Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nƩt dat beetje meer hoop te geven.
Vorige keer kon je het verhaal van Melanie lezen. Vandaag deelt Britt haar verhaal met jullie. Britt is een 22-jarige studente uit Rotterdam. Dit jaar rondt ze haar master in Marketing Management af. Naast het studeren, werkt ze als freelance social media en marketingspecialist en is ze sinds kort begonnen met het vertellen van haar eigen eetstoornisherstelverhaal op social media.
Wat zat er achter jouw eetstoornis en hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Ik heb ruim negen jaar een eetstoornis gehad. Op de basisschool ben ik flink gepest en dat is eigenlijk waar alles begon. Na het veranderen van basisschool in groep 7 kwam ik op een nieuwe school met lieve klasgenootjes, maar door de jaren heen was ik zo gevormd en gewend geraakt aan het pesten dat ik door de verandering juist depressief raakte.
Na een traject bij een kinderpsycholoog kwam ik erbovenop en ging ik een aantal fijne jaren tegemoet. Helaas, rond de derde klas, na een heftige periode in de relationele sfeer, kwam alles in een klap terug. Ik zocht controle en iets in mij kende daar nog wel een manier voor. Ik stopte met eten, ik raakte wederom depressief en ik kwam in een sociaal isolement terecht, waardoor ik veel mensen om mij heen ben verloren.
In de jaren die volgden heb ik veel vormen van professionele hulp ontvangen, maar ben ik altijd blijven worstelen met mijn zelfbeeld. Toen mijn lichaam de extreme stress en honger het niet meer aan kon, kreeg ik het refeeding syndroom. Mijn lichaam kon voeding- en vochtopname niet meer normaal reguleren en een periode waarin ik heel snel aankwam volgde. Dit maakte de situatie nog complexer. Ik was nu ‘echt’ de totale controle kwijt. Dat ene waar ik zo goed in was geworden – dun zijn – kon ik niet meer. Na intensieve hulp kwam ik terug op een gezond gewicht, maar ik kreeg al snel een terugval. Ik raakte wederom een hoop gewicht kwijt en belandde in dezelfde spiraal.”
Wanneer of waarom besloot je: nĆŗ is het tijd voor herstel?
“Toen ik de tweede keer het refeeding syndroom kreeg, knapte er iets. Ik keek als het ware om me heen en besefte dat het enige wat mijn eetstoornis mij had gebracht een sociaal isolement, een ontregeld lichaam en een hele berg verdriet was. De druppel was dat ik niet meer kon genieten van dat wat het mooiste avontuur van mijn leven had moeten zijn: een uitwisseling naar Sydney. Hier wil ik wel bij zeggen dat, ondanks dat ik de periode Sydney heel anders voor me had gezien, ik deze zeven maanden in AustraliĆ« als heel kostbaar heb ervaren en diepe inzichten heb opgedaan over wie ik was en waar ik heen wilde met het leven. Dit alles heb ik meegenomen naar het moment dat ik terug in Nederland begon te vechten voor mijn herstel.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Mijn lichaam accepteren zoals het was en de focus verleggen naar persoonlijke ontwikkeling.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Ik heb de afgelopen tien jaar veel vormen van professionele hulp ontvangen en de verscheidenheid in aard hiervan heb ik als erg waardevol ervaren. Elke vorm van professionele hulp heeft mij een blokje gegeven om te kunnen bouwen aan de weg naar herstel. Als ik moest kiezen, hebben groepstherapie en ervaringsdeskundigheid voor mij de grootste doorbraak in mijn herstel gebracht. Voor het eerst besefte ik dat ik niet alleen was, dat ik niet gek was, maar dat ik een ziekte had en dat ik daar vanaf kon komen. In therapie iemand tegenover je hebben die zelf door zoān ziekte heen is gegaan, maakt zoveel los. De schaamte viel weg, maar het gaf tegelijk ook zoveel hoop om in levende lijve te zien dat het Ć©cht goed kan komen.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Met veel pijn, maar ook liefde naar mijzelf. Ik heb zolang gevochten tegen mezelf. Een engeltje en een duiveltje op elke schouder waarbij ik het nooit goed kon doen, wat een uitputtingsstrijd is dat geweest. Wat mij nu veel brengt, is de overtuiging dat ik niet wil dat mijn eetstoornis voor niets is geweest. Met mijn verhaal wil ik het taboe doorbreken door zoveel mogelijk mensen te bereiken en lotgenoten te helpen.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“ZOVEEL! Jeetje, wat is het leven mooi en wat is het zonde als je dat niet met beide handen aangrijpt. Ik ben hersteld, maar ik bewandel nog altijd de weg naar de beste versie van mijzelf, waarin ik veel leermomenten uit mijn herstelproces nog steeds meeneem. Ik zie herstel als een reis waarin jezelf door en door leert kennen; mooie en minder mooie kanten, sterke en minder sterke kanten, etcetera.”
Wat is jouw belangrijkste levensles?
“De kracht van kwetsbaarheid. Ik heb zo lang het gevoel gehad dat het niet slecht met mij mocht gaan en dat ik voor de hele wereld perfect moest zijn. Wat dat mij heeft gebracht? Stukgelopen relaties, stukgelopen vriendschappen en een heleboel verdriet en stress. Op het moment dat ik mijn kwetsbare kant begon te delen, konden mensen dichterbij komen en werd contact diepgaander en oprechter. Ik merkte dat herstellen iets is wat je zelf moet doen, maar absoluut niet alleen.”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie