Mijn eetstoornis loslaten

Ik wilde dun zijn, licht, vrij en zorgeloos. Het was een wens, een droom, iets waarvan ik dacht dat het me gelukkig zou gaan maken. Ik dacht hier veel over na en zette alles op alles om mijn doel te bereiken. Ik ontwikkelde een eetstoornis en was alles behalve vrij en zorgeloos. Een paar kilo lichter, dat was ik misschien wel, maar toch voelde ik me in die tijd zwaarder dan ooit. Wat jaagde ik eigenlijk achterna? Valse hoop? Een fantasie die nooit werkelijkheid zou kunnen worden? Het heeft me aan het denken gezet en ik kon niet anders dan tot de conclusie komen dat deze droom me niet ging helpen. Ik moest het loslaten. Het was beter zo, maar toch deed het pijn om afscheid te nemen van iets waar ik zo veel waarde aan hechtte.

Iedereen heeft hoop en dromen. Toen ik jong was beeldde ik me in dat ik een succesvolle zangeres was en op mijn kamer zong ik bandjes in met een oude microfoon. Ik zag het gewoon helemaal voor me: Glitter en glamour, alles erop en eraan. Een paar jaar later leek het me fantastisch om kunstenares te worden… Op dit moment ben ik geen van beide. Jammer, zou je kunnen zeggen, maar ik heb er nou eenmaal voor gekozen om iets anders te gaan doen met mijn leven.

Ik heb in mijn leven meerdere malen afscheid moeten nemen van dromen. Sommige dromen bleken niet haalbaar, anderen gaven me uiteindelijk niet waar ik op zat te wachten. Toen ik kunstenares wilde worden heb ik op de middelbare school gesolliciteerd bij een kunstacademie. Het leek me een fantastische school die enorm goed bij me zou passen. De vrouw die mijn intake deed, dacht daar echter heel anders over. Volgens haar was ik niet creatief genoeg. Het gevolg: Keihard afgewezen. Ik mocht niet komen en moest maar een andere opleiding zoeken.

Auw, dat deed wel even zeer, maar het heeft me wel aan het denken gezet: Wat wil ik met mijn leven? Anderen zeiden dat ik mezelf niet moest laten kennen, dat ik het heus nog eens kon proberen, een jaar later of bij een andere instelling. Bemoedigend spoorde zij mij aan om deze droom niet zomaar opzij te zetten, want: ‘Als je iets wilt, dan moet je ervoor gaan’. Super lief natuurlijk, maar het voelde voor mij haast alsof het waarmaken van mijn dromen ineens een verplichting was geworden. Mocht ik er niet gewoon voor kiezen om dan inderdaad maar een andere richting in te slaan? Of was dat falen?

Zangeres ben ik uiteindelijk ook niet geworden. Op een gegeven moment heb ik eens heel goed en diep nagedacht over hoe het zou zijn om een succesvolle zangeres te zijn. Volgens mij is dat eigenlijk een hele zware baan. Je bent constant van huis en er wordt veel van je verwacht. hiernaast lijkt het me helemaal niet leuk om bij verschillende optredens telkens maar weer dezelfde liedjes te moeten zingen. Op een gegeven moment zou ik daar wel klaar mee zijn, denk ik. Oh en ik kan trouwens ook helemaal niet zo uitzonderlijk goed zingen, haha. Dat helpt ook niet echt mee.

De droom om dun en gelukkig te worden, bleek helaas ook niet houdbaar. Van afvallen en rommelen met eten werd ik niet gelukkig, integendeel. Toen ik een eetstoornis had, voelde ik me verschrikkelijk. Ik had een bepaald plaatje in mijn hoofd waar ik naartoe streefde, maar in werkelijkheid lagen mijn verwachtingen verkeerd. Geluk zit hem niet in afvallen, eten en niet eten. Afvallen lost niets op.

Afscheid nemen van een droom, om welke reden dan ook, kan behoorlijk pijnlijk zijn. Je hebt je op iets verheugd en je verwachtingen liggen hoog. Je zag het al helemaal voor je en wist waar je naartoe wilde. Misschien heb je ergens zelfs al veel tijd en energie in gestopt. Dan kan het naar voelen om iets los te moeten laten. Het is logisch dat je daarbij verdriet, verlies en teleurstelling ervaart. Die gevoelens zijn niet verkeerd en zijn ook niets om bang voor te zijn. Ze laten alleen maar zien dat iets je aan het hart ging en dat je het belangrijk vond.

Met deze blog wil ik je laten zien dat het oké is om afscheid te nemen van dromen die je hebt gekoesterd, zelfs als dat pijn doet. Het leven brengt niet altijd wat we ervan verwachten en soms stellen dromen ons simpelweg teleur. Het is dan oké om ervoor te kiezen om een andere weg in te slaan. Het feit dat je dromen hebt, wil niet zeggen dat je ze ook allemaal moet laten uitkomen. Het kan zelfs heel bevrijdend voelen om bewust afstand te doen van een droom. Soms is dat nou eenmaal beter voor je.

Ik nodig je uit om bij jezelf na te gaan wat jouw dromen zijn en of dit echt de dingen zijn waar je gelukkig van gaat worden. Als je zeker weet dat je voor iets wilt gaan, dan moet je dat absoluut doen, maar mocht het nou niet helemaal uitvallen zoals je had verwacht, dan komt het heus ook wel goed met je. Probeer je energie te steken in dingen waarvan je verwacht dat ze je echt iets moois gaan opleveren. Meer kan je niet doen. Wees niet bang om keuzes te maken in het leven, zelfs niet als dat betekent dat jouw dromen plaats moeten maken voor iets anders.

 

Durf jij jouw eetstoornis los te laten?

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

8 reacties op “Mijn eetstoornis loslaten”

  1. je dromen los laten ……
    ik hoop niet dat ik ze los hoef te laten en dat ze eindelijk eens uit gaan komen. Ik heb me er wel bij neergelegd dat ze waarschijnlijk niet allemaal uit zullen komen maar ik heb besloten dat niet erg te vinden. Ik heb zo onwijs veel om aan te werken en ieder doel dat ik haal is er 1, 1 van mijn dromen die uitkomt. Super toch ?
    Hoe mooi is het niet om steeds een klein stapje te kunnen groeien, je ietsiepietsie fijner voelen…. ik ga ervoor 🙂

  2. Helaas is dit voor mij (nog) niet mogelijk…… Ik wil (moet) nu nog dun blijven.

  3. Ik wil mijn ES niet loslaten. Dan moet ik écht gaan leven. Veel te eng.

  4. ik had heel erg gehoopt dat je in deze blog beschreef hoe dat proces voor jou is verlopen Lotte. De afgelopen tijd ben ik veel bezig met hoe ik mijn eetstoornis los kan laten, maar ik kom er maar niet uit. wel een goeie blog, daar niet van! maar ik miste het praktische stukje er een beetje in

  5. ik kan het ook nog niet los laten me es dat is te moeilijk

  6. Ik wil het zo graag, het loslaten, maar het is zo eng.. Een waardevolle blog.

  7. Ik vind het heel jammer dat hier buiten proportie vaak een negatief antwoord op komt. Voor de dappere dodo’s die het wel aangaan, ook al is het eng (en stiekem hoop ik dat iedereen dat gaat doen) : ik ben 20 jaar in behandeling, en de laatste pakweg 3 jaar begint het te lukken met beetje bij beetje los te laten. Het hoeft echt niet helemaal ineens, niemand zegt dat je meteen in het zwembad moet springen, maar steek je teen al eens in het water en voel dat je het eigenlijk leuk vindt… En geloof me, het is het keihard waard! Je gaat kracht in jezelf ontdekken die je niet eens kan vermoeden zolang je nog in de ‘ik durf het niet, ik kan het toch niet’ fase zit. Je gaat een veel leuker persoon worden voor je omgeving en je gaat je er zelf nog gelukkiger door voelen ook! Natuurlijk niet als je alleen maar je gewicht of je eten aanpakt, maar wel als je leert dat je ongeacht je gewicht of je kledingmaat goed genoeg bent, en dat het leven veel meer is dan enkel daarmee bezig zijn.

  8. Eens als je uit de veilige hel van de eetstoornis bent gestapt zul je ervaren dat die plek helemaal niet zo veilig was… maar schijnveilig.

    Om daar achter te komen zul je een risico moeten nemen om te herstellen. Je kunt het niet ervaren als je nog in de eetstoornis zit.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *