Mijn kantelpunt

Steeds jonger moeten kinderen thuis of op school aan hooggespannen verwachtingen voldoen. En als een kind ‘ander’ gedrag vertoont dan wordt er al snel een stickertje of een stempeltje op het kind geplakt. En of je nu behoort tot de digitale nomaden van generatie Z, de verloren generatie X (geboren tussen 1965 en 1980) of de millennialgeneratie Y (geboren tussen 1980 – 1995) en of je rijk bent of arm: een eetstoornis is van alle tijden.

Van Babah Tarawally, een journalist die columns schrijft in dagblad Trouw hoorde ik dat jongeren van de generatie Z de digitale nomaden wordt genoemd. Ze zijn na 1995 geboren. Ze houden niet van hard werken, maar van slim werken. Plezier staat voorop in alles wat ze doen. Ze zijn tevreden met een zes voor een toets. Ze zitten gekluisterd aan hun beeldschermen en mikken erop om influencer te worden. Ze zijn zeer actief op sociale media, hebben veel fans en volgers, en oefenen veel invloed uit op een specifieke doelgroep. Ook deze groep heeft het niet gemakkelijk, omdat ze onder de druk van de sociale media staan.


Bron foto

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag ‘Elisabeth blogt‘. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.

Onlangs las ik in de krant dat er een akelige dofheid over onze kroonprinses Amalia is gevallen. Een vrouw van 18 jaar, die zou moeten genieten van een onbekommerde studententijd, kan plotseling niet meer deelnemen aan het ook voor haar belangrijke studentenleven omdat ze wordt bedreigd. Ik vind dit heel erg. Zo’n mooie jonge vrouw die al vroeg in een glazen bol moet leven.

Ik las ook dat veel studenten van haar leeftijd het moeilijk hebben. Niet vanwege bedreiging, maar door de druk en de hectiek van hun studie. Dagelijks zijn er meisjes die de huisarts opzoeken om te vertellen hoe zwaar ze het hebben. Ze halen geen voldoening meer uit het slagen voor tentamens. Het is een opluchting als ze niet hebben gefaald. Veel studenten lopen met het gevoel rond dat ze niet goed genoeg zijn. Een huisarts vertelde mij dat bij deze meisjes de eetstoornis op nummer één staat. Rondlopen met een gevoel dat je niet de moeite waard bent. Ook dat is dramatisch.

We vergelijken ons graag met anderen en vaak zien we alleen maar de mooie buitenkant van iemand. We kopiëren het gedrag, totdat we zien dat die ander ook scheuren vertoont in haar of zijn leven. Niemand kan zonder kleerscheuren volwassen worden. Ieder mens loopt vroeg of laat tegen zichzelf aan. Allemaal hebben we last van jaloezie, depressieve buien, controlegedrag of dwangneurosen.

Door een liefdevolle betrokkenheid van mensen om me heen, ontdekte ik zelf dat ‘overleven’ een verkeerde strategie was. Aan de buitenkant lijk je gelukkig, terwijl je van binnen huilt. Langzaam is je leven van binnen aan het afbrokkelen. Mensen zeiden vaak tegen me: ‘Jij ziet er zo gelukkig uit en wat heb jij je leven op een rijtje.’ Vaak dacht ik: je moest eens weten hoe ongelukkig ik me voel. Ik wilde het beste uit mezelf omhoog halen, maar ik wist echt niet hoe ik dat moest doen. Ik wist nog niet dat er geen leven zonder pijn was. Misschien dacht ik dat ik door hard te werken het leven de baas zou blijven. Hard werken loont immers. Ook meende ik door aardig te zijn veel liefde van anderen te ontvangen. Dat ik door een flinke moeder en een betrouwbare echtgenoot te zijn, het leven in mijn zak kon steken. Helaas, al die trucjes hielpen mij niet. Ik bleef last houden van een eetstoornis.

Leven heeft te maken met het hart, vertelde mijn leermeester. Dat is wat ik nu ook weet, voel en ervaar. Het leven zit niet in je smarthphone, niet in je beeldscherm, ook niet in je vele volgers en in de nieuwe technologie. Voor mij was de grote les dat ik ontdekte dat er geen leven zonder pijn was. Met pijn en moeite ben ik geworden wie ik ben. Moeilijke vragen moest ik beantwoorden. Ik ging ze niet meer uit de weg. Wie ben jij? Waar kom je vandaan? Ik ontdekte dat de eetstoornis zich had vastgezet in mijn hoofd. Ik ontdekte ook hoe mijn gedrag gemanipuleerd werd door mijn vreemde denkpatronen. Ik schrok toen ik ontdekte dat mijn hele leven in het teken van schuld stond. Overal was ik schuldig aan. Langzaam pelde ik de schillen van mezelf af. Ik werd steeds kaler.

Op een dag dacht ik: nu is het genoeg. Kaler kan ik niet worden. Eindelijk kon het licht bij me komen. Ik voelde ook dat er een punt was bereikt waarop ik me vrij voelde. Vrij van mijn denken en vrij van mijn vreemde gevoelens. Er had een ommekeer plaatsgevonden. In plaats van: ‘Ik ben niets waard’, kon ik zeggen: ‘Ik ben de moeite waard.’

Ervoor was de tijd dat ik nog getriggerd werd door de eetstoornis en erná was de tijd dat ik er vrij van was. Dit kantelpunt, het moment dat deze verandering plaatsvond, werd een belangrijk gegeven in mijn leven.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

12 reacties op “Mijn kantelpunt”

  1. Mooi geschreven Elisabeth, en als ik het zo lees dan zit ik nu op dat kantelpunt.
    Het gevoel hebben dat ik er mag zijn komt steeds meer op de voorgrond te staan, en het besef dat ik de eetstoornis niet meer nodig heb om me goed te voelen. De eetstoornis triggert niet meer , dat is ook zo’n fijn gevoel.

    Liefs

    1. Lieve Nicole, wat een fantastisch moment in je leven. Ik was zelf ook zo blij met dat kantelpunt. Steeds ga ik ernaar terug en het maakt dat mijn zelfbeeld ook steeds mooier wordt. Ik ben zo blij voor jou Nicole. Het voelt echt als een bevrijding. Veel liefs van mij. Elisabeth

  2. Lieve Elisabeth,

    Ik vind het moeilijk te begrijpen.
    Op een dag dacht ik: nu is het genoeg.
    Ik voelde dat er een punt was bereikt waarop ik me vrij voelde.

    Ik voel niet wat jij beschrijft.

    Liefs,
    Bettina

    1. Bettina,

      Dit kan ook geleidelijk groeien. Naarmate je verder gaat met je leven en vecht voor andere dingen die je wilt bereiken, doordat je merkt dat mensen belangrijker zijn dan hoe en wat je eet /hoe je eruit ziet bijvb, doordat je groeit en andere inzichten krijgt,doordat je ook een fijn leven wilt hebben….enz.Ook het ECHT beseffen dat je het ZELF moet doen, je leven ZELF inrichten op de manier dat bij jezelf past en daarvoor vechten en DOEN, het kan allemaal helpen om te voelen dat je er, verdraaid nog aan toe, ook mag zijn. Het komt niet op een presenteerblaadje, je moet er voor vechten en dat maakt sterk en vrij. En je leert onderweg, wat je nodig hebt om verder te komen, komt onderweg naar je toe.
      De eetstoornis wordt steeds minder belangrijk, je ontgroeit het.Misschien niet perfect, maar ook dat maakt je eigenlijk niet veel meer uit, want je laat het meer en meer los.Vanzelf, zonder gepush en extreem veel moeite en zonder er gefocused op te zijn, want dat kan juist tegenwerken.
      Je bent ook geen gebroken mens omdat je een eetstoornis hebt of hebt gehad. .Elk mens heeft iets.

      Op deze manier gaat en ging het voor mij. Ik heb vaak genoeg flitsen van inzichten en ik doorzag patronen enz enz. Het punt was :die flitsen en inzichten en sterke momenten duurden maar even. Maar het voortdurend werken aan een beter leven ,en het doorgaan ook wanneer het niet zo voelde hielp pas echt.
      BOVENDIEN het is geen kommer en kwel proces ook al is het niet altijd makkelijk. Het is juist leuk om te leren,stap voor stap.

      1. P. S.
        Het anders doen is vaak gewooon een kwestie van oefenen. Als t eerst heel akelig en raar voelt om iets te doen wat echt goed is (vul zelf maar in wat). Hoe vaker je het doet hoe gewoner en normaler het wordt.Gewoon blijven oefenen, ook het denken.

      2. Bedankt voor reactie aan Bettina en vele anderen. Prachtig zoals je uitlegt. Je moet ervoor vechten, stapje voor stapje kom je verder. Onderweg leer je en het maakt je sterk. Als je op een leerweg zit, ga je beslist niet achteruit. Alleen maar vooruit. Heerlijk dat je zegt: Werk aan een beter leven. Bedankt voor je heldere inzichten. Met elkaar staan we sterk! Liefs Elisabeth

  3. Lieve Bettina, kan je proberen duidelijk te maken wat je niet begrijpt. Een kantelpunt heeft namelijk te maken met een gevoel van ‘bevrijding’, zo van ‘Ik ben wel de moeite waard", Een punt waarin je voelt dat je de ES niet meer nodig hebt. Het is er nog wel, maar het besef dat je het niet meer nodig hebt is veel sterker. Dat is de overwinning. Je accepteert dat het er was, maar het bepaalt niet meer je leven! Liefs Elisabeth

  4. Lieve Elisabeth,
    Overleven is een verkeerde strategie.
    Weten, voelen, ervaren dat je met je hart moet leven.
    Wie ben jij?
    Waar kom je vandaan?
    Je gedrag wordt gemanipuleerd door je vreemde denkpatronen.
    Het komt niet op een presenteerblaadje, je moet ervoor vechten en dat maakt sterk en vrij.
    Mijn hele leven stond in het teken van schuld
    Maar het voortdurend werken aan een beter leven, en het doorgaan, ook wanneer het niet zo voelde hielp pas echt,

    Sorry, maar ik ben er zo over aan het nadenken.
    Deze zinnen onder andere snap ik gewoon niet goed.
    Ik weet niet hoe te beginnen aan dat proces waar jij het over hebt. Het komt bij mij niet binnen, de woorden blijven ergens hangen…..sorry…..

    Liefs,
    Bettina

    1. Beste Bettina

      (ik ben Elisabeth dus niet)

      Het proces om voor jezelf te werken kan je beginnen door jezelf te omarmen precies waar je nu bent en hoe je nu bent. Alles begint met liefde.
      Je bent ook Geliefd om wie je bent, precies zoals je bent.
      Maar soms komt de zelfliefde en het zelfrespect als wij vechten moeten, voor onszelf op moeten leren komen,grenzen moeten stellen, hard werken moeten om te bereiken wat we graag willen,.de angsten onzekerheden overwinnen stap voor stap.
      Elk mens is uniek en heeft een eigen weg, maar we kunnen soms wel van elkaar leren.
      Als je de weg van iemand anders niet begrijpt is dat ook niet zo heel erg.
      We hebben allemaal ons eigen innerlijke stem, ons eigen intuitie waar we op kunnen vertrouwen en die ons leidt waar we moeten zijn.

      Ken je de boeken van Jenni Schaefer?

      1. Fantastisch dat je door blijft gaan. Het lijkt wel een zin die ik ook vaak gebruik, omarm jezelf. Je bent mooi zoals je bent. Geloof dat Bettina, zoals ook anoniem dit zegt. Prachtige boeken van Jenni Schaefer.!

  5. Lieve anoniem,

    Wat lief van jou dat je mij antwoord wil geven.
    Ik ken de boeken niet van Jenni Schaefer. Jij hebt het boek natuurlijk ook gelezen en het een mooi boek gevonden. Ik zal eens kijken of ik het kan bestellen on-line.

    Ik vind het zo moeilijk om mezelf te omarmen zoals ik nu ben.

    En ik wil zeker ook leren van een ander, alleen soms weet ik niet hoe ik dat moet doen. Vaak weet ik niet hoe ik dat moet doen. Zoals jij het opschrijft is heel mooi…

    Je eerste bericht wil ik graag begrijpen, maar ik weet niet hoe ik het voor mezelf moet invullen. Het komt niet binnen. Ik wil wel, maar het lukt niet.. De woorden blijven als wolkjes boven mijn hoofd hangen.

    Misschien moet ik meer plezier krijgen voor de dingen die ik zal moeten gaan leren, in plaats van er bang voor zijn. Ik leef al zolang hetzelfde en ik ben bang voor het onbekende als ik de ES los moet laten. Wat komt er dan?

    Dankjewel voor je mooie woorden.

    Liefs,
    XXXXXX

    1. Bettina, je denkt te veel. Probeer je meer te richten op ‘ doen’. Ga naar buiten, geniet van de natuur en zeg: Hier ben ik! Ik ben Bettina en ik geloof dat het goed is dat ik er ben! Jeni Schaefer heeft het boek:mGoodbye ed, hello me en het boek Live without e.d. geschreven. Lees je gemakkelijk engels? Prachtige boeken. Liefs Elisabeth

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *