Ik ben Merel, ik ben 15 jaar en ik woon in rijen (brabant). Heel de dag ben ik bezig met eten: wat ga ik eten, hoelaat ga ik eten, hoelang ga ik eten. Daardoor heb ik geen tijd om leuke dingen te doen met vriendinnen. Ik voel me heel depri en uit dat in eten.

Ik heb nog een dieetlijst van de kliniek en volg die wel, maar ik eet overdag zo min mogelijk en dan ‘s avonds haal ik in wat ik eigenlijk had moeten eten…. Toen ik voor mijn 1e ziekenhuisopname een week niet had gegeten, voelde ik me lichamelijk zo zwak, maar geestelijk zo sterk! Dat gevoel wil ik zo graag weer…. dat ik me sterk voel! Ik denk eigenlijk nog niet echt veel na over de toekomst, ik volg nu stage in een kleuterklas en dat vind ik wel leuk. Mijn grootste angst is dat ik dik word en mensen me niet meer zien staan…

Ik heb 3 maanden in het ziekenhuis gelegen aan de sondevoeding vanwege ondergewicht door anorexia. Dit was van oktober 2007 tot januari 2008. Sinterklaas, kerst en oud & nieuw heb ik dus in het ziekenhuis “gevierd”

Langzaam aan werd het eten uitgebreid en kreeg ik steeds minder sondevoeding. De eerste paar weken waren nog even wennen aan alles. Daarna begon ik stiekem met de sondevoeding te klooien, zodat ik weer afviel.

In het ziekenhuis hadden ze ook door dat dit zo niet langer kon en dus moest ik naar een kliniek in smilde (drenthe, 250 km van huis) 14 Januari ben ik daar opgenomen. Net zoals in het ziekenhuis moest ik daar ook eerst wennen maar al snel begon ik weer minder te eten.

Toen ik 3 dagen niet gegeten had met ondergewicht en de sondevoeding weigerde, regelden ze een rechtzaak en kreeg ik een IBS zodat ze de sondevoeding onder dwang konden geven. Ik kreeg na een tijdje weer een rechtzaak en de rechter besloot de IBS om te zetten in een RM (rechtelijke machtiging). Na een tijdje begon ik weer te eten omdat ik anders niet naar huis mocht.

Ik mocht bij een bepaald gewicht 1 nachtje naar huis en daar deed ik het voor, om weer bij mijn dieren en familie te zijn, al was het maar 1 nachtje. Na die “beloning” ging het weer bergafwaarts met me. Ik stopte weer met eten en werd weer opgenomen in het UMCG in Groningen.

Na veel ups en downs besloten mijn ouders me een kitten te geven als ik thuis kwam. En toen ging de knop om! Ik ging ervoor vechten om weer naar huis te mogen. Acht Januari 2009 was het dan zover, ONTSLAG!! Na een jaar opgenomen te zijn geweest mocht ik weer naar huis! Ik kreeg een kitten en was er zo blij mee, ik noemde hem Jimmy!

Thuis ging het eten gewoon goed, maar ik zat nog wel heel erg in mijn depressie. Zo erg dat ik nog heel veel last had van zelfmoord-gedachtes. Daarom ben ik nog een keer opgenomen geweest. Gelukkig ben ik voor maar 3 dagen.

Inmiddels is dat al weer een paar maanden geleden en het gaat nu wel met me. Ik heb nog wel veel last van stemmingswisselingen. Ik sta op de wachtlijst voor een opname van een jaar bij de viersprong. Niet vanwege het eten, maar o.a. voor borderline, mijn depressie en ik krijg nog traumaverwerking. Dit laatste is het gevolg van alle “dwang” van de afgelopen periode. Ik ga sinds een paar maanden weer naar school, dat gaat nog niet echt lekker.

Mijn motto is: hoe diep je ook gezeten hebt, als je het echt wilt, kun je er (grotendeels) van af komen!