Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige keer kon je het verhaal van Keshia lezen, vandaag vervolgen we deze serie met Sharon.
Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze ‘Mateloos Moedig’ interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2bme.nl.
Sharon is 22 jaar en woont sinds drie maanden op zichzelf. Sharon heeft net een training achter de rug voor het bedrijf waar zij nu parttime vanuit huis voor werkt. Daarbij vertelt ze graag dat ze momenteel als illustrator aan een kinderboek werkt, samen met een schrijfster.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn leven met anorexia was een geïsoleerd en leeg bestaan. Tegelijk ook heel vol. Vol met kopzorgen over eten en bewegen. Daarnaast heel veel verdriet. Het begon heel onschuldig en dat breidde zich uit naar één grote puinhoop. Ik begon met een beetje minder te eten, omdat ik naar een andere middelbare school moest. Vanaf toen zou ik met de bus gaan in plaats van met de fiets. Ik was bang dat ik zou aankomen als ik niet op mijn gewicht zou letten. Door diverse heftige gebeurtenissen werd mijn eetstoornis erger. De eetstoornis begon op mijn 13de en op mijn 18de bereikte ik een dieptepunt. Het had zijn tol geëist. Ik at heel weinig en bewoog zo veel mogelijk. Veel bewegen was op den duur niet meer mogelijk, omdat ik zo verzwakt was en ik nauwelijks nog energie had.
Elke dag hield ik bij wat ik at. Dit gaf mij houvast omdat mijn eigen leven zo onveilig en onstabiel was. Toen ik langzamerhand Instagram had ontdekt, ging het van kwaad tot erger. Ik voelde de behoefte om er ook zo uit te zien als de mooie vrouwen die ik op dit platform en op de rest van het internet zag. Dit resulteerde in het dagelijks doen van workouts, eindeloos zoeken op internet wat zij aten en hoe zij leefden.
Spontaniteit was er allang niet meer. Alles is mijn leven was gepland: van eetmoment tot beweegmoment, school, werk, douchetijden, eten op een gebruikelijke manier en bedtijden. Er was geen ruimte voor ontspanning. Er was geen ruimte voor acceptatie van mezelf. Altijd maar doorgaan en presteren. Zowel in het leven als met mijn eetstoornis.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“In therapie kwam ik er achter dat er diverse oorzaken zijn geweest, waaronder de scheiding van mijn ouders toen ik zes jaar was. Op zich had ik daar niet zoveel moeite mee, want mijn sterke – toentertijd alleenstaande – moeder heeft mij en mijn zusje een hele fijne, warme jeugd geboden. Het waren de stiefouders waar ik problemen mee had. Zeker de nieuwe vriendin van mijn vader. Ik was toen een jaar of 10. Zij had problemen met mij en dat heeft ze duidelijk laten merken. Ik voelde mij ongewenst en niet goed genoeg door haar. Deze gebeurtenissen – in combinatie met de pesterijen op school – hebben ertoe geleid dat ik de ‘waarheid’ van dat ik niet goed genoeg was, oftwel geen bestaansrecht had volgens haar, ben gaan geloven en ernaar ben gaan leven. Ik kreeg veel verwijten naar mijn hoofd. Woorden die mij erg veel pijn hebben gedaan en waardoor ik mijzelf vanaf jonge leeftijd ben gaan beschouwen als lelijk, naar hun waarheid. In therapie heeft dit ruim twee jaar geduurd voordat deze inmiddels voor mij gevormde waarheid was geminimaliseerd.
Heftige gebeurtenissen die mijn eetstoornis naar het hoogtepunt brachten begonnen rond mijn 17de. Mijn moeder had een paar jaar daarvoor een nieuwe vriend ontmoet en we gingen bij hem inwonen. Een nieuwe stiefvader, wonen op een andere plek, in zijn huis en met zijn twee kinderen erbij. Dat was een heel nare periode voor mij in combinatie met de opleiding die ik deed, maar waar ik geen voldoening uit haalde. Ik kreeg expres slechte cijfers toebedeeld wegens een lerares die het op mij had gemunt. Zo’n strijd win je niet en wil je niet eens voeren. Probeer dan maar eens je best te blijven doen. Als je moeite hebt met je nieuwe leven in een ander huis, een andere omgeving, bij een samengesteld gezin en met een opleiding waar je niet achterstaat. Dit was de vooropleiding voor de kunstacademie, vandaar dat ik niet opgaf.
Het voelde alsof ik controle over mijn leven aan het verliezen was. Ik werd zo onzeker thuis en op school. Daardoor ben ik mij gaan terugtrekken en werd mijn eetstoornis sterker in deze moeilijke periode. Ik ben perfectionistisch ingesteld, dus heb de behoefte om alles goed te doen en alles onder controle te hebben. Al is controle maar schijn. Het ging met name om het missen van stabiliteit en mijn oude leven waar ik naar hunkerde. Moeite met veranderingen en dan vooral waar ik niet om heb gevraagd, vind ik moeilijk om mee om te gaan. Mijn hooggevoeligheid speelde daarnaast eveneens een grote rol in het geheel.”
Vanaf wanneer of waarom besloot je: nu is het tijd voor herstel?
“Ik lag tijdens de tweede verhuizing op een hele koude winteravond in een warm bed. Althans, het moest warm zijn. Ik had een pyjama aan, dikke sokken, een dikke trui, lag onder twee dekbedden, had een warme kruik op mijn buik en lag naast een verwarmde kachel. Ik was doodmoe. Ik had zoveel moeite om het gewicht van de dekbedden te dragen. Ze lagen zo zwaar op mij, maar ik had het koud en had ze nodig. Ik voelde mezelf diep in het matras drukken en werd geconfronteerd tot op het bot. Het deed zeer. Ik was zo moe, ademhalen was zo zwaar, ik was zat van het leven en mijn zieke hoofd… zou ik gaan? Ik was ervan overtuigd dat ik die avond dood zou gaan. Ik moest huilen. Mijn hele leven al aan het vechten door moeilijke situaties heen en nog geen dromen waar kunnen maken die ik had als kind zijnde. Zodoende kwamen de fijne herinneringen van vroeger naar boven toen ik nog een kind was. Spelend met mijn zusje in de tuin, lange wandelingen maken met de honden en de gezellige kerstdiners met de hele familie. Oké, zei ik tegen mezelf, als ik de volgende dag heb overleefd, zet ik mijn leven voort en ga ik er het beste van maken. Toen ik wakker werd de volgende ochtend was ik lichtelijk teleurgesteld, want ik wist dat ik een hele lange weg te gaan had om mijn leven weer op orde te krijgen. Maar één ding was zeker: het was mijn tijd nog niet.
Mijn moeder en ik zijn naar de dokter gegaan en hij verwees ons door naar een psycholoog. Zij constateerde dat ik een zware depressie en anorexia had. Al met al was ik ronduit furieus en ontzet over haar diagnose; dit verwachtte ik totaal niet. Helaas kon er in deze praktijk geen behandeling voor anorexia worden aangeboden en werd ik doorverwezen. Ik heb vier maanden moeten wachten voordat ik bij de nieuwe instantie terecht kon. In die vier maanden zijn we weer verhuisd, terug naar ons oude woonplek met het samengestelde gezin. Mijn eetstoornis was al heel heftig op dat moment, maar de verhuizing deed de das om. Ik viel nog meer af en kwam uiteindelijk ook echt in slechte conditie de instantie binnen, waardoor de eerste vraag ook was of ik niet in een kliniek behandeld wilde worden. Ik wilde dat helemaal niet. Ik wilde mijn opleiding afmaken en mijn stage voltooien. Want anders waren de afgelopen maanden voor niets geweest. Ik vertikte het en wilde doorgaan met mijn leven. Hoe moeilijk het ook was met een ongezond gewicht, weinig energie en een hoofd vol demonen.
Hulp kreeg ik niet. Ik heb 2,5 maand moeten wachten op een vorm van hulp binnen de instantie. De wachtrijen waren na die 2,5 maand nog steeds niet gedaald en er was geen plek voor mij. Echter werd ik wel direct aan een eetlijst gezet. Dit werkte voor mij niet; het probleem niet aanpakken, maar wel aan een eetlijst moeten beginnen zonder dat er verdere hulp geboden werd. Ik werd knettergek. Ik had geen controle meer over mijn leven. Ik wist niet hoe ik hiermee moest omgaan. Ik gooide mijn controle op eettijden. Toen ik begon met automutilatie omdat ik niet meer in staat was om met deze situatie om te gaan, was dat voor mij een reden om te stoppen bij deze instantie.
Ik ben uiteindelijk terechtgekomen bij een psycholoog die gespecialiseerd is in onzekerheid, pesten, hooggevoeligheid, familieopstellingen, samengestelde gezinnen en mindfulness. Ik ben twee jaar lang bij haar in therapie geweest en zij was voor mij de sleutel die ik nodig had om mijn leven weer op te pakken.”
Heb jij last van suicidale gedachten? Weet dat je altijd terecht kunt bij 113.nl.
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Kiezen voor het leven. Tijdens het moment dat ik in mijn bed lag en dacht dat ik dood zou gaan en toch levend wakker werd. Uiteraard kwamen er nog meer uitdagingen voorbij in herstel, zoals kiezen om te gaan eten en het proces aangaan. Maar ook het loslaten van routines/restricties. Het loslaten van bepaalde tijden waarop ik at, sliep en bewoog. Daarnaast ook weer leren om open te staan voor spontane uitjes.
Het was voor mij heel moeilijk om een baan te vinden. Veelal werd ik afgekeurd wegens mijn vertoning. Dat doet wel iets met je. Voor mij was het dan ook een uitdaging om er gezond en sterk uit te zien, zodat ik de werkgever niet het idee gaf dat ik ‘zwak’ was. Toen ik eenmaal een baan had, voelde dit als een enorme overwinning! Evenals het weer kunnen communiceren. Ik leefde inmiddels zo geïsoleerd en afgezonderd van de mensen, dat ik geen idee had hoe ik sociaal moest zijn. Naarmate ik dit met grote moeite en spanning heb ondervonden dankzij mijn allereerste baan, groeide mijn zelfvertrouwen en durfde ik steeds meer.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Voor mij is het belangrijk dat er naar mij geluisterd wordt en dat er wordt gekeken naar de oorzaak en niet naar het probleem. Want naar mijn mening begint het met de oorzaak en als je dat oplost, dan lost het probleem zich ook op. Dit hebben mijn psycholoog en ik samen gedaan. We moesten dan ook helemaal beginnen bij het begin. De gesprekken waren erg diep, heel verdrietig, maar bovenal open en eerlijk. Vandaaruit ging ik diverse tips, adviezen en technieken toepassen. Ik leerde wat mijn eigen normen en waarden zijn, wie ik als persoon ben. Ik leerde omgaan met het samengestelde gezin, mijn grenzen aan te geven en mijn energie te bewaren voor mezelf. Ik hoef mijn energie niet weg te geven en ik hoef negatieve energie niet binnen te laten. We hebben doelen gesteld, oefeningen gedaan zodat ik beter kon omgaan met mijn hooggevoeligheid en bovenal wie er in mijn bus rijdt. Dat hoor ík te zijn. Ik hoor achter het stuur te zitten en mijn eetstoornis niet. Zo leer je je ziekte te onderscheiden van wie jijzelf daadwerkelijk bent. Zo zie je namelijk jezelf of wordt je niet gezien als één geheel.”
Hoe kijk je op je eetstoornis terug?
“Naarmate ik stappen maakte in mijn herstelproces begon ik veel schuldgevoelens te ervaren. Met name naar alle gezinsleden toe, want ik heb het hen niet makkelijk gemaakt. Echter ben ik zo ontzettend dankbaar voor hun onvoorwaardelijke steun. Veel schaamte is er tijdens mijn eetstoornis ook geweest. Vooral de blikken die ik naar mij toegeworpen kreeg, deden mij geen goed en dat maakte dat ik liever helemaal verdween. Het was een loodzware tijd, omdat ik niet mijn dagelijkse leven wilde opgeven. Het was een tijd vol eenzaamheid en verdriet. Een heel leeg, treurig en ziekelijk bestaan. Waar ik gelukkig uit ben gekomen. Daarom vergeet ik nooit waar ik vandaan kom. Het vormen wel de bouwstenen voor wie ik hedendaags ben.”
Wat is jouw belangrijkste levenles?
Do not spoil what you have by desiring what you have not; remember that what you now have was once among the thing you only hoped for.
Dit is een quote die ik geweldig vind. Vooral als je het gevoel hebt dat je vastloopt, niet snel genoeg gaat, niet genoeg ‘hebt’ of ‘bent’. Dankzij quotes werd mijn leven een stuk dragelijker. Ook heb ik altijd hoop gehouden op iets. Geen idee wat ‘iets’ was, maar aangezien ik voor mijn gevoel een tweede kans had gekregen moest ik hoop houden. Later in herstel kwam ik erachter dat ‘hoop’ voor mij dromen waren. Misschien is het voor jou nu nog te snel, maar heb hoop dat jij op den duur ook weer kunt dromen. Dan kun je je leven weer gelukkig leven en dat is je gegund!
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie