Een interview met PVDA politica Mei Li Vos
Mei Li Vos (39) is een Nederlandse politica en is sinds 1 maart 2007 namens de Partij van de Arbeid lid van de Tweede Kamer. Mei Li vos werd geboren in een gezin met vijf broers. Ze heeft een Chinees-Indische moeder en een Nederlandse vader.
Ze studeerde politicologie aan de Universiteit van Amsterdam. Tijdens haar puberteit en haar studie Politicologie aan de Universiteit van Amsterdam kampte ze met anorexia, die ze pas overwon tijdens het veldwerk voor haar promotie in Indonesië.
Wat is voor jou echte schoonheid?
Tja, dat blijft toch wel de twinkel in iemands ogen, of iemand plezier heeft in het leven. Dat is dus innerlijke schoonheid. Uiterlijk vind ik het altijd erg mooi als mensen een zachte huid hebben, of mooie lachrimpels. Verder ben ik altijd jaloers op mensen met dik haar.
Hoe denk jij dat media en mode invloed uitoefenen op het zelfbeeld van jonge meiden?
Blijft natuurlijk vreemd, thuis, op je werk en op school zie je normale mensen, en in de blaadjes alleen onwaarschijnlijk mooie mensen. Als je stevig in je schoenen staat kan je dat natuurlijk prima scheiden, maar als er continu bij de plaatjes staat wat je moet doen om er ook als een Barbie uit te zien wordt het wel eens verwarrend. Ik vind het wel goed dat bladen als Viva vaker gewone mensen laten zien in de modereportages. Zie je ook meteen hoe de kleding echt staat…. ###
Hoe denk jij over pro-ana websites?
Tja, ze blijven een beetje sneu. Aan de andere kant begrijp ik wel dat meisjes met een eetprobleem het prettig vinden om met lotgenoten te kunnen praten. Verbieden heeft denk ik niet zo veel zin. Waarschuwen wel, uiteindelijk beslist iemand zelf of ze op zo’n site wil kijken. Een ander probleem met verbieden is dat dit soort sites en netwerken dan ondergronds gaan, en je helemaal niet meer kan helpen.
Er is binnen de politiek erg veel aandacht voor overgewicht. Vind jij dat er binnen de politiek voldoende aandacht is voor eetproblemen & eetstoornissen?
Overgewicht heeft veel te maken met hoe we de samenleving inrichten. Kan je bijvoorbeeld makkelijk met de fiets of lopend naar je werk of boodschappen doen, is gezond eten nu te duur en ongezond eten te goedkoop? Daar kan je als politiek best wat aan doen. Eetziektes zijn psychische stoornissen, waar we de juiste medische zorg voor moeten hebben, maar politici moeten zich natuurlijk niet bemoeien met individuele problemen. We moeten er wel voor zorgen dat je ergens terecht kunt als je hulp zoekt.
Je hebt vroeger een eetstoornis gehad, op welke leetijd ontstonden de problemen met eten en hoe uitte zich dit?
Toen ik 16 was. Ik was erg mager. Op mijn 24e ging het over, omdat ik in mijn eentje naar Indonesie ging voor mijn werk. Daar heb ik mezelf weer opnieuw uitgevonden. Wat ook wel hielp was dat de mensen daar vooral bezig waren met genoeg te eten (en dat het eten daar erg lekker is).
Wat was de oorzaak van jouw eetproblemen?
Puberitis, onzeker, ongelukkig, zoals je als puber kunt zijn.
Hoe kon je in die tijd met andere mensen (familie, vriendinnen) praten over je eetproblemen?
Niet zo goed, want net als veel mensen met eetproblemen vond ik dat er niets aan de hand was. Het is best een eenzame ziekte.
Hoe zag jij jezelf vroeger? En nu?
Gut, vroeger vond ik mezelf een lelijk eendje, en dat was ik ook, want als ik nu die foto’s zie van een extreem mager iemand vind ik dat gewoon lelijk. Die knokige botten en die droge huid. Niks moois aan. Nu ben ik vooral heel blij dat ik een vrouw ben, en dat blijkbaar mijn lichaam precies weet wat het nodig heeft. Die totale controle die ik vroeger dacht te moeten uitoefenen was nergens voor nodig. Mijn lichaam heeft een natuurlijk gewicht en ik heb eetlust die daar prima bij past.
Op welke manier heb je hulp gehad voor je eetstoornis?
Zelf gedaan, ging dus ongemerkt, door naar Indonesie te gaan en helemaal los van iedereen mijn eigen leven opnieuw opzetten.
Hoe kijk je aan tegen de huidige eetstoornishulpverlening in Nederland?
Die is best goed, in vergelijking met andere landen, maar we zouden wat meer kunnen doen aan het voorkomen van deze ziektes. Dat doe je trouwens niet een twee drie, maar het zou helpen als de media ook een beetje meewerken. Niet continu aandacht besteden aan veel te dunne rolmodellen en niet al die foto’s fotoshoppen. Maar dat is meestal niet de enige aanleiding voor een eetziekte, er zijn voor iedereen andere oorzaken geweest, meestal in de familiesfeer, of omdat meisjes extreem onzeker zijn. Dat heb je allemaal niet aan een touwtje, als politiek of als je in de hulpverlening werkt.
Wat vind jij dat er binnen Nederland nodig is op het gebied van zelfbeeld & eetproblemen?
Wat ik al zeg, daar zijn geen makkelijke of eenvoudige antwoorden op. Het gaat ook om ouders die meisjes (en soms ook jongens) stiumuleren in een positief zelfbeeld. En de media kunnen een handje helpen.
Geef een reactie