Genderdysforie: het gevoel niet thuis te horen in het lichaam dat je hebt gekregen. Het kan zijn dat je je man voelt in plaats van vrouw, of andersom, of noch man noch vrouw, of juist allebei. Genderdysforie komt voor in allerlei vormen en maten, net zoals eetstoornissen. In mijn geval identificeer ik mezelf als transman en heb ik de eetstoornis anorexia. Er is een duidelijke link tussen die twee en in deze blog leg ik uit wat dit voor mij betekent en hoe het zich tot elkaar verhoudt.
Laten we bij het begin beginnen: toen ik klein was, was ik eigenlijk een klein jongetje. Ik spaarde Pokémonkaarten, droeg het liefst jongenskleding en was dol op Harry Potter. Mijn beste vriend was mijn buurjongen. Dit is lang zo gebleven; tot ik gepest werd, aan het eind van de basisschool. Uit angst om nog meer gepest te worden, ging ik me gedragen zoals ik dacht dat ik me als meisje moest gedragen. Meisjeskleding dragen, later ook make-up, spelen met barbies. Ik praatte mezelf als het ware aan dat ik een meisje was en me daar ook naar moest gedragen. Gelukkig werd ik er echter niet van. Dit bleef zo, tot ik op mijn 17e ging twijfelen aan mijn identiteit.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Als ik hierop terugkijk, kan ik ook duidelijk een verband zien met mijn eetstoornis. Mijn problemen met eten begonnen toen ik 13 jaar was. Ik zat inmiddels op de middelbare school, waar ik eigenlijk vrij spel kreeg wat eten betreft. Dit hield voor mij in: overdag zo min mogelijk eten. Maar als ik thuiskwam uit school (na een flink stuk fietsen, want ik zat in de dichtstbijzijnde stad op school) maakte ik de hele koelkast soldaat. Ik had zo’n enorme honger en kon dit niet langer bedwingen.
Dat ik op school niet at, maakte echter wel dat dat het enige was waar ik aan kon denken: ik had geen ruimte voor andere dingen, zonderde me vaak af. Mijn leven draaide om eten, sporten en zo goed mogelijk presteren op school. Ik was er goed in en ik merkte dat het mijn gevoelens onderdrukte, dempte, minder heftig maakte. Dat vond ik prettig. Ook vond ik het fijn dat ik niet meer ongesteld werd, want dat heb ik altijd vreselijk gevonden. Toen kon ik er nog niet precies de vinger op leggen waarom ik het zo vreselijk vond; nu vallen echter alle puzzelstukjes op hun plaats.
Toen ik op mijn 16e in behandeling ging voor mijn eetstoornis, voelde ik me in groepstherapie altijd anders dan de anderen. Veel van de verhalen die ik hoorde, herkende ik niet of nauwelijks. Zo hadden velen als motivatie om weer ongesteld te worden, terwijl ik daar niet aan moest denken.
Voor mij voelde ondergewicht veilig. Ik werd niet ongesteld, had niet tot nauwelijks vrouwelijke vormen en kreeg een scherpere kaaklijn: precies wat ik wou. Toen ik ging aankomen, voelde ik me ongemakkelijk. Er klopte iets niet. Al mijn emoties kwamen terug en overspoelden me, maar daardoor kwam ik wel veel dichter bij mezelf.
Op een gegeven moment zag ik een tv-programma over transgenders en ik herkende heel veel. Vanaf dat moment ging ik zelf experimenteren en eindelijk had ik het gevoel dat het klopte: ik ben een jongen.
Vanaf toen is mijn transitie een grote motivatie voor me geweest in herstel: voor hormonen, operaties en een transitie in het algemeen is het belangrijk om gezond te zijn. Zowel lichamelijk als mentaal. Ik wist dat ik door het ongemak van herstel heen moest om ook stappen te kunnen zetten in mijn transitie. En het is niet zonder slag of stoot gegaan. Dat gaat het nog steeds niet. Maar ik heb op beide fronten significante stappen gezet.
Een transitie ziet er, net zoals herstel, voor iedereen anders uit. Voor nu ben ik klaar met mijn transitie: ik zit nu langer dan vier jaar aan de testosteron, heb een borstoperatie gehad en ben blij met de veranderingen. Een baarmoederverwijdering of ‘echte’ geslachtsoperatie zie ik voorlopig niet zitten, en daar ben ik helemaal oké mee.
Niet bij iedereen heeft genderdysforie een link met een eetstoornis (of andere problematiek), maar ik hoor en zie om me heen dat het wel vaker voorkomt dan wordt gedacht. Een eetstoornis kan ook een manier zijn om je lichaam te vormen; het minder vrouwelijk maken, of juist minder mannelijk. Klein houden, een kinderlichaam creëren. Het kan allemaal en ziet er voor iedereen anders uit.
Geef een reactie