Tijdens mijn eetstoornis speelde mijn lichaam een grote rol. Ik projecteerde mijn negatieve zelfbeeld op mijn lichaamsbeeld. Omdat ik onzeker was en mezelf geen leuk persoon vond, vond ik mezelf ook lelijk, dik en verkeerd van buiten. Vooral mijn buik moest het ontgelden. Ik vond dat gebied van mijn lichaam verschrikkelijk en ook na mijn eetstoornis heeft het even geduurd voor ik weer van mijn buik kon houden. Hoe dat precies is verlopen, vertel ik je in dit blog.
Als ik mij dik voelde door mijn eetstoornis, was het vooral mijn buik die ik te dik vond. Vooral het gebied boven mijn knieën tot onder mijn middel vond ik te dik. Mijn billen, bovenbenen, heupen en buik hebben heel wat scheldwoorden moeten verdragen. En ook lichamelijk heb ik ze pijn gedaan. Soms kneep ik erin, droeg ik veel te strak afslankend ondergoed, kreeg ik buikpijn door mijn slechte eetgedrag of deed ik overmatig veel oefeningen waardoor ik spierpijn kreeg.
Als ik mij rot voelde, was het als eerste mijn buik die dik aanvoelde. Dat dikke gevoel kwam heel ergens anders vandaan, maar daar wilde ik toen liever niet bij stil staan. Ik stopte al mijn gevoelens weg ik mijn lege maag en onderdrukte gedachtes door me te richten op afvallen. Ik was pas tevreden met een superplatte, ingevallen buik. Dan pas kon ik blij of trots zijn op mezelf. Uiteindelijk had ik zoveel weggestopt in die lege maag dat ik mijn juist het aller dikste voelde op mijn laagste gewicht met een ingevallen buik…
Als ik mij goed voelde, leek mijn buik vaak ook dunner. Ik weet nog goed dat ik een keer op de weegschaal ging staan en zag dat ik was aangekomen, terwijl ik dat niet had verwacht. Direct voelde mijn buik dikker aan. In een paar seconden vond ik mijn buik ineens niet meer goed genoeg en voelde ik een vetrolletje. ”Mijn buik was te dik, ik was te dik. Ik deed het niet goed, ik kon ook niets.”
Zo heb ik jarenlang een slechte relatie gehad met mijn buik. Ik gruwelde van mijn buik. Als ik veel of goed gegeten had, voelde mijn buik vol en dik aan. Ik vond het verschrikkelijk om dat te voelen. Ook heeft mijn buik heel wat pijn moeten verdragen. Toen ik moest aankomen en beter ging eten, zwol mijn buik helemaal op. Ik had een bolle babybuik, had kramp en maag- en darmproblemen. Mijn buik heeft het door mijn eetstoornis flink te verduren gehad.
Gelukkig heb ik mezelf uiteindelijk weer mooi leren vinden en zoals ik al eerder in blogs schreef leerde ik mijn lichaam accepteren zoals het is. Moeilijk en een langdurig proces, maar niet onmogelijk. Voordat ik dat leerde, heb ik mezelf echt nog wel eens lelijk of dik gevoeld. Toch heb ik me op die momenten langzaam leren richten op andere dingen.
Bijvoorbeeld waarom ik me dik voelde. Vaak had dat met vermoeidheid, overprikkeling, stress of angst te maken. Dingen die ik wegdrukte. Ik voelde me dan op een gegeven moment ook letterlijk lichter als ik gepraat, gehuild en/of geschreven had over wat me dwarszat. Het ging niet over het dik of lelijk voelen, het ging over iets daar achter dat veel meer impact had.
Toen ik me meer op mijn innerlijk ging richten en de tijd verstreek, merkte ik ook dat als ik mezelf als persoon kon accepteren, ik ook mijn lichaam mooier kon vinden. Mijn binnenkant en buitenkant hing enorm met elkaar samen. Als ik mijn karaktereigenschappen leerde waarderen en accepteren, kon ik dat ook langzaam met mijn buik.
De confrontatie met mijn buik is er nog lange tijd geweest. Ook toen ik geen eetgestoorde gedachtes meer had, vond ik nog wel eens dat mijn buik te dik was. Acceptatie daarvan begon eigenlijk met accepteren dat mijn buik niet zo is zoals ik wilde. Ik wilde weer gelukkig zijn en me goed voelen, ook met die buik die ik niet perfect vond. Ik wilde dat het een minder grote rol speelde. Ik heb vooral geprobeerd om de aandacht niet meer op mijn buik te vestigen. Een wijd shirtje, een iets lossere of lagere broek, vooral afleiding en tijd hebben me daarbij geholpen.
Die buik is gewoon, bij veel vrouwen trouwens, een gevoelige plek. Ik vind het niet gek dat ik mij snel dik voelde rondom dat lichaamsdeel. Ik adem met mijn buik, ik lach met mijn buik, ik voel met mijn buik, eet met mijn buik en ga zo maar door. Het is een plek die veel doet voor mijn lichaam en daardoor ook snel de aandacht trekt. Dat is niet meteen negatief. Het is gewoon een gevoelig lichaamsdeel.
Mijn buik is niet mijn allermooiste lichaamsdeel, vind ik. En toch ben ik er heel erg blij mee. Hij is nu eenmaal zoals hij is en ik heb van mijn buik, en daarmee van mijn hele lichaam, leren houden. Ik heb daar wel eens een brief over geschreven die je hier kunt lezen. Mijn buik is belangrijk voor me geworden, vooral om wat ik er allemaal mee kan. Deze buik is belangrijk en daarom wil ik dat hij gezond is en wil ik er zo goed mogelijk voor zorgen. Zelfs als dat betekent dat hij een beetje vet nodig heeft en niet helemaal de vorm heeft die ik vroeger wilde.
Mijn buik geeft mijn de kans om ooit misschien kindjes te kunnen dragen, biedt mij weerstand als ik ziek wordt en verwerkt mijn eten. Ook ben ik verliefd met mijn buik en is mijn buik belangrijk in moeilijke momenten met veel gevoel. De liefde die ik ooit in mijn buik hoop te kunnen dragen en de verliefdheid en liefde die ik ermee voel, maakt dat ik mijn buik dankbaar ben. Zeker na al die jaren ellende met die eetstoornis. Hij is nog steeds oke en heeft met de jaren ook weer helemaal gezond leren functioneren.
Natuurlijk kun je door je eetstoornis moeite hebben met je buik. Dat is niet gek, maar wel zonde. Ik hoop en weet eigenlijk zeker dat ook jij weer van je buik kan leren houden. Zorg goed voor jezelf. Je binnenkant is je buitenkant en andersom.
Geef een reactie