In mijn eetstoornis vond ik de missende delen die ikzelf dacht tekort te komen. Ik vond mijn karakter niet uitgesproken genoeg, evenals mijn uiterlijk. Net als alles in mijn leven was mijn schoolwerk ook net voldoende. Mijn hele leven was een zesje. Mijn leven was middelmatig. Ik was een achtergrond danseres bij mijn eigen optreden. Ik durfde mijn mening niet te geven en was verlegen. Onopgemerkt.
Mijn eetstoornis zorgde ervoor dat ik wel een mening kreeg. Dat ik bewust voor dingen koos, nadacht over alles waar ik nog nooit bij stil had gestaan. Door mijn eetstoornis leerde ik opnieuw praten, mijn stem vorm te geven. Mijn eetstoornis werd een deel van mij. Blende feilloos over in iets wat daarvoor alleen van mij was. Ik herkende mijzelf niet meer, maar voor het eerst voelde ik mij een beetje veilig in mijn eigen lichaam. Ik had een pantser gevonden. Een pantser wat zich later tegen mij zou keren.
De stemmen werden één
De twee stemmen in mijn hoofd beperkten zich uiteindelijk tot 1 stem, die van mijn eetstoornis. Alles wat ik deed en dacht kwam hieruit voort. De Lonneke die voorheen nog zo dapper weerstand bood, was tot zwijgen gebracht. Dit ging heel geleidelijk aan. Mijn omgeving merkte amper wanneer ze met de eetstoornis in gesprek waren, ik was nog jong en ik puberde. Het hoorde er vast gewoon een beetje bij, die boze buien. Ook ik herkende hier zelf geen eetstoornis in. Ik dacht werkelijk dat ik deze duivel was. Dat ik een boos meisje was.
Mijn uiterlijk veranderde, net als mijn karakter. Ik begon op te vallen, omdat ik er zo moe en verlept uitzag. Ik was niet meer middelmatig, ik viel ineens op, maar dit wilde ik ook niet. Ik wilde niet opvallen, omdat ik er slecht uitzag, ik wilde gewoon geen zesje meer zijn.
Op mijn dieptepunt kwam de echte Lonneke niet meer aan bod, niet eens meer ten sprake. De eetstoornis bepaalde hoe en wat, voerde de gesprekken. Ikzelf zonk dieper en dieper in de krochten van mijn eigen hoofd. Mijn eetstoornis aan het roer. Ik kon alleen gehoorzamen. De energie om weerstand te bieden was wegge-ebt, was voeding geworden voor mijn eetstoornis. De duivel die ik daadwerkelijk was geworden, die het boze meisje in mij wakker had gemaakt. Die zichzelf niet zo makkelijk aan de kant liet zetten.
Naar de buitenwereld was ik inderdaad een tijd het boze meisje. Nog steeds was ik vrij schuw en stil, maar in mijn hoofd was het nooit rustig. Wanhopig liet ik mij meevoeren op de golven waar ik zeeziek werd. Ik wilde grip, maar mijn eetstoornis deinsde uitstekend goed op haar eigen vergaarde controle. Ik was boos omdat ik mijn stem verloor. Mijn uitbarstingen werden geprojecteerd rondom het eten, maar eigenlijk was ik vooral heel boos op mijzelf. Dat ik het zo ver had laten komen.
Een leven zonder eetstoornis
Het idee dat ik mijn eetstoornis ooit los moest gaan laten vond ik vreselijk. Ik had al zolang mijn hoofd laten leiden door haar, ik wist echt niet hoe ik dit ineens zonder moest gaan doen. Ik wist niet meer wie ik was. Alles wat ik dacht te zijn was verkeerd, was ik helemaal niet. Veel van de dingen die ik leuk vond bleken bijvoorbeeld te vallen onder bewegingsdrang. Ik dacht dat ik sportief was, maar ik was vooral eetgestoord. Het voelde alsof ik een sprong in het diepe moest nemen, alleen was dat diepe mijn leven en zwemmen mocht schijnbaar ook niet. Hoe langer mijn eetstoornis de dienst uitmaakte op het dek, hoe moeilijker ik mij een leven kon voorstellen zonder eetstoornis.
Hoe kon mijn leven in vredesnaam beter zijn zonder eetstoornis? Dit was het leven dat ik kende, de stem voelde zo vertrouwd. Ik wilde dit niet opgeven. Alle keuzes die ik had gemaakt, alles wat ik had gelaten was voor mijn eetstoornis geweest. Ik had zoveel opgeofferd, waarvoor dan? Voor mijn gevoel had ik niet veel meer behalve mijn eetstoornis, dit is nu wat ik was. Meer was er niet meer overgebleven. De Lonneke die ooit huppelend naar school ging, lachte om grapjes en enthousiast de bieb door rende was er niet meer. Alles wat ik ooit leuk vond leek niet meer te bestaan. Ik las niet meer, ik huppelde niet meer, ik zong niet meer. Ik was een splinter vergeleken met het hout dat ik ooit was geweest.
Mijn leven draaide om tegenstrijdigheid. Aan de ene kant piepte mijn eigen stem tussen de grootsheid van de golven dat ik zelf weer grip wilde, aan de andere kant mijn eetstoornis zwaaiend met de scepter ten midden van het gedruis van het zware water.
Hoe groot de storm in mijn hoofd ook was, het was mijn storm. Ik was gewend geraakt aan het noodweer en had helemaal geen behoefte aan rust. Tussen al dit gedonder functioneerde mijn eetstoornis het best. Ik zou me alleen maar ongemakkelijk voelen bij de rust. Dan zou ik pas echt moeten denken, stil moeten staan bij wat ik voelde, hier was ik helemaal niet aan toe. Ik hield van het koude water dat mij verdoofden, mijn aandacht wegtrok. Even die afleiding.
Het heeft bij mij even geduurd voor ik door had dat het niet normaal was om een hoofd vol water te hebben. Een moesson die maar niet voorbij trok. Het heeft mij veel gekost om mijn eetstoornis bij het roer vandaan te krijgen. Ik wilde geen passagier meer zijn, ik wilde niet meer toekijken hoe ik steeds meer kopje onder ging en mijn leven beetje bij beetje aan mijn voorbij zag gaan. Ik wilde weer doen waar ik goed in was, wat ik leuk vond. Ik wilde niet meer gevangen zijn. Ik wilde een leven zonder eetstoornis.
Hoe bang ik ook was voor dat stille hoofd, zo stil werd mijn hoofd niet. Alle negatieve gedachtes maakten plaats voor mooie herinneringen en goeie punten. Ik kan weer stil staan bij de mooie momenten en deze ook echt voelen. Mijn leven wordt niet meer beheerst door de onrust die mijn hoofd eerst was. Mijn eetstoornis zorgde er niet alleen voor dat ik die onrust niet kon voelen, maar hield het vooral in stand.
Ik bleek meer te zijn dan het boze meisje met een eetstoornis. Ik ben en was niet mijn eetstoornis. Ik houd nog steeds van lezen en zingen, alleen nu heb ik de ruimte om dit ook echt op te pakken.
Wat heb jij nodig om de storm te kalmeren?
Geef een reactie