Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige week kon je het verhaal van Joyce lezen, vandaag vervolgen we deze serie met Kimberley.
Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze ‘Mateloos Moedig’ interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2bme.nl.
Kimberley is 29 jaar en is ruim drie jaar werkzaam als pedagogisch medewerker op de buitenschoolse opvang (BSO). In 2016 is ze afgestudeerd voor Docent Beeldende Vorming, maar om meerdere redenen niet werkzaam in dit gebied. Gelukkig kan ze haar creativiteit ruim voldoende kwijt op de BSO. Hiernaast is ze bijna dagelijks te vinden bij haar paarden.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Voor mij was de eetstoornis één grote levensles. Een eetstoornis heb je niet zomaar, daar ben ik nu zelf ook achter. Ik vond mezelf altijd al dikker dan andere kinderen en vergeleek mezelf al van jongs af aan met anderen. Ik was altijd bezig met hoe ik zou kunnen afvallen, maar ik was daarnaast ook een echte snoepkont. Ik kwam met mijn moeder en zus meerdere dagen in de week bij onze oma, daar was de snoeptrommel natuurlijk standaard gevuld met lekkers. Ondanks dat ik wel veel snoepte, was mijn groei en gewicht volgens de standaarden.
Totdat ik in de puberteit begon te komen en ik best veel aankwam. Dit vond ik onwijs lastig, waardoor ik meerdere dieetpogingen deed die ik hooguit een paar weken of zelfs maar een paar dagen volhield. Nu ik terugkijk op mijn jeugd ben ik er wel achter dat mijn eetstoornis eigenlijk veel verder terug gaat dan ik dacht. De eetstoornis is er altijd wel een beetje bij geweest, maar steeds in perioden en daardoor heb ik er toen nooit iets mee gedaan. Een vriendin/klasgenootje op de middelbare school ontwikkelde echter anorexia en toen pas leerde ik deze ziekte kennen. Ik ging haar beetje bij beetje nadoen, maar thuis bleef ik ook wel weer gewoon ‘de snoepkont’ waardoor er bij mij niet veel te zien of merken was. Pas in 2017 begon ik serieus met afvallen en strenge eetregels en werd het steeds meer zichtbaar dat er iets gaande was.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Mijn eetstoornis kwam pas echt naar voren toen mijn thuissituatie zodanig verslechterde dat ik op zoek ging naar een vorm van controle. Ik ging me focussen op het aantal calorieën en het eten op vaste tijden. Daarnaast kreeg het sporten in de sportschool steeds meer de aandacht. Ik voelde rust en veiligheid bij deze controle, omdat ik thuis de grip miste op de situatie. Door deze strenge eetregels viel ik snel af en kreeg ik veel complimenten. Dit maakte het gevoel nog sterker en beter, waardoor ik door wilde gaan.
Na al die jaren snoepen en (mislukte) diëten lukte het me nu eindelijk om af te vallen. De focus werd alleen zodanig sterk dat de wereld om mij heen steeds verder leek weg te zakken. De negatieve emoties zwakten af door de eetstoornis, maar daarbij ook de positieve emoties en dat zorgde voor weinig energie en levenslust. De eetstoornis was voor mij denk ik echt een manier om emoties af te zwakken en minder prikkels te voelen.
Nu ben ik er door eigen onderzoek achter dat ik hooggevoelig ben en daardoor snel overprikkeld raak. Ik ben in mijn leven dus constant op zoek geweest naar een manier om mijn emoties en prikkels aan te kunnen. Gelukkig ken ik mijzelf nu beter dan ooit en weet ik ook hoe ik mijn dagelijks leven het beste kan inplannen.”
Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“Voor mij werd het afvallen een soort verslaving. Elke dag de controle over wat ik wel en niet mocht eten van mezelf en daarbij steeds meer afvallen. Ik vond het zelf prima gaan, maar vrienden om mij heen zagen dit (gelukkig) heel anders en vonden dat ik hulp moest zoeken. Om het aan mijn ouders te vertellen, vond ik het engste dat er bestond! Maar de sportinstructeur van mijn sportschool drong aan en wilde zelf gaan bellen als ik het niet zou doen. Ik heb die middag mijn moeder gebeld en ze kwam direct bij me langs.
Doordat ze er heel vroeg bij waren, kwam ik met veel praten en app-gesprekken een heel stuk uit de eetstoornis. Ik leerde om mijn gedachten wat vaker te delen en te zoeken naar motivatie om uit de anorexia te raken. Ik wilde heel graag weer paardrijden en met energie naar mijn werk kunnen. Helaas bleven de mentale struggles nog in stand, waardoor ik in 2018 van anorexia over ging op boulimia. De boulimia werd steeds erger en ik moest helaas de ziektewet in. Het was duidelijk: ik moest me gaan aanmelden voor therapie. Therapie vond ik toen nog steeds niet écht nodig, dus het maken van een afspraak bleef ik uitstellen. Tot mijn collega bleef aandringen en naast mij bleef zitten tot ik gebeld had. Ik kon de volgende week terecht bij GGZ Hilversum.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Voor mij was het vooral lastig dat ik mijn emoties weer zou gaan voelen als ik mijn eetgedrag ging aanpassen. Mijn gedachten draaiden dag en nacht en door mijn eetstoornis voelden deze minder heftig. Ik moest stapje voor stapje gaan leren om deze emoties aan te gaan én om mijn emoties te gaan sorteren. Ik heb snel de neiging om in uitersten te denken en doen; het is alles of niets. Ik had óf de rem er op óf de rem helemaal af en dat maakte het voor mij heel zwaar tijdens therapie om kleine stapjes te durven zetten. Eten is bijna mijn leven lang een houvast geweest en ook echt iets wat hoorde bij alles wat ik deed. Ik begon te leren inzien dat eten slechts een onderdeel is van je dagelijks leven en dat er veel betere manieren zijn om prikkels en emoties te verwerken.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Het is met therapie altijd zoeken naar wat werkt en of de behandelaar die de juiste is. Ik merkte tijdens therapie soms veel weerstand vanuit mijzelf, maar ik weet nu ook dat de eetstoornis(-stem) daar een grote rol in had. Ik begon met een psycholoog en diëtiste, maar later kwamen daar gesprekken bij met een ervaringsdeskundige. Dat was voor mij een eye-opener waar ik heel veel aan heb gehad. Hoe goed de professionals het ook doen en bedoelen, een eetstoornis is zo ingewikkeld dat ik bij de ervaringsdeskundige pas echt het gevoel had dat ik begrepen werd.
Bij de psycholoog leerde ik door middel van Emotie Regulatie Therapie (ERT) om mijn emoties op te schrijven en te analyseren. Door middel van een ‘pannenmodel’ leerde ik mijn situaties en emoties in pannetjes in te delen en beter inzicht te krijgen in hoe mijn hoofd werkt. Ik heb daarbij vooral geleerd om ‘om te denken’. Wanneer ik bijvoorbeeld heel streng ben voor mezelf stel ik direct de vraag: zou jij voor een ander ook zo streng zijn? Door steeds even zo’n vraag terug te stellen aan mijzelf, leer ik om realistisch te blijven tegen mezelf.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Aan de ene kant voelt het als één grote rollercoaster waar ik doorheen ben gegaan, aan de andere kant is het een levensles waar ik door ben gegroeid en heel veel van heb geleerd. Een eetstoornis is absoluut niet leuk en goed, maar voor mij wel een manier geweest om wakker geschud te worden en mijn leven aan te pakken. Wanneer ik terugdenk aan de laatste jaren waarin mijn eetstoornis op zijn ergst was, word ik soms nog steeds wel verdrietig, want het was een hele heftige periode. Ik heb mijn lichaam zwaar verwaarloosd en diepe dalen gekend. Maar ik besef nu ook hoe sterk ik nu in het leven sta en hoe goed het nu met me gaat!”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Ik heb mezelf onwijs goed leren kennen en snap nu veel beter hoe het in mijn hoofd werkt. Ik ben veel gaan lezen over hooggevoeligheid en begrijp nu bijvoorbeeld ook waarom mijn emoties zo heftig kunnen zijn en waarom rust momenten voor mij extra belangrijk zijn. De band tussen mij, mijn ouders en mijn zus is veel sterker geworden omdat we nu pas onze gevoelens met elkaar zijn gaan delen. Dit is altijd best wel lastig geweest binnen ons gezin. Onze thuissituatie is volledig hersteld en beter dan ooit en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben niet meer bezig met wat mijn gewicht is en kan mezelf waarderen om hoe ik ben. Eten is nu voor mij slechts een onderdeel van de dag en ik kan nu echt weer genieten van eten zonder er in door te slaan.”
Wat zou je anderen mee willen geven?
“Hoe diep je ook denkt te zitten, je bent veel sterker dan je denkt. Een eetstoornis heb je niet nodig om het leven aan te kunnen. Een eetstoornis houdt je juist weg van het leven. Geloof in jezelf, neem hulp aan van anderen en wees lief voor jezelf. Het belangrijkste is dat je je goed voelt en kunt doen waar je blij van wordt. Het kan niet allemaal in één keer goed gaan, je zult ook stappen terug moeten zetten, maar daar word je juist weer beter en sterker van!”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie