Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag vervolgen we deze serie met de 21-jarige Anne.
Anne gaat binnenkort haar studie Psychologie hervatten om haar diploma te halen. Daar heeft ze heel veel zin in, omdat psychologie al heel lang een van haar grootste interesses is. Verder heeft ze een bijbaantje als huiswerkbegeleider en dat vindt ze ook heel leuk om te doen! Daarnaast is ze graag creatief bezig.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Het was eigenlijk altijd grijs. Dat vond ik aan de ene kant heerlijk, omdat ik geen heftige, negatieve emoties hoefde te voelen. Maar de positieve kanten van het leven kreeg ik ook niet meer mee. Ik voelde het niet écht. Het was altijd hetzelfde. Mijn anorexia begon al rond mijn dertiende, dus mijn hele middelbareschooltijd en een stukje universiteit heb ik hand in hand doorgebracht met de eetstoornis. Niet alleen op school verplaatste de lat zich steeds een stukje hoger (presteren, presteren, presteren…), maar ook de eetstoornis speelde hier heel erg op in. Ik raakte steeds meer in het web verstrikt, zonderde mij af en verdoofde en troostte mijzelf met de eetstoornis.
Jarenlang ben ik alleen maar bezig geweest met gewicht, afvallen, eten, plannen rondom eten, verbranden, uiterlijk, etc. De eetstoornis was het enige wat telde voor mij. Ik zette alles op alles om haar maar niet kwijt te raken. Hierdoor raakte ik geïsoleerd van het werkelijke leven en van echte verbinding, maar dat gevoel van eenzaamheid verdoofde ik dan weer met de eetstoornis. En zo bleef ik alleen maar rondjes lopen, in een eindeloze cirkel.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Door de jaren heen heb ik heel wat verschillende theorieën gehoord van verschillende psychologen over wat de aanleiding van mijn eetstoornis voor mij was. En hoewel overal wel iets inzat, denk ik dat ikzelf het beste kan voelen wat erachter zit. Voor mij was de grootste aanleiding het onderdrukken van emoties en gevoelens die ik niet wilde voelen. Pijn wegstoppen. De high van het niet eten en met eten bezig zijn, werkte als een verdoving. Maar ergens denk ik dat het ook een manier was om gezien te willen worden. Een schreeuw naar mijn omgeving om mij te zien staan. Mij zoals ik ben.
De hele periode waarin ik mijzelf als individu had moeten ontwikkelen, heb ik doorgebracht met een eetstoornis. Hierdoor begon ik mijzelf te identificeren met de eetstoornis. Want wat was ik zonder? Ik kende mezelf helemaal niet. Hoe langer dit duurde, hoe meer ik mij vervreemd voelde van anderen en hoe dieper ik in de eetstoornis kwam te zitten. De eetstoornis voelde veilig, als een vriendin, iemand die er altijd voor mij was en zou zijn.”
Waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“Ik ben door de jaren heen gaan inzien dat ik door mijn eetstoornis precies het tegenovergestelde bereikte van wat ik wilde. Mensen maakten zich alleen maar zorgen om mij in plaats van dat ik echt gezien werd op de manier waar ik op hoopte. Ik werd niet gelukkiger door de negatieve emoties te verdoven, maar ongelukkiger doordat ik ook de positieve emoties niet meer kon voelen. Het nam alles van mij af. Ook mijn school moest ik stopzetten door de jarenlange uitputting. Ik kon geen connecties meer aangaan met mensen, leefde alleen maar in mijn eigen wereld en was niet in staat een sociaal leven op te bouwen.
De laatste zet in mijn rug is mij gegeven toen ik mijn rock bottom bereikte. Op de bodem van die put, helemaal afhankelijk van zorg van anderen, besloot ik: nu is het echt klaar. Ik wilde weer gelukkig worden en ik zou daar keihard voor werken. De negatieve emoties en paniek besloot ik op de koop toe te nemen. Dat was het mij waard als ik daarnaast ook al het mooie van het leven op deze wereld kon beleven. En ik ben mijzelf tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik mezelf uit dat zwarte gat getrokken heb.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Naast mijn eetstoornis heb ik veel last van paniekaanvallen en angsten. Mijn grootste uitdaging was dan ook dit aan te gaan zonder daarnaast de hand van de eetstoornis vast te houden. Emoties en gevoelens gaan voelen, in plaats van wegdrukken of verdoven. Heel lang is dit mij niet gelukt, omdat de eetstoornis zo veilig voelde. Ik wist gewoon echt niet hoe ik zonder eetstoornis een leven moest leiden. Elke keer viel ik weer terug in de veilige patronen van de eetstoornis.
Doorzetten, dat was het moeilijkst. Doorzetten, hoe zwaar het ook was en hoe verleidelijk het ook was om te luisteren naar dat stemmetje. De geniepige maniertjes waarmee de eetstoornis je terug wil lokken, leren herkennen en er niet in meegaan. Dat kost een hoop energie, maar het is het zo waard.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Ik heb een lange tijd niet opengestaan voor hulpverlening, ook al ging ik wel elke week trouw naar sessies met psychologen. Vele jaren heb ik therapie geprobeerd, omdat mijn omgeving dit wilde. Pas toen ik mijzelf echt openstelde en er echt zélf voor koos, had ik er iets aan. Mijn laatste therapeut bij Human Concern is mijn grootste hulp geweest. Het contact met haar heb ik altijd als heel bijzonder ervaren. Zij zag mij echt staan en erkende mij in mijn pijn. Altijd weer wist zij precies de kern te raken, heel pijnlijk maar heel nodig. Ik heb heel veel wijze woorden van haar mee mogen nemen in mijn herstel en in het leven. Naast hulp te verlenen, heeft zij bij mij ook het pad van de spiritualiteit aangewakkerd. Hier haal ik nog steeds heel veel kracht en hoop uit.
Daarnaast hebben de video’s en het boek van Tabitha Farrar mij erg geholpen. Die raad ik iedereen aan!”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Ik vind het moeilijk mij veel te herinneren van die jaren. Omdat ik altijd zo in de ‘zombie-modus’ stond, heb ik niet aan alles heldere herinneringen. Wel voel ik verdriet over die tijd. Ik heb mij zo eenzaam gevoeld. Ik heb mezelf zo veel pijn gedaan en zo tekortgedaan, dat heb ik niet verdiend. Behalve mezelf heb ik ook mijn omgeving veel pijn gedaan. Hun zorgen al die jaren vind ik heel erg.
Toch probeer ik er ook met wat lievere ogen naar te kijken. Mijn laatste therapeut bij HC heeft mij doen inzien, dat de eetstoornis mijn overlevingsmechanisme is geweest in een tijd waarin ik dat nodig heb gehad. Ik kan me hier steeds beter in vinden, maar vaak doet het nog wel pijn. Maar, ik zie de eetstoornis in ieder geval niet meer als een grote vijand. Ze heeft mij willen beschermen. Alleen zie ik nu in dat dit geen gezonde manier is.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Herstel heeft mij rust en vrijheid gebracht, waarvan ik nooit dacht dat ik dit weer zou kunnen ervaren. Ik heb weer ruimte om aan andere dingen te denken. Soms besef ik het ineens, als ik bijvoorbeeld zit te eten. Dan schiet het even door me heen dat ik er helemaal niet meer over nadenk wat ik op mijn brood smeer. Ik voel mij dan even intens dankbaar dat ik doorgezet heb, hoe zwaar het ook is geweest. Het is zo fijn om met andere dingen bezig te zijn, dingen die er echt toe doen en die echt belangrijk zijn voor je.
Ik kan kiezen om lekker een appeltaartje te eten als ik met mijn moeder naar de Ikea ga. Ik hoef niet meer na te denken over calorieën, verbranden of het getalletje op de weegschaal. Ik denk er niet meer over na of ik nou wel of niet dat extra plakje kaas op mijn brood doe. Ik heb zo veel meer ruimte in mijn hoofd gekregen om na te denken over dingen die écht belangrijk zijn in het leven. Dingen waar ik graag mee bezig wil zijn, dingen die fijn zijn voor mij in plaats van destructief. Ik kan weer genieten van de mooie dingen in het leven, omdat ik ze weer zie.”
Wat is jouw belangrijkste levensles?
“Dat ik zo veel sterker ben dan ik dacht dat ik was. En dat jij die dit leest dat ook bent. Ik weet hoe oneindig de strijd voelt. Ik weet dat je bang bent en dat het voelt alsof je nooit zonder eetstoornis kunt. Maar echt waar, het is mogelijk. Ik ben bevrijd. En jij kunt jezelf ook bevrijden. Je hoeft niet altijd zo in het donker te leven. Er is écht licht aan het eind van deze pikzwarte, donkere tunnel. Er is een weg naar buiten, naar vrijheid. Oók voor jou. Kies voor jezelf, want je bent het waard.”
Geef een reactie