“Mama, wat zal ik voor je maken? Zeg het me maar! Ik maak het heel lekker voor je klaar.” Beau staat met een stralend gezicht en met een mes in zijn hand bij de tafel. “Jam is heel lekker, of hagelslag, maar ik kan ook chocopasta maken. Wat jij maar wilt!” Het is zaterdagochtend en ik dek op de automatische piloot de tafel. Ik ben nog een beetje slaperig. Mijn zoontje van vijf vindt het heerlijk om me bij dit soort dingen te helpen. Ik geef hem de borden en ik word langzaam wakker terwijl hij al helemaal aanstaat en er flink op los kwebbelt. En dan komen de vragen. De vragen waarvan ik steeds bang ben dat ze me gesteld gaan worden. Hij stelt ze heel onschuldig, zonder erbij na te denken. Gewoon omdat hij iets opmerkt en het niet snapt. Hij heeft geen idee met wie hij op dat moment de oorlog aangaat.
“Mama, waarom zijn het maar drie borden? Ga jij niet eten? Jij moet toch ook eten? Wacht maar, ik pak wel een bord voor jou!” Ik krijg enorme stress, want ik eet tegenwoordig nooit meer mee met het ontbijt. Ik dacht dat hij dat niet eens meer doorhad, het al als vanzelfsprekend zag. Zijn vragen overvallen me. Ik geef aan dat ik toch altijd in de ochtend alleen een kopje thee neem, maar daar neemt hij geen genoegen mee. En zo staat hij daar, met een mes in zijn handen, vastbesloten om iets te eten voor mij te maken.
“Jij mag kiezen welk broodje je graag wil mam. Wil je deze? Die is lekker!” Hij pakt een broodje en begint te zwaaien met zijn mes. Dit mooie en lieve kind, hij heeft geen idee in wat voor lastig parket hij me brengt. Ik kan het niet weigeren, ik kan geen excuus bedenken. Ik wil hem niet afwijzen, dus zeg ik snel dat ik dan liever een rijstwafel heb. Hij grist ze snel van de tafel en pakt de chocopasta. “Goed zo mama, ik ga het heel lekker maken.” Ik geef nog net op tijd aan dat ik liever jam heb. Met zijn tong een stukje uit zijn mond van inspanning gaat hij aan de slag. Ik kijk naar hem, hoe hij zo ingespannen en vol liefde voor mij aan het werk is, terwijl er van binnen een orkaan is ontstaan. Allerlei gedachten razen voorbij, mijn eetstoornis die niet ziet wat ik zie. Niet een liefdevol kind, maar een groot gevaar, een aanval!
“Als je nu gaat eten dan heb je je lunch gehad. En hoe ga je uitleggen dat je niet gaat lunchen? Je eet nu alleen wat hij maakt en niet meer. Na het eten ga je sporten zodat het eraf gaat, omdat je weet dat dit niet mag. Je moet het ergens weer goedmaken. Als je straks een x aantal calorieën hebt verbrand bij het sporten en daarna nog gaat wandelen dan mag je lunchen straks. Dan mag je je normale zaterdag-routine doen wat betreft eten. En zo niet? Ja, dan kun je dit nu beter laten staan.” Het is mijn eetstoornis die raast in mijn hoofd. Als een schaduw hangt het over mij en dit moment vol liefde heen. Ik ga aan tafel zitten en eet netjes wat mijn zoontje heeft gemaakt. Geef hem complimentjes over hoe lekker het is. In mijn hoofd ben ik er niet echt bij. Van de buitenkant ziet alles er zo normaal uit, terwijl het binnen in mij een groot gevecht is.
Ik voel me slecht. Een moeder die niet oprecht is tegen haar kind, die egoïstisch is en niet sterk genoeg is om tegen de eetgestoorde gedachten in te gaan. Een moeder die niet eens voor zichzelf kan zorgen. Een moeder die bijna niet kan kiezen tussen haar eetstoornis en haar kind. Ik heb de afgelopen acht jaar al heel wat pleisters geplakt, kusjes gegeven op blauwe plekken, tranen weggeveegd, gedragen, gewiegd en gesust. Dat kan ik allemaal geven, maar voelen mijn kinderen dat ik het niet echt kan? Dat ik het kleine meisje in mij niet de liefde kan geven waar ze zo naar snakt. Ze is boos, driftig en voelt zich niet gezien. Ze schreeuwt om aandacht en ik keer me van haar af. Ik wijs haar af, ze mag niet bestaan. Maar hoe harder ik haar wegduw, hoe meer zij gaat razen. Ik kan nog niet van haar houden zoals ik van mijn kinderen hou en dat maakt me verdrietig. Het maakt me angstig, het idee dat mijn kinderen misschien voelen dat ik niet echt diepe liefde kan geven naar mezelf, hoe hard ik ben voor dat kleine meisje.
Heel soms is ze blij. Dan voel ik het door mijn hele lijf. Als een warme gloed trekt het door me heen. Dan is ze als een zonnekind. Met blote voeten huppelt ze in het rond, haar haren wapperen in de wind om haar heen en ze is een met de natuur. Ze geeft licht en ze straalt! Ze heeft iets aanstekelijks en wilds. Ze geeft energie en laat haar armen wapperen als vleugels van een adelaar. Ik kijk naar haar en bewonder haar. Ik zie haar lichtheid, liefde, felheid en kracht. Hoe ze een warme gloed lijkt te verspreiden en ik voel een glimlach op mijn gezicht groeien. Dit meisje zit in mij, is een deel van wie ik ben! Ik kan die liefde en warmte zijn als ik weer heel ga worden. Het is iets waar ik naar verlang en waar ik angstig voor ben. Want het is te veel warmte en liefde, krachtig als de zon. Het is een heel krachtig en sterk meisje, dat kleine grietje in mij. Ze is koppig, vastberaden en geeft niet op! Net zoals mijn twee kinderen is het een heel sterk persoontje. Ik zie zoveel van haar terug in mijn eigen kinderen.
Na het eten vertrek ik naar boven. Sporten, kort douchen en wandelen. De rijstwafel met jam heb ik bij dezen ruimschoots verbrand. Mijn eetstoornis is weer rustig en tevreden. We hebben een compromis gesloten en voor nu een wapenstilstand. De chaos in mijn hoofd verdwijnt langzaam uit mijn hoofd en bij lunchtijd kan ik weer ‘gewoon’ aan tafel aanschuiven. Een van mijn doelen om te herstellen is om alle baksels, broodjes en alle gerechten met mijn kinderen te kunnen eten, zonder compensatie, zonder schuld. Mezelf en dat kleine meisje in mij voeden met liefde en voedsel.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie