Weet je het nog? Dat ik bij je kwam? Jij en mama praatten wat, maar ik verstond het niet. Ik was veel te bang. Ik voelde me ontzettend onveilig. Een gevoel dat dit gesprek alleen maar had versterkt. Ik moest gewoon wat boterhammen eten. Die zijn helemaal niet eng. Ik stelde me aan. Met veel moeite heb ik toch een verwijzing gekregen. Misschien was het beter als ik toch met iemand ging praten. Opgelucht was ik niet. Allesbehalve. Je benoemde nog snel dat ik ‘gelukkig geen ondergewicht had’. Dus het viel wel mee.
Dit is een stukje tekst dat ik altijd geheim heb gehouden. Ik schreef het toen ik jaren geleden een intensieve behandeling voor mijn eetstoornis onderging. Ik vond het ontzettend lastig om mijn eigen problemen serieus te nemen. Daar heb ik de afgelopen tijd ook al vaker over geschreven. In de blog ‘Ik ben niet dun genoeg voor hulp‘ schreef ik bijvoorbeeld dat ik mezelf niet serieus nam. Juist door de opmerkingen die ik voorheen had gekregen, had ik het idee ontwikkelt dat ik niet dun genoeg was. Niet ziek genoeg, niet ernstig genoeg. Dit is een hele kwalijke en zorgelijke gedachte, maar ik weet dat ik hier niet alleen in sta.
Nu ik wat dieper graaf, kom ik uit bij het eerste gesprek dat ik had bij mijn huisarts. Misschien is hier het zaadje geplant. Ik was ontzettend bang voor wat er zou komen. Maar als het aan haar lag, kwam er niets. Nu, jaren later, schrijf ik over mijn eetstoornisverleden en de trauma’s waar zij het bestaan van wist. Ik ben niet meer boos, maar toch vraag ik me soms wel eens af: wat als? Wat nou als ik eerder serieus genomen werd?
In 2018 schreef ik de blog ‘Ik ben niet dun genoeg voor hulp‘. Dit was blog die ik ontzettend eng vond om te schrijven, omdat het zoveel van mijn pijnpunten blootlegde. Uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt om hier toch over te schrijven, omdat ik op het forum zoveel gelijksoortige verhalen las. Nu weet ik dat een eetstoornis vrij weinig met gewicht of eten te maken heeft. Ik zie een eetstoornis, of althans mijn eetstoornis, vaak als symptoom. Van alles dat er is gebeurd, is het mijn manier geweest om hiermee om te gaan. Dat betekent niet dat dit een goede manier is, maar voor mij nog steeds wel een begrijpelijke. Ik denk, mede doordat er destijds ook niet veel bekend was over eetstoornissen, ik erg met mezelf in gevecht lag. Nog meer dan ik met mijn eetstoornis deed. Had ik wel een probleem? Of viel het wel mee? Nu weet ik uit ervaring: een eetstoornis valt nooit mee. Wat voor gewicht je ook hebt. Geen enkele eetstoornis is hetzelfde, maar allemaal zijn ze vreselijk. Een besef dat ik nu normaal vind, maar destijds niet nageleefd werd. En dat vond ik moeilijk. Nog steeds wel.
Hoe langer ik voor Proud2Bme werk, hoe meer verhalen ik mag lezen. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Toch frustreert dit me ook wel eens. De dingen waar jullie doorheen gaan, het onbegrip, dat raakt mij enorm. Ik weet hoe vreselijk het is om niet gesteund of geloofd te worden. En ergens had ik gehoopt dat dat vanuit bepaalde artsen beter zou zijn. Maar dat is lang niet altijd waar, leert mijn ervaring mij.
Het is niet makkelijk, absoluut niet. Maar door de jaren heen heb ik voor mezelf wel wat concrete tips bedacht. Manieren hoe ik toch bij mezelf kon blijven, me niet gek liet maken en voor mezelf op kon blijven komen. Nogmaals, dit is absoluut niet makkelijk, dit is vaak juist kern van het probleem. Ik vond het heel lastig om voor mezelf op te komen, zeker als anderen om mij heen hier van alles van vonden. Uiteindelijk ben ik blij dat ik dit wel heb gedaan. Dat ik, en mijn moeder vooral, hebben gepusht voor een verwijzing. Want ik had wel degelijk een probleem.
Een huisarts weet niet altijd alles. Natuurlijk mag je dit wel verwachten, maar de praktijk leert anders. Ik denk dat je ervanuit mag gaan dat elke arts, op zijn of haar manier, zijn of haar best doet. Of je het daar altijd mee eens moet zijn? Nee, dat hoeft niet. Daarom is het juist zo belangrijk om jouw standpunt aan te geven en duidelijk te zijn wat jij van de afspraak verwacht. Destijds was het voor mij misschien verstandiger geweest om het gevoel dat ik kreeg terug te koppelen. Te vertellen dat ik me niet serieus genomen voelde, maar dat is altijd makkelijk praten achteraf. Ik probeer dit zelf als een les te zien, waarin ik leer om voor mezelf op te komen en trouw aan mezelf te blijven.
Mocht je er onverhoopt toch samen niet uitkomen, dan kan je een second opinion aanvragen. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt om helemaal van huisarts te veranderen, ook omdat het vaker voorkwam dat ze me niet doorverwees – maar dat is weer een ander verhaal. Ik heb hier geleerd dat ik zelf ook invloed heb op mijn proces. Ik heb zelf de keuze om bijvoorbeeld een andere arts te zoeken, dat is dan mijn eigen verantwoordelijkheid. En al vond ik dat lastig, het heeft mij wel goed gedaan om iemand te zoeken die mij en mijn situatie op een andere manier benaderde.
Naar mijn idee is het dus vooral belangrijk om echt in je eigen kracht te staan. In mijn geval steunde mijn moeder mij ook enorm, dat hielp mij enorm. Ik begrijp dat niet iedereen dit geluk heeft, maar ik hoop oprecht dat er wel iemand in je omgeving is die je hierbij kan steunen. Die je het gevoel geeft dat je er niet alleen voor staat.
Wat nou als ik eerder werd geloofd? Als ik eerder serieus werd genomen? Vragen die nog steeds wel eens door mijn hoofd spoken. Helaas zal ik hier nooit een antwoord op hebben. Natuurlijk is het voor mij wel eens pijnlijk als ik terugdenk aan hoe moeizaam mijn herstel met vlagen is gegaan. Ik denk dat dat niet altijd had gehoeven. Maar aan de andere kant ben ik nu hier. Ik heb onwijs grote stappen gezet. Wie weet is alles met een reden gebeurd, ik weet het niet. En ik denk dat ik enorm gegroeid ben als ik zeg dat ik dat ook niet meer hoef te weten.
Herken jij het gevoel niet gelooft te worden? En hoe ga jij hiermee om?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie