Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige keer kon je het verhaal van Pernilla lezen, vandaag vervolgen we deze serie met de Evelien.
Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze ‘Mateloos Moedig’ interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2bme.nl.
Evelien is 32 jaar en is momenteel werkzaam als leidinggevende in de thuiszorg. Ze coacht binnen haar werk vijf wijkteams en doet dit vanwege het coronavirus nog veel vanuit huis. In haar vrije tijd rijdt ze graag op haar motor, is ze creatief bezig met haken en verbouwt ze haar eigen groenten en fruit in haar volkstuin. Ook heeft ze sinds kort haar eigen blog waar ze schrijft over haar leven met boulimia. Daarnaast heeft Evelien een fijn sociaal leven en doet ze graag leuke dingen met vrienden en haar zusjes. Kortom, een heel divers scala aan bezigheden.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Al sinds mijn 15de had ik last van eetproblematiek. Jarenlang wist niemand dit. Het wisselde tussen veel sporten en weinig eten, naar obsessief gezond eten en daarna vastzitten in eetbuien en compenseren. Vooral deze laatste periode vond ik heel heftig. Ik gleed steeds verder af, waarna ik uiteindelijk de diagnose boulimia nervosa heb gekregen. Doordat ik op een normaal gewicht bleef, zag niemand aan mij dat het niet goed ging. Het voelde daardoor alsof ik mij aanstelde en het niet zo ernstig was. Ik bagatelliseerde het probleem regelmatig, al voelde ik diep van binnen wel dat het steeds slechter met mij ging.
Naar de buitenwereld toe leek ik goed te functioneren. Ik had een groot sociaal netwerk, had veel hobby’s en een goede baan. Ik had een leuk appartement gekocht en had het financieel goed op orde. Het leek voor de buitenwereld alsof ik alles goed voor elkaar had, toch zag mijn binnenwereld er heel anders uit. Dat wist echter niemand. Het was een continu gevecht tussen mijn gezonde kant en de eetstoornis. Mijn hoofd zat vol met discussies over wat ik wel en niet mocht doen of eten. Een innerlijke strijd die mij steeds verder uitputte en waardoor ik steeds verder afgleed. Overal kreeg ik in mijn hoofd kritiek op, niks was meer goed genoeg.
Het was een eenzame strijd, met een grote kloof tussen twee werelden. Naar de buitenwereld was ik de sociale, vrolijke Evelien. Thuis was het donker in mijn hoofd en zat ik vaak op de bank met mijn eetbuien. Ik kon de druk die de eetstoornis mij oplegde niet lang volhouden als ik eenmaal thuis was. Na een sociaal moment stortte ik thuis in en nam de eetstoornis de leiding. Ook zegde ik steeds vaker afspraken af, omdat ik dan liever de rust zocht in de eetstoornis. Ik schaamde mij enorm voor de gigantische eetbuien en het braken. Ik durfde het ook heel lang aan niemand te vertellen.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Er hebben meerdere factoren een rol gespeeld in het ontwikkelen van mijn eetstoornis. Al zo lang ik mij kan herinneren heb ik weinig vertrouwen in mijzelf en is mijn zelfbeeld laag. Daarbij ontwikkelde ik faalangst, had ik last van perfectionisme en een grote behoefte aan controle; soms op het dwangmatige af. Ook had ik grote moeite met kwetsbaarheid en wilde onafhankelijk en krachtig zijn. Ik heb vroeger niet goed genoeg geleerd om met mijn emoties en gevoelens om te gaan en wist mij er vaak geen houding aan te geven. Ik vond het eng, wist niet wat ik ermee moest en wilde dit wegstoppen. Dat deed ik uiteindelijk door het te verdoven met eten en de ontlading daarna te zoeken in het braken.”
Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“In 2016 raakte ik dusdanig in de knoei met mijzelf en de eetstoornis, dat ook mijn omgeving het aan mij begon te merken. Ik zegde afspraken af, raakte snel overprikkeld en kon op mijn werk niet goed meer functioneren. De eetstoornis zat 24/7 in mijn hoofd en slokte al mijn energie, tijd en denkvermogen op. Tot het punt dat een vriendin niet eerder wilde vertrekken dan dat ze de waarheid had gehoord. Ik gaf toen toe dat ik problemen had met eten, waarna het balletje richting hulpverlening is gaan rollen. Mondjesmaat nam ik hulp aan en deelde ik over de problemen met eten en compenseren. Ik zag echter nog steeds niet de ernst van de situatie in en vond ik het moeilijk om daadwerkelijk openheid te geven, vooral door de schaamte die ik voelde. De psycholoog waar ik destijds heen ging had weinig verstand van eetstoornissen, waardoor deze hulp ook niet goed genoeg aansloot.
Pas in 2018 was het moment dat ik echt dacht dat het zo niet langer meer kon. De eetstoornis was zo ernstig geworden dat zelfs werken niet meer lukte. Het moment weet ik nog zo goed. Ik was als wijkverpleegkundige aan het werk en ik kreeg een oproep van een terminale cliënt om morfine toe te dienen. De moed zakte mij in de schoenen en ik raakte in paniek. Ik dacht dit niet meer te kunnen, was al het vertrouwen in mijn handelen kwijt en durfde deze zorgvraag niet meer aan. Mijn hoofd zat zo vol met eetstoornisgedachten en negatieve gedachten over mijzelf. Ik stortte in en kwam ziek thuis te zitten. Dit was het besefmoment dat ik nodig had om in te zien dat het zo niet langer meer kon. Ik had hulp nodig. Niet een uurtje per week, maar intensieve behandeling.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Ongetwijfeld het stoppen met braken. Ik deed dat al jaren en het gaf me elke keer weer een gevoel van opluchting. Ik kotste letterlijk mijzelf uit, inclusief alle spanning en narigheid in mijn hoofd. Het voelde keer op keer als dé uitweg en gaf me een gevoel van ontlading. Het heeft me heel veel moeite gekost om genoegen te nemen met andere vormen van ontlading. Niks gaf hetzelfde intense effect. Uiteindelijk is het gelukt om het te vinden in dingen als een stukje motorrijden, even naar buiten gaan of er met iemand over praten. Ik moet er genoegen mee nemen dat het nooit hetzelfde zal zijn als het effect van braken, toch sta ik er 100% achter om dat nooit meer in te zetten.
Daarnaast was het ook een uitdaging om mezelf dingen toe te staan en te mogen luisteren naar mijn behoeften. Ik mag er zijn. Ik doe ertoe. Twee zinnen die niet in mijn vocabulaire voorkwamen. Nu durf ik deze twee zinnen gelukkig wel uit te spreken.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Om echt uit die patronen van eetbuien en braken te komen, had ik de opname in de kliniek echt nodig. Ik was goed in een masker ophouden en doen alsof het wel goed ging. Tijdens de opname kon ik die schijn niet ophouden en brak ik uiteindelijk. Dat was het moment dat ik aan herstel kon gaan werken; ik had dat breekpunt nodig. Ik heb vrijwillig gekozen voor deze opname en heb de opname vanuit eigen inzicht later ook verlengd naar tien weken. Een moeilijke, maar dappere keuze. Die voor mij doorslaggevend is geweest in de weg naar herstel.
Momenteel heb ik nog MBT-behandeling bij een psycholoog om aan de achterliggende zaken te werken. Daar ben ik ook heel blij mee. Ik kan weer goed functioneren en heb inmiddels weer een leuk leven opgebouwd. Het sparren met iemand houdt mij op het rechte spoor. Dat gun ik mijzelf ook; ik zie dat als persoonlijke ontwikkeling.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Lange tijd zag ik mijn eetstoornis als ‘foute hobby’. Veel eten, daar soms ook stiekem best van genieten en daarna alles er weer uitgooien. Het gaf mij rust, verdoving en ontlading. Een compleet pakket dat ik niet zomaar kon opgeven. Later zag ik gelukkig ook de ernst ervan in en kon ik het niet meer aan mijzelf verkopen als ‘foute hobby’. Ik was ernstig ziek. Ik heb het probleem veel te lang gebagatelliseerd.
Ik zie mijn eetstoornis nu als een signaal dat het niet goed gaat. Ik ben in gedrag hersteld en de eetstoornis is daarin volledig los van mij, toch worden oude gedachtenpatronen soms nog weleens getriggerd. Zodra ik dit opmerk, zie ik dit als een signaal dat er iets niet helemaal lekker loopt in mijn leven. Het is voor mij een interne alarmbel dat iets aandacht nodig heeft.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Mildheid naar mijzelf. Ik was vaak heel hard voor mijzelf, soms zelfs straffend. Eigenlijk strafte ik mezelf ook via de eetstoornis. Verder ben ik dankbaar voor het therapeutische proces waar ik doorheen ben gegaan, want ik ben als persoon gegroeid en dichterbij mijzelf komen. Ik weet nu wie ik ben, wat ik wil, waar ik voor sta en hoe ik mijn leven wil invullen. Daaraan kan hier en daar nog wat worden gesleuteld; er ligt echter een mooie basis.
Ik weet dat ik nu zoveel sterker sta en dat ik de eetstoornis niet meer nodig heb. Het besefmoment dat ik echt hersteld ben, kwam toen mijn vader na een kort ziekbed in december 2020 is overleden. Mijn grote steun en toeverlaat en de belangrijkste man in mijn leven. Ondanks dit grote verdriet en alles wat er qua rouwen bij komt kijken, ben ik niet teruggevallen in de eetstoornis. Dit was voor mij hét moment dat ik echt afstand heb genomen van de eetstoornis en dat ik ‘haar’ niet meer nodig heb.”
Wat zou je anderen mee willen geven?
“Het gaat er niet om dat anderen jou goedkeuren, maar dat jij jezelf goedkeurt. Je moet met jezelf nog je hele leven verder, dus investeer je tijd en energie in jezelf. Dat is wat telt. Daarmee zeg ik niet dat ik mij nooit meer afvraag wat anderen van mij vinden. Het is heel menselijk om dat af en toe te hebben, toch verlies ik mijzelf er niet meer in. Ik stel mijn eigen behoeften boven de mening van anderen. Ik kies steeds meer voor wat voor mij goed is. Ik mag mijzelf goedkeuren zoals ik ben!”
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie