Mijn kledingmaat triggerde enorm

Toen ik een beginnende eetstoornis had, kreeg ik mijn eerste bijbaantje; bij de supermarkt op de hoek. Ik had het er naar mijn zin en verdiende een leuk zakcentje. Een aantal uurtjes per week zat ik achter de kassa, in een best wel lelijke oude polo met het logo van de winkel erop. Het was een vormloos one-size-fits-all geval dat geen schoonheidsprijs verdiende, maar waar objectief eigenlijk ook niet echt heel veel mis mee was. Op een dag werden we met het hele team bij elkaar geroepen voor de mededeling dat de supermarkt nieuwe bedrijfskleding zou gaan verstrekken. Het waren nette, nauwsluitende blouses. Iedereen was enthousiast, behalve ik. Het zweet brak me uit bij de melding dat iedereen één voor één naar het kantoor moest komen om maat te laten nemen….

Ik voelde me prima in mijn aftandse bedrijfspolo en ik had helemaal geen zin om mezelf in één of ander strak, strechloos blouseje te gaan wurmen waarin je mijn figuur goed zou kunnen zien. In die tijd was ik namelijk enorm onzeker over mijn gewicht en uiterlijk en ook rommelde ik al wat met eten. Ik zat niet zo lekker in mijn vel en ik dacht dat ik me beter zou gaan voelen als ik wat af zou vallen. Achteraf gezien zat ik toen al in de gevarenzone van het ontwikkelen van een eetstoornis.

 

Ik voelde me dik en ik wilde helemaal niet dat iemand mijn lichaam op zou gaan meten. Toen het eenmaal mijn beurt was, liep ik dan ook met lood in mijn schoenen naar het kantoortje waar de blouses werden verstrekt. Het was maar een ongemakkelijke bedoening en in mijn ogen leek iedereen dit ineens ook wel enorm serieus te nemen, waardoor ik me alleen maar naarder ging voelen. Na wat gepas en gemeet gebeurde precies datgene waar ik al bang voor was: Ik kreeg een blouse in één van de grootste maten die ze hadden. Een maat die ik veel te groot vond voor mij destijds. Ik was dus dik, zie je wel.

Ik sloeg op tilt en ik kreeg er ineens heel wat eetgestoorde gedachten bij. Tot overmaat van ramp bleef de nieuwe bedrijfskleding die hele week hèt onderwerp van gesprek in de supermarkt. Mijn collegaatjes leken er niet over op te kunnen houden. Ze gaven niet alleen hun mening over de nieuwe blouses, maar deelden ook openlijk welke maat zij hadden gekregen. Er werd mij op een gegeven moment zelfs expliciet gevraagd in welke maat ik mijn blouse in ontvangst had mogen nemen. Dat begreep ik niet en mijn eetstoornis snapte er nog minder van. Wat doet dat er nou toe!? Nou ja, in mijn hoofd hechtte ik er behoorlijk veel waarde aan, maar waarom waren zij plotseling zo geïnteresseerd hierin?

Het antwoord daarop heb ik helaas nog steeds niet. Misschien waren zij ook onzeker over hun maat? We waren immers allemaal jong en zoekende. Misschien was er simpelweg niets anders boeiends om over te praten. Zo spannend was het werken bij de supermarkt per slot van rekening ook niet.

Door al het gepraat over kleding en maten werd ik in ieder geval best wel onzeker. Ik vergeleek me met mijn collegaatjes en op de één of andere manier kwam ik hier altijd slecht vanaf. ‘Zij heeft dan misschien wel dezelfde maat als ik, maar zij is ook veel langer. Dat zij een grotere maat heeft, komt alleen maar omdat ze grotere borsten heeft dan ik.’ Van het vergelijken werd ik niet bepaald gelukkiger en eerlijk was het ook niet.

Nu, zo’n tien jaar later, kijk heel anders aan tegen maten, gewichten en kleding. Toen ik een eetstoornis had, kon ik me enorm vastbijten in getallen en hoeveelheden en konden kleine schommelingen op de weegschaal mijn humeur voor de hele dag beïnvloeden. Ik was enorm zoekende, naar wie ik was, wat ik wilde doen, naar wat ik moest met mijn leven. Bezig zijn met eten en mijn gewicht was een manier om mijn negatieve emoties, twijfels en onzekerheden een plekje te geven. Het was absoluut geen ideale manier om met mijn gevoelens om te gaan, maar ik wist even niet beter.

 

Inmiddels ben ik al geruime tijd genezen van mijn eetstoornis. Soms kan ik me helemaal niet meer goed voorstellen dat ik me echt zo veel zorgen heb gemaakt over een cijfertje in een kledinglabel. Toch weet ik dat wat ik toen voelde echt was en zeker geen aanstellerij. Ik zou willen dat ik het toen ook al zo had kunnen zien, want dan had ik waarschijnlijk eerder aan de bel getrokken.

Iedereen is anders, met een andere lengte en lichaamsbouw. Een kledingmaat definieert niet wie je bent of hoeveel je waard bent. Het zegt niets over jouw talenten, humor, intelligentie en vermogen tot liefhebben. Het is niets om wakker van te liggen, niets om je druk over te maken, niets om je onzeker over te voelen. Het echte probleem ligt vaak ergens anders als je veel zorgen maakt over je gewicht en uiterlijk. In mijn geval was dit in ieder geval wel zo. Je mag dit onderzoeken bij jezelf. Je zult namelijk nog heel lang met jezelf door één deur moeten kunnen. Daarom kun je maar beter proberen om jezelf zo goed mogelijk te leren kennen zodat je op een prettige manier met jezelf kunt opschieten.

Fotografie: Pablo Punk

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

10 reacties op “Mijn kledingmaat triggerde enorm”

  1. Heel herkenbaar. Ik draag vaak een grote maat, vooral in broeken omdat mijn heupen in verhouding breed zijn en een kleinere maat simpelweg niet pas.
    Als ik dan klasgenoten en vriendinnen hoor praten over (online) shoppen en dat zij in (bijvoorbeeld) een S passen, terwijl zij niet veel zwaarder eruit zien in vergelijking met mij dan kan ik best onzeker worden. Terwijl zij waarschijnlijk een hele andere bouw hebben en een maat letterlijk niks zegt over jou als persoon zijnde.

  2. Die laatste alinea is zo veelzeggend. Top boodschap!

  3. Heel herkenbaar. Ik herinner me nog alsof het gisteren was het moment dat de kleermaaksters naar onze dansgroep kwamen om de maten te nemen voor ons optreed-uniform. (Zeker 10 jaar geleden)De ene nam de maat, de andere schreef op. Bij mij heupomtrek was die andere zo verbaasd dat ze vroeg om het nog eens te meten. Ja, dank je, ik weet dat ik brede heupen heb en dat ik daar serieus afwijk van de "ideale maten".
    Heel lang heb ik daarmee in mijn maag gezeten. Je krijgt dat dus niet dunner he, ik was al bijna ‘op de beenderen’ gemeten… en er een stuk afkrijgen lukt niet als dat je bouw is.
    Intussen is het complex iets minder groot maar het blijft moeilijk.

  4. Waarom schrijft Nadine eigenlijk bijna geen blogs?

    1. ik vraag me dat eigenlijk ook af, hopelijk kunnen we hier een antwoord op krijgen

    2. Hi Madelief, excuus, deze vraag is over het hoofd gezien! Ik vind het een goede en terechte vraag! Ik neem de taken van Scarlet voor een half jaar over, alleen doe ik dat binnen minder uren dan dat zij dat deed. Dat betekent dat op de momenten dat ik voor Proud werk, ik druk bezig ben met zorgen dat alles rondom Proud goed loopt. Helaas lukt het mij niet om binnen die tijd ook nog eigen blogs te schrijven (ik werk naast Proud ook nog voor mezelf). Daarnaast heb ik er alle vertrouwen in dat Irene, Daphne, Lonneke, Hannah en Phoi Cai en alle overige (gast)schrijvers voldoende inspirerende en waardevolle blogs schrijven voor jullie. Ik probeer wel mee te doen aan de blogs waarin alle redactieleden iets toevoegen, zodat ik toch een stukje van mezelf kan laten zien. Hopelijk is het zo iets duidelijker. Mocht je vragen hebben, ben je natuurlijk altijd welkom me te mailen via info@proud2bme.nl.

      Liefs, Nadine

  5. Het vermogen om lief te hebben..okay. Het klinkt zo als een soort van graadmeter. Hoe groot is jouw vermogen tot liefhebben? Nou die van mij is.. Als we niet letten op ons gewicht, blijkbaar, waarom (wel) letten op het vermogen tot, talent, humor, intelligentie. Dan zou dat ook niet uit moeten maken. Als het er zo dik opligt dat het niet uitmaakt..ligt het er wel op, in combinatie met wat je inderdaad wel doet of niet doet en hoe. Het is een combinatie van factoren. Hoe groot is jouw vermogen om je gedachten bij jezelf te houden, ondanks continue input van.. van wie eigenlijk, in de kern? Wie is de ‘gemene deler’. Je zult versteld staan, éénmaal doorhebbend, wijk je niet meer af van wie je al die tijd al was.

  6. Sorry voor de vage bedoeling hierboven. Ik irriteer me aan dat je toch weer iemand moet zijn, te allen tijde. Moeilijke issues. Ik heb mezelf echt vet gediscrimeerd gevoeld, toen ik 2x zo zwaar werd in 3 maanden. Dan doet de wereld ECHT anders en willen jouw evt. kwaliteiten niet meer zien, of jou. Ze vinden je raar en je hebt geen stem meer. BAM.

  7. Wat een openhartig, eerlijk verhaal met een prachtige boodschap!

  8. Heel herkenbaar! Ik ben op een gegeven moment vintage en tweedehands kleding gaan dragen, waar de maat vaak niet van klopt, eruit is geknipt, verouderd is of buitenlandse maat… Oftewel, je kijkt wat past en hoeft niet meer naar de maat te kijken. Een verademing!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *