In deze blog wil ik je meenemen in mijn ervaring met EMDR en traumaverwerking bij een enkelvoudig trauma. Ieders ervaring is anders en jouw ervaring kan dus heel anders zijn dan die van mij, maar misschien dat je er herkenning of hoop in kunt vinden.
Het trauma beheerste mijn leven, maar niemand mocht het weten. Ik was veel te bang dat anderen me zouden veroordelen zoals ik mezelf veroordeelde. De hele dag was ik bezig met het vermijden van triggers en het inzetten van mijn eetstoornis en zelfbeschadiging als coping. Het was alsof er van alles uit een kast dreigde te vallen en ik de deuren angstvallig dicht stond te duwen, zodat dat niet zou gebeuren. Ik kon geen moment loslaten, want dan zou het me overspoelen en dat kon ik niet aan, dacht ik.
Uiteindelijk werd het zwijgen zo zwaar dat ik wist dat ik niet voor mijn eigen veiligheid kon instaan als ik het bleef opkroppen. Dat was het moment waarop ik besloot heel voorzichtig iets te delen met mijn toenmalige psycholoog. Haar reactie was okƩ. Dit verlichtte de druk even een heel klein beetje, maar ik bleef de kast daarna dichtduwen en het werd alleen maar erger. Inmiddels had ik een nieuwe psycholoog en na een tijdje vertelde ik ook haar wat er was gebeurd. Ze schrok van hoezeer het mijn leven bepaalde en stelde EMDR voor. Het leek mij heel spannend om EMDR te gaan volgen, en was die behandeling bovendien niet bedoeld voor mensen die iets ergs was overkomen? Bij mij was het mijn eigen schuld. Maar ik wist ook dat er iets moest veranderen, anders kon ik niet verder.
Met angst en beven begon ik aan de eerste EMDR-sessie. Ik moest de gebeurtenis beschrijven, het ergste beeld uitkiezen en dit in gedachten houden, en mijn negatieve overtuigingen over mezelf uitspreken terwijl ik naar het plaatje in mijn hoofd ‘keek’. De spanning die ik daarbij voelde, moest ik uitdrukken in een cijfer van 1 tot 10. Dan volgden de oogbewegingen en moest ik steeds zeggen wat er nu in me opkwam. In het begin bleef het beeld een beetje vaag en zat de spanning op 7. Even later in de sessie was er een soort doorbraak waarbij het beeld helder werd en de spanning omhoog schoot. Het was alsof de gebeurtenis opnieuw plaatsvond. Ik weet nu dat dit waarschijnlijk een herbeleving is geweest. In die tijd werden mij geen woorden aangereikt om te kunnen duiden dat ik last kreeg van herbelevingen en dissociaties. Hierdoor dacht ik dat ik iets verkeerd deed en dat het raar was wat ik meemaakte. Veel later las ik hier informatie over en snapte ik wat er toen gebeurd is.
De spanning op het beeld kregen we tijdens die sessie niet meer omlaag. Na de sessie reed ik zelf in de auto naar huis. Mijn tip: doe dit niet. Zeker na de eerste paar sessies was ik in mijn hoofd totaal ergens anders, was ik bovendien uitgeput, en was zelf rijden achteraf gezien niet veilig.
Na die eerste sessie was ik dagenlang misselijk. Ik werd ās nachts ook heel vaak wakker en had nachtmerries. Het voelde alsof ik half in de gebeurtenis zat en half in het hier en nu. Mijn hoofd was druk bezig met verwerken.
Gedurende de volgende sessies zakte de spanning op het beeld langzaam. Op een gegeven moment had ik na een sessie nog een gesprekje met mijn psycholoog over de gebeurtenis die mijn trauma had veroorzaakt. Dat was de eerste keer dat ik hoorde wat iemand anders vond van wat er gebeurd was. Ze vond het niet mijn schuld. Dat vond ik zo bijzonder, dat ze mij niet veroordeelde. Ze zei dat je de kast juist niet dicht moet duwen, maar moet durven kijken naar wat er in de kast zit. Ik merkte door dit te doen dat de triggers die ik in het dagelijks leven ervoer, afnamen. Dat vond ik ook heel bijzonder om te merken. Ook sliep ik weer wat beter.
Ik kreeg weer een nieuwe psycholoog, met wie ik de EMDR voortzette. We deden bijvoorbeeld ook rescripting, waarbij we de gebeurtenis anders lieten verlopen dan in werkelijkheid. Dat vond ik een beetje verwarrend, want het was zo niet gegaan, dus wat moest ik dan met dat nieuwe beeld dat we hadden gemaakt? Wel kwamen er tijdens de rescripting heel veel emoties los.
Ook met deze nieuwe psycholoog, en later ook met een andere hulpverlener, praatte ik over de gebeurtenis. Zij zagen mij niet als schuldig en dat heeft me enorm geholpen. In het begin was ik ontzettend spaarzaam met welke hulpverleners het mochten weten, omdat ik het zo veel mogelijk geheim wilde houden. Nu ben ik daar wat rustiger in. Ik kan de kastdeuren nu loslaten en kijken naar wat er in de kast zit. En ik heb geleerd dat openheid richting anderen die ik vertrouw, enorm kan helpen in de verwerking. De EMDR heeft me geholpen met het deels omlaag brengen van de spanning op het beeld, en de gesprekken hebben me geholpen met mijn gedachte dat het mijn schuld was.
Inmiddels ligt deze periode achter me en gaat het goed wat dit betreft. Ik heb geen herbelevingen of dissociaties meer, en triggers beĆÆnvloeden me een stuk minder dan eerst. In sommige periodes denk ik wat meer aan het trauma, in een bepaalde tijd van het jaar bijvoorbeeld, maar het beheerst mijn leven dan niet.
Wat ik nu heb bereikt, had ik me jaren geleden niet kunnen voorstellen en dit is ook wat ik je wil meegeven: blijf niet in je eentje vechten, maar durf het te vertellen aan iemand die je vertrouwt. Dat kan ontzettend eng zijn, maar het ergste heb je al overleefd: het trauma zelf. Zet ām op!
Geef een reactie