Daar gaan we… echt de achtbaan in, zonder riemen, gordels en zonder enig idee wanneer deze rit voorbij is. Het enige wat je weet is dat het uiteindelijk alle stress en spanning waard is, of ja dat zeggen ze. Geldt dit ook voor mij?
Hiermee doel ik op mijn gevecht tegen de eetstoornis. Ruim 6 maanden schommelde ik in gewicht. Kwam ik aan, dan ging de eetstoornis met me aan de wandel en gingen we weer omlaag. Ging ik te ver omlaag, dan kwam de strenge stem van de therapeute en dreigde een opname. Zo kon ik het al die tijd onder “controle” houden. Dat is gedaan… Ik heb gekozen voor een gewichtsherstelprogramma, ik heb gekozen om te gaan vechten, ik heb gekozen zonder te weten wat me te wachten stond. Spanning van mijn kleine teen tot aan mijn kruin, gedachten die mij de hele dag dingen proberen wijs te maken, tranen die maar blijven rollen, benen die niet meer rustig willen worden.
Ik ben voor het eerst na de aanmelding voorbij mijn start gewicht, zodanig dat ik het voor mijn gevoel ga zien. Mijn eetstoornis benadrukt alles wat ik niet wil zien, niet wil voelen en zeker niet wil geloven. Ondanks dat het besef er is dat dit geen waarheden zijn, is het een zware strijd met mezelf. Ik voel me in tweëen gesplitst, een deel wil heel graag naar mijn eigen eten luisteren, mijn kritische kant, mijn straffende en eetstoornis kant. Een ander stuk wil mijn man geloven, de therapeute geloven en zich vasthouden aan het idee dat het over gaat. Wanneer? Zou ik ooit nog kunnen genieten? Word het rustiger in mijn hoofd? Kan ik het wel aan?
Ik moet door… Ik moet doorzetten voor mezelf. Opgeven kan altijd nog, maar dat is nu te makkelijk. Ondanks dat het erg aanlokkelijk is om gewoon even een dagje naar mijn eetstoornis te luisteren en ruimte te hebben in mn hoofd voor leuke dingen, ruimte in mijn hoofd om te genieten van de kinderen en van het heerlijke weer buiten…
Misschien ben ik even niet helemaal de gezelligste, de vriendelijkste, de vrolijkste… als ik toegeef verlies ik waarschijnlijk alles. Dus vechten… boksen tegen de eetstoornis. Duwen tegen de eetstoornis. Niet opgeven. Hoe ga ik dit doen?
Hoe zijn jullie de verdraagfase doorgekomen?
Geef een reactie