2015 – Wegen is iets wat ik altijd erg lastig heb gevonden. Vroeger deed ik het regelmatig waardoor ik ook vaker geconfronteerd werd met wat de werkelijkheid was. Ik heb me nooit gevoeld volgens een getal totdat ik het getal pas daadwerkelijk zag verschijnen op een weegschaal. Bij het zien van een getal zakte mijn stemming en gevoel tig meters de grond in, terwijl ik me daarvoor helemaal niet zo slecht voelde. Waarom zou ik me dan nog wegen?
Vroeger was ik erg onzeker over mijn gewicht. Ik zag mezelf nooit als super dik of super dun, totdat ik geconfronteerd werd door het getalletje dat telkens op de weegschaal verscheen. Er waren momenten waarop ik me gewoon goed in mijn vel voelde. Ik at gezond, bewoog regelmatig en ik kon genieten van het feit dat mijn lichaam deed wat het moest en kon doen. Maar als ik op de weegschaal ging staan en een getal zag verschijnen, schrok ik vaak heel erg. Dat kan toch niet mijn gewicht zijn?
Telkens als ik me woog, voelde ik mijn stemming en gevoel in een diep gat vallen. Ik schrok er heel erg van omdat het naar mijn gevoel niet klopt met hoe ik mij in mijn vel voelde en hoe ik mezelf zag. Zo zwaar kan ik toch niet zijn? Ik voel me fit, maar toch zou ik volgens het getal boven een gezond gewicht zitten. Elke keer als ik me had gewogen, moest ik dan ook van mezelf gezonder of zelfs minder eten, minder snoepen en meer bewegen. Vaak ging dat voor even goed, maar al snel merkte ik dat mijn lichaam protesteerde en niet meer zo goed functioneerde zoals het voorheen deed. Mijn lichaam heeft meer nodig.
Naarmate de schrik van het getalletje wegzakte en ik meer merkte dat mijn lichaam protesteerde liet ik het ‘moeten’ meer los. Wat ik mijn lichaam gaf was blijkbaar niet genoeg. Dit was niet altijd makkelijk, vooral omdat er veel angst was om weer geconfronteerd te worden door dat getalletje. Ik wist niet of er ondertussen überhaupt wat vanaf was of niet. Het wegen durfde ik niet aan te gaan en ik moest vooral werken aan het gevoel. Het opbouwen ging dan lang niet altijd even snel of makkelijk, maar dat was prima. Ik mocht de tijd nemen om dat nare gevoel te verwerken, zodat ik daarna echt weer beter in mijn vel zou zitten.
Maar telkens de confrontatie tijdens het wegen brak me op. Elke keer deed het me zoveel verdriet en zo belandde ik vaak in dit cirkeltje. Waarom zou ik me dan nog wegen als ik zonder het weten van mijn gewicht beter in mijn vel zit en beter kan functioneren? Na een lange tijd in hetzelfde cirkeltje te zijn beland, besloot ik het wegen los te laten. Om een of andere reden klopt het gewicht eenmaal niet bij hoe ik me voel en hoe ik mezelf zag. Mensen om me heen konden dit laatste vaak ook beamen en regelmatig werd het niet geloofd. Maar toch was het mijn pijnlijke waarheid. Met steun van anderen liet ik het wegen los.
Soms loop ik nog tegen zwakke momenten aan waarop de weegschaal toch wel erg aantrekkelijk lijkt. Ik voel me goed in mijn vel en dan denk ik dat dat ene keertje wegen wel zou kunnen. Ik geef er niet vaak aan toe en ik weet mezelf goed te beschermen. Maar heel soms wil ik dat fijne gevoel toch testen en kom ik erachter dat ik niet tevreden kan zijn met het getal wat dan weer verschijnt. Dat blijft pijn doen, omdat ik me niet zo voel.
Een weegschaal vermijden is niet altijd de oplossing, daar ben ik me goed van bewust. Ook zonder te weten hoeveel ik weeg, kan ik me goed in mijn vel voelen. In mijn ogen is het dan geen vermijding, maar eenmaal iets wat ik niet meer nodig wil hebben in mijn leven. Op dit gebied vertrouw ik de mensen om me heen. Als ik te dun of te dik wordt, zullen ze hun zorgen uiten en aan de bel trekken. Zij zullen op dit gebied over mij waken omdat zij ook het beste voor mij willen. En het beste voor mij op dit moment is het loslaten van die weegschaal en weegmomenten uit de weg te gaan. Ik kan ook gelukkig zijn op basis van mijn gevoel in plaats van een cijfer.
Geef een reactie