Mijn eetstoornis maakte alles kapot

Anorexia. Een krop in mijn keel als ik het woord schrijf, hoor of zeg. Zeven jaar geleden. Ja, inderdaad toen begon het. Wat een droom leek op dat moment, veranderde al gauw in een nachtmerrie. Ik was 14 jaar oud en heel gelukkig. Ik had een relatie met de jongen van mijn dromen, had het perfecte gewicht, goede vrienden, kortom alles wat ik moest hebben. Tot op een dag ik besliste dat ik nog te jong was voor een relatie. Ik zou eerst nog wat genieten van mijn puberjaren. Toen liep het mis. Ondanks ikzelf een punt zette achter mijn relatie, was ik er kapot van. Ik kreeg geen hap meer binnen. Ik at dagelijks een beschuit en in de avond wat groenten, zodat men ouders geen argwaan kregen. De eerste 6 maanden had ik geen last. Ik viel niet af, dus niemand merkte het.

Op school zei ik dat ik gewoon graag beschuit at, omdat het niet te zwaar op de maag ligt. Toen ik in september terug naar school ging had ik nog steeds hetzelfde gewicht. Maar toen begon het. Op een 3 maand tijd verloor ik x kilo. Ik stopte met turnen omdat ik geen kracht meer had. En op school begon men ook te merken dat het niet goed ging. Toen de kerstvakantie ten einde was, was ik weer afgevallen. Mijn mama maakte zich zorgen en sliep nog amper. ‘s Nachts zat ze aan mijn bed, wenend omdat ze bang was dat ik niet meer wakker zou worden. Elke avond was een hel, waarbij mijn papa zich kwaad maakte omdat ik bijna niks meer binnenkreeg.

meisje Mijn eetstoornis maakte alles kapot

Paasvakantie: Ik moet naar de dokter voor een gewoon onderzoek i.v.m. diabetes, wat ik al sinds 8 jaar heb. Er werd bloed getrokken en de volgende dag kreeg mama een telefoontje, dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moest komen. Mijn ouders weenden de hele dag. Hartverscheurend was het. Aangekomen in het ziekenhuis brachten ze me meteen naar mijn kamer, waar al een baxter klaarstond. Ze sloten hem meteen aan en ik mocht de rest van de week zo weinig mogelijk uit bed komen. Er werd de hele week aan het raampje gekeken of ik wel iets at tijdens de maaltijden. Een week later kwam de dokter mijn kamer binnen en zei je mag naar huis vanavond. Maar! Morgen ga je naar de kinderpsychiatrie.

Mijn mama was zeer verbaasd, want zij had me al op de lijst laten zetten, maar het zou nog minimum en jaar duren voor er een plaatsje vrij was. De dokter antwoordde haar dat ik me in een levensgevaarlijke situatie verkeerde en zo snel mogelijk binnen moest, voor het te laat was. Ze hadden alles geregeld. Opnieuw waren mijn ouders een hele dag aan het wenen. Ik was blij! Zij zouden weten hoe ik terug gezond zou worden! De volgende dag kwam ik aan. De eerste dag was een ramp. De anderen speelde op steps, rollerblades, de wii en de trampoline. Ik mocht niet. Toen besloot ik dat ik in de zomer terug buiten wou zijn. Zo gezegd zo gedaan. De eerste vrijdag van de zomervakantie woog ik xx en mocht ik naar huis.

Mijn eetstoornis maakte alles kapot

Zes jaar later sta ik nog nergens. Ik eet nog steeds zowat enkel groenten en mag geen kilo meer afvallen of ik moet terug binnen. Intussen ben ik 20, dus ze kunnen me niet verplichten. Er is nog steeds heel veel ruzie thuis. En heel af en toe barst mijn papa uit het niks in tranen uit. Maar wat moet ik doen? Ik weet het niet.

Ik had een prachtig leven tegemoet moeten komen en mijn eetstoornis maakte alles kapot..

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

12 reacties op “Mijn eetstoornis maakte alles kapot”

  1. Lieve Joke,
    Wat word ik verdrietig van je verhaal. Je ziet op de foto dat je een mooie meid bent maar je ogen lachen niet mee. Ik hoop heel erg dat je de kracht gaat vinden om gezond te gaan leven. Je bent 20 jaar en hebt nog een heel leven voor je. Zie het prachtige leven als een motivatie om verder te gaan. Geef de moed niet op en probeer elke kleine overwinning te zien en wees er trots op. Geloof in jezelf, niet in de es.

    xxx

  2. Geef niet op lieve meid! Het is je ooit gelukt de motivatie te vinden om bij te komen en een gezond eetpatroon op te bouwen. Herstel gaat nu eenmaal met vallen en opstaan. En soms lijkt het alsof het meer met vallen is dan met opstaan … Maar geef de hoop aub niet op. Blijf geloven in herstel en vooral in jezelf. Zoek een doel dat je kan motiveren, vraag hulp (hoe lastig dat ook is). Dat prachtige leven waar je van droomt is nog altijd mogelijk.

  3. Wauw meid toch, wat voel ik met je mee…zelf mag ik ook niet meer naar school en werk en ben ik bijna iedereen en alles om mij heen verloren.
    Maar head up princess, ’cause your tiara is falling!
    Keep on fighting 💪😘

  4. Lieve meid, ik ken je niet maar ik wil wel iets tegen je zeggen. Drie woorden; met een diepe betekenis. GEEF NIET OP! Ik geloof in jou. Je mag er zijn. Je bent zo ontzettend mooi! Kon je jezelf maar zien hoe ik jou zie op de foto; een prachtige meid. En misschien klinkt het raar, maar ik ga voor je bidden. Ik ben gelovig en God heeft mij gered van mijn eetstoornis en Hij wil jou ook helpen! Daar ben ik vast van overtuigd. God houdt van jou! X me.

  5. Oh, lieve meid!
    Ik zie een prachtig meisje voor wie een heeeeeele mooie toekomst klaarligt!
    De wereld ligt aan je voeten vrouwtje! Vraag goede hulp en make your future! Je kunt het wel, écht, ik beloof het je! Wat zou ik jou graag helpen! Het is niet makkelijk, maar o zo mogelijk! Precies die toekomst, dat mooie leven, het ligt nog steeds voor jou klaar.. zoek het, reik ernaar, met de hulp die je nodig hebt kun je het pakken! Zet m op Joke! Je bent het meer dan waard! Hele dikke knuffel van iemand die jou niet kent, maar desondanks vertrouwen in je heeft, door je verhaal, door je uitstraling en door de oprecht gemeende vraag om hulp die ik lees…. Jij bent de perfecte versie van jouzelf, zonder eetstoornis, je hebt het echt niet nodig!

  6. nog even ter aanvulling: zoals Fleur ben ook in gelovig en ook ik bid voor jou… God wil je helpen, zoals hij Fleur redde en mij redde. Ook ik ben helemaal genezen en als het voor mij kon… kan het voor jou ook! God houdt inderdaad (ook) van jou!

  7. Jeetje. Heftig hoor – zo’n kreet om hulp? Ik hoop dat je de zorg krijgt die je nodig hebt!Proud2bme : jullie zijn vast al in contact met elkaar 🙂 hopelijk helpt dat.

  8. Hoi Joke
    bij mij is het net als bij jou rond mijn 14de tot een eerste opname in de kinderpsychiatrie gekomen.
    Ik heb er 20 jaar over gedaan, maar nu, op mijn 35ste, gaat het eindelijk een beetje beter. Het laatste jaar ben ik met sprongen vooruit gegaan, en nu is mijn eetstoornis echt leefbaar.
    Geef dus niet op. Het is niet omdat het nu nog niet lukt, dat het nooit gaat lukken. Berust niet in de gedachte dat je eetstoornis je alles heeft afgepakt, want je hebt altijd de keuze om je leven terug af te pakken en in eigen handen te nemen

  9. wat vervelend allemaal voor jullie!

  10. Kom op meid! Ik weet dat je het kunt.
    Probeer dingen te vinden in het leven die JIJ belangrijk vindt maar die nu niet kunnen vanwege die stomme eetstoornis en ga ervoor! Als alleen je niets kunt bedenken, doe dan iets samen met vrienden of ouders. Een vakantie, een cursus, een stage, een baan, een opleiding.. Accepteer de dalen, zie elke dag als een dag. Je kunt meer dan je denkt en dat verdien je ook.

  11. “ ik had een prachtig leven tegemoet kunnen maar mijn eetstoornis maakte alles kapot”

    Het klinkt alsof het nooit meer goed komt. Dat hoeft niet. Elk moment kun je opnieuw beginnen. Altijd!

  12. Enig idee waarom je nu niet mag eten van jezelf. Je zegt zelf dat het een nachtmerrie is. Niet fijn, lijkt mij. Je bent nog jong en hebt een toekomst met hopelijk mooie dromen voor je. Wat zou je willen?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *