Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag lees je het verhaal van Melanie.
Melanie woont in Lelystad en werkt al zes jaar fulltime in de horeca, in het hotel/restaurant van haar familie. Meer dan zes jaar vocht ze tegen haar eetstoornis anorexia. Met trots kan ze nu zeggen dat ze het heeft overwonnen. Vanaf januari gaat ze op zichzelf wonen in Almere, iets waar ze enorm naar uitkijkt.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn leven met eetstoornis was eigenlijk geen leven. In die periode besefte ik dat helaas zelf niet. Ik ben vanaf mijn 15de obsessief begonnen met afvallen en eten, waar ik mijn dieptepunt bereikte toen ik 19 jaar was. Ik leefde dagenlang op appels en deed er alles aan om onder eetmomenten uit te komen. Ik leefde in leugens en strijd om mijn eetstoornis voldoening te geven, waardoor ik mezelf fysiek en mentaal helemaal uitputte. Ik hield mezelf en mijn omgeving voor dat er niks aan de hand was. Natuurlijk kon iedereen zien dat dit niet het geval was maar ik wilde er niet aan toegeven. Mijn eetstoornis gaf mij kracht, een kracht die ik niet wilde loslaten.”
Wat zat er achter bij jou?
“Ik heb mijn eetstoornis ontwikkeld omdat ik op zoek was naar houvast. In mijn leven heb ik eigenlijk nooit controle kunnen en mogen hebben van mijn eigen leven. Alles werd door anderen bepaald en ik cijferde mijzelf weg om anderen tevreden te houden. In eten vond ik de houvast waar alleen ík controle over had. Ik had iets gevonden wat echt van mijzelf was, iets waar ik goed in was. Ik zag het als mijn kwaliteit. Een kwaliteit die uniek was omdat ik mijzelf aanpraatte dat dat het enige was waar ik goed in was.”
Wanneer dacht je: nú is het tijd voor herstel?
“Ik heb al heel wat therapieën en trajecten gevolgd om te herstellen. Het probleem was alleen dat je het echt zelf moet willen. Heel lang heb ik zelf niet de wil gehad en de ernst gezien om mijn eetstoornis aan te pakken. Ik had toegegeven aan mijn eetstoornis en geaccepteerd dat mijn gezondheid en uiterlijk verslechterde.
Toen ik in 2017 mijn dieptepunt bereikte werd ik in behandeling genomen bij Human Concern. Echter was ik toen zelf nog steeds niet overtuigd dat ik iets aan mijn eetstoornis wilde doen en heb met veel moeite het traject gevolgd. Eenmaal op enigszins gezond gewicht ben ik daar ook gestopt en dacht het laatste beetje herstel wel zelf aan te kunnen pakken. Helaas was dat niet het geval en begon ik al snel terug te vallen ik oude gewoontes. Het lukte mij om ongeveer een jaartje mijn gewicht stabiel te houden maar toen begon mijn eetstoornis weer op te spelen en viel ik steeds weer meer af. Omdat ik wist van hoe ver ik al was gekomen en dat niet nog eens wilde meemaken, wist ik dat ik iets moest gaan doen. Dus ik schreef mij in bij Promentis, een klinische behandeling in Zuid-Afrika, en vertrok op 20 oktober 2019.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Mijn grootste uitdaging in herstel was het toegeven. Toegegeven aan verandering. Toegeven aan het veranderen van oude gewoontes en het creëren van een nieuw leven. Afscheid nemen van mensen, patronen en veilige omgevingen. Keuzes maken is altijd mijn zwakste punt geweest. En juist tijdens herstel moest ik zoveel keuzes maken, waardoor ik alleen maar meer en meer aan mezelf begon te twijfelen. Maar door mezelf steeds maar te blijven herinneren aan het leven wat ik had, wat mij ook niet gelukkig maakte en wat ik zo graag wilde veranderen, lukte het mij om toch achter mijn ‘nieuwe’ beslissingen te blijven staan. En hoe langer ik alles vol hield hoe stabieler mijn leven er weer uit leek te gaan zien. Dat was voor mij de bevestiging dat ik de juiste keuzes had gemaakt.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Afrika was heel zwaar. Negen weken in een kliniek, totaal afgezonderd van de buitenwereld en nauwelijks contact met thuis. Ik hoopte de eerste weken zelfs dat ik naar huis werd gestuurd. Wat het niet makkelijker maakte, was dat ik tot mijn zevende week de enige cliënte was met een eetstoornis. De rest van mijn groep had problemen met een drugs- en/of alcoholverslaving. Hoewel een eetstoornis ook binnen verslavingen past, was het voor mij wel lastig om echt ‘medestanders’ te vinden. Wat aan de andere kant misschien ook wel goed was. In het begin van mijn traject probeerde ik erg mijn eigen draai aan het programma te geven en een beetje door alle regels heen te manoeuvreren. Ik durfde nog niet compleet tegen mijn eetstoornis in te gaan omdat ik de houvast en zekerheid nog niet wilde loslaten. Tegen het einde van mijn behandeling was mijn uitdaging wel groter geworden maar wist ik, ik had het nog niet losgelaten.
Na Afrika zou ik een nazorg traject gaan volgen. Echter werd ik bij vele zorginstanties afgewezen om totaal onzinnige redenen. Ik belandde een beetje in een gat. Ik had geen dagbesteding doordat ik gestopt was met werken, kreeg geen nazorg en mocht mij niet meer obsessief bezig houden met eten. Dat was heel lastig. Promentis vond deze manier van zaken gelukkig ook heel bizar en bood mij wekelijks een uurtje therapie om de tijd op te vullen totdat ik een nazorg traject had gevonden.
Zelf ging ik aan de slag en vond een onafhankelijke organisatie gespecialiseerd in eetstoornissen: ISA Power. Ik nam in april contact op en kon vrijwel direct een intake inplannen. Zelf mocht ik drie coaches kiezen aan wie ik voorkeur gaf om een traject te starten. Ik had gelijk een duidelijke voorkeur en besloot bij ISA Power een coaching traject in te gaan. De werkwijze van ISA Power is echter niet direct de beste hulpverlening geweest, maar mijn coach wel. Wat een geweldige vrouw heb ik mogen leren kennen en wat ben ik dankbaar dat zij op mijn pad terecht is gekomen. Eindelijk had ik iemand gevonden die mij écht begreep en die mij ook echt kon helpen. Haar steun, liefde en adviezen hebben mij een andere kijk op mijn levensstijl gegeven wat ertoe leidde dat ik mijn eetstoornis niet meer nodig had.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Het is misschien raar maar ik kan alleen maar positief terug kijken op mijn eetstoornis. Ik ben zelfs dankbaar dat ik een eetstoornis heb gehad. Het heeft mij namelijk gebracht waar ik nu ben. Het heeft mij keuzes kunnen laten maken die ik anders misschien nooit gemaakt had. Het heeft mij de persoon gemaakt waar ik nu trots op kan zijn.”
Wat is jouw belangrijkste levensles?
“Zelf ben ik bewuster gaan leven, probeer ik mijzelf te accepteren en te waarderen zoals ik ben en probeer ik oprecht naar mijn gevoel te luisteren. Hoewel ik vroeger iedereen zou pleasen durf ik nu beter voor mezelf te kiezen en ‘nee’ te zeggen. Hoe moeilijk dat soms ook is, maakt het je wel sterker en ga je jezelf meer waarderen. Wil je verandering in je leven brengen, moet je beginnen kleine dingen anders te doen en bewuste keuzes te maken.
Zo was ik bijvoorbeeld nooit tevreden met mijn uiterlijk. Altijd bezig om er tip top uit te zien en nog haalde ik mezelf naar beneden. Ik besteedde dagelijks minimaal 2,5 uur aan opmaken, aankleden en haren stijlen. Nooit was het goed genoeg. Totdat ik mijzelf ging afvragen waarvoor ik dat allemaal deed en leerde ik met behulp van mijn lieve coach dat het alleen maar de buitenkant was en dat ik mijn echte kwaliteiten vergat. Anderen kijken heel anders tegen je aan dan dat je zelf doet. Dus ik stopte met haren föhnen, stijlen, en draag nu de helft minder aan make up. Heel erg wennen en ongemakkelijk maar nu begin ik mezelf alleen maar mooier te vinden en doet het mij beseffen dat we alleen onszelf maar voor de gek houden.
Er zijn namelijk heel weinig mensen die überhaupt zien dat ik die dingen veranderd heb, terwijl dat in mijn ogen bijna ondenkbaar was. Wat ik anderen wil meegeven is dus dat je goed genoeg bent. In wie je bent en wat je doet. Iedereen is een mooi persoon van nature en heeft ieder zijn eigen kwaliteiten en doelen. Wees dankbaar voor kleine dingen… dan ga je het leven en jezelf veel meer waarderen en geluk vinden. Be proud of who you are… you’re worth it!“
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie