Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. De vorige keer kon je het verhaal van Jutta lezen. Vandaag vervolgen we deze serie met de 20-jarige Carmen.
Carmen woont in Groningen en studeert werktuigbouwkunde. In haar vrije tijd doet ze onder andere aan windsurfen, kickboksen en motorrijden. Afgelopen jaar heeft ze, naast al deze bezigheden, ook een boek over haar eetstoornis geschreven.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn leven met een eetstoornis was, als ik erop terug kijk, heel ingewikkeld. Het ging periodes beter en periodes minder goed met mij, maar in vergelijking met nu was het een moeilijke tijd. Meestal dacht ik dat het normaal was wat ik dacht en deed. Maar zoals ook te lezen in mijn boek had het bijvoorbeeld best veel invloed op sociale activiteiten en mijn schoolwerk. Daarnaast had ik veel fysieke klachten. Toen ik professionele hulp kreeg, heb ik pas ontdekt dat deze pijn en ongemakken kwamen door de eetstoornis. Dus aan de ene kant leek mijn leven voor de buitenwereld normaal, maar in mijn hoofd waren er veel negatieve gedachten, verdriet, conflict, angst enzovoort.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Op deze vraag heb ik geen duidelijk antwoord, er is niks waarvan ik kan zeggen dat het de eetstoornis veroorzaakt heeft. Waarschijnlijk was het wel deels genetisch bepaald maar dat is in mijn situatie nooit onderzocht.”
Wanneer of waarom besloot je; nú is het tijd voor herstel? En wat motiveerde jou om daarin door te zetten?
“Mijn besluit tot herstel was er niet van het een op het andere moment. Het herstellen was een proces waarbij ik er soms van overtuigd was: nu is het tijd voor herstel. Om er vervolgens door de stem van de eetstoornis weer van te worden overtuigd dat er geen verandering nodig was en dat verandering mij ongelukkig zou maken. Stap voor stap ging het iets beter, hierdoor heb ik ervaren dat herstellen naast ‘eng’ ook positief was. Dat ik van de dingen die ik graag doe nog meer kan genieten.”
Je hebt vrij recent een boek over jouw eetstoornis geschreven en uitgebracht. Kan je daar iets over vertellen?
“Ik heb de tekst van mijn boek geschreven met de intentie om te reflecteren op mijn herstelproces. Het idee om er een boek van te maken kwam later en voordat ik besloot het uit te geven, heb ik eerst moed moeten verzamelen. Met het boek probeer ik een heel eerlijke kijk te geven op mijn ervaring met een eetstoornis. Ik heb geschreven hoe het invloed had op alle aspecten van mijn leven. Ik las zelf de dramatische verhalen, die triggerden om meer af te vallen. Met mijn boek hoop ik te laten zien dat de eetstoornis niks anders dan negatief is, dat betekent echter niet dat het een negatief geladen boek is. Ik ben positief over hoe ik ben gaan genieten van het leven toen mijn herstel vorderde. Ik noem het geen zelfhulpboek, maar probeer de lezers wel te helpen inzien dat herstellen het absoluut waard is.”
Waarom moest dit boek er komen?
“Om anderen te steunen. Door anderen een kijkje in mijn hoofd te geven hoop ik dat er meer begrip komt vanuit omstanders, maar ook hulpverleners. Mijn gedachten waren zo verstoord dat ze onbegrijpelijk zijn, zelfs voor bijvoorbeeld mijn ouders, hulpverleners en soms ook voor mijn eigen gezonde verstand. Hopelijk voelen lotgenoten zich minder alleen doordat ze zich in dingen herkennen. Want het pijnlijkste gevoel tijdens mijn eetstoornis was het gevoel van alleen zijn, van eenzaamheid. Niet omdat ik geen dierbare mensen om me heen had, maar omdat ik een hele tijd met de stem van een eetstoornis in mijn hoofd dealde waar niemand iets van wist.”
Je vertelde dat het schrijven van het boek voor jou ook een middel was om te reflecteren op de periode dat je een eetstoornis had. Hoe was het voor je om je daar zo in te verdiepen? Ben je zelf nog tot inzichten gekomen?
“Het reflecteren in de vorm van schrijven was heel verhelderend. Ik kreeg allemaal inzichten in waarom ik gelukkiger was zonder eetstoornis, welke hulp die ik had gehad het waardevolst voor me was, welke dingen toch nog moeilijk zijn en gevoelig liggen, hoe dankbaar ik ben voor hoe mijn leven er nu uitziet. De kansen die ik krijg. De vele leuke, lieve mensen om mij heen enzovoort. Natuurlijk was het ook soms heel confronterend en maakte het me soms verdrietig dat ik het allemaal heb doorstaan. Maar het veranderde in het gevoel dat nu overheerst: de eetstoornis beheerst mij niet langer, ik sta erboven en het ligt achter me. Pas toen ik de waarde van de reflectie zag besloot ik iets met de reflectie te willen gaan doen, om anderen steun te bieden.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Ervan overtuigd raken dat herstellen mijn leven zou verbeteren. Ik was na zes jaar zo gewend geraakt aan de kritische gedachten over mezelf, dat ik ze niet als problematisch zag. De gewoontes veranderen was ook heel lastig, maaltijden overslaan deed ik soms onbewust. En de angst overwinnen om dik te worden is iets waarvan ik wens dat met de tijd nog minder wordt.”
Wat is voor jou de beste hulpverlening geweest?
“De verschillende vormen van hulpverlening samen maakten voor mij de beste hulpverlening. Kort samengevat: de diëtist ontkrachtte de verkeerde overtuigingen die ik over voeding had. Mijn psycholoog heeft me geholpen om de kritische gedachten over mijzelf te verminderen. En dierbaren om mij heen, in het bijzonder mijn oom, hebben me geholpen om nieuwe overtuigingen te krijgen.”
Wat heeft herstel jou gebracht?
“Geluk, veel meer genieten van de dingen die ik doe.”
“Be kind to yourself. Herstellen van een eetstoornis is moeilijk, maar leven met een eetstoornis is nog vele malen moeilijker.”
Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze ‘Mateloos Moedig’ interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2bme.nl.
Geef een reactie