Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. De vorige keer kon je het verhaal van Ilona lezen. Vandaag is het woord aan Hanneke, die een heel mooie boodschap meegeeft met haar verhaal. Over presteren, herstel en heftige emoties.
Hanneke is op het moment van dit interview 23 jaar en net afgestudeerd van haar studie Biomedische Technologie. Ze is ze een echt familie-mens! Ze woont nu nog bij haar gezellige gezin, bestaande uit haar ouders en broertje en zusje. Dit zal niet lang meer duren, want ze gaat samenwonen met haar vriend in een nieuwbouwwoning in de buurt van Den Bosch. Ze is erg creatief, tekent graag en vindt het ook leuk om video’s te maken en te editten. Verder houdt ze enorm van reizen en dan het liefst naar landen met een bijzonder verhaal. Hoe groter de cultuurshock, hoe beter! Cuba is tot nu toe haar favoriete land. Het kan goed meespelen dat ze gek is op dansen en dat doen ze daar de hele dag. Vroeger worstelde Hanneke met een eetstoornis en vandaag deelt ze haar verhaal hierover.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Het was leeg. Ik was helemaal niet sociaal en was heel veel alleen. Ik leefde echt in mijn eigen bubbel. De enige emoties die ik nog voelde, hadden te maken met eten. En deze kon ik naar mijn gevoel met niemand delen. Niemand zou het begrijpen, dacht ik. Anderzijds was ik bang dat de mensen om mij heen me zouden willen controleren als ik over mijn eetstoornis vertelde en dan ook het afvallen in de weg zouden gaan staan. Ik deed alles zo perfect mogelijk tijdens mijn eetstoornis. Niet alleen ‘excelleerde’ ik in het afvallen, maar ook op school haalde ik super hoge cijfers. De focus op dit presteren ging ten koste van mijn sociale leven en mijn levenslust.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Ik heb nooit iets heel heftigs mee gemaakt wat heeft geleid tot mijn eetstoornis, dus het is lastig om een directe oorzaak aan te wijzen. Wel is mijn moeder iemand die – in mijn ogen – soms wel wat hoge eisen stelt. Ze vindt dat dingen op een bepaalde manier beter zijn dan op een andere manier. Ik vond de mening van anderen altijd heel belangrijk en was best een gevoelig kind, dus dit in combinatie met mijn moeders gedrag maakte dat ik begon te lijnen. Het doorslaan hierin kwam denk ik met name door een soort verslavingsgevoeligheid.”
Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“Ik weet nog dat ik voor de zoveelste keer niet ongesteld werd. Een kindje krijgen is altijd een grote droom van me geweest. Ik heb mijn bevalling al heel vaak proberen voor te stellen en was vaak aan het fantaseren over dingen die ik later samen met mijn kinderen zou gaan doen. Het idee dat deze rot eetstoornis die droom misschien wel voor altijd zou verzieken, maakte me ontzettend bang. Toen ik dat besefte, wilde ik herstellen. Na die realisatie vond ik herstel nog steeds erg lastig en had ik vaak geen hoop voor herstel. Maar in ieder geval wilde ik het heel graag, wat al stap één was!”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Als ik terugdenk, was dit vooral de lange nasleep. Het begin was relatief makkelijk, omdat het vrij duidelijk is welke stappen kunnen helpen in je herstel. Je moet namelijk ‘gewoon’ meer gaan eten. En natuurlijk is dat ook helemaal niet makkelijk, maar het is wel overzichtelijk. Nadat het mij (relatief snel) lukte om mijn eetlijst te volgen, moest ik leren om op gevoel te eten. Hierbij kwam enorm veel twijfel kijken. Bij iedere keuze die ik moest maken rondom eten stond ik enorm lang stil. Dit twijfelgedrag uit mijn systeem krijgen, was erg lastig. Daarnaast ben ik een enorme fan van eten, ik ben een enorme snacker. Om dit te accepteren was ook erg lastig. Bij dit snackgedrag hoorde namelijk een gewicht dat eerder richting overgewicht dan richting ondergewicht zou zijn. Vaak twijfelde ik of dit wel goed was: moest ik niet gewoon een klein beetje minder snacken? Maar als ik dit probeerde, zorgde dit vrijwel altijd weer voor een terugval. Dus ik heb moeten accepteren dat dit gewicht nu eenmaal bij mij past.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Ik heb systeemtherapie gehad. Deze therapeute was echt geweldig. Ze durfde echt hard en streng te zijn, wat ik nodig had. Ik kon te lieve therapeuten soms best makkelijk om de tuin leiden en doen alsof alles goed met me ging. Daarnaast gingen ook mijn ouders mee naar deze systeemtherapie. Met mijn moeder was mijn relatie destijds niet zo goed. In mijn ogen was ze veeleisend en maakte ze vaak onhandige opmerkingen met betrekking tot eten. In haar ogen legde ik de schuld van mijn eetstoornis te veel bij haar, terwijl het voornamelijk iets was dat in mij zat. Door samen deze therapie aan te gaan, leerden we elkaar wat beter begrijpen en leerde ik mij minder aan te trekken van mijn moeders mening over mijn lichaam en eetpatroon.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Het was een enorm zware tijd die ik niet graag nog een keer zou beleven, laten we dat vooropstellen. Ik ben nu zoveel gelukkiger dan toen. Desondanks werd ik door mijn eetstoornis gedwongen om mijn eigen gedrag eens heel goed onder de loep te nemen en mijzelf goed te leren kennen. Tot op de dag van vandaag heb ik daar nog erg veel profijt van. Als ik even minder goed in mijn vel zit – door bijvoorbeeld stress voor mij studie – kan ik dat heel snel herkennen en heb ik vele handvatten die ik kan gebruiken om mijzelf weer beter te laten voelen. Daarnaast weet ik ook dat je je niet altijd goed hoeft te voelen; negatieve emoties horen bij het leven. Maar ondanks dat ik negatieve emoties kan ervaren, probeer ik dat wel te doen met zo min mogelijk zelfhaat en zoveel mogelijk liefde naar mijzelf toe. Hierdoor merk ik dat ik er niet in blijf hangen.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Ik weet weer hoe het is om weer emoties te voelen die niet gaan over eten, ze kunnen ontzettend sterk worden nu. Ik weet dat mensen met een eetstoornis vaak bang zijn voor deze emoties en dat de eetstoornis deze emoties als het ware verdooft. Ik heb geleerd om op een andere manier met deze emoties om te gaan en ze gewoon te voelen. Ik zie het echt als een heel mooi iets dat ik zo gevoelig kan zijn. Tijdens mijn eetstoornis denk ik niet dat ik van mensen gehouden heb zoals ik dat nu doe. Ik was vooral heel taakgericht. Ik kan nu echt veel betere connecties met mensen aangaan. Misschien dat anderen dat verschil niet eens zo doorhebben, maar ik heb er zelf gewoon veel meer gevoelens bij. Ik moet soms zelfs huilen als ik bedenkt hoeveel ik van mensen om mij heen hou bijvoorbeeld en ik durf dat ook met ze te delen. En dat is echt heerlijk!”
Wat zou je anderen mee willen geven?
“Ontdek jezelf eens. Probeer eens wat dingen uit die je nog nooit hebt gedaan of leef eens in een totaal ander tempo dan hoe je normaal leeft. Tijdens mijn herstel heb ik dat enorm veel moeten doen, omdat blijkbaar mijn huidige levenspatroon niet werkte. Uiteindelijk heeft een veel drukker en socialer leven mij enorm geholpen om minder na te denken en meer te voelen. Dit had ik nooit geweten als ik het niet had geprobeerd en zonder dat had ik denk ik niet kunnen herstellen. Maar ook nu ik hersteld ben, probeer ik nog vaak iets nieuws uit. Het ergste wat er is gebeurd, is dat soms iets niet bij me bleek te passen voor op de lange termijn. Maar dan nog heb ik er dingen uit kunnen leren en vond ik het heel leuk om te doen. Ik ervaarde telkens weer andere emoties en ontmoette vaak nieuwe mensen die me weer een heel ander perspectief gaven op bepaalde dingen.”
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie