is iets anders.

Vanaf de dag dat we thuis zijn word ik geconfronteerd met keuzes. Veilig en vertrouwd of eng en onbekend. Wat wil ik? Mijn hele wereld is ineens veranderd door de komst van onze zoon. Er is weinig veilig en vertrouwd meer. Alles is wennen. Niets is meer exact zoals het was. En naast al die onbekendheid moet ik voor nog meer onbekendheid kiezen. Er is met ons kleintje nauwelijks tijd en ruimte om lange wandelingen te maken. Dag dag, bewegingsdrang. Zet ‘m op een lopen, want je bent niet langer welkom. Er is geen tijd en ruimte met ons kleintje om ingewikkeld te doen over eten. Bovendien kan ik alle energie gebruiken.

scarlet

Ruim een jaar geleden had ik wel een weg gevonden. Een weg gevonden om lang op te lopen. Een manier om alsnog veilig, vertrouwd en gecontroleerd te kunnen eten. Dat doodlopende pad was ook nu nog bereikbaar, maar het lukte me om dit niet te bewandelen. Opluchting? Nee, dat voelde niet direct goed. Mijn verstand zei ja, maar mijn gevoel schreeuwde moord en brand. Dat zorgde voor spanning, stress, irritatie en frustratie. Dat zorgde voor gevoelens van mislukking, voor falen en verlies. Meer dan eenmalig. Een maaltijd met een eindeloos aantal gangen.

De eerste week wist ik die gevoelens weg te werken. Letterlijk door te werken. Alles regelen in huis, om het huis en voor ons bedrijf. Druk zijn tegen de druk. Naarmate de tijd vorderde kom je toch altijd weer bij jezelf thuis… en dan wordt het spannend. Hoe ga je verder? Laat je los of grijp je opnieuw vast? De afgelopen korte periode had ik in één klap zoveel los moeten laten, dat ik het echt als mijn kans zag om nu door te pakken. Als ik weer voor volledig herstel van mijn eetstoornis wilde gaan, was dit het moment om te springen.

Het is 11:30 uur en langzaam beweeg ik me uit bed. Nee, ik ben niet ziek. Ik heb gewoon rustig aan gedaan. Omdat het kon. Omdat het fijn was. Omdat het voor ons gezinnetje goed was. Een half jaar geleden was het nauwelijks voor te stellen om pas zo laat uit bed te gaan. Dat voelde onmogelijk. Lui. Dik. Sloom. Zwak… en meer van die onzin die een eetstoornis je wijsmaakt. Ik heb de afgelopen twee jaar nog nooit zo weinig bewogen als de afgelopen vier weken en ben nog nooit zo laat mijn bed uit gekomen. 

geboortekaart
Meer over de geboortekaart

Niet alleen het bewegen is sinds de komst onze zoon veranderd, ook rondom het eten heb ik flink veel controle kunnen loslaten. Ik durfde er nauwelijks meer in te geloven, omdat het gevecht in mijn hoofd zo hevig was, maar ik merk nu dat de oorlog minder wordt. Ik kan steeds weer meer genieten van eten, zonder me na iedere hap, na ieder half taartje, na iedere M&M vies, zwak en schuldig te voelen. Ik laat los en krijg tegelijkertijd meer grip. Grip op mijn leven, mijn gevoel en mijn toekomst.

Onze zoon is nu ruim 5 weekjes oud. Het is met momenten nog steeds onwerkelijk dat ik nu moeder ben. Ik hoop met iedere week waarin hij groeit, zelf ook iets te groeien in mijn leven, als moeder, als mens. Ik vind het fijn om te ervaren dat ik steeds bewuster in het leven sta en mezelf meer toesta. Ik denk niet dat vanaf nu alles alleen nog maar beter gaat. Er zullen de komende tijd nog meer dan moeilijke momenten komen, maar ik wandel verder en het is een opluchting, heerlijkheid en geschenk om dat te mogen ervaren… ♥

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

53 reacties op “Mateloos Moeder | Krachtvoer”

  1. Tranen in mijn ogen lieve Scarlet, wat heb jij een weg afgelegd en wat ben jij een mateloos moedig mooie moeder♥️

  2. Prachtig scarlet! Ik blijf het bijzonder vinden hoe ik jou, iemand die ik niet ken, het zo kan gunnen. Ik hoop dat met de loop van de tijd je het ook steeds meer voor jezelf kan doen, naast voor jullie lieve Hunter.

    Je bent een grote inspiratie voor me en een hele goede moeder 🙂

  3. Wow! Tranen in mijn ogen!!

  4. Wat mooi geschreven! Ik heb er niet echt de juiste woorden voor, maar ik hoop dat je je gelukkig mag voelen en kan genieten van het mama zijn!

  5. Heel mooi geschreven Scarlet!

  6. Wauw zeg! Wat een strijd heb je geleverd en doe je nog steeds. Je bent een krachtige vrouw en ik weet zeker dat het goedkomt naarmate je doorwandeld en je weg vindt in het leven.

  7. Wát een krachtige blog. Met tranen in mijn ogen gelezen.
    Lieve Scarlet, jij dappere strijder, geniet van de momenten samen met Joyce en Hunter. Alle liefs voor jullie toegewenst.

  8. Wauw mooie blog, je bent een goeie inspiratie voor velen Scarlet 🙂 fijn dat je dit met ons deelt ♥

  9. Ik kan alleen maar schreeuwen: hou vol ! De geboorte van een zoon en van een eetstoornisvrij leven….♡

  10. Ooh lieve, lieve Scarlet…
    Wat en mooie, eerlijke, open blog weer.. Tranen in m’n ogen. Wat ben je dapper, wat ben je moedig, en ook: wat ben je moeder.
    Even nog geen woorden, alleen maar oneindig trots, werkelijk waar…
    Knuffel en lieefs

  11. dankjewel scarlet voor je openheid, je kwetsbaarheid inspireert mij om mij ook meer open en kwetsbaar op te stellen en helpt mij met het leven

    stapje voor stapje kom je er wel, ik wens je het aller beste toe

  12. Wat mooi geschreven! Heel veel succes met doorpakken! En vooral plezier in het nieuwe leven!

  13. Zo mooi om te lezen! ♥

    Veel geluk met je gezinnetje!

  14. Wat prachtig geschreven..!
    En onder zo’n mooie tekst durf ik bet bijna niet te zetten, maar ik denk dat je 4kg i.p.v. 4 pond bedoeld 😘❤️

    1. Haha oeps! Ik heb het even aangepast 🙂

  15. Wauw, wat onwijs mooi geschreven ❤️ En wat ben je toch een dappere vrouw!

  16. Wat zal hunter trots op je zijn! Dat jij dit voor hem doet!

  17. Lieve Scarlet,

    Wat ontzettend mooi om dit te lezen. Wat ben je moedig en dapper. Je bent een geweldige mama ❤️

    Heel veel geluk met je gezinnetje ❤️

  18. Wat ben je dapper Scarlet en een geweldige moeder !! ❤️

  19. wowie, wat een kracht en wat onwijs mooi hoe je bezig bent.

    Gefeliciteerd en heel veel geluk met je gezinnetje toegewenst ♥

  20. Heel veel geluk Scarlet, Joyce en Hunter!

  21. Wow Scarlet, zo mooi geschreven. Ik ben er helemaal stil van. Ik hoop dat de komende jaren samen met kleine Hunter en Joyce ongelooflijk mooi mogen worden. Dat je die controle nog meer kan loslaten en helemaal kan genieten met zijn drietjes.❤️

  22. Denk dat als je als moeder kunt laten zien dat kwetsbaarheid er mag zijn, je een fantastisch voorbeeld bent. 🍀

  23. Lieve Scarlet, wat een mooi en kwetsbare tekst heb je geschreven. En hoe geweldig (hoe moeilijk het ook voor je zal zijn (geweest)) ik het ook vind dat je de controle stapje voor stapje los aan het laten bent, vind ik het zo klote voor je dat je nog zoveel last had/hebt van die nare gedachten en handelingen. Ik hoop zo enorm dat jullie kleine man je in staat stelt om de weg die je nu gaat te vervolgen en helemaal vrij van je monster te komen. Je bent oersterk en ik geloof in je!

  24. Wow, dapper, eerlijk, wow

  25. Krachtige krachtige vrouw… je eerlijkheid is even krachtig als je handelen. Makkelijk zal het voorlopig nog niet zijn, maar dat je het nu tóch echt doet zonder jezelf ergens een beetje veilig voor de gek te houden omdat je niet verder wilde dan het herstel waar je was. Je verdient volledig herstel met daarbij vooral dat het ook echt weer goed en sterk gaat voelen ipv zwak, dik enz. Stap voor stap… geef het een volledige kans, terug kan altijd nog (die gedachte helpt mij ook al is dat natuurlijk niet de bedoeling). Het is mooi dat Hunter je hierin met zijn jonge leventje nu al onbewust helpt. Samen staan jullie sterk, als moeder(s)/kind, als gezin. Nu hard werken (waarin je alle waardering verdient) om later als gezinnetje heerlijk met zijn allen aan tafel kunnen eten zonder dat daar gedachten van compenseren bij komen kijken. Echt genieten en daarna ontspannen. Ik gun het jou als geen ander. (Ondertussen is dit ook een boodschap aan mijzelf). Liefs

    1. Mooie reactie, hier ben ik het helemaal mee eens. Ik ben trots op waar je al gekomen bent Scarlet. Neem deze dag als het begin van een nieuwe periode waarin je behalve voor anderen óók nu (écht) voor jezelf goed gaat zorgen. Je bent moeder van Hunter én tevens draag jij altijd een klein meisje in je, Scarlet genaamd. Zij verdient net zo veel vrijheid en liefde als ieder ander mens, groot of klein.

  26. Echt een prachtige blog!

  27. Wauw Scarlet, wat een mooi, open en eerlijk verhaal weer.
    Wat doe je het goed , je mag trots zijn op jezelf.
    Je bent een goede mama voor Hunter en een goede partner voor Joyce.

    Geniet van alles wat gebeurd en wat nog komen gaat. ♡

    Liefs

  28. wauw!!! super mooi geschreven. tranen gewoon!
    Heel veel geluk samen met je gezinnetje:)

  29. heey scarlet , wat mooi geschreven! kun jij nu ook borstvoeding geven aan hunter?

    1. Ze heeft in de vlogs gezegd dat dat niet is gelukt helaas.

  30. Wat krachtig dat je zo open en eerlijk vertelt over de struggles die je nog dagelijks doormaakt. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik elke keer als je iets deelt over je eetstoornis, schrik hoe erg je eetstoornis nog aanwezig is. Ik hoop dat je daarin eerlijk naar jezelf kan zijn en jezelf gunt wat je nodig hebt voor herstel.

  31. Prachtig geschreven, kracht en dapperheid, wauw!

  32. Wat knap! Nogmaals gefeliciteerd met jullie als gezin, met Hunter: nieuw leven – zo mooi.. !

    En, wat je omschrijft : dat je nu dingen durft die vroeger uit den boze waren (zoals uitslapen omdat je het nu eenmaal toch eens wilde en er ook nog eens van genieten). Dat geeft jou zoveel meer keuze, vrijheid. Je mag om 6,7u of hoe laat dan ook opstaan en gaan druk doen. Maar, je mag en kan ook iets anders. Niet altijd makkelijk maar.. ik denk dat ik het herken, dat je steeds vaker ook eens iets anders kan kiezen. En soms wil je dat en soms niet, maar steeds meer en meer volg je gevoel wat (hoe raar het ook klinkt) wel het beste met jou voor heeft, ook voor de langere termijn.

  33. Wauw, mooi blog.
    Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon! ♥

  34. Alle Liefde en Geluk met en voor jullie kleine manneke!

    zo gewild, love it, een mega dikke zoen xxxx

  35. Ook al ken ik je niet persoonlijk toch wil ik ook hier zeggen dat ik zo vreselijk trots op je ben!Je bent een kanjer!!!!Een kanjer van een mamma voor jullie prachtige Hunter.Diep respect,en mochten er beren op je weg lopen dan zijn die er om te verslaan…

  36. Hi Scarlet en Joyce
    Allereerst van harte met jullie mooie zoon! Als zogenaamd ervaren moeder van 3 (nu) pubers kan ik alleen maar zeggen: alle dagen zijn moeilijk maar ook mooi, zwaar maar ook prachtig, heftig maar ook zo bijzonder. Ach weet je, er is gewoon geen Handboek-Kind, en beter nog: gelukkig maar.
    Elke moeder "doet ook maar wat", op eigen gevoel, naar eigen inzicht, en vooral: wat bij jou en jullie past! Bij jullie huisje en bij jullie kruisje. Of je nu kampt met de ene stoornis of met de andere bijzondere eigenschap, dat is nu eenmaal het leven, jouw leven, jullie leven
    Klaar.
    Geen oordelen van anderen, want die leven immers niet jouw leven.
    Punt.
    En ondertussen: geniet met volle teugen, want elke fase in het leven van je kind is mooi, en maakt van jou elke dag weer een ander mens.
    Lieve groeten.

  37. Fijn deze eerlijkheid, Scarlet.
    Had inderdaad het idee dat het, voor de komst van jullie zoon, toch niet zo makkelijk voor je was als het soms deed ogen.
    Bijzonder wat zo’n kleintje kan doen, eigenlijk heb je geen keus maar toch ook weer wel. Je had ook de hele andere kant weer op kunnen gaan, maar kiest ervoor een gezonde mama te kunnen worden voor jou/jullie Hunter! Zet hem op!

  38. Je bent een top wijf.

  39. Je eerlijkheid siert je. Ik kan niet anders dan bewondering voor je hebben en hopelijk is jullie ‘wonder’ ook het ‘wonder’ voor jou. Jullie hebben een behoorlijke weg moeten bewandelen om dit mensje op de wereld te zetten, de kilometers heb je wel gemaakt zou ik zeggen. Nu genieten. Het is je/jullie meer dan gegund. Dank voor je vertrouwen dat je dit voor ons op papier weet te zetten. Voor velen een inspiratie.

  40. Prachtig Scarlet ♥

  41. Zo veel respect voor jou Scarlet! Hou het vol, dat loslaten!!!

  42. Wat ben je een prachtige lieve en zorgzame mama voor Hunter. Ineens staat je eigen leven in het teken van zo’n klein mensje.. Bijzonder! Enorm veel respect voor jullie.

  43. Wauw! Wat kan jij goed schrijven… het komt écht binnen! En wat ben je een eerlijk en open mens. Ik heb er super veel respect voor dat je je echte gedachtes en gevoelens deelt!

  44. Zo TROTS op jou!!! 😘

  45. Dankje Scarlet voor het delen van je ervaring in deze chaotidche en nieuwe levensfase. Je getuigenis geeft me hoop in het moederschap na een eetstootnis.

  46. Heel goed geschreven en heel herkenbaar.
    De geboorte van mijn zoon heeft heel erg bijgedragen aan mijn herstel. Houd het vol.

  47. Wauw, wat een bijzonder mooie blog. Zo eerlijk! Echt waardevol. Tranen in mijn ogen. Respect voor jou Scarlet!😘

  48. Ten eerste van harte gefeliciteerd , heel veel geluk met jullie prachtige mannetje .
    En zo mooi en bijzonder en ook oprecht hoe jij dit verteld en zo waardevol , en ook hoopvol voor vele anderen dat ze kunnen lezen dat er nog wel een mooie toekomst kan zijn .

    Ik hoop dat het zonnetje voor jullie prachtig zal mogen schijnen en dat jullie mannetje jou de kracht zal geven om altijd het lichtpuntje te kunnen zijn

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *