Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven…
Vorige keer kon je het verhaal van Marjolein lezen. Vandaag interviewen we Anouck. Anouck is 21 jaar en zit momenteel in het eerste jaar van de studie Toegepaste Psychologie. Daarnaast werkt ze als oppas en onderneemt ze graag leuke activiteiten met de kinderen.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Ik was net 12 en ik begon op de middelbare school. Als hobby deed ik aan theater en was er voor de buitenwereld niets met mij aan de hand. Toch was er een masker; deze kon ik goed voor mijn gezicht houden. Het leven met een eetstoornis was voor mij eng en onzeker. Elke dag had ik ruzie met de gedachten en het eten. Elke week moest ik een bezoek brengen aan de kinderarts en had ik wekelijkse behandelingen. Elke week werden er afspraken gemaakt over wat ik nog wel mocht doen. Maar ook werd er besproken wat ik vooral niet meer mocht doen. Ik mocht bijvoorbeeld een tijd niet meer met de fiets naar school en moest worden gebracht met de auto.
Verder in de eetstoornis werd het eten steeds minder en moeilijker. De controle moest ik houden over het eten en waar het kon moest het van de eetstoornis steeds minder worden. Het verminderen van het eten zorgde ervoor dat de eetstoornis steeds meer macht kreeg. Zo was ik elke dag bezig met het eten en hield ik me bezig met vragen als: Wat zit er in het eten? Is het veel? Is dit een normale portie? Ook had ik geen realistisch beeld meer van het eten en ik had geen idee wat een normale hoeveelheid was. Zien dat mijn lichaam niet gezond was, kon ik niet.
Eenmaal in behandeling werd ik vaak boos en verdrietig. Het gevoel bij mij was heel sterk dat zij mij niet begrepen met als reden dat zij niet ziek waren. Totdat ik in gesprek kwam met een vrouw die in het verleden ook een eetstoornis had. Het gaf mij vertrouwen en ik begon weer te geloven in herstel.
Naast de behandelingen ging ik nog wel gewoon naar school en hield ik contact met mijn vriendinnen.
Ik liet de vriendinnen thuiskomen, maar tijdens etenstijd moest ik alleen zijn met mijn ouders. De paniek van de eetstoornis nam het altijd al snel over. Ik wilde het wel, maar het lukt mij niet. Op het moment dat ik moest eten overviel mij de paniek en de angst. Ik blokkeerde volledig.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Dat is lastig te beantwoorden, want dat is nooit vastgesteld. Ook is er geen specifieke aanleiding geweest tot het ontwikkelen van de eetstoornis. Ik kan wel aangeven dat ik een meisje was dat alles voor iedereen graag goed wilde doen. Het niet kunnen voldoen aan de afspraken – die ik zelf had gemaakt – maakte mij onzeker en onrustig. Het maken van fouten vond ik lastig en kon ik ook moeilijk loslaten. Die onzekerheid kan een reden zijn geweest tot het ontwikkelen van de eetstoornis.”
Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“Al vanaf het begin wilde ik graag genezen van de eetstoornis. Ik wilde niet ziek zijn en ik wilde zoals iedereen gewoon mee kunnen eten. Maar het herstellen van een eetstoornis kan niet zonder hulp. Op het moment dat ik in contact kwam met de vrouw waar ik al eerder over vertelde – die zelf een eetstoornis had gehad – zag ik in dat ik ook beter kan worden en dat het gevecht met de eetstoornis het waard is.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“De grootste uitdaging tijdens het herstel waren de momenten van paniek. Het waren de negatieve gedachten over het eten en mijn lichaam. Van de eetstoornis mocht ik niet meer eten en drinken. Het eten was vooral te groot en te vet. Begrijpen deed ik het niet, want ik wilde beter worden. Het was een soort duiveltje dat op kwam zetten; het eten lukte mij niet omdat de paniek het overnam en ik volledig blokkeerde. De grootste uitdaging van herstel waren dus de gedachten.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Zoals eerder aangegeven moest ik elke week op controle bij de kinderarts en had ik elke week therapie. Tijdens de therapie kon ik op verschillende manieren reageren en werd ik voor mijn gevoel niet begrepen, wat lastig was voor de hulpverlening. Tot het moment dat ik zoals eerder gezegd in gesprek kwam met een vrouw die een verleden had met een eetstoornis. Zij liet mij inzien dat het beter worden van een eetstoornis kan. Ik kreeg weer vertrouwen in het herstel. Achteraf zou ik aan willen geven dat elke behandeling op zijn eigen manier heeft geholpen naar de weg van herstel.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Het terugkijken op de eetstoornis doe ik met meerdere emoties. De controle die ik elke dag moest hebben en het gevecht dat ik elke dag had met mijn gedachten maakt mij soms nog boos en verdrietig. Alhoewel het een ziekte is en ik er niet voor heb gekozen, heeft het mij ook gemaakt tot wie ik nu ben.
Zo kan ik ook terugkijken met kracht. Het is mij gelukt om te herstellen van de eetstoornis.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Altijd alles goed willen doen voor en met iedereen; dat blijft bij mij een valkuil. Wel heeft de eetstoornis mij in laten zien dat fouten maken goed kan zijn. Het maken van fouten kan een les zijn voor de volgende keer en zo kan jij je als persoon blijven ontwikkelen. Ook heeft het herstel mij meer zekerheid gebracht als persoon.”
Wat zou je anderen mee willen geven?
“Voel jij je niet goed? Praat erover met je ouders of vrienden. Wees niet bang om fouten te maken en laat de fouten een les zijn om jezelf verder te kunnen ontwikkelen.”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie