Mijn hechtingsproblematiek zit vastgeroest

Recent liet ik één van mijn blogs over hechtingsproblematiek aan iemand uit mijn omgeving lezen. Ze vond de blog mooi, maar ook heftig, en vertelde dat ze me steeds beter begon te begrijpen. Gelukkig vond onze communicatie op dat moment via de app plaats. Mijn hoofd werd zo rood als een boei en mijn gedachtes gingen te keer. Zou ze een paar jaar geleden gemerkt hebben dat ik deze overdrachtsgevoelens ook bij haar heb ervaren? Zou ze voelen dat ik nog steeds dol op haar ben? Wat een idioot ben ik ook om deze blog met haar te delen! 

Bij Proud2Bme bespreek ik vaak met jullie mijn ervaring over mijn hechtingsproblematiek en de overdrachtsgevoelens die ik al bij meerdere personen  – met name volwassen vrouwen – heb ervaren. Door therapie te volgen, ben ik erachter gekomen waardoor deze gevoelens zo heftig zijn (geweest) en op welke manieren ik er het beste mee om kan gaan. Ik ben blij dat ik deze inzichten heb gekregen en het stelt me gerust dat ik de oorzaak ken van deze extreme gevoelens. Toch duiken ze nog altijd op. Ik wil het niet en ik wil het liefste deze gedachtes en gevoelens onderdrukken. Om met die gevoelens om te gaan, is me geleerd om op andere manieren liefde te zoeken, zoals het omringen met knuffels of het geven van zelfzorg. Dit helpt mij alleen nooit genoeg om het lege gat op te vullen. Ik kan deze verlangens naar moederliefde niet vervangen door knuffels, dieren of mezelf. Komt er ooit een einde aan deze gekoesterde droom?

 
Fotografie: ACC-Fotografie

Confrontatie aangaan

Als overdrachtsgevoelens bij mij opduiken, dan zou ik het liefste elke dag, elk uur, bij die persoon in de buurt zijn. Aan de andere kant ben ik ook heel bang om door diegene gekwetst of afgewezen te worden en speelt mijn vermijdingsgedrag een grote rol. Waar zij is, ben ik liever niet. Wanneer ze voor me staat, ben ik liever onzichtbaar. Het is op zo’n moment te pijnlijk om te beseffen dat mijn wens nooit werkelijkheid zal worden. Toch kan ik niet altijd deze persoon uit de weg gaan. Juist omdat ik dol op haar ben en het wel belangrijk is om met haar een goede en fijne band te hebben. Dit is ontzettend moeilijk wanneer je die overdrachtsgevoelens ervaart, maar het is nog erger om hierdoor helemaal geen contact meer te hebben. 

Gedachtes uitspreken

Wanneer ik dit contact wil behouden, is de volgende stap soms ontzettend belangrijk. Het uitspreken van mijn gevoelens kan helpend zijn om juist die band te behouden. Dit doet me denken aan de situatie die ik een tijd geleden bij mijn voormalige therapeut heb meegemaakt. Ook voor haar had ik overdrachtsgevoelens en ik was verschrikkelijk angstig dat zij hierachter zou komen. Maar ze was niet gek en ze kende me ook goed. Op een bepaald moment vroeg ze welke gevoelens ik voor haar had. Ik was helemaal in paniek door die vraag, maar het is me wel gelukt om open tegen haar te zijn. Ik heb haar verteld dat ik haar zorgzaamheid ontzettend waardevol vond en dat ik wel zou willen dat zij mijn moeder was. Ondanks een zee aan schaamte heeft het me toen wel opgelucht om deze gedachtes en gevoelens uit te spreken en daarna is de band veel opener geworden.

Ik ken ook de andere kant van de medaille en ik ben ook mensen verloren door deze gedachtes uit te spreken. Mensen kunnen schrikken van deze gedachtes of voelen zich geclaimed. Je moet dus wel een drempel over om deze gedachtes daadwerkelijk met diegene te delen, maar toch is het in mijn ogen nog altijd de beste keuze. Als diegene jou hierin niet begrijpt of hierdoor niet meer met je wil omgaan, is dat vooral de keuze van hem of haar. Jij bent dan open en eerlijk geweest en hebt de ander de ruimte gegeven om hiermee om te gaan.

Vastgeroeste patronen

Ondanks dat ik inmiddels handvatten heb (die ik graag met jullie deel), ben ik wel de laatste die zal vinden dat het makkelijk is om met hechtingsproblematiek om te gaan. Als ik naar mezelf kijk, is het één van de moeilijkste problemen waarmee ik te maken heb. Meestal wanneer overdrachtsgevoelens bij een bepaald persoon afnemen, worden deze gevoelens letterlijk overgedragen naar iemand anders. Ik heb zo’n behoefte aan liefde en genegenheid, maar tegelijkertijd zou ik dit ook aan diegene terug willen geven. Dat maakt het extra lastig op de momenten dat ze mij niet ziet of dat ze me laat vallen. Ik zou voor haar door het vuur gaan en haar alles gunnen, terwijl ik negen van de tien keer het deksel op m’n kop krijg. Dit doet zoveel pijn dat ik nog steeds op zoek ben naar de juiste weg hierin. Uiteindelijk weet ik dat ik niet de moederliefde zal ontvangen die ik wens, maar hoe mooi is het dan om op een andere manier wel liefde van diegene te mogen ontvangen?! Ik werk nog steeds hard aan dit proces en misschien jij ook wel. Laten we dan samen onze ervaringen en tips hierover delen!

Hoe ga jij om met hechtingsproblematiek?  


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar. 

Marli

Geschreven door Marli

Reacties

22 reacties op “Mijn hechtingsproblematiek zit vastgeroest”

  1. Heel herkenbaar, komt wel even binnen. Helaas heeft deze overdracht bij mij ook meermaals geleidt tot hertraumatisering, onbedoeld door iedereen maar niet minder pijnlijk. Het is enorm moeilijk en brengt enorm veel schaamte met zich mee om opnieuw ter sprake ter brengen, maar daar zit veel pijn. Ook ik vind dit echt het allermoeilijkste stuk van mijn problematiek om aan te werken en ik vraag me soms ook wel af of dit iets is wat ooit over gaat of kan gaan.

    1. Lieve M.,

      Ook al is het pijnlijk en confronterend, ik vind het mooi dat je herkenning vindt in mijn blog. Het is ook zeer complexe en diepgaande problematiek, maar zoals ik de ervaring van Maureen lees, kunnen deze gevoelens wel minder worden. Ook ik geloof hierin wel en ben al ontzettend dankbaar dat ik gelijkwaardige relaties met mijn vriendinnen goed kan onderhouden. Het gemis aan de pure moederliefde kun je naar mijn idee nooit meer volledig inhalen, maar we zullen een manier moeten vinden om hiermee het beste om te gaan. Ook heel veel succes met jouw proces!

  2. Ik heb ook met deze gevoelens te maken gehad. Misschien omdat mijn moeder is overleden toen ik 15 was. Had heel sterk dat gevoel bij een lerares op mijn middelbare school. We spraken ook buiten schooltijd af lm koffie te drinken dus hadden wederzijds een klik en werd persoonlijker dan alleen op school. Haar lessen waren mijn fave omdat ik mij zo vertrouwd voelde bij haar. Heb nog sporadisch contact en vorige week appte ze mij gelukkig nieuwjaar en dat we na lockdown weer eens koffie moeten drinken samen. Ben wel bang dat die gevoelens dan terugkomen

    1. Lieve Nina,

      Bedankt voor je open reactie op mijn blog! Het zou heel goed mogelijk zijn dat deze gevoelens zijn ontstaan, doordat je al op jonge leeftijd jouw moeder hebt moeten missen. Het is dan ook helemaal niet gek dat deze behoeftes bij je lerares zijn ontstaan. Misschien is het helpend – wanneer deze gevoelens toch bij haar terugkeren – het eerlijk met haar te bespreken. Dat wil ik je als advies meegeven, maar natuurlijk is dit jouw keuze.
      Ik wens je sowieso veel gezelligheid bij haar toe!

  3. Ik vind het zo eerlijk geschreven, respect. Ik wilde ook van zoveel mensen dat ze als een moeder waren en heb dat later ook wel gekregen van bepaalde mensen, waar ik dus heel dankbaar voor ben, ook al was het niet compleet of altijd, maar af en toe echt de knuffels van kreeg die ik nodig had. Ik vind het eigenlijk ook geen probleem als je dat van mensen alsnog wilt of verlangt en als mensen dat aanvoelen en ook nog je willen geven, nou mooi toch. Het is idd. dat het voor die mensen wellicht teveel is, maar als je voor bepaalde mensen een moederfiguur bent, of je dat verlangt of nodig hebt, het is zoals het is. Het meest ideale is volgens mij ook dat je door meerdere vaders en moeders of meerdere vaderfiguren en moederfiguren wordt opgevoed, maar we met z’n allen daar zelf krampachtig over doen, omdat je vaak twijfelt of de betreffende ‘relatie’ dan wel kan of mag bestaan: of je er bv. niet iemand mee schaadt en kiezen dan vaak ‘standaard’ voor een soort van terughoudendheid hierin, mijns inziens. Het is wel een moeilijke kwestie.

    1. Lieve w,

      Bedankt voor jouw complimenten op mijn blog! Ik vind het heel mooi om te lezen dat jouw behoeftes voor een deel zijn opgevuld door bepaalde lieve mensen om je heen. Overdrachtgevoelens en opvoeding etc. zijn naar mijn idee ook complexe vraagstukken en het is waardevol om hier met elkaar over te spreken.

  4. hey! ik ben zo dankbaar dat je over hierover blogt. dankzij proud2bme ben ik mezelf beter gaan begrijpen en zonder jullie had ik nooit geweten wat er met me aan de hand was. ik struggle heel veel met overdrachtsgevoelens en wat je schrijft is super herkenbaar. graag wil ik wel mijn ervaring delen. vanwege problemen in mijn jeugd en het gemis van een moeder ben ik me gaan hechten aan alle mogelijke vrouwen in mijn omgeving, van trainsters tot leraressen. een paar jaar geleden ben ik me ook gaan hechten aan een lerares op mijn middelbare school. deze gevoelens waren erg heftig, hoeveel tijd er ook over heen ging. uiteindelijk heb ik het met mijn psycholoog gedeeld en kwamen we tot de conclusie dat het beter was om met de lerares te gaan bespreken. dit was het spannendste ooit, maar ook de mooiste ervaring: mijn lerares reageerde heel lief en ‘normaal’ en ik heb nu een bijzondere band met haar opgebouwd. er is sprake van een wederzijdse klik en hoewel ik het soms wel heel eng vind om met haar te praten en met haar om te gaan, heeft het me ook veel gebracht. zij vult een stukje op wat ik vroeger gemist heb en ik vind haar een prachtig mens, en weet dat zij ook zo over mij denkt. tegelijk blijft het een stukje accepteren: je kunt deels de leegte opvullen, maar het blijft een wond, denk ik. maar door de gevoelens onder ogen te komen en ze te accepteren in plaats van je te verzetten, geeft het meer ruimte. ik zou iedereen op het hart willen drukken om je gevoelens te delen, omdat dit voor opluchting zorgt en soms ook mooie dingen kan opleveren. je staat er niet alleen voor!

    1. Lieve s,

      Wat fijn dat je door Proud2Bme erkenning en inzicht hebt gekregen, mooi! Bedankt voor het delen van jouw ervaring met overdrachtsgevoelens. Ook heel herkenbaar dat je deze verlangens bij meerdere vrouwen hebt gehad. Ik vind het ook ontzettend dapper dat je bij je lerares deze gedachtes hebt gedeeld. Mooi dat de band nog steeds zo waardevol is!

  5. Ik heb hier mijn leven lang heel veel last van gehad. Bij meerdere personen. Hartverscheurend af en toe. Ik wil een beetje moed aan jullie geven want inmiddels heb ik er amper nog last van. Dat is me gelukt door oa een 11 jaar durende therapie bij 1 persoon en dit onderwerp ook veel te bespreken.
    Door deze therapie en het contact met haar heb ik een soort van basisvertrouwen in mezelf kunnen opbouwen. (Naast het geluk een stabiele partner te treffen). Het was een hele hele lange ook zware weg maar was het wel waard. Een enkele keer voel ik het weer maar het is veel minder heftig.
    Ik weet nu inmiddels dat die wens een ongelijkwaardige relatie zou zijn, die je alleen als kind nodig had. Ik heb nu meer normale relaties en kan meer liefde aan mezelf geven.
    Houd moed en houd vol in therapie, het kan echt veel minder worden.

  6. Oh ja, en het ‘uit jezelf halen’ wil je nu helemaal niet en kan je ook misschien niet maar dat kan wel komen, echt. 💗

    1. Lieve Maureen,

      Onwijs bedankt voor deze bemoedigende woorden! Ik struggle juist met de vraag of ik in staat ben om een partner te mogen krijgen, maar door jouw ervaring ga ik erin geloven dat het zeker mogelijk is en zelfs helpend in mijn proces. Dankjewel! Veel liefde voor in de toekomst gewenst!

      1. Graag gedaan natuurlijk! Houd moed en alle goeds voor jou 💗

  7. Pfff…. hoe ik omga met hechtingsproblemen vind ik zo moeilijk. Vooral omdat dat zó essentieel is en men dat vaak ziet als ‘geen trauma’ Tenminste bij dan. Ze zeggen, je hebt het nu toch goed? Of het komt wel? Echter is het voor mij iets wat vroeger is gebeurd en waar ik nu nog elke dag tegenaanloop. Ik ben met therapie hier hard aan de slag mee, maar makkelijk is het niet. Het is iets onzichtbaars en toch weer niet. Zo voelt het voor mij.

    1. Lieve Anoniem,

      Hopelijk geeft jouw behandeling momenteel wel erkenning voor je hechtingsproblematiek. Het is heel belangrijk om voor jezelf hiermee aan de slag te gaan. Wat vroeger is gebeurd, kan zeker nog gevolgen hebben voor het heden. Ik wens je veel succes in jouw proces toe!

  8. Wat een ontzettende mooie, eerlijke en rakende blog. Dankjewel Marli voor je openheid, het heeft bij mij een hele steunende werking. Ik herken heel erg de overdrachtgrvoelens en het verlangen naar een moeder figuur. Ook ik heb in mijn jeugd, maar ook nu nog, de moederlijke liefde en veiligheid moeten missen. Een aantal jaren geleden ben ik in therapie gegaan en bij die psycholoog kreeg ik uiteindelijk hele erge overdrachtsgevoelens, ik wilde zo graag dat zij mijn moeder kon zijn, want zij gaf me wel wat ik nodig had. Uiteindelijk ben ik hier eerlijk over geweest, ook nadat zij er naar vroeg haha. Ze kende me veel te goed. Bij mij heeft dat ook positief uitgepakt, doordat het was uitgesproken, konden we het er ook over hebben en uitzoeken waar dat allemaal vandaan kwam. Dit jaar heb ik afscheid van haar genomen, omdat het nu beter gaat en ik de therapie van haar niet meer nodig had, maar dat was het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan en het doet nog steeds pijn. Haar therapie had ik niet meer nodig, maar wat had ik graag gewild dat ik bij haar kon blijven, gewoon om haar als persoon. Toch laat het afscheid zien dat ik al wat meer in staat ben om te geloven dat zij niet de enige is die mij liefde kan geven. Ik merk nu wel dat ik nu die overdrachtsgevoelens begin te krijgen bij de psychologen van mijn behandeling van nu. Die psychologen had ik ook al voordat ik afscheid had genomen van mijn eerste psycholoog, maar pas na het afscheid begonnen er ook bij hun overdracht te ontstaan. Ergens denk ik dat ze het wel doorhebben, maar ik heb het zelf nog niet uitgesproken. Toch nog wel schaamte daarover.

    Ik vind het echt inspirerend dat je er zo open over bent. Nogmaals, dankjewel! Ik hoop dat je zulke blogs blijft maken, want het is voor mij heel helpend.

    Liefs ♥

    1. Lieve M,

      Wat mooi om te lezen dat mijn blog voor jou steunend is en dat je er herkenning uit kunt halen. Ik kan me heel goed voorstellen dat de overdrachtsgevoelens nu bij je andere psychologen de kop op duiken. Schaam jezelf hier niet voor en wanneer voor jou de tijd rijp is, zou ik het met hun bespreekbaar maken. A.s. zondag leid ik ook een chat over ‘hechting’, je bent welkom!

  9. Wow, wat schrijf je eerlijke en herkenbare blogs, dank je wel daarvoor Marli.
    Bij mij vinden de overdrachtsgevoelens juist bij mannelijke therapeuten en hulpverleners plaats. Zo hoop ik altijd dat zij mijn vader zouden willen zijn. Dit is soms best verwarrend, want juist met mijn moeder heb ik totaal geen band helaas. Met mijn vader is het lastig, maar misschien maakt dat juist dat ik naar mannelijke begeleiders dit heb. Het is en blijft lastig en de leegte die je dan kan voelen kan zo alles omvattend zijn. Helaas is er ook een begeleider geweest die deze kwetsbaarheid wel gebruikt heeft. Ik wist toen nog niet van deze gevoelens af. Gelukkig bespreekt mijn huidige therapeut dit wel heel open met mij. Dat is moeilijk, maar wel helpend. Het gekke is bij dit alles dat ik heel veel angst heb voor mannen, toch verlang ik naar een vaderfiguur die mij redt van al mijn angsten. Het doet mij wel heel goed dat ik herkenning vind in jouw blogs. Dank je wel

  10. Hey! Heel herkenbaar! Zelf hing ik altijd re snel aan mensen en verlieten de mensen mij snel, omdat ik dan teveel aan hun hing dit kan ik nog hebben, maar ik heb er nu wat meer inzicht over en ga in therapie. Ik ben door mijn moeder zwaar emotioneel verwaarloost en kreeg geen aandacht. Ik heb heel erg van haar meegekeken dat duwen en trekken. Daar ga ik ook zeker mee aan de slag. Het is een cirkel waar ik in zit en waar ik helaas nog lang niet uit ben..

  11. Heel herkenbaar, gelukkig gaat het tegenwoordig beter (inderdaad door herkenning en openheid)!

  12. Deze blog had ik kunnen schrijven!
    100% herkenbaarheid!!
    Dankjewel, ik had het niet beter kunnen verwoorden.

  13. Herkenbaar hoor..
    Ik heb het idee dat mijn hechtingsproblematiek zich nog weer verdubbeld heeft. Ik sluit me eigenlijk steeds meer af (automatisch) en word niet tot nauwelijks nog geraakt. Wat enerzijds rust geeft, maar anderzijds leegte en eenzaamheid oplevert.

    Toevallig werd ik vandaag geraakt.. Ik zag een moeder van school waar ik 2 jaar geleden een klik mee voelde. Nu zit haar dochter niet meer bij mijn dochter in de klas. Ik vind haar zó leuk en lief. Maar door deze extreme gevoelens durf ik niet meer met haar te praten. Ik voelde me erg eenzaam toen ik vandaag naar huis liep..

  14. Wauw, gewoon wauw. Ik was zojuist aan het googlen op ‘overdracht binnen de therapeutische relatie’ en kwam daardoor op deze site terecht. Ik las deze blog en ook je andere blog over overdracht en alles viel zo op zijn plek! Ik worstel al jaren met dit soort gevoelens naar allerhande vrouwen. Dat begon op de middelbare school al met vrouwelijke docenten, met wie ik dan dolgraag een band wilde opbouwen en eigenlijk meer dan dat. Waar ik ook altijd maar dacht dat ik dan verliefd op die docente was. Soms tot het obsessieve af. En in de jaren daarna in therapeutische setting kwam het ook keer op keer voor; hevige gevoelens voor de therapeute in kwestie en elke keer maar weer de vraag (en angst) aan mezelf stellen; ben ik nu dan wéér verliefd? Ik weet inmiddels dat verliefdheid echt anders voelt en zich ook anders bij me uit. Maar wat is het dan wel wat ik voel? Ik wil mijn therapeut, mijn huisarts en mijn haptonoom dolgraag beter leren kennen; ik ben nieuwsgierig naar wie zij zijn en zou zo graag deel willen uitmaken van hun ‘normale leven’ (buiten de behandelkamer). Meer nog; ik verlang zo naar fysiek contact (waardoor ik dacht dat het verliefdheid was, maar het is niets seksueels); een knuffel, een aai over m’n bol, een hand op m’n schouder, even vastgehouden worden. Ik ben opgegroeid bij een getraumatiseerde moeder; hierdoor bij mij onveilige hechting (vermijdende hechtinggstijl). En steeds maar dat verlangen naar gezien, gehoord en erkend te worden; vastgehouden te worden, vooral dat laatste is zo overweldigend om te ervaren. En schaamtevol; ik schaam me er zo voor dat ik als volwassen vrouw het liefst wil knuffelen met mijn huisarts en therapeut. En ook verlangen, want buiten behandelkamers durf ik nog steeds niet echt mezelf echt te geven in contact. Ik heb weinig contacten, ben veel vriendschappen verloren en durf niet authentiek te zijn met eenzaamheid tot gevolg. Dank je wel voor deze blog; ik ga het in mijn volgende behandelsessie absoluut eens op tafel leggen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *