Hoi, ik ben Sanne, mijn eetstoornis begon toen ik ongeveer 12 was. Ik ben al sinds ik 6 jaar was onwijs onzeker. Ik voelde me dik, lelijk, dom en niet gewenst etc. Er waren vroeger veel problemen thuis en was er veel ruzie. Mijn moeder was alcoholist en zocht met alles en iedereen ruzie.
Verder ga ik er niet heel ver op in, maar ze schold me vaak uit voor dingen die een 6 jarig kind niet te horen hoort te krijgen.. Bijvoorbeeld ‘dikzak’ of ‘je moet niet zoveel eten zo word je nog dikker’. Die dingen kwamen natuurlijk heel hard aan, en als je dat 5 jaar te horen heb gekregen ga je het ook echt geloven. Mijn ouders zijn gescheiden en tussen mijn moeder en stiefvader ging het ook niet goed. Mijn stiefvader werd depressief en was ook ongelukkig, er was iedere avond ruzie thuis. Mijn moeder was ook ongelukkig, ze had veel problemen en kon er niet goed over praten dus dronk ze veel om even de pijn te vergeten, zoals ik nu doe met eten.
Toen ik 10 was werd ik uit huis gehaald door mijn vader, het ging niet langer meer. Ik heb mijn moeder daarna 2 jaar niet meer gesproken. Ik ging naar de middelbare school maar ik was onzeker en durfde niet veel en werd gelijk gepest. Ze vonden me een ‘manwijf’, omdat ik anders was dan de andere meisjes uit de klas. Ik was mezelf, ik was Sanne, maar ik was blijkbaar weer niet goed genoeg voor anderen. Ook zeiden ze dingen als: ‘Sanne, ga is opzij met je dikke kont’ of ‘hey varken’ Dat deed veel pijn..
Er was 5 jaar lang tegen mij gezegd dat ik te dik was en op een varken leek. Ik kraakte mezelf alleen nog maar af, ik vond mezelf ook veel te dik, en ik vond dat daar verandering in moest komen. Ik at geen snoep meer en at zo min mogelijk. Maar ik hield het niet vol en kreeg eetbuien, ik at alles wat er in huis was. Daarna voelde ik me schuldig; ‘Hoe kon ik dat nou doen’? ‘Ik wilde toch afvallen’? ‘Zo word ik alleen maar dikker’!
Ik wilde niet gaan braken, ik vond het een belachelijk idee om expres te braken en vond het ook vies.
Toch deed ik het niet veel later, na de zoveelste eetbui voelde ik me zo vies dat ik niet anders meer kon, het moest van mezelf! Ik was opgelucht, het gaf me een gevoel dat ik wel wat kon, ik had eindelijk controle over iets, dit was mijn eigen ding…
Toen kwam ik in een periode van heel weinig eten en ik viel veel af. Vriendinnen zagen het en vroegen wat er aan de hand was, en familie ging naar m’n vader om te vragen of het wel goed met mij ging. Mijn vader wist niet dat ik zo slecht at en zei tegen de familie dat ik gegroeid was. Ik vond dat wel een goed smoesje, dus vertelde hetzelfde tegen mijn vriendinnen. Maar opnieuw kwamen de eetbuien en ik kwam in een vicieuze cirkel, waar ik niet maar niet uitkom.
Ik probeer wel normaal te eten, maar dat lukt me niet. Ik eet of veel te veel, of veel te weinig. Ik eet bijvoorbeeld een aantal dagen heel weinig, of vervolgens weer een aantal dagen allemaal eetbuien te hebben, die ik dan weer probeer te compenseren. Bijna al mijn geld geef ik uit aan eten, ik verzin smoesjes om mijn afgepakte geldpasje terug te krijgen, en koop daarmee nog meer eten. In zo’n eetbui lijkt het alsof ik niet kan stoppen, het is zo’n drang die ik niet kan stoppen en het lijkt wel alsof ik mezelf niet meer ben, alsof ik een monster ben die een jaar niet meer heeft gegeten. Op zo’n moment denk ik alleen maar aan eten, eten en eten. Als ik klaar ben gooi ik alle papiertjes etc weg, in de hoop dat mijn vader er niet achter komt.
Maar mijn vader weet het al ongeveer een half jaar. (Ik heb het dus 1,5 jaar verborgen kunnen houden). Hij zag het aan me, mijn haar viel uit, mijn gezicht was wit, ik was doodmoe etc. Hij rook in de wc braaklucht, maar kon het allemaal nog niet zo goed samen vatten.. Hij las dingen op internet en de puzzelstukjes vielen op zijn plaats, hij confronteerde mij ermee en het enige wat ik kon was huilen.. Ik voelde me betrapt en ik schaamde me…
Ik vond het ergens wel een beetje fijn dat hij het wist maar aan de andere kant ook totaal niet. We hebben gepraat en hij wilde dat ik mee naar de dokter ging, maar dit wilde ik uiteraard niet want ik vond dat er niks aan de hand was. Toch ging ik (met hele grote tegenzin) met hem mee. De dokter zei dat we het nog even moesten aankijken, en als het zo doorging hij me door ging verwijzen naar een centrum voor eetstoornissen. Ik ging gewoon door, luisterde naar niemand, maar na een lange tijd kwam mijn vader er opnieuw achter dat het niet goed ging. Toen moest ik weer naar de dokter en die stuurde ons toen door.
Ik kreeg een intake gesprek en mijn diagnose was boulimia. Ik vond het een vreselijk gesprek, ik had het gevoel dat ik daar niet hoorde, dat er niets aan de hand was. Ik was zo boos op mijn vader dat ik daarheen moest. Ergens wist ik wel dat het fout was en dat het helemaal niet goed met mij ging, maar dat gaf ik niet toe.
Mijn sociale contacten gaan ook steeds meer achteruit. Ik zeg afspraken af om eten te vermijden, eetbuien te houden of omdat ik me te rot voel en nergens zin in heb. Ik probeer nog wel leuke dingen te doen met vriendinnen, maar vaak heb ik gewoon geen zin.. Ik verzin ook rot smoesjes om maar niet mee te hoeven. Daarna heb ik er veel spijt van, ik vind het nog steeds erg leuk om naar feestjes te gaan of gewoon iets leuks doen, maar ik ben te bang voor het eten en de dingen daaromheen.
Ik zonder me het liefst af van iedereen en zit dan alleen in mijn kamer. Ik weet dat het niet goed is, zo raak ik vrienden kwijt, en ga ik me nog rotter voelen. Het maakt me niet blij, het maakt me kapot. Als ik zie dat ik ben aangekomen durf ik niet naar buiten. Ik ga dan meestal wel, maar dan heb ik het idee dat iedereen naar me kijkt en denkt: ‘moet je die zeekoe zien! Ik weet dat ik gewoon een goed & gezond gewicht heb, en dat het tussen mijn oren zit, maar toch is het heel moeilijk om dat te geloven.
Ik praat met niemand over mijn boulimia omdat ik me schaam, ik schaam me omdat ik zo’n sterke drang heb naar eten, ik schaam me omdat ik dan gewoon MOET eten en het maakt niet uit wat het is, ik eet het dan toch wel. Ik schaam me omdat ik zoveel eet, kortom ik schaam me dood voor mezelf. Op dit moment zit ik in behandeling voor mijn boulimia. Mevrouw Mia wil totaal niet meewerken maar Sanne wel, en ik ga winnen! Ik wil mijn school weer op de rails krijgen, blij worden en gelukkig zijn. Ik wil weer kunnen lachen en normaal kunnen eten en genieten!
Maar aan de andere kant wil ik controle, controle die er eigenlijk niet is..
Maar op de ‘goede’ dagen heb ik voor mijn gevoel wel controle, en dan voel ik me goed en sterk. Het is een enorme strijd.. Maar het gaat me lukken! Ik heb een super goede vriendin die er voor me is, me steunt, naar me luistert en die gewoon super is. Vrienden zijn belangrijk, grotendeels van deze strijd moet ik zelf natuurlijk doen maar zonder vriendinnen of vader ga ik het niet redden, ze zijn een grote steun en ook een reden om door te vechten!
Geef een reactie