Mijn familie verteld over mijn eetstoornis

Ik heb mijn familie verteld over mijn eetstoornis… Wat nu? Ik heb er genoeg van. Van het vermijden en piekeren over eetmomenten met de familie. Genoeg van het “stiekem” doen en het alsmaar afvragen of ze het door hebben. Al een tijdje staat er een mail in de map concepten van mijn mailbox. Moet ik mijn familie vertellen over mijn eetstoornis of niet? Het is toch iets van mij, mijn eigen ding waar ik de controle over heb. Ik wil ze niet lastig vallen met mijn issues en al helemaal geen medelijden en… steun. Of wil ik nou wel steun? Dat laatste daar ben ik nog niet uit. Dat zien we dan wel weer.

Stiekem heb ik al mailcontact met een medewerker van een eetstoorniskliniek (waar ik op de wachtlijst sta). Zij motiveerde mij het mijn familie te vertellen. Ook om het gissen te voorkomen. Vooral daarin vond ik wel dat ze gelijk had. Dat gissen wilde ik voorkomen. Ik had al het gevoel dat dat gebeurde.

moeder met eetstoornis

Wat zij ook zei was: “Wij raden naasten altijd aan om niet tijdens eetmomenten over het eten te praten en om sowieso opmerkingen over eten/figuur/gewicht te vermijden.” Met dit advies voor naasten was ik om. Dit ga ik ze gewoon zeggen. Ik geef hun een handvat mee.

Ik ga het ze vertellen. Hoe ga ik dit doen? Via de mail of face2face? Ik mail altijd wanneer ik het moeilijk vindt een confrontatie aan te gaan. Is het dan juist niet goed om ook dit te doorbreken door het gewoon face2face te vertellen? Nee dat durf ik niet… Vertellen over mijn eetstoornis vind ik al zo moeilijk. Stap voor stap.

De mail
Ik haal de mail tevoorschijn en herschrijf hem, schrijf hem zo kort en krachtig mogelijk en lees hem vervolgens 1000 keer door. Ja hij is af. Boven aan de mail staat “lees de mail alsjeblieft helemaal”. Alle woorden moeten ze gelezen hebben, ik wil dat ze mij zo veel mogelijk begrijpen. Wat ik onder andere belangrijk vind is dat ze weten dat het niet alleen om het eten gaat, maar om mijn gedrag en gevoelens. Manier van verwerken. Ook heb ik ze (voor mijn eigen rust) laten weten dat de eerstkomende keer samen eten ongemakkelijk wordt voor mij, omdat ik dan het gevoel kga hebben dat ze op mij letten. Ik zou ik niet zijn als ik eindig met een grapje… “Nou dat was het dan weer… Wat voel ik mijn een dramaqueen :-P”.

Oneeeee… ik heb zojuist mijn directe familie een mail gestuurd. De mail is er uit… Nu de reacties afwachten. Ik ververs continu mijn mailbox. Moet ik ze even appen dat ik ze een mail gestuurd heb? Nee misschien zijn ze wel aan het werk en worden ze verdrietig of schrikken ze.

Reacties
15 minuten later de eerste reactie….  Mama: “Bedankt voor je mail, ik ben blij dat je het hebt verteld, heel knap en IK HOU VAN JE”. De laatste vier woorden had ik echt behoefte aan op dat moment. En dan vooral van mijn moeder. Van iedereen kreeg ik lieve reacties. Super lief. Die van mijn broertje was heel schattig en grappig:

“Goed dat je het aangeeft, maar je ziet er goed uit hoor, hopelijk dat het snel veranderd!”.

Later over de whatsapp:

“En jij maar de Fitgirl uithangen”.

Haha wat is mijn broertje af en toe toch hilarisch. Heerlijk dat er ook zo een reactie tussen zit.

De rest van mijn dag
Ondanks dat ik niet lekker in mijn vel zit, er veel gebeurd en deze “ziekte” mij gek maakt voelde ik mij deze dag goed. Goed door de lieve reacties en deze last van mijn schouders is. Er zullen vast nog wel vervelende reacties, vragen of opmerkingen volgen, maar de eerste reacties van de belangrijkste om mij heen heb ik gehad en die zijn super lief.

familie vertellen eetstoornis

En nu…
Nu ben ik een beetje bang voor opmerkingen en vragen die ik ga krijgen. Eigenlijk vooral bang hoe ik daar op ga reageren. Ik ben van aard al erg conflictvermijdend.

In de agenda staat dat we binnenkort al een eentje gepland hebben staan bij mijn familie. Deze stond al in de agenda en wilde ik eigenlijk af zeggen, maar nu kom ik er niet onderuit. Ik vind het leuk, maar ook heel spannend om voor het eerst te eten waar mijn familie bij is. Mijn familie die nu weet dat ik een eetstoornis heb.

Hopelijk heb ik je, als je het van plan was, met deze blog gemotiveerd het je naasten te vertellen. Als je het wil en er op vertrouwd dan valt er zo een last van je schouders!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

11 reacties op “Mijn familie verteld over mijn eetstoornis”

  1. Toen ik het een paar jaar geleden aan mijn ouders vertelde namen ze mij totaal niet serieus. Ik had een brief van hier van de site gebruikt,en die aan hun gegeven. Ze keken me aan toen ze de brief hadden gelezen en mijn moeder zei nou ga je gewoon weer normaal doen en papa gaat gewoon weer brood voor je smeren. We hebben het er nooit meer over gehad. Zoizo snappen mijn ouders gevoelens heel slecht en mijn moeder is zelf heel vlak qua emoties. Ik ben voor jou heel blij dat jou familie er zo goed op heeft gereageerd en dat je moeder zelfs zegt ik hou van je.

    Liefs Amanda

    1. Hi Amanda, wat jammer is dat! Wel goed van je dat je het toen verteld hebt, terwijl je weet dat ze gevoelens niet echt begrijpen. Dan heb je veel moed nodig. Ik hoop dat je ouders er nu wel beter mee omgaan. Nu ik het verteld heb merk ik wel dat ik niet zo goed weet hoe ik moet reageren en heb ik dus niet zo zin om naar etentjes te gaan. Ik dacht juist dat dat het makkelijker zou maken. Maar dat komt ook wel weer goed. Xx

  2. Ik heb het mijn familie verteld en de reacties zijn verschillend. Iedereen is begripvol alleen word ik gek van de overbezorgde reacties van mijn ouders!
    Mijn vader heeft zelfs aangeboden mij 50 euro te geven voor elke kilo die ik aankom:)
    Heel lief bedoeld maar helpt me dus totaal niet. En dat ze elke keer bijna in huilen gaan uitbarsten als ze me zien..
    Ik vind het heel moeilijk om ze zo te zien lijden maar ik lijd ook, ik heb het ook moeilijk. Ik vind het heel naar dat ik me ook nog eens schuldig voel naar mijn ouders toe.
    Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan waardoor ik minder met ze afspreek dan vroeger. Het is vermijdgedrag, ik weet het, maar ik kan het er nu niet bij hebben.

    1. Herkenbaar. Ik kan vragen van mijn ouders niet goed beantwoorden en ik zeg er niks over. Ze moeten er echt naar vragen. Als ze er naar vragen vind ik dat vervelend, maar als ze niks vragen vind ik ze weer ongeïnteresseerd en onbezorgd…. tegenstrijdig. Voel mij nog niet schiuldig. Ik zie ze nog niet echt lijden. Ik lach ook altijd, “Haha” en zie er niet ongezond (hoeft ook niet perse) uit ofzo.

      We zitten in hetzelfde schuitje 😉. Dat is ook altijd weer fijn om te lezen toch!? Thnks voor het delen.

      Xx

  3. wat dapper van je! hou je ons op de hoogte van je verhaal?
    knap van je, lieve reactie ook van je broertje, lekker nuchter en spontaan, soms is dat zo fijn ipv zo’n hele drama reactie

    1. Hi! Thnks. Ik zal er een vervolg over schrijven :-).

  4. knap van je dat het je familie verteld hebt! ik weet zelf hoe moeilijk die stap is!

    1. Dank je wel!

  5. Ik ben inmiddela ook aan een intensievere behandeling begonnen maar mijn puders denken dat ik werk aan mijn sociale angststoornis., ze hebben al zoveel andere dingen aan hun hoofd..

    1. Lastig lijkt me! Goed dat je in behandeling bent.

  6. "Ga maar weer gewoon normaal eten" Veel gehoord #bah! Dit zijn niet de opmerkingen en mensen die je echt begrijpen, kennen en of willen helpen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *