Ben ik eerlijk naar mezelf? “Wat zie je er goed uit! Het gaat wel goed met je hé! Goh, wat jij allemaal doet is ongelofelijk.” Wat een lof en wat een welgemeende lieve opmerkingen. Het enige wat ik hierop kan doen is het beamen en een lieve glimlach tonen. Zolang als ik mezelf kan herinneren, heb ik op de vraag of het goed met me gaat altijd ja of prima geantwoord. Je bent aan mensen niet verplicht het achterste van je tong te laten zien en ik wilde al helemaal mijn omgeving niet teleurstellen. Het gevaar was wel dat ikzelf in mijn verzonnen antwoorden ging geloven en ik mezelf een verkeerde spiegel voorhing. Het ging niet goed en ….. we zijn er nog steeds niet.
Mijn grote eetstoornis geheim
Een elfjarig meisje was ik. Waar mijn leeftijdsgenootjes zich bezighielden met poppen, dansjes verzinnen en misschien al wat jongens versieren, hield ik mij bezig met calorieën verbranden, calorieën tellen en calorieën uit mijn hoofd leren. Mijn interesse was groot, te groot, en betrad in een aantal maanden de weg naar eetstoorniswereld. Mijn vrolijke lach maakte plaats voor een kille blik, mijn enthousiaste persoonlijkheid maakte plaats voor een somber meisje en mijn openheid maakte plaats voor vele leugens. Leugens die elke dag groter werden, leugens die mijn jeugd kapot hebben gemaakt en leugens die voor mij de waarheid werden.
In groep 8 werd door mijn kinderarts de diagnose anorexia gesteld, maar niemand van mijn vriendjes, vriendinnetjes en familie mocht dit te weten komen. Mijn ouders en ik verzonnen smoesjes na smoesjes om het verboden woord ‘’anorexia’’ maar niet uit te moeten spreken. Het was een geheim tussen mijn ouders en mij. Natuurlijk wist de kinderarts ervan en nog een aantal medici, maar verder schaamde ik mezelf er te veel voor om dit kenbaar te maken en bij mijn ouders was de schaamte zo intens groot dat er zelfs tegen mij over werd gezwegen. We leefden in onze eigen werelden; ik in mijn eetstoorniswereld en mijn ouders in ontkenningswereld. Het was een stil gevecht of kan ik beter zeggen het is een stil gevecht..?
De verkeerde spiegel
Na verschillende opnames voor mijn eetstoornis ging ik er langzaam gezonder uitzien en met mijn altijd en eeuwige vrolijkheid leek alles voor de wind te gaan. Ik leefde niet meer in ziekenhuizen, haalde mijn vwo en mijn universitair diploma en mijn ouders gedroegen zich als de meest liefdevolle ouders van de wereld. Ook ik trapte steeds meer in mijn eigen verzonnen nieuwe wereldje. Het ging toch ook veel beter dan toen ik in het ziekenhuis lag, dagelijks bezig was met calorieën tellen en bijna overleed aan mijn ondergewicht. Ik moest niet zo klagen in mezelf en ik moest dankbaar zijn voor het leven wat ik heb teruggekregen. Maar was dit perfecte plaatje wel de waarheid? Was mijn eetstoornis echt verdwenen? En was ik echt gelukkig met het leven wat ik had of heb…? Ik denk dat het tijd wordt om een nieuwe spiegel te gaan kopen. Deze oude spiegel is niet meer helemaal heel en kan niet alles even meer helder laten zien.
De harde waarheid
Sinds een paar jaar heb ik mijn nieuwe spiegel gevonden. Een spiegel die eigenlijk minder mooi is dan de vorige, maar wel een spiegel die mij de waarheid voorhoudt. Doordat mijn ouders altijd glashard mijn eetstoornis hebben ontkend, zich ervoor hebben geschaamd en ik doodsbang was om te falen voor andere mensen in mijn omgeving ben ik nooit eerlijk geweest naar mijn hulpverleners en naar mijn lieve vrienden. Jarenlang heeft de eetstoornis mijn leven bepaald, niet alleen met mijn ongezonde gewicht maar ook met mijn gezonde gewicht.
Waar mijn vriendinnen genieten van een stukje taart op een verjaardag moet ik eerst afwegen in welke taart de minste calorieën zitten. Waar mijn ouders genieten van een etentje heb ik dagenlang ervoor enorme stress. Waar de meeste mensen plezier uit kunnen halen, verpest mijn eetstoornis mijn plezier. Mijn eetstoornis was mijn beschermengel, mijn houvast in de meest moeilijke periodes en mijn controlemechanisme voor of tegen mijn ouders. Maar uiteindelijk is mijn eetstoornis nu een blok aan mijn been.
Ik kies voor eerlijkheid
Waar ik uit wil gaan met mijn vrienden houdt de eetstoornis mij tegen, waar ik een dagje rust wil nemen schreeuwt de eetstoornis tegen mij en waar de eetstoornis kiest voor bedrog kies ik nu voor eerlijkheid. Ik kan niet meer liegen, ik wil niet meer liegen. Ik wil al mijn nare gebeurtenissen uit mijn jeugd een plekje gaan geven, ik wil de lange lijst calorieën uit mijn geheugen wissen en ik wil liefde ontvangen van personen die mij nemen zoals ik ben.
Ik ben geen professor, ik ben geen topsporter en ik ben niet perfect. Ik ben een iemand die nog dagelijks het gevecht voert met de eetstoornis, die nog dagelijks vecht met zichzelf en die vecht voor haar toekomst. Ik wil leven, ik wil dromen in werkelijkheid brengen en wil de liefde ontvangen waarnaar ik naar verlang. De strijd is nog niet gestreden, sterker nog de strijd is pas begonnen. Maar ik ga de strijd aan! Strijd jij met mij mee?
Fotografie: Pexels
Geef een reactie