Jarenlang heeft het mijn leven beheerst en toch weet ik er zelf weinig meer van. Gek is dat eigenlijk, dat iets dat zo op de voorgrond stond, mijn leven op zijn kop zette, ook vergeten kan worden. Het is ondertussen zo’n 20 jaar geleden dat ik met lijnen begon en, zoals zovelen, doorschoot. Deze worsteling met eten en niet eten duurde alles bij elkaar een jaar of 10 en nu ben ik alweer een jaar of 10 van mijn anorexia verlost.
Door een studie die ik 5 jaar geleden begon, kwam ik terug bij deze tijd, de schuldgevoelens naar mijn familie en het gevoel een stuk uit mijn leven te missen. Alsof ik het over iemand anders had in plaats van mijzelf. Om toch goed te kunnen afsluiten heb ik veel met mijn moeder gesproken en dat hielp. Zij kon de gaten in mijn geheugen opvullen en samen legden we de puzzel.
Proud2Bme interviewde mijn moeder, Cato, en ik (Maartje) ben daar reuze trots op!!
Ook voor haar was het destijds een lijdensweg. Ze hield haar hart vast. Hieronder volgt haar verhaal, haar herinnering aan die tijd.
Hoe ontstond de eetstoornis?
Dat heb ik geprobeerd te achterhalen bij onze dochter. Het enige wat ik hoorde was dat er ooit een vriendje geweest is die opmerkingen had gemaakt dat ze toch eens wat aan de lijn moest doen. Verkeerd vriendje? Nee dat denk ik niet, maar deze jongen kwam uit een gezin waarvan de ouders een damesmodezaak hadden. Zijn beeld was wellicht anders dan in ons gezin. Ook is ze jong van huis gegaan (17½ om in Enschede een HBO opleiding te gaan volgen).
Verder was onze dochter de jongste in ons gezin waarvan haar enige en oudste zus (leeftijdsverschil van bijna vijf jaar) in Engeland werkte. De band met deze overzeese dochter was niet altijd even goed waardoor er door ons veel over haar werd gesproken. Tijdens de gesprekken die we destijds voerde kwam dat er ook wel uit. Voor haar gevoel werd er meer gepraat over hoe het met haar oudste zus in Engeland ging en voelde het alsof zij weinig aandacht kreeg.
Wanneer begon u door te krijgen dat ze een eetstoornis had?
In de tijd dat het zichtbaar werd dat ze wel heel dun werd, woonde ze op kamers in een andere stad waar ze studeerde. Ik zag haar dunner en dunner worden. Als er een knuffel volgde bij het afscheid had ik dunne schoudertjes in m’n handen. Dan stond ik daar en zei tegen mijn man dat ze wel erg mager werd. Hij zag het niet! Hij vond haar een prachtig figuurtje hebben. Nou moet ik zeggen dat hij uit een familie komt waar de buitenkant heel erg meetelde. Als je maar lekker slank en bruin was dan was je heel gezond. (Ik zelf was aan de mollige kant en vaak aan het lijnen)
Op een gegeven moment ben ik naar de huisarts gegaan en heb hem dit voorgelegd en het enige dat hij zei was:”dit meisje heeft een probleem, beter nu dan wanneer ze 40 is!!”. Dus moeder, zoekt het maar uit.
Heeft u zich in uw gezin moeten aanpassen aan het gedrag van uw dochter?
In meer of mindere mate. De appels voor in de yoghurt moesten ijs en ijskoud zijn (dus uit de koelkast) dan denk je er is dan toch geen smaak meer aan. Het leek wel of er ook geen smaak aan mocht zitten. En alles moest mager zijn. Het leek mij allemaal wat dwangmatig maar ik zorgde wel dat er koude appels en magere yoghurt in huis was als ze thuis kwam. Ze woonde op kamers en kwam zo om de twee weken thuis voor een weekend dus werden we er niet dagelijks mee geconfronteerd. Een beetje op je tenen lopen als ze thuis was en net doen of je allemaal niet door had in het begin. Je voelt je machteloos, je wilt maar een ding en dat is haar niet kopschuw maken en contact blijven houden samen. Veel geduld hebben en hopen dat je een manier kunt vinden om haar te helpen.
Wat was de eerste stap naar hulp?
Die hebben we niet gezocht, behalve dan mijn bezoek aan de huisarts. Veel later is ze wel eens naar een psycholoog gegaan. Bij deze therapie heeft ze ons niet betrokken. Later gaf ze aan dat dit haar niet geholpen heeft omdat ze vooral moest praten en dat kon ze al heel goed. Ze zat vooral met haar gevoel in de knoop maar daar kon ze nog niet bijkomen toen.
Heeft u op een andere manier hulp gezocht?
Op een dag ben ik naar een mevrouw gegaan die paranormaal begaafd is. Zij kon aan de hand van de servetring van onze dochter (een voorwerp dat ze veel had gebruikt) mij vertellen dat onze dochter een eetprobleem had. Ik huilen en huilen en huilen. ’s Avonds belde onze dochter die wist dat ik daar heen zou gaan en ze vroeg: en mam wat zei ze allemaal? Na wat heen en weer gepraat vertelde ik haar dat die mevrouw zei dat onze dochter een eetprobleem had. Volmondig zei ze toen: ja mam dat heb ik ook.
Wat was het meest zware aan het feit dat ons kind een eetstoornis had.
Dat was op de eerste plaats dat ik dat alleen probeerde op te lossen. Haar vader zag het niet. Haar oudere zus wist het wel en zei mam “vertel het nou eens duidelijk aan papa, dit moet je niet alleen dragen”.
Ten tweede dat je zag dat haar weerstand achteruit ging, de bijna totale uitputting. Ooit hadden we een familiereünie en ze kwam van Enschede naar ergens op de Veluwe. Wat een hoopje ellende. Eerst in bed gestopt, ’s middags vitamine supplementen o.a. B12 gehaald om haar weer een beetje op te kalefateren. Maar dat lukt natuurlijk niet in een middag. Verder gebruikte ze laxerende thee, ze zei dat het rustgevende thee was, en waarschijnlijk nog wat anders ook. Ze zegt dat ze nooit gespuugd heeft en dat geloof ik ook!
Op een ochtend toen ze weer terug zou gaan naar Enschede ben echt heel kwaad geworden en heb gevloekt en haar gevraagd of ze dacht dat ze nog naar het toilet kon terwijl ze weinig tot niets at. Een vriendinnetje in Enschede heb ik ooit gevraagd mij a.u.b. te bellen als ze vond dat het met onze dochter erg slecht zo gaan. Gelukkig nooit zo’n telefoontje gehad.
Toch zijn we elke keer uit elkaar gegaan met een knuffel en een zoen en hebben altijd contact gehouden en is ze altijd naar huis blijven komen.
Hoe gaat het nu met uw dochter?
Na een lange zoektocht, op gebied van werk (ze heeft veel verschillende dingen gedaan), maar ook op spiritueel gebied, en in haar hobby’s heeft ze een opleiding gevonden en gevolgd die helemaal bij haar past. Het tegenovergestelde van de opleiding die ze had gevolgd in Enschede. Ze studeert in april af en heeft ondertussen haar eigen praktijk opgezet. We zijn heel trots op haar. Al met al heeft de eetstoornis en haar zoektocht naar “zichzelf” met vallen en opstaan 20 jaar geduurd.
Tips voor ouders?
Vooral voor kinderen die niet thuiswonend zijn, blijf contact houden en hoop dat je het goede moment vindt waarop je ook mag laten zien dat jij ook hulpeloos bent. Betrek andere gezinsleden erbij en val ze niet te hard aan. Probeer het geduld te hebben ze soms te kunnen laten, en er later in alle rust er nog eens over te praten. Dwingen heeft weinig zin, daarmee stoot je ze verder van je af.
Ooit zei ze me “mama het blijft altijd een gemeen plekje ergens in mijn hersens”. Zou het net als een alcoholist moeilijk blijven om van de drank af te blijven? Een soort verslaving, een zwakke plek?
Bent u ouder van en wilt u ook uw verhaal kwijt?
mail ons dan op info@proud2Bme.nl
Geef een reactie