Recent liet ik één van mijn blogs over hechtingsproblematiek aan iemand uit mijn omgeving lezen. Ze vond de blog mooi, maar ook heftig, en vertelde dat ze me steeds beter begon te begrijpen. Gelukkig vond onze communicatie op dat moment via de app plaats. Mijn hoofd werd zo rood als een boei en mijn gedachtes gingen te keer. Zou ze een paar jaar geleden gemerkt hebben dat ik deze overdrachtsgevoelens ook bij haar heb ervaren? Zou ze voelen dat ik nog steeds dol op haar ben? Wat een idioot ben ik ook om deze blog met haar te delen!
Bij Proud2Bme bespreek ik vaak met jullie mijn ervaring over mijn hechtingsproblematiek en de overdrachtsgevoelens die ik al bij meerdere personen – met name volwassen vrouwen – heb ervaren. Door therapie te volgen, ben ik erachter gekomen waardoor deze gevoelens zo heftig zijn (geweest) en op welke manieren ik er het beste mee om kan gaan. Ik ben blij dat ik deze inzichten heb gekregen en het stelt me gerust dat ik de oorzaak ken van deze extreme gevoelens. Toch duiken ze nog altijd op. Ik wil het niet en ik wil het liefste deze gedachtes en gevoelens onderdrukken. Om met die gevoelens om te gaan, is me geleerd om op andere manieren liefde te zoeken, zoals het omringen met knuffels of het geven van zelfzorg. Dit helpt mij alleen nooit genoeg om het lege gat op te vullen. Ik kan deze verlangens naar moederliefde niet vervangen door knuffels, dieren of mezelf. Komt er ooit een einde aan deze gekoesterde droom?
Fotografie: ACC-Fotografie
Confrontatie aangaan
Als overdrachtsgevoelens bij mij opduiken, dan zou ik het liefste elke dag, elk uur, bij die persoon in de buurt zijn. Aan de andere kant ben ik ook heel bang om door diegene gekwetst of afgewezen te worden en speelt mijn vermijdingsgedrag een grote rol. Waar zij is, ben ik liever niet. Wanneer ze voor me staat, ben ik liever onzichtbaar. Het is op zo’n moment te pijnlijk om te beseffen dat mijn wens nooit werkelijkheid zal worden. Toch kan ik niet altijd deze persoon uit de weg gaan. Juist omdat ik dol op haar ben en het wel belangrijk is om met haar een goede en fijne band te hebben. Dit is ontzettend moeilijk wanneer je die overdrachtsgevoelens ervaart, maar het is nog erger om hierdoor helemaal geen contact meer te hebben.
Gedachtes uitspreken
Wanneer ik dit contact wil behouden, is de volgende stap soms ontzettend belangrijk. Het uitspreken van mijn gevoelens kan helpend zijn om juist die band te behouden. Dit doet me denken aan de situatie die ik een tijd geleden bij mijn voormalige therapeut heb meegemaakt. Ook voor haar had ik overdrachtsgevoelens en ik was verschrikkelijk angstig dat zij hierachter zou komen. Maar ze was niet gek en ze kende me ook goed. Op een bepaald moment vroeg ze welke gevoelens ik voor haar had. Ik was helemaal in paniek door die vraag, maar het is me wel gelukt om open tegen haar te zijn. Ik heb haar verteld dat ik haar zorgzaamheid ontzettend waardevol vond en dat ik wel zou willen dat zij mijn moeder was. Ondanks een zee aan schaamte heeft het me toen wel opgelucht om deze gedachtes en gevoelens uit te spreken en daarna is de band veel opener geworden.
Ik ken ook de andere kant van de medaille en ik ben ook mensen verloren door deze gedachtes uit te spreken. Mensen kunnen schrikken van deze gedachtes of voelen zich geclaimed. Je moet dus wel een drempel over om deze gedachtes daadwerkelijk met diegene te delen, maar toch is het in mijn ogen nog altijd de beste keuze. Als diegene jou hierin niet begrijpt of hierdoor niet meer met je wil omgaan, is dat vooral de keuze van hem of haar. Jij bent dan open en eerlijk geweest en hebt de ander de ruimte gegeven om hiermee om te gaan.
Vastgeroeste patronen
Ondanks dat ik inmiddels handvatten heb (die ik graag met jullie deel), ben ik wel de laatste die zal vinden dat het makkelijk is om met hechtingsproblematiek om te gaan. Als ik naar mezelf kijk, is het één van de moeilijkste problemen waarmee ik te maken heb. Meestal wanneer overdrachtsgevoelens bij een bepaald persoon afnemen, worden deze gevoelens letterlijk overgedragen naar iemand anders. Ik heb zo’n behoefte aan liefde en genegenheid, maar tegelijkertijd zou ik dit ook aan diegene terug willen geven. Dat maakt het extra lastig op de momenten dat ze mij niet ziet of dat ze me laat vallen. Ik zou voor haar door het vuur gaan en haar alles gunnen, terwijl ik negen van de tien keer het deksel op m’n kop krijg. Dit doet zoveel pijn dat ik nog steeds op zoek ben naar de juiste weg hierin. Uiteindelijk weet ik dat ik niet de moederliefde zal ontvangen die ik wens, maar hoe mooi is het dan om op een andere manier wel liefde van diegene te mogen ontvangen?! Ik werk nog steeds hard aan dit proces en misschien jij ook wel. Laten we dan samen onze ervaringen en tips hierover delen!
Hoe ga jij om met hechtingsproblematiek?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie