Bij het herstellen van een eetstoornis komt het vaak voor dat iemand eerder lichamelijk hersteld is dan mentaal. Maar wat als dit andersom is? Wat als het mentaal beter gaat maar je door de buitenwereld nog wordt gezien als ‘ziek’? Dit is precies wat ik momenteel doormaak.
First things first: er is geen goed of fout. Iedereen herstelt op een andere manier en in een ander tempo. Jij en ik zijn niet met elkaar te vergelijken, we zijn twee compleet verschillende individuen met andere behoeften, gedachten en gevoelens. Je kunt niet herstellen volgens een boekje, er is geen ‘perfecte’ manier.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Door mijn eetstoornis heb ik meerdere keren het proces van aankomen doorgemaakt. Helaas ben ik tijdens een aantal terugvallen ook weer op ondergewicht beland, waarna ik weer moest aansterken tot een (voor mij) gezond gewicht. Aankomen is bij mij altijd moeizaam gegaan; niet alleen door alle gedachten in mijn hoofd, ook omdat ik een lichaam heb dat veel energie nodig heeft. Aanzienlijk meer dan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid voor een man.
Dit vond ik moeilijk. Niet alleen omdat het voor mijn eetstoornis als ‘te veel’ voelde, ook omdat ik meer moest eten dan mijn omgeving, meer dan mijn vader en broertje. Ik had het gevoel dat ik de hele dag aan het eten was. Maar aankomen? Ho maar.
Op een gegeven moment kwam ik op een punt waarbij ik meer rust vond in mijn gedachten, minder naar mijn eetstoornis ging handelen. Ik voelde me steeds iets beter, soms zelfs blij. Ik werd steeds meer mezelf en ging ontdekken wie ik echt was, wat ik nou echt leuk vind. De identiteit van ‘Abel met eetstoornis’ veranderde naar gewoon ‘Abel’.
Op dat punt sta ik nu: mentaal gaat het steeds beter maar lichamelijk loop ik achter. Ik kom en kwam moeilijk aan. Soms frustreert het me, maakt het me angstig en boos: ik doe zo ontzettend mijn best, waarom gebeurt er niks? Als ik in de spiegel kijk, dan zie ik hoe ik ben: klein en kwetsbaar. Ik vind in spiegels kijken daardoor ook erg lastig, ik schaam me vaak voor mijn uiterlijk. Dat resulteert erin dat ik het liefst in wijde truien en broeken loop.
Tegelijkertijd wil ik me ook niet meer verstoppen en heb ik de deal met mezelf gemaakt dat ik deze zomer in T-shirt en korte broek ga lopen. Ja, ik vind het eng. Niet alleen omdat ik me schaam voor mijn lichaam, maar ook doordat ik veel littekens heb van zelfbeschadiging. Die zullen mensen dan zien. Maar weet je? Het is nou eenmaal zo, ik accepteer het en leef mijn leven. Ik heb geen zin meer om me te verstoppen. Niemand hoeft zich te verstoppen of te schamen voor het eigen lichaam: jij ook niet.
Zelfacceptatie: daar begint het mee, en dat is meteen ook het lastigste. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat ik niet in een oogwenk ineens verander in een gezonde jongen van 23. Het is een proces en dat proces is en blijft pijnlijk, maar ook enorm waardevol en leerzaam.
Dit geldt ook voor lichamelijke klachten. Ik heb bijvoorbeeld erg veel last van vermoeidheid (en ik weet dat veel anderen dat ook hebben). Ook dit heb ik moeten leren accepteren en ik moest ernaar leren handelen. Wat voor mij werkt is het inplannen en afspreken van rustmomenten. Zo rust ik elke middag en doe ik een (klein) middagdutje. Zo zorg ik ervoor dat ik de rest van de dag doorkom.
Ook ben ik aan het leren om minder te geven om de mening van anderen. Nogmaals: het is jouw leven, jij bepaalt zelf wat je doet en laat. Ja, anderen kunnen daar invloed op hebben, maar baseer niet al jouw gedragingen en bepalingen op angst. Wat zullen anderen wel niet van me denken? En dan? Wat als ze je af zouden wijzen? Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
Ik weiger me te laten tegenhouden door angst. Ik ga gewoon die korte broek dragen deze zomer. En als ik dit kan, kan jij het ook.
Je lichamelijke conditie zegt (bijna) niks over je mentale staat en de ernst van je eetstoornis is absoluut niet af te lezen aan je gewicht.
Geef een reactie