Ik ben altijd al onzeker geweest over mijzelf. Eigenlijk was ik altijd al bezig met mijn lichaam. Daarbij heb ik ook Diabetes en een trage spijsvertering. Ik ben altijd al bezig geweest met mijn gezondheid en mijn lichaam. Zie ik er wel goed uitziet? Vinden andere mensen mij wel aardig? Doe ik het wel goed? Ik had altijd al een laag niveau op school. Ik had moeite om mee te gaan met mijn klasgenootjes. Ik heb dan ook net aan mijn VMBO diploma gehaald. Dat me al heel veel moeite heeft gekost.
Toen ben ik over geplaatst naar een normale MBO school. Daar had ik ook heel veel moeite mee. Niet alleen met het niveau maar ook met de andere klasgenoten. Ik was eigenlijk een buitenbeentje, ik was niet sterk genoeg en ik was een zwakke leerling met alles. Ik kon niet voor mijzelf opkomen. Ik had mijn mondje niet klaar en vond alles wel best. In deze periode is mijn eetstoornis ontstaan. Ik was nog nooit zo onzeker geweest dan in deze periode.
Het begon allemaal in de zomer van 2012. We kwamen terug van een heerlijke week vakantie in België. Ik had een toffe tijd gehad, lekker gegeten en leuke uitstapjes gemaakt. Ik vond het wel mooi om een beetje af te vallen. Een paar kilo eraf zou wel mooi zijn, dacht ik. Het begon heel onschuldig met snoep en koek en andere zoeten dingen niet meer te eten. Ik zag al snel dat dat werkte en ging ermee door. Elke keer weer werd het steeds minder met eten. Op een gegeven moment liet ik steeds meer eten staan en verzon ik steeds smoesje om niet te hoeven lunchen. ”Ik ben niet lekker”, “Ik heb al gegeten” en “last van mijn maag” en ga zo maar door. De kilo`s vlogen er af. Wat voelde ik me lekker. Ik kan het, het lukt me! Het voelde als een overwinning. Hier ben ik wel goed in.
Tot dat ik een app had ontdekt waarbij je precies zag hoeveel kilometer je liep. Op een gegeven moment ging ik alles tellen . Van alles wat ik at berekende ik hoeveel kcal er in zaten. Hoeveel er zat in een boterham, groente, aardappelen, broodbeleg, en ga zo maar door.. Na elke maaltijd deed ik mijn telefoon in mijn zak en lopen maar,…. Ik ging zo ver lopen totdat ik mijn kcal had verbrand wat ik had gegeten. Toen ging het heel snel berg afwaarts met me. En daarmee ook met mijn diabetes. Ik ging op een gegeven moment niet meer spuiten omdat ik bang was dat ik te laag uitkwam en dat ik moest eten. Dat mocht echt niet van mij.
Het ging met de dag slechter met me en op een dag werd ik opgenomen met een suikerwaarde van boven de 40, een hartslag van 38, en een hele lage bloeddruk. Ik was totaal uitgeput. Ik kon gewoon niet meer. Tot dat het weer wat beter ging met me en toen mocht ik naar huis toe. Thuis ging ik gewoon door met het tellen van de kcal in mijn eten en het verbranden van alle kcal. En dan vooral het niet spuiten van insuline. Tot dat ik op een zaterdag ochtend flauw ben gevallen. Ambulance en dokterspost kwamen allemaal op me af. Ik werd aan het infuus gelegd en ik kreeg vocht toegediend. Mijn bloeddruk werd nu keurig in de gaten gehouden en ik lag aan allemaal draden verbonden. Ik werd met spoed naar de eerste hulp gebracht en ik heb toen een week lang in het ziekenhuis gelegen.
Toen sloeg bij mij de knop om. Dit kan ik niet langer meer. Ik ben uitgeput en ik heb mijn ouders zoveel verdriet gedaan. Maar om die stap te zetten was de zwaarste uit mijn eetstoornis tijd. Ik kreeg veel hulp van me psycholoog en vanuit huis. Veel begrip kreeg ik en veel steun. De eerste stap was niet meer lopen na ieder maaltijd. Ik heb met heel veel kriebels gezeten na elk eetmoment. Het NIET mogen lopen. Een vreselijke tijd was dat. Ik moest hier overheen komen en het is me gelukt. Met grote stappen ga ik vooruit en ik voel me weer gelukkig. Ik heb de liefde van mijn leven gevonden, de bijzonderste persoon aan me zijde die mij door en door steunt. Ik kan weer van kleine dingen genieten.. Het leven lacht me weer toe en dit heb ik nooit durven dromen. En ook al heb ik af en toe een terugval en dan slaat het stevige ”eetstoornismannetje” toe, ik blijf vechten. Hiermee wil ik andere meiden ervan te overtuigen dat een leven zonder eetstoornis is veel mooier. Je krijgt er heel veel voor terug. Ook al ben ik nog niet helemaal genezen maar ik kom hier uit. Met heel veel liefde en steun van mensen die van me houden!
Dankjulliewel voor het lezen van mijn “gevecht”.
Geef een reactie