Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige keer kon je het verhaal van Nancy lezen, vandaag vervolgen we deze serie met de 20-jarige Judith.
Judith woont op zichzelf in een heel fijne stad en begint in september met de opleiding creatieve therapie. Verder schildert ze graag en struint ze heel wat kringloopwinkels af.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Het leven met een eetstoornis voelt voor mij, nu ik erop terug kijk, als een waas. Eerlijk gezegd weet ik niet meer precies hoe ik me op dat moment voelde, omdat overleven het enige was waar ik me iedere dag mee bezig hield. Ik loog heel veel in die tijd en vond het super moeilijk om me in mijn sociale leven te bevinden, omdat ik eigenlijk helemaal geen ruimte had om bezig te zijn met anderen. Ik voelde me ontzettend alleen, hopeloos en totaal onbegrepen.
Ik had vaak het gevoel dat ik lui was of dat er iets mis met mij was omdat dagelijkse dingen me al vaak teveel werden. Simpele handelingen of situaties kostten me vaak al zoveel moeite. Ik vond het heel pijnlijk om te zien dat het anderen allemaal minder moeilijk afging. Achteraf begrijp ik dat dit simpelweg kwam doordat ik niet genoeg energie had en depressief was, maar op dat moment kon ik dat niet echt inzien. Ik vond dat ik best zou moeten kunnen functioneren, ondanks de mentale staat waarin ik me bevond. Ik dacht dat dit nu eenmaal de manier was waarop ik mijn leven moest leiden.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Ik ben er inmiddels wel achter dat het zoeken naar een specifieke reden voor mijn eetstoornis zinloos is: het is eerder een samenraapsel van dingen geweest. Ik ben erg gevoelig en dat ben ik altijd al geweest. Daardoor voelen situaties vaak heel intens voor mij, omdat ik ze zo ervaar. Doordat ik er vroeger nog niet achter was dat ik gewoon heel sensitief ben, heeft dit voor veel zelfhaat en schaamte bij mij gezorgd. Ik zag immers dat mijn omgeving niet op dezelfde manier reageerde op situaties als ik dat deed. Ik heb altijd al veel pijn gevoeld als mensen zich onrechtvaardig gedroegen of mensen buitengesloten omdat ze niet binnen de norm pasten. Ook voel ik heel mijn leven al iets dat ik niet anders kan omschrijven dan pijn voor de wereld. Ik kan mijn ogen niet dicht doen voor alle verdrietige dingen die er met en op de wereld gebeuren en wist lang niet hoe ik daar mee om moest gaan.
Doordat ik zo gevoelig was, voelde ik me vaak niet gewaardeerd en begrepen door mijn omgeving. Ik wist alleen niet dat dit kwam doordat ik dingen nu eenmaal wat intenser ervoer. In plaats daarvan heb ik dit, toen ik nog jong was, gekoppeld aan mijn uiterlijk. Ik heb de overtuiging ontwikkeld dat mijn ‘anders zijn’ doorschemerde in mijn uiterlijk, dat ik lelijk was en dat mijn uiterlijk verkeerd was en iets om me heel erg voor te schamen. Tijdens mijn kindertijd ontstond er veel pijn, schaamte en heel erge boosheid, op de wereld en de mensen om mij heen. Toen ik wat ouder begon te worden, ik denk rond mijn twaalfde levensjaar, werd het verdriet en de woede in mij zo groot dat ik uit wanhoop een eetstoornis ontwikkelde.”
Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“Ik heb lang rondgelopen met allerlei verschillende uitingen van mijn eetstoornis en depressieve gevoelens. Toen ik een jaar of zeventien was, liep ik totaal vast in mijn depressie. Ik besloot hier hulp voor te zoeken en wilde eerst alleen van mijn depressie af. Door middel van therapie en veel gesprekken, met voornamelijk mijn ouders, kwam ik er achter dat ik om met mijn depressie te leren dealen ook echt aan mijn eetstoornis moest gaan werken. Voor het eerst in jaren waren mijn depressie en eetstoornis een soort van out in the open; ik erkende ze. Op een gegeven moment dacht ik dat ik mijn depressie weer een soort van onder controle had, maar eigenlijk begon ik mezelf gewoon meer uit te hongeren dan ooit tevoren. Ik dempte mijn gevoelens met de beste intenties. Ik leefde vanuit de overtuiging dat mijn leven misschien alleen draagbaar zou zijn met een eetstoornis.
Rond die tijd gebeurden er dingen in mijn leven, waardoor ik ineens begon in te zien dat mijn leven misschien wel waardevoller was dan ik dacht. Dat er andere manieren waren om het leven dragelijk te maken dan een eetstoornis in te zetten. Ik leerde veel over spiritualiteit en dit zette iets in mij aan. Ik begon te leren dat ik de pijn die ik voelde, mocht voelen. Dit klinkt als een dooddoener, maar het was voor mij echt een openbaring. Ook kwam ik erachter dat de overtuigingen die ik had, vaak uit het verleden kwamen en te groot waren om in mijn eentje te dragen. Ik begon in te zien dat ik inmiddels heel veel lieve, mooie mensen om mij heen had verzameld die allemaal van mij hielden en niks liever wilden dan dat het beter met mij zou gaan. Die mensen, maar ook het besef dat ik alleen iets voor de wereld zou kunnen betekenen als ik in eerste instantie maar goed voor mezelf zou zorgen, waren grote motivaties voor mij om dit keer echt afscheid te nemen van mijn eetstoornis. Het waren duidelijke en liefdevolle doelen en ik wilde alles op alles zetten om ze te bereiken. Ook werd ik door mijn eetstoornis niet meer ongesteld en dat wilde ik heel graag veranderen. Ik heb altijd de wens gehad om later moeder te worden en ik zag in dat ik dat maar op één manier kon realiseren: ik moest weer goed voor mezelf gaan zorgen.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Pfoe, dat vind ik een moeilijke vraag. Ik denk dat ik het het meest lastig vond dat ik erop moest vertrouwen dat mijn eetstoornis me niet de waarheid vertelde. Dat de oplossing naar herstel juist vaak lag in het tegenovergestelde moeten doen van wat mijn eetstoornis me vertelde. Dat voelde heel tegenstrijdig en het maakte me vaak onrustig. Het heeft me ook regelmatig nog een beetje teruggetrokken in mijn eetstoornis, want altijd gezonde keuzes maken was voor mij niet meer helemaal vanzelfsprekend. Daar kon ik dan later heel erg mee zitten. Ik was dan vaak bang dat ik nooit meer van mijn eetstoornis af zou raken.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Voor mij zijn mijn liefdevolle omgeving en mijn uiteindelijke psycholoog en diëtist heel waardevol geweest. In het begin van de eerste lockdown koos ik ervoor écht te willen herstellen van mijn eetstoornis. Ik wilde dit, kostte wat het kost, thuis doen en niet in een kliniek. Dat kon gelukkig, omdat mijn ouders vaak thuis moesten werken en daarom heel de tijd bij me waren. Ik kon mee leven op het ritme van mijn gezin en dat was echt heel veilig en fijn. Ze waren er altijd voor me om me op te vangen, hoe moeilijk dat soms ook voor hen of voor mij was. Ook de lieve vrienden die ik in de loop der jaren om me heen verzameld heb, bleken een enorme steun. Zij lieten me inzien dat ik het waard was om door te vechten en dat het leven zonder eetstoornis zwaar mag zijn, maar ook vaak ontzettend leuk en mooi is. Mijn psycholoog heeft heel goed gezien waar ik behoefte aan had in mijn herstel; ik voelde me echt gezien door haar. Dat was voor mij heel belangrijk. Ze stelde me gerust over mijn gevoelens en ervaringen: die mochten er gewoon zijn. Mijn diëtiste heeft me vaak met de neus op de feiten gedrukt. Dat vond ik lang niet altijd leuk, maar het heeft mee uiteindelijk echt over enorme overtuigingen omtrent voeding en mijn lichaam heengetrokken.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Als de meest pijnlijke, maar belangrijkste les die ik over mezelf kon leren. Ik heb het vaak als heel angstig, verdrietig en eenzaam ervaren, maar had het denk ik niet willen missen. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Veel liefde, genot en ook een ‘gewoon’ normaal leven! Ik kan soms echt overspoeld raken door gevoelens en ik kan ze er inmiddels steeds beter gewoon laten zijn. Dat is misschien wel het meest waardevolle dat herstel me heeft gebracht. Hiernaast kan ik er eindelijk ook weer echt voor mijn omgeving zijn. Vroeger was ik teveel bezig met overleven om echt iets voor anderen te kunnen betekenen. Dat is nu heel anders gelukkig. Stiekem geniet ik ook van heel normale dingen, zoals eindelijk weer naar school kunnen gaan, chillen met vrienden en me zorgen maken over andere dingen dan alleen over mijn uiterlijk of wereldproblematiek.”
Wat is jouw belangrijkste levensles?
“Voor mij heeft het besef dat alle gevoelens er mogen zijn, ook de lelijke en pijnlijke gevoelens, heel veel verschil gemaakt. Je hoeft jezelf niet te haten om wat je voelt, het is oké. Je hoeft jezelf niet voor te bereiden op eventuele pijn, want die pijn kan je aan op dat moment zelf en jezelf voorbereiden op eventuele pijn, ontneemt je zoveel fijne dingen.
Wat mij ook heel erg heeft geholpen, was het vooruitzicht dat ik wist dat alles ooit een herinnering zou worden. Het voelt voor jou nu allemaal misschien als het enige waar het leven ooit uit zal bestaan, maar ooit is dit alles iets waar je alleen maar op terug kijkt.”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie