Toen ik nog een eetstoornis had keek ik schichtig naar de wereld om me heen. Hoe moest ik me in ‘s hemelsnaam weer door een nieuwe dag heen bewegen? In welke idiote bochten zou mijn eetstoornis mij vandaag laten wringen? Mijn leven was overgenomen door angst en harde, boze stemmen maakten bevelen in mijn hoofd. Ik wilde het niet. Ik was mezelf totaal kwijtgeraakt en deed dingen die mijn grenzen ver voorbij gingen. Was ik dit echt? Ging ik zo ver? Mijn eetstoornis dreef me tot het uiterste. Ik schaamde me dood, maar een kat in het nauw maakte rare sprongen, hele rare sprongen.
In een eerdere blog schreef ik over de gênante symptomen die een eetstoornis met zich mee kan brengen. Een eetstoornis brengt bepaalde kenmerken en klachten met zich mee, maar ook bepaald gedrag. Mijn eetstoornis moest en zou z’n zin krijgen. De angst of drang liep soms zo hoog op dat ik mezelf in de meest onmogelijke bochten wrong om er maar gehoor aan te kunnen geven. Dit leverde behoorlijk gênante situaties op. Regelmatig kon ik wel door de grond zakken van schaamte. Wat moesten mensen wel niet denken als ze dit wisten?! Toch denk ik niet dat ik hier alleen in ben en daarom deel ik het met jullie in deze blog.
♦ Eten verstoppen
Toen mijn ouders doorhadden dat ik anorexia had maakten zij de maaltijden voor me klaar. Dat wat op m’n bordje lag moest uiteindelijk van het bord verdwenen zijn en zo gezegd zo gedaan, maar no way dat ik dat allemaal op zou eten. Ik verzon de gekste dingen om maar onder het eten uit te komen. Als er even iemand niet gek verstopte ik bananen tussen de bank of propte ik havermout in de zakken van m’n vest om het vervolgens later op de dag pas op te ruimen.
Super vies eigenlijk, maar ik wist me echt geen raad. De angst om daadwerkelijk alles op de eten was te groot, maar ik wilde ook niet dat mijn ouders zouden weten dat ik niet at. Dit was in mijn ogen de enige mogelijkheid. Ik had één keer iets in een tas verstopt en was dat per ongeluk een paar dagen vergeten. Er is nooit iemand achter gekomen, maar het was onwijs smerig om dat vervolgens weer op te moeten ruimen!
♦ Openbare eetbuien
Wanneer de drang om een eetbui te hebben op begon te borrelen was er vaak geen houden meer aan. Ik móest en zóu die eetbui hebben, zo snel mogelijk. Echter was er niet altijd plek om die eetbui te hebben zonder dat iemand het zou zien. Zo heb ik best een paar keer achterin de tram of trein een eetbui gehouden. Met mijn tas vol knisperende verpakkingen probeerde ik zo stil en stiekem mogelijk een eetbui te hebben zonder dat iemand het door had. Er waren heus wel mensen die het zagen en er was zelfs een keer iemand die nogal vreemd opkeek van de hoeveelheid eten en lachend “eet smakelijk!” riep. Ik kon wel door de grond zakken!
Tot overmaat van ramp moest ik van mijn eetstoornis mijn eetbuien compenseren. Het moest er uit. Of dat nou op een openbaar toilet was of ergens in de bosjes terwijl (hoop ik) niemand het zag. Ik voelde me verschrikkelijk, maar het voelde ook alsof ik hierin geen keuze had. Alsof ik een junk was die koste wat het kost aan haar kick moest komen. Die verschrikkelijke eetstoornis. Was ik dit werkelijk?
♦ Overgeven in plastic zakken
Ik weet dat er meerdere mensen zijn die dit doen, want ik heb het ze zelf horen zeggen, maar dat maakte het niet minder erg. Toen ik boulimia had woonde ik wel op mezelf, maar niet in m’n eentje. Ik had huisgenoten die niks wisten van mijn eetstoornis en dat wilde ik graag zo laten, maar dat betekende wel dat ik niet altijd naar de wc kon om over te geven. Als alternatief braakte ik mijn eetbuien uit in vuilniszakken of boodschappentassen. Als de kust veilig was sloop ik naar buiten om de tassen weg te gooien in een openbare prullenbak, twee straten verder op en steeds in een andere richting, want je wist maar nooit…
Nu is overgeven in plastic zakken één ding, maar ook dit verliep niet altijd even soepeltjes. Soms was ik niet in de gelegenheid om een zak naar buiten te brengen en dan lag het een hele tijd op m’n kamer. Dat ging behoorlijk stinken. Ook was de zak soms een beetje lek, wat echt een smerige bende gaf. Tot overmaat van ramp sprak iemand me een keer aan op straat terwijl ik naar de vuilnisbak onderweg was. Van schrik had ik de zak op de grond laten vallen en ik ben huilend weggerend nog voordater woorden gewisseld konden worden. Dit moment vergeet ik echt nooit meer. Hoewel ik er achteraf toch een beetje om kan lachen. Het is haast een slechte comedy, maar op dat moment kon ik er totaal niet op die manier naar kijken. Was dit echt mijn leven? Het is misschien niet een heel erg fris verhaal, maar dit is wel wat die eetstoornis met me deed. Alles moest en zou wijken voor de paniek die ik voelde. Zo ver wilde ik gaan.
♦ Aan geld komen
Al het eten dat op ging aan die eetbuien kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Ik deed bij elkaar opgeteld in de week boodschappen voor een gezin met wel 10 kinderen, maar hoe kwam ik toch aan al dat geld? Ik studeerde en had helemaal niet veel geld, maar die eetbuien moesten en zouden plaats vinden. Mijn complete spaarrekening is op gegeven moment op gegaan aan mijn eetstoornis. Nog altijd vind ik dit doodzonde. Ik had het zo veel beter kunnen besteden, maar gebeurd is gebeurd. Ik heb nooit geld of eten gestolen, maar ik kan me zo voorstellen dat ik dat wel had gedaan.
Wel loog ik soms tegen mijn ouders over waarom ik geld nodig had. Ik had zogenaamd van alles nodig voor school, maar in werkelijkheid kocht ik eetbuivoedsel. Op gegeven moment hadden we afgesproken dat ik beter niet m’n eigen geld kon beheren. Als ik iets nodig had moest ik m’n eigen geld aanvragen en met bonnetjes bewijzen waarvoor ik het had gebruikt. In deze periode heb ik zelfs op straat naar klein geld gezocht om daar eten van te kunnen kopen. Voor 50 cent had je namelijk al een pak gevulde speculaas van Euroshopper… Dat product zal me altijd bijblijven. Alles voor de eetbui.
Als mensen wisten hoe ver ik kon gaan om met het intense gevoel dat de eetstoornis veroorzaakte om te gaan zouden ze wel begrijpen dat het niet slechts een kwestie is van ‘gewoon weer normaal gaan eten‘. Alles moest wijken om m’n eetstoornis gerust te kunnen stellen, al ging dat ten koste van mijn gezondheid en eigenwaarde. Ik voelde me zo slecht, zo ziek, zo kwetsbaar, zo alleen. Een eetstoornis, het is echt niet niks, maar hoe ver je ook gaat… Weet dat je altijd terug kan. Je bent hier niet alleen in.
♥ Liefs,
Irene
Geef een reactie