Mijn kind heeft een eetstoornis

Je staat het dichtste bij, maar hebt zelden zoveel afstand gevoeld. Eten is niet meer gewoon eten. Zoals eigenlijk heel veel dagelijkse dingen niet meer gewoon zijn. Naast jouw zoon of dochter, woont er ook een eetstoornis bij jullie. Niemand heeft erom gevraagd en iedereen moet er op zijn of haar eigen manier mee dealen. Je wilt het goed doen, maar alles lijkt verkeerd…

Ouder zijn van een kind met een eetstoornis, misschien wel de lastigste rol die er is. Het is een rol die ik niet ken, maar die ik vanuit mijn eigen ervaring wel van dichtbij heb meegemaakt. Mijn moeder zag mij met een eetstoornis. Ik zag haar met een kind met een eetstoornis.

Ik weet niet hoe het is om een kind te hebben. Ik kan slechts een voorstelling maken van de liefde die je dan kunt voelen, die ongetwijfeld met niets te vergelijken is. Onvoorwaardelijke liefde. Maar daarnaast natuurlijk ook zorgen, die waarschijnlijk op een ongekende manier je leven kunnen beheersen. Ik weet niet hoe het is om een kind te hebben en ik weet ook niet hoe het is om een kind te hebben met een eetstoornis. Maar kan, vanuit mijn ervaring en de ervaring van mijn moeder, nu wel een voorstelling maken van hoe dat is. Het lijkt me niet makkelijk. Het lijkt me machteloos en frustrerend.

Moeder van Daphne: “Accepteer het. Accepteer dat er een probleem is en dat jij daar niet vandaag iets aan kunt veranderen. Het liefst wil je elke dag van alles voorkomen. Voorkomen dat ze te weinig eet, voorkomen dat ze gaat compenseren, maar daarmee los je niets op. Als je je niet meer verzet tegen het probleem, maar accepteert dat het er is, dan pas kun je naar een oplossing zoeken.”

Bij Proud2Bme willen we informeren, inspireren en motiveren om voor herstel te gaan. Iedereen die worstelt met een eetstoornis of aanverwante problematiek is welkom en verdient de aandacht. Maar deze jongens en meisjes zijn hier meestal niet alleen in; vaak heeft het hele gezin te maken met een eetstoornis. Ook voor de rest van het gezin, de naasten, de ouders, de vrienden en de verzorgers, willen wij een plek zijn waar je vragen kunt stellen en steun kunt zoeken. Een plek waar je terecht kunt met je zorgen en je twijfels, maar ook waar je even je hart kunt luchten.

“Neem afstand. Het is ontzettend rot, maar je vraagt je altijd af wat je verkeerd hebt gedaan. Dat schuldgevoel gaat niet weg door je ermee te blijven bemoeien. Je hebt nu eenmaal een ouder-kind-relatie, dat is soms best ingewikkeld en daarin ben jij niet altijd de juiste persoon om het te kunnen veranderen. Door afstand te nemen, wat eigenlijk samenhangt met het accepteren, kun je hulp inschakelen. Iemand van buitenaf, die misschien wél het verschil kan maken.” 

“Hoe gaat het nu met Daphne?”, werd dagelijks aan mijn moeder gevraagd. Veel mensen in onze omgeving leefden mee en dat was ontzettend fijn, maar het ging altijd over mij. “Gaat het al beter? Helpt de therapie een beetje? Vervelend he, dat ze zich zo slecht voelt…” Zelden vroeg iemand aan mijn moeder: “Hoe gaat het eigenlijk met jou?” Jij als ouder of verzorger zit zelf ook in een zware tijd. Hoe het met jou gaat is net zo belangrijk en dat je mag je bespreekbaar maken. Vergeet jezelf niet. Hoe beter jij ook voor jezelf kunt zorgen in deze situatie, hoe beter je er voor je kind kunt zijn. 

“Zoek zelf hulp. Ik hield helemaal niet van die praatgroepen. Dat is echt niets voor mij, dacht ik. Maar ik heb er toch veel aan gehad. Je komt in aanraking met andere ouders, je krijgt meer informatie over de ziekte van je kind en het geeft hoop. Omdat je ziet dat je niet alleen bent en je ook de verbetering en ontwikkeling bij andere gezinnen ziet.”

In eerdere blogs konden vaders en moeders al tips vinden over hoe je om kunt gaan met als je kind last heeft van een eetstoornis of eetprobleem. Er is helaas geen handboek voor; mijn moeder had dat maar wat graag gewild! Maar helaas, er zijn geen gouden regels die je op kunt volgen en waarna alles in één keer goed komt. Net zoals met herstel, is het geen rechte lijn omhoog. Maar dat betekent niet dat er geen enkele weg omhoog is. Het is alleen een hele hobbelige weg, vol valkuilen en overwinningen. Waar je soms geen hand voor ogen ziet en na die lastige bocht, toch weer heel helder je doel voor ogen ziet. 

Het fijne, maar tegelijkertijd ook lastige is, dat je dit niet alleen hoeft te doen. Als kind hoeft het niet alleen, je hoeft niet alleen tegen de ziekte te vechten. Dat mag met je ouders, vrienden en professionele hulp. Maar ook als ouder hoeft het niet alleen. Kijk ook goed naar wat jij zelf nodig hebt, om tegen diezelfde eetstoornis te vechten. 

De themachat die wij over dit onderwerp organiseerden is inmiddels al geweest.

Ben jij een ouder, verzorger of naaste die in deze situatie zit en wil je hier graag over doorpraten? Of lees je dit en denk je dat jouw vader of moeder hier misschien behoefte aan zou hebben? Dat kan: morgen, donderdag 22 augustus, om 19.00 is er een themachat: Mijn kind heeft een eetstoornis. Iedereen is van harte welkom.