Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag vervolgen we onze serie met het verhaal van Anita.
Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze ‘Mateloos Moedig’ interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2bme.nl.
Anita is 26 jaar en woont samen met haar vriend Ruben en hondje Marley. Ze werkt op een zorgboerderij voor jongeren met een beperking. Verder zit ze op een muziekvereniging waarbij ze op melodische instrumenten speelt, zoals bijvoorbeeld marimba.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn leven met een eetstoornis vond ik erg eenzaam. Tot het zichtbaar werd, wist eigenlijk niemand dat ik met eten worstelde. Toen het eenmaal zichtbaar was en mensen mij wilden helpen, kwam er nog maar weinig bij me binnen van wat ze zeiden. Ik zat erg vast in mijn eetstoornis en had weinig motivatie om beter te worden. Ik voelde niets, ik voelde me leeg en vooral regelmatig slap. Fysiek kreeg ik vaak al vrij snel last van allerlei dingen, wat nog meer energie kostte om te verbergen. Ik zei sociale dingen vaak af, omdat hier dan eten of alcohol drinken bij kwam kijken. Dit maakte me zo bang dat ik liever niet ging. Dit maakte dat ik me sociaal afsloot. “
Wat zat hierachter?
“Al vanaf mijn veertiende zat ik in therapie voor een depressie. Op mijn zeventiende kreeg ik voor het eerst last van eetproblematiek. Wat begon met eetstoornis NAO eindigde met anorexia. Ik ben meerdere keren hersteld, maar ook regelmatig teruggevallen in mijn eetstoornis. Wanneer het beter ging met eten, viel ik vaak terug in mijn depressie, wat op een gegeven moment een vicieuze cirkel werd. Soms waren er dingen gebeurd die konden verklaren waardoor ik terugviel, bijvoorbeeld het overlijden van mijn opa, maar soms was dit ook niet te herleiden. Ik heb jarenlange therapie achter de rug. Er zijn vroeger meerdere dingen die gebeurd waardoor ik op mijn dertiende voor het eerst in een depressie belandde. Door allerlei behandelingen gaat het nu een stuk beter en heb ik ook het stuk eetstoornis niet meer nodig. Wel moet ik hiervoor op mijn hoede blijven, want als het even wat minder gaat, grijp ik vaak automatisch als eerste terug op mijn eetstoornis.”
Wanneer besloot je: nu is het tijd voor herstel?
“Ik heb regelmatig niet 100% achter mijn herstel gestaan waardoor het niet, of voor korte tijd hielp. Vaak was mijn omgeving mijn grootste motivatie. De laatste keer dat ik terugviel was mijn motivatie om beter te worden groot: ik had een nieuwe baan en zou een enkele maanden daarna starten op deze werkplek. Ook ervaringen uit het verleden maakten dat ik echt beter wilde worden. Ik realiseerde me dat mijn gewicht nooit laag genoeg zou zijn, dat ik me nooit goed zou voelen en me waarschijnlijk alleen maar slechter zou gaan voelen. Ik zou regelmatig liegen tegen mijn omgeving en hier ruzie van krijgen. Dit speelde allemaal mee met mijn besluit nu écht voor herstel te gaan.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“De tweestrijd in mijn hoofd. De tweestrijd tussen mijn gezonde ik en mijn eetstoornis. Het vertekende lichaamsbeeld dat ik van mezelf had en de acceptatie dat ik een volwassen lichaam had en geen kinderlichaam. Ik vond het bijvoorbeeld heel moeilijk als ik niet in een kindermaat van kleding paste. De realisatie dat dit ook niet gezond was, heeft lang geduurd. Ook wist ik dat als ik beter zou worden van mijn eetstoornis, ik vaak terugviel in mijn depressie. Dit vooruitzicht vond ik lastig en maakte vaak dat ik liever in mijn eigen veilige eetstoornis wereldje bleef.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Ik heb verschillende soorten hulpverlening gehad. Zo heb ik in meerdere deeltijdgroepen gezeten en een klinische opname gehad in een eetstoorniskliniek. Dit alles heeft vaak geholpen voor een kortere periode. Wel zijn er tools die ik hier geleerd heb, die ik met terugvallen later ook in heb kunnen zetten en heeft dit me dus ook zeker op latere momenten geholpen.
Maar uiteindelijk denk ik dat de beste hulpverlening mijn omgeving is geweest. Zo komt mijn vriend uit een dorp en staat vaak nuchter in het leven. Met zijn nuchtere kijk op dingen heeft hij me dingen kunnen laten realiseren. Ook heeft hij bijvoorbeeld thuis de weegschaal weggehaald. Ook mijn nieuwe werkplek waarover ik eerder vertelde: dit is een zorgboerderij die mijn vriendin heeft opgezet. Ondanks dat zij weet van mijn psychische problematiek, dat ik hierdoor bijvoorbeeld regelmatig ziek was op werk en voor langere periode in de ziektewet heb gezeten, heeft zij mij de kans gegeven om bij haar te komen werken. Zelfs toen ik een terugval had in mijn eetstoornis heeft zij nooit naar mij uitgesproken dat ze twijfelt of ze mij aan zou nemen. Hier ben ik haar eeuwig dankbaar voor.
Ik kon me voorstellen dat ze financieel gezien het risico niet zou kunnen nemen om iemand zoals ik aan te nemen. Omdat we goede vriendinnen zijn en zij ook inzag dat deze werkplek mij wel eens letterlijk beter zou kunnen maken, heeft ze toch besloten mij aan te nemen. Deze kans was mijn grootste motivatie en dat wilde ik dan ook zeker niet verpesten.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Ik vind het erg zonde van mijn tijd. Ik heb veel mensen in mijn omgeving pijn gedaan door al het liegen dat erbij kwam kijken en natuurlijk ook doordat zij mij achteruit zagen gaan, maar niks voor mij konden doen. Emoties heb ik een tijd niet gevoeld, waardoor ik niks meer gaf om gevoelens van anderen.”
Wat heeft herstel je gebracht?
“Mijn herstel heeft mij gebracht dat ik weer meer sociale contacten heb. Zo kan ik weer mee met etentjes en gezellige feestjes waarbij ik ook alcohol durf te drinken. Het heeft mij veel gelukkige momenten opgeleverd, die ik anders had afgezegd. Ook kan ik mijn werk nu volhouden en sta ik ook fysiek weer sterk in mijn schoenen waardoor ik meer dingen op kan pakken en niet alleen maar slaap. Ook wil ik, over heel wat jaar, ooit wat gaan doen met mijn ervaringen en anderen helpen.”
Wat is jouw belangrijkste levensles?
“Wat ik me heb gerealiseerd heb, is dat het voor je eetstoornis nooit genoeg is. Je gaat je nooit goed of mooi genoeg voelen, maar eigenlijk alleen maar slechter. Ook al vertelt je eetstoornis je anders. Ooit zag ik een plaatje waarop stond dat als je dood bent, niemand naar je zal kijken hoe dun je bent, maar zal denken aan de leuke momenten die je samen hebt beleefd en hoe je was. Dit was voor mij echt een realisatiemoment. Ook was het voor mij goed om mijn ‘recovery account‘ op Instagram te verwijderen. Ik heb natuurlijk nog wel een normaal account en hiermee volg ik een aantal accounts die echt ‘body positive‘ zijn zodat ik niet alleen maar eet-gerelateerde dingen in mijn tijdlijn zie. Maar áls ik ze zie, zijn ze positief.
Ook volg ik geen accounts in recovery, want deze hebben ook slechte dagen. Dit triggerde mij teveel, maar ik volg echt mensen die al hersteld zijn. Tot slot: je kan het, geloof in jezelf! Het gaat met ups en downs. Moeilijke dingen horen erbij, maar ook deze overwin je!”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie