Ik ben in mijn leven zowel in rap tempo afgevallen als in rap tempo aangekomen. In beide gevallen ging het helemaal niet goed met mij. Toch kreeg ik allemaal complimentjes van mijn omgeving. “Wat ben je mooi dun geworden!” of “Wat ben je goed aangekomen!” Nee, het was niet mooi en het was niet goed.
Natuurlijk was het alleen maar positief bedoeld. Afvallen lijkt in onze maatschappij nog altijd als iets gezonds gezien te worden tot je over die grens van ondergewicht heen gaat. Regelmatig hoor ik mensen om me heen verwonderd naar elkaar roepen: “Oh wauw, wat zie je er goed uit! Ben je afgevallen?” Is afvallen nou altijd wel iets goeds? Kan je aan iemand z’n gewicht zien of het wel of niet goed met iemand gaat?
In onze maatschappij lijken dun en gelukkig zijn nauw met elkaar verbonden te zijn. Gelukkig zie je tegenwoordig steeds meer body positivity statements rondgaan op het internet. Inspirerende mannen en vrouwen van alle leeftijden en afkomsten laten vol trots hun lichaam en leven zien op het wereldwijde web. Ook zie je dat steeds meer winkelketens werken met zowel slanke als volle modellen en komen programma’s als Curvy Supermodel op televisie. In mijn ogen is dit echt een revolutie. Elk lichaam mag er zijn, maar vergeet niet dat dat lichaam ook een verhaal met zich meedraagt. Je weet nooit welk verhaal er achter iemands gewicht zit.
Toen ik net begon met afvallen wist ik nog niet dat dit zou uitlopen tot een eetstoornis waar ik nog jaren van zou moeten herstellen. Als ik dat van tevoren had geweten… Nee, ik had het me niet voor kunnen stellen. Het afvallen voelde in het begin juist heel erg goed. Bij elke kilo die eraf vloog kreeg ik meer zelfvertrouwen en mijn omgeving leek dit te bevestigen. “Wat ben je mooi dun geworden!” Riepen ze. Dit voedde mijn eetstoornis enorm. Ik had nog niet door dat de gedachten rondom het eten en mijn gewicht zo slecht waren, maar de reden dat ik afviel was alles behalve goed. Ik had anorexia en pas toen ik zichtbaar ondergewicht had trok mijn omgeving aan de bel. Ik moest in therapie.
Tijdens therapie is mijn eetstoornis omgeslagen in BED. Dit kwam niet door therapie, maar door de extreme hunger die ik als gevolg van mijn ondergewicht ervoer. Ik had juist veel steun kunnen hebben aan therapie en mijn omgeving, maar ik schaamde me zo voor mijn eetbuien dat ik niemand erover vertelde. Ik kreeg steeds groter wordende eetbuien ik kwam aan naar een volgens het BMI gezond gewicht, maar was het werkelijk gezond? Ik kreeg wederom veel complimentjes van mijn omgeving, – Wat zie je er goed uit! – maar wisten zij veel wat hier allemaal achter zat. Het ging helemaal niet goed met me. De complimentjes deden pijn.
Een schommeling in iemands gewicht kan altijd vanalles betekenen. Wanneer je erg ziek bent geweest kan je ineens wat lichter zijn dan daarvoor, maar dit is geen positieve reden. Een depressie kan je eetlust flink overhoop schoppen. Sommige mensen krijgen geen hap meer door hun keel terwijl anderen hun comfort zoeken in een ongezond voedingspatroon. Ook kan je door sommige medicatie behoorlijk schommelen in gewicht en in mijn geval was het een eetstoornis die achter de schermen zijn werk aan het doen was. Mijn gewicht was een gevolg van bepaalde, vervelende omstandigheden. Reden voor een complimentje? Mwa, nee.
Het is en blijft een gevoelig onderwerp, maar wanneer je opmerkt dat iemand aangekomen of afgevallen is zou je je eigenlijk af moet vragen waarom dat zo is. Het is geen vraag die je aan jan en alleman kan stellen, maar als een plotselinge schommeling in gewicht me bij een goede vriend of vriendin opvalt vraag ik toch, zonder te oordelen, hoe dat gekomen is. “Het valt met op dat je wat bent afgevallen/aangekomen. Was dat de bedoeling?” Het kan natuurlijk heel goed zijn dat iemand wel blij is met het feit dat hij of zij is aangekomen of afvallen. Dat dit op een gezonde manier en vanuit gezonde beweegredenen is gebeurt en dat iemand daar heel erg trots op is, maar je weet nooit van tevoren of je blij voor iemand kan zijn of dat iemand je steun nodig heeft.
Uiteindelijk gaat het dus helemaal niet om dat cijfertje op de weegschaal. Je gewicht bepaald niet je geluk, dus waarom zouden we daar onze complimentjes zo makkelijk op baseren? Wanneer je een duidelijke schommeling opmerkt bij het gewicht van een ander is het duidelijk dat er iets is gebeurt in zijn of haar leven. Of dit positief of negatief is, is nog maar de vraag, dat kan je aan het gewicht zelf niet zien. Staar je niet blind op dat getal op de weegschaal, maar kijk eerlijk naar jouw leven. Maakt de manier waarop jij met eten en je lichaam omgaat je gelukkig? Voel jij je gezond? Zit jij lekker in je vel? Ben je uit op een complimentje? Of heb je meer aan een uitgereikte hand?
♥
Geef een reactie