Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige keer kon je het verhaal van Anita lezen, vandaag gaan we verder met Veerle.
Veerle is 24 lentes jong en staat als leerkracht voor groep 6/7. Eén keer per week geeft ze een groepsles bij de sportschool. In haar vrije tijd vindt ze het leuk om te voetballen en te tennissen, maar ze doet ook graag leuke dingen met familie, vriendinnen en haar vriend.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn hoofd was altijd vol. Alles wat ik deed moest goed zijn of nut hebben. Mijn eten moest gezond zijn en mijn activiteiten actief. Dan had het namelijk zin, want ik had calorieën verbrand. Ik moest van mezelf steeds meer bewegen en mocht steeds minder calorieën per dag binnenkrijgen. Ik had hierdoor geen tijd meer voor andere dingen en in mijn hoofd was er geen ruimte meer om ergens anders aan te denken. Dit zorgde ervoor dat overal waar ik bij was, ik er niet écht bij was. Mijn gevoelens en emoties waren totaal afgevlakt. Mijn lichaam was er wel, maar mijn gedachten waren alleen bij het plannen van mijn beweeg- en eetmomenten. Als er iets tussenkwam in die planning, kreeg ik een paniekaanval. Dit herhaalde zich dag in dag uit. ‘s Nachts was het meestal nog erger, terwijl ik dan juist wilde slapen om even niet na te hoeven denken.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Aan het eind van de middelbare school wilde ik niets liever dan studeren en op kamers gaan. Mijn zussen en broer waren namelijk ouder dan ik en ik wilde graag hetzelfde. Thuis was het ineens maar stil geworden zonder hen om me heen. Toen het eenmaal zo ver was, miste ik mijn beste vriendinnen met wie ik elke dag samen naar school ging. Ineens stond ik er alleen voor op mijn nieuwe school. Van jongs af aan had ik altijd en overal vertrouwde mensen om me heen – mijn vriendinnen of mijn familie. Ik wilde zo helemaal niet ouder worden. Toen ik klein was, was er altijd wel iemand, dat vond ik fijn. Door mijn anorexia werd ik letterlijk kleiner. De mensen om me heen gingen weer meer voor me zorgen. Daarnaast kreeg ik het gevoel dat ik ergens weer wél de controle over had.”
Wanneer besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“Na Kerst kwam mijn moeder huilend naar me toe dat ze niet meer wist hoe ze mij kon helpen. Daarom had ze een afspraak gemaakt bij de huisarts. Daar schrok ik van, ik wilde de mensen om wie ik zoveel geef geen pijn doen. De huisarts vroeg me of ik een probleem met eten had. Toen zei ik nog volmondig ‘oh nee hoor’. Hij vertelde me heel direct dat ik wel degelijk een probleem had Een eetstoornis: anorexia. Ik moest een week later beslissen of hij me mocht aanmelden bij de GGZ.
In eerste instantie ging ik mijn herstel in voor de mensen om me heen. Mijn moeder en ik zijn later naar het Leontienhuis gegaan, daar kreeg mijn moeder te horen dat het mijn dood zou kunnen worden als ik nog langer door zou gaan met sporten. Dit deed haar zoveel verdriet, dat ik nog liever wilde herstellen. Maar tijdens mijn herstel merkte ik dat het te pittig werd om het alleen voor anderen te doen. Samen met mijn therapeutes ging ik op zoek naar redenen waarom ík wilde herstellen. De belangrijkste was: ik wilde weer kunnen genieten.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Voor mij was dit rust houden. Ik ben iemand die graag bezig is en ineens mocht ik niet meer naar school, werk of sporten. Gelukkig kregen we een hond als afleiding. Één keer per week mocht ik met mijn hond naar puppycursus en één keer per dag een heel kort stukje wandelen. De continue strijd in mijn hoofd kostte heel veel energie, dus de energie die ik had moest ik steken in mijn herstel.”
Wat is de beste hulp voor jou geweest?
“‘Lief zijn voor Veerle, hard voor de eetstoornis’. Wat ben ik vaak boos geweest op mijn strenge therapeute, maar dit zorgde er wel voor dat ik haar de week erop wilde laten zien dat ik het wél kon. Ik heb ambulante therapie gevolgd bij de GGZ in combinatie met een diëtiste en PMT vanuit daar. Via het Leontienhuis had ik een ervaringsdeskundig mailmaatje, waar ik veel steun en herkenning bij vond. Mijn moeder ging regelmatig mee naar therapie, zodat zij thuis goed kon helpen. We begonnen samen met onze tussendoortjes, later deed ik dit samen met de hond en uiteindelijk lukte het ook alleen.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“In die periode was ik me er niet van bewust wat voor grote rol het speelde in mijn leven. Als ik nu terugdenk aan toen, kan ik me vaak niet veel meer herinneren. Ja, welk drankje ik die avond dronk, of de paniekaanval die ik kreeg omdat het gerecht dat online op de menukaart stond er ineens niet bleek te zijn. Ik had me achteraf liever herinnerd hoe gezellig een avond was of welke gesprekken ik toen heb gevoerd.”
Wat heeft herstel jou gebracht?
“Het doel van mijn herstel was: ik wil weer kunnen genieten. Nu kan ik heel blij en trots zeggen: ik kan weer genieten. Genieten van een stukje chocola, genieten van een tijdschriftje lezen op de bank of in bad, genieten van een voetbalwedstrijd spelen en genieten van de mensen om me heen. Ik ben er nu weer écht bij.”
Belangrijkste levensles?
“Wees lief voor jezelf. Als reminder heb ik een veertje op mijn enkel laten tatoeëren. Die is echt voor mezelf. Ik vind hem mooi en het gaat over mijn naam. Het herinnert me eraan dat ik niet zo streng hoef te zijn. Ik mag zacht zijn voor mezelf en mezelf af en toe verwennen. Pas als je lief bent tegen jezelf, kun je er voor anderen zijn. Een van mijn eigen doelen tijdens herstel was om anderen te kunnen helpen herstellen. Ik hoop dat ik dat nu een beetje kan bereiken. Maar daarvoor moest ik eerst goed aan mezelf denken.”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie