Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag vervolgen we deze serie met Danie van Kay.
Hoe is het om een eetstoornis te hebben én (door de ziekte van Lyme) chronisch ziek te zijn? Hoe vind je de kracht om te blijven vechten en voor het leven te gaan, als je lijf en je hoofd niet meer verder lijken te kunnen? Daar kan Danie over meepraten. Na jarenlang geworsteld te hebben met haar eetstoornis, is ze inmiddels al een aantal jaar zelf aan de slag als herstelcoach, geïnspireerd door de all-in methode van Tabitha Farrar, die haarzelf ook zo geholpen heeft. Ze deelt haar verhaal en levenslessen in dit interview.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn leven met een eetstoornis zag er extreem geïsoleerd uit. Het was een gevangenis waar ik 10 jaar lang in moest zitten. Ik heb verschillende opnames in klinieken gehad en kwam af en toe wel wat aan in gewicht, maar ik bleef terugvallen in oude destructieve patronen. Het begon allemaal vrij onschuldig met het volgen van een dieet. Hier sloeg ik al gauw in door. Toen ik ook nog eens gediagnosticeerd werd met de ziekte van Lyme (in chronische vorm) ben ik binnen een jaar van een vrolijke student naar een hoopje ellende gegaan. Ik kwam permanent in een rolstoel terecht omdat ik niet meer kon bewegen van de pijn. De ziekte van Lyme heeft veel verschillende symptomen, maar bij mij tastte het mijn spieren aan. Dat betekende dat ik niet eens een paar meter kon lopen zonder brandende pijn. Ook de spiertjes achter mijn ogen stonden continu strak, waardoor ik geen tv kon kijken of een boek kon lezen. Zelfs praten was lastig.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Mijn persoonlijke visie is dat iedereen met een eetstoornis in de basis een bepaalde mate van perfectionisme en onzekerheid heeft, maar dat er niet per se een gebeurtenis achter hoeft te zitten om een eetstoornis te ontwikkelen. Ondanks dat ik uit een gebroken gezin kom waar erg veel ruzie werd gemaakt, geef ik dat niet de schuld van het ontstaan van mijn eetstoornis. Het heeft zeker zijn sporen achtergelaten, maar er zijn zoveel mensen met een traumatische jeugd die nooit een eetstoornis ontwikkelen.
Ik geloof er heilig in dat het volgen van een dieet een energietekort tot stand heeft gebracht. Dat triggerde mijn genetische aanleg – oftewel mijn eetstoornis. Net zoals iemand met een genetische aanleg voor alcoholisme niet kan stoppen na dat ene drankje. Ik werd zo verslaafd aan de restrictie en rigiditeit dat ik het niet meer kon loslaten. Rationeel gezien wist ik dat het helemaal nergens op sloeg en toch kon ik niet stoppen. Dit is de verslaving die de eetstoornis met zich meebrengt. Het is volkomen irrationeel, maar het voelt zo legitiem. De weerstand die je voelt om daartegen te gaan vechten is vaak zo groot, dat we voor de makkelijke (en veilige) weg kiezen: de stem van de eetstoornis.”
Wanneer of waarom besloot je: nu is het tijd voor herstel?
“Toen ik zo’n extreme oogpijn kreeg en er geen oplossing voor al mijn klachten was, dacht ik: wat heb ik nog te verliezen? Ik werd suïcidaal vanwege de ondraaglijke pijn, die minstens een jaar duurde, stond stijf van de Oxycodon en niets hielp. Ik was uitbehandeld.
Het is zo’n paradox, maar eten was voor mij een afleiding van de pijn. In het jaar dat mijn ogen zo extreem pijn deden ben ik all-in gegaan. Oftewel, ik ben gaan eten zonder enige mentale of fysieke restrictie. Mijn extreme honger kwam ineens om de hoek kijken en ik heb vrij snel al mijn angsten overwonnen door alles dat ik deed iedere keer te herhalen. Dat bleek zo effectief dat ik na dat jaar mijn gezonde setpoint (range) gewicht bereikte (zonder te wegen). Mijn extreme honger werd minder hevig en ik voelde mij sinds lange tijd echt vrij.
De pijn was er nog steeds, maar wel beduidend minder. Of dat nu kwam omdat ik mijn lichaam meer aan het voeden was of omdat ik sterk genoeg was om ook infuusbehandelingen met antibiotica aan te gaan: niemand zal het weten. Uiteindelijk heeft de ziekte van Lyme mij gered van mijn eetstoornis. Hoe bizar dat misschien ook klinkt.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Mijn grootste uitdaging was het aangaan van mijn angsten. Niet meer wegrennen, maar doen en voelen. Ik was doodsbang om opgeslokt worden door de beerput van emoties die ik al jaren had weggestopt. Maar wat bleek: al was het absoluut moeilijk, de paniek werd steeds minder en ik ging niet dood van de angst. Mijn doemscenario’s kwamen niet uit.”
Wat is voor jou de beste hulpverlening geweest?
“Helaas heb ik zelf geen goede ervaringen gehad met hulpverlening. Het aanschaffen van het boek van Tabitha Farrar (Rehabilitate, Rewire, Recover) heeft me na dat jaar van herstel zoveel duidelijkheid gebracht – alle puzzelstukjes vielen op z’n plek. Uiteindelijk was mijn moeder mijn grote steun en zonder haar had ik het echt niet gered.”
Wat heeft herstel jou gebracht?
“Wat heeft herstel mij niet gebracht?! Ik ben nu al 7 jaar volledig hersteld, werk al 4,5 jaar als eetstoornis-herstelcoach, heb een bruisend sociaal leven, woon deels in Zuid-Frankrijk en werk fulltime. Ik ben helaas nog niet genezen van Lyme. Deze ziekte is dan ook chronisch. Het is nu meer een kwestie van symptoombestrijding en af en toe een nieuwe behandeling uitproberen. Ondanks dat ik dagelijks nog steeds met pijn en vermoeidheid leef, heeft het leven nu weer kleur. Ik hoef mij geen zorgen te maken over de tijden waarop ik eet, de calorieën die ik tot mij neem en allemaal absurde regeltjes die de eetstoornis met zich meebrengt.”
Wat is jouw belangrijkste levensles/wat zu je de lezers van Proud2Bme willen meegeven?
“Hoe cliché het ook klinkt, herstellen van een eetstoornis is het dubbel en dwars waard. Geef het een kans! Wat mij altijd heeft geholpen was de volgende gedachte: ik ga het echt een kans geven om volledig van mijn eetstoornis te herstellen. Als ik tegen die tijd mijn lijf niet kan accepteren en ik mijn herstelde leven helemaal niet leuk vind… dan kan ik altijd teruggaan naar mijn eetstoornis.
En guess what? Niemand die volledig is hersteld van een eetstoornis wil terug naar die ellendige tijd. Op korte termijn voelt het misschien veilig en fijn, maar op lange termijn is het schadelijk en maakt het alles kapot.”
Wil je verder nog iets kwijt?
“Herstellen van een eetstoornis (in combinatie met een chronische ziekte) is echt mogelijk. Dus zoek de juiste hulp en zet door. Het is het zo waard!“
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie