Mateloos Moedig: gevoeligheid is een kracht

Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag het verhaal van Marit. 

Ze is 25 jaar en woont samen met haar vriend en dikke kater Johnny. Haar favoriete moment? De ochtend, het liefst lekker vroeg voordat iedereen wakker is. Ze is een bescheiden sportieveling en rijdt met mooi weer graag een rondje op de racefiets. Momenteel rond ze haar master Neuropsychologie af en loopt ze stage bij het ziekenhuis, waar ze werkt met kinderen met een ontwikkelingsstoornis zoals ADHD en autisme. In de toekomst wil ze als professional haar ervaring inzetten om mensen met een eetstoornis te helpen, door samen de weg naar herstel te bewandelen. 

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

“Mijn leven met een eetstoornis was behoorlijk turbulent. Vanaf mijn 16e was ik steeds meer bezig met (gezond) eten en sporten, waarbij gewichtsschommelingen hand in hand gingen met stemmingsschommelingen. Ik legde mezelf strenge (eet-)regels op, wat niet vol te houden was. Dit resulteerde in perioden van lijnen, afgewisseld met perioden van eetbuien en compenseren. In mijn studententijd namen de problemen met eten verder toe. Het lijnen werd strenger en de eetbuien extremer. Mijn dag stond in het teken van eten. Wel of niet eten, te veel eten, compenseren, niet of juist overmatig bewegen. Dit bleef lange tijd onopgemerkt. Ik had een onzichtbare eetstoornis.

Het lijnen en afvallen was iets waar ik trots op kon zijn. De controle over eten en mijn lichaam gaf mij houvast. Het kon mij een krachtig en zelfs euforisch gevoel geven. Het onderliggende negatieve zelfbeeld zorgde ervoor dat ik hier ver in kon gaan. Ik maakte de hele dag lijstjes en bewegen was een voorwaarde om te mogen eten. Ik droomde over eten of lag wakker van de honger en ik nam het liefst overal mijn sportkleding mee naar toe.

De perioden waarin de boulimia op de voorgrond stond, was vooral somber. Ondanks een groot steun-netwerk voelde ik me eenzaam. Ik zat gevangen in belemmerende overtuigingen en het oordeel dat ik over mezelf had zorgde ervoor dat ik me intens ongelukkig kon voelen. De schaamte over het controleverlies bij eetbuien was enorm en ik trok me steeds meer terug. Op mijn dieptepunt bestond mijn dag uit meerdere eetbuien en dat weer uitbraken. Tijdens deze eetbuien kon ik potten pindakaas of zelf bevroren brood eten. Ik vond het zwak en ik walgde ervan. Tegelijkertijd kon ik het niet loslaten. Ik had het nodig. Eetbuien en braken was voor mij een manier geworden om met emoties om te gaan, om mezelf troost, veiligheid en rust te bieden en om mijn grenzen aan te geven.”

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

“Mijn eetstoornis was een manier om om te gaan met angst. Angst om niet leuk gevonden te worden, angst om te falen, angst om niet goed of slim genoeg te zijn, angst voor afwijzing, angst om nergens bij te horen, angst voor verantwoordelijkheid. Angst om mezelf te zijn. Mijn gevoeligheid heeft hierin een grote rol gespeeld. Ik heb mijn gevoeligheid lange tijd als een vervelende handicap beschouwd. Ik dacht dat die bovengemiddelde sensitiviteit mij zwak maakte.

In de puberteit had ik veel bevestiging en goedkeuring van anderen nodig. Ik wilde laten zien dat ik zelfverzekerd en sterk was en gaf geen ruimte mijn krachtigste eigenschap: mijn hooggevoeligheid. Ik waaide met alle winden mee en zo verloor ik de verbinding met mezelf. Toen ik ging studeren maakte ik me steeds meer zorgen over wat anderen van mij zouden vinden. Koste wat het kost wilde ik laten zien dat ik iemand was. Naast sociaal, grappig, sportief, mooi, ambities, slim, gedisciplineerd moest ik ook nog eens bescheiden zijn. En opnieuw schonk ik geen aandacht aan mijn gevoeligheid. Afgelopen week hoorde ik de volgende zin: Neem mijn gevoeligheid weg en je neemt de essentie van wie ik ben weg. Dat is precies wat er gebeurde. Ik verloor mijn eigenheid. Mijn grenzen vervlogen en ik had geen idee meer wie ik was. Het angstige, verloren gevoel, mezelf kwijt te zijn, zorgde ervoor dat ik veiligheid, troost en houvast zocht in mijn eetstoornis.”

Wanneer besloot je: nú is het tijd voor herstel?

“Diep van binnen voelde ik dat het anders kon. Ik wilde mezelf kunnen zijn, in vol ornaat. Kiezen voor datgene dat goed voor mij is. Een zekere dosis gezond egoïsme. Ik besloot bepaalde vriendschappen te verbreken en een stille liefde op te bellen. Het was de eerste keer dat ik écht voor mijzelf koos. Het was een keerpunt in mijn leven. Vanaf dat moment ben ik met volle angst vooruit gegaan. Ik durfde steeds een beetje meer mezelf te zijn en mijn eetstoornis los te laten. Mijn relatie met die stille liefde, waar ik op dit moment een gelukkige relatie mee heb, heeft hierin een belangrijke rol gespeeld. Ik kon voor het eerst echt volledig mijzelf bij een ander zijn. Dat is zo’n bijzonder en veilig gevoel. Ik voelde me veilig genoeg om mijn eetstoornis los te kunnen gaan laten.”

Wat was jouw grootste uitdaging?

“Mijn einddoel is tegelijkertijd mijn grootste uitdaging: mezelf durven zijn. Dat begint bij weten wie je bent. Op een heel basaal niveau ben ik opzoek gegaan naar datgene dat bij mij past, wat mij blij maakt en waar ik gelukkig van word. Ik maakte daar een fotocollage van, met foto’s en knipsels uit tijdschriften en kranten. Vervolgens heb ik geleerd om mijn kwetsbaarheden te laten zien, te accepteren en ze zelfs te omarmen. De grootste uitdaging was om daar openlijk voor te gaan staan en mijn grenzen aan te geven. In het dagelijks leven was ik zo gewend om me te voegen naar een ander, dat ik mijn grenzen niet meer goed aanvoelde.

Dit merkte ik ook in de therapie. Ik wilde de voorbeeldcliënt zijn en ging uitdagingen klakkeloos aan zonder bij mezelf na te gaan of het nog niet een stap te ver was. Nog steeds blijft het een uitdaging om voor mezelf te gaan staan. Ondanks dat ik weet wat ik waard ben, kan ik me minderwaardig voelen. Nog steeds kan ik in contact met anderen de angst voelen om niet goed genoeg te zijn en dat belemmert me jammer genoeg nog in mijn sociale leven en op studie. Maar ik weet dat er een tijd komt dat ik vol overgave mezelf kan zijn.”

Wat is de beste hulpverlening geweest?

“Een klinisch traject in Portugal heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn herstel. Het moment dat ik het vliegtuig in stapte wist ik het: Nu moet ik het zelf gaan doen. Ik heb zelf dat monster recht in zijn smoel gekeken en ik ben zelf blijven staan. Zelf, maar niet alleen. Thuis hebben mijn ouders en mijn vriend een paralleltraject gevolgd en heb ik veel steun gehad van mijn zus en vriendinnen. Tijdens dit traject heb ik ervaren dat ik mijzelf mag zijn, ook met mijn gevoeligheid. Juist met mijn gevoeligheid. Ik voelde hier voor het eerst dat die gevoeligheid mijn grote kracht is en dat het de essentie is van wie ik ben. Vanaf dat moment durfde ik elke dag de eetstoornis een beetje meer los te laten en mezelf een beetje meer te zijn.” 

Hoe kijk je nu terug?

“Ik vond het leven met een eetstoornis loodzwaar. De diepe dalen waren echt diep, maar wat telt is dat ik weer ben opgestaan en daar ben ik heel erg trots op. Ik heb ontzettend veel over mezelf geleerd en het pad dat ik heb bewandeld met de ervaringen die ik heb opgedaan heeft mijn leven rijker gemaakt.”

Wat heeft herstel jouw gebracht?

“Herstel heeft mij vrijheid gegeven. Ik kan weer doen wat ik leuk vind en er is weer ruimte voor spontaniteit in mijn leven. Als ik daar zin in heb haal ik een koffie met een stuk taart bij de bakker of ik eet twee dagen achter elkaar pizza. Gewoon omdat het kan en omdat ik het mezelf gun om te genieten van het leven. Ik kan weer op vakantie, een hike maken of een berg op fietsen, zonder me zorgen te maken over eten. Door te blijven doen wat ik leuk vind, groeit mijn zelfvertrouwen en geluk.”

De belangrijkste levensles?

“Omarm je kwetsbaarheid. Het is jouw grootste kracht.”


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar. 

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

15 reacties op “Mateloos Moedig: gevoeligheid is een kracht”

  1. wauw, wat een mooi verhaal en wat een herkenning en prachtig hoe jij nu LEEFT. Ik herken zoveel: bevestiging en goedkeuring van anderen nodig hebben, een soort van bevestiging denk ik dat je er mag zijn zoals je bent, maar dat je zelf vindt dat je niet goed genoeg bent en daardoor allerlei dingen anders gaat doen, zodat je hoopt dat anderen je leuker vinden. Ik zie nu steeds meer dat ik ook gewoon erg gevoelig ben denk ik soms? ook herkenbaar om de perfecte patient te zijn herkende ik. Uitdagingen aangaan, en laten zien hoe goed je dat kan. Tegelijk daardoor je eigen angsten en grenzen overgaan. Dapper dat je je stille liefde bent gaan bellen. Tof dat je er nu een fijne relatie mee hebt. Ik realiseer me de laatste tijd steeds meer hoe ik vroeger mijzelf zo slecht en lelijk voelde dat ik jongens nooit durfde te benaderen uit angst voor afwijzing.

    Ik gun jou al het best om nog wat zelfverzekerder te worden!! Liefs!

    1. Ik voel veel herkenning bij je. Weten dat je ergens niet alleen in bent geeft me een soort vertrouwen in dat het helemaal niet gek is. Ik besef me des temeer dat het een ingewikkeld proces is om dicht bij jezelf te blijven. Het vraagt moed om "anders, zoals een tikkie meer gevoelig dan 80% van de mensen" te zijn. Ik hoop dat jij (in de toekomst, of misschien lukt dat je al) ook weer lekker jezelf zijn!

  2. Wauw Marit, wat een verhaal. Ik herken elk puntje wat je beschrijft, over hoe moeilijk het is om je hooggevoeligheid als iets moois te zien, over de angst over alles, over de voorbeeldcliënt zijn en de grootste uitdaging om jezelf durven te zijn. Best confronterend ook wel om te lezen, maar heel mooi ook om jouw verhaal zo te lezen.

    Mijn grootste vraag is nog wel hoe je uiteindelijk die gevoeligheid als kracht inzet? Hoe doe jij dat nu op het moment dat je (denk ik) nog steeds alle prikkels van iedereen oppikt? Hoe blijf je dan nog steeds bij jezelf?

    Dankjewel voor het delen van je verhaal.

    1. Hoi Lien,
      Mooi om te lezen dat mijn verhaal je raakt en dat je je herkent in de hooggevoeligheid. Het zorgt toch gelijk voor een soort verbinding :). Ik herken heel erg je vraag; ja maar hoe dan? Hoe doe je dat dan? Het heeft mij heel erg geholpen om me te verdiepen in hooggevoeligheid door bijvoorbeeld boeken te lezen.
      Ik heb ontdekt hoe ik het beste om kan gaan met de valkuilen die deze gevoeligheid met zich brengt en tegelijkertijd te zien wat mij hierdoor zo krachtig maakt. 15-20% van de mensen is hooggevoelig. Dit betekent dat je prikkels dieper verwerkt. Ik merk dat ik bijvoorbeeld overweldigd raken kan raken door mijn emoties (zowel positief als negatief); ik voel (negatieve) sferen haarfijn aan en ik ben geen ster in grote groepen omdat ik al de prikkels en gevoelens van anderen diepgaand verwerk. Je voor kunt stellen dat het veel energie kost waardoor mijn batterij simpelweg sneller leeg is. Ik leer om hierin naar mezelf te luisteren en keuzes te maken waardoor ik minder overweldigd en uit balans raak. Dat betekent dat ik meer ontspanningsmoment nodig heb om op te laden, ervoor kies om na een werk- of studiedag tijd voor mezelf te nemen en niet meer meerdere afspraken op een dag maak. Op deze manier houdt ik mijn energie in balans en kan ik de beste versie van mezelf zijn. Dit is misschien wel het moeilijkste punt omdat 80% van de mensen die extra rustmomenten niet nodig gewikkeld. Het kan voelen als een teleurstelling (voor mezelf en voor anderen) als ik ergens niet bij kan zijn. Op zulke momenten sta ik dan voor het dilemma. Kies is voor mezelf en wat goed voor mij is, of ga ik mee met de ander, uit angst om eventueel afgewezen te kunnen worden. Het vraagt moed om dan voor jezelf te kiezen.
      Maar ik ben er van overtuigd dat als je vanuit je essentie leeft en je jou binnenkant ook naar buiten uit kan stralen zal je vanzelf de mensen tegenkomen die jou accepteren zoals je bent.

      De balans in je energie zorgt ervoor dat je de kracht van die gevoeligheid kan laten zien. Ik heb bijvoorbeeld ontdekt dat ik een rijk gevoelsleven heb; Ik ben intuïtief en ik zie snel verbanden. Ik kan intens genieten van kleuren, geuren of bijvoorbeeld zonnestralen op mijn gezicht. Dan voel ik me zo gelukkig. Ik heb een enorm empathisch vermogen en kan me daardoor diep verbonden voelen met anderen en hele hechte vriendschap ervaren.

      Het is een heel proces om bij jezelf te blijven en ik ontdek elke dag een beetje meer hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik gun mezelf en jou ook de tijd om op ontdekkingstocht te gaan. Opzoek naar een balans en al het moois dat deze eigenschap je op levert.
      Ik hoop dat ik hiermee een antwoord op je vraag heb kunnen geven.

      Liefs,
      Marit

      1. Dankjewel voor je lieve uitgebreide reactie! Ik zie het nu pas oeps, maar ik heb er wel wat aan. Dankjewel!

  3. Hallo marit wat akelig dat je het zo moeilijk hebt gehad wat mooi dat je die opleiding doet en mensen wil helpen wat ben je een mooi mens en wat heb je een goede stappen gezet ik gun je al het goeds groetjes

    1. Bedankt dat je mijn verhaal gelezen hebt en lief dat je een reactie hebt achter gelaten!

  4. knap van je!

    1. Dank je wel Britney!

  5. Lieve Marit, wat een prachtig verhaal heb je geschreven en dat je dit zo kan navertellen getuigd van heel veel kracht. Die kwetsbaarheid echt omarmen en gaan waarderen. En hoe mooi ook om dit uit te dragen naar anderen. De zin ‘zelf, maar niet alleen’ spreekt mij het meest aan. Soms voelt het net alsof hulp je zwak maakt, want kan je het dan niet zelf? Maar niemand doet dit voor jou en niemand hoeft er alleen voor te staan.

    Ik ken weinig mensen met zoveel moed en kracht als die jij hier laat zien. Wat ben jij een mooi mens en waren er maar meer zoals jij.

    1. He Tritia,

      Wat een mooie reactie. Het lijkt alsof je mij heel goed kent (en misschien is dat stiekem ook wel zo). Wat je zegt slaat de spijker op zijn kop. Vergeet niet dat die zin, net zo erg voor jou geldt: Je doet het zelf, maar (het hoeft) niet alleen. Je mag op anderen, en ook op mij, leunen.

      Liefs,
      Marit

  6. Je bent echt een topper, lieve Marit!! Zo trots op je!!!

    1. Wat lief dat je het hebt gelezen. Je tovert een glimlach op mijn gezicht!

  7. Hoi Marit,

    Ik ben ook gevoelig. Heb me daar nooit echt in verdiept maar merk de laatste tijd dat ik daar wel behoefte aan heb. Om mezelf beter te begrijpen en om het te zien als kwaliteit. Heb je boeken tips?

  8. Ik ben zo trots op jou!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *