Ik ben er zo klaar mee… Zo erg klaar… maar die rot eetstoornis laat me niet met rust. Ik wil niet meer luisteren naar die stem, maar iedere keer vindt de eetstoornis wel een andere manier om toch weer mijn leven in te sluipen. Ik raak alles en iedereen om me heen kwijt door dat monster wat in me leeft en toch geef ik hem iedere keer weer te veel ruimte om mijn hoofd en leven helemaal op de kop te zetten! – Lees hier meer blogs van Britt.
Bijna een jaar geleden ging ik een klinische opname aan om in gewicht te herstellen en veel te leren over mijn eetstoornis en andere kanten die in mij opgesloten zaten. Het was een enorme strijd, die hele opname en ik heb het de mensen van de kliniek echt niet bepaald makkelijk gemaakt. Ik zou willen zeggen dat mijn eetstoornis het hun niet makkelijk heeft gemaakt, maar ik laat de eetstoornis zelf toe in mijn leven dus neem de verantwoordelijkheid helemaal op mij. Ik ben nu bijna 7 maanden thuis en ik kan niet zeggen dat het iedere dag even makkelijk is. Ik kan wel verklappen dat ik inmiddels doorheb wanneer de eetstoornis mijn hoofd in geslopen is. Heel soms kan ik hem ook voor zijn en zijn plannen dwarsbomen, maar nog lang niet vaak genoeg.
Afgelopen week was mijn therapeute met vakantie. Een weekje weg. Geen probleem zou je denken? Helaas. Meteen grijpt de eetstoornis zijn kans. Een hele week niet wegen, een hele week geen controles. Alle ruimte om te rotzooien! De eerste dagen waren dan ook een zooitje. Maaltijden overslaan of halveren, weer naar de magere producten. Na een paar dagen had ik door dat de eetstoornis weer te veel macht had en kon ik het terug oppakken, zoals het moest. Ik heb een afspraak gemaakt met de huisarts en afgesproken dat ik, bij de volgende vakantie van mijn therapeute, bij haar kom ventileren en wegen. Ik heb die stok achter de deur gewoon nog even nodig. Is dat iets om me voor te schamen?
De eetstoornis maakt veel te veel kapot. Mijn relatie met mijn man, die ook echt eens gezellig wil kunnen eten zonder de paniek in mijn ogen te zien. Die ook eens ergens heen wil zonder een complete dagplanning te maken. De relatie met mijn kinderen, die te maken hebben met een minder gezellige moeder als de eetstoornis influistert dat ik bepaalde dingen echt niet had mogen eten. Die fluistert dat ik vies, dik en eenzaam zal eindigen! Ik wil met vriendinnen kunnen afspreken, zonder dat ik bang moet zijn dat er eten bij komt kijken. Ik wil gewoon weer lekker kunnen leven…
Ik weet inmiddels dat als ik me ergens toe gezet heb, dat ik de spanning die het oplevert kan verdragen, dat ik het aankan. Nu moet ik nog leren dat ik het gewoon moet doen, gewoon moet en kan eten of doen waar ik zin in heb. Ik moet ergens de moed vinden om het te blijven doen. Als ik zie hoeveel stappen ik al gezet heb het afgelopen jaar, gaat me dit ook lukken!
Uiteindelijk zou ik graag mensen willen helpen die worstelen met een eetstoornis. Ik zou graag mijn ervaringen met dat monster willen delen, zodat iemand anders sneller verlost is van dat beest wat oneerlijk is. Niemand zou deze ellende alleen moeten doorstaan. Ooit wil ik iemands buddy zijn, zodat de ander samen met iemand kan strijden.. samen is makkelijker dan alleen!
Geef een reactie