Mijn leven in een medisch dossier

Zenuwachtig loop ik het grote gebouw in. De geur van misplaatste warmte geeft mij een ongemakkelijk gevoel. De goedkope luchtverfrisser probeert de sfeer nog een beetje te verbloemen maar met weinig succes. Automatisch loop ik de klapdeuren door, de gang in en neem plaats op het stoeltje waar ik vaker heb gezeten. Ik tuur naar de wandschildering die ik met mijn ogen dicht na zou kunnen schilderen. Ik hoef niet lang te wachten tot ik mijn naam hoor. Gespannen loop ik verder en niet veel later sta ik weer buiten met een paar slappe a4tjes in een lange envelop. Mijn leven op papier.

Voor mijn nieuwe behandeling had ik informatie nodig van mijn eerdere behandelingen. Ik kon dit schijnbaar heel makkelijk zelf aanvragen en ophalen. Ineens had ik toegang tot het dossier waar ik nooit eerder bij stil had gestaan. Alles wat ik had verteld stond hierin opgeschreven. Ik twijfelde even of ik het wilde lezen, maar mijn nieuwsgierigheid won. Dit ging over mij, natuurlijk moest ik dit lezen. 

Gaat dit over mij?

Met trillende handen open ik de dichtgeplakte envelop. Het zijn maar een paar a4tjes. Ergens vind ik het een gek idee dat ik hier voor mij mijn hele leven heb staan. Ik ben dat, wat hier op papier staat. Dit gaat over mijn leven en dat is gepakt in maar 3 velletjes printpapier. Mijn ogen glijden langs de woorden en datums. Binnen een paar minuten heb ik het al uitgelezen. Binnen die paar minuten heb ik 20 jaar aan Lonneke gelezen. Wekenlange gesprekken over trauma’s die zich hebben gemanifesteerd tot een eetstoornis.

Het voelt alsof dit kleine stukje tekst onrecht doet aan alles wat er is gebeurd, gezegd, gedaan. Alle nachten vol herbelevingen, alle keren dat ik angstig over straat liep met het idee dat ik mijn vader tegen kon komen, alle keren dat ik niks zei maar van alles wilde zeggen maar het toch niet durfde. Het is droog, heel droog, terwijl mijn wangen altijd nat zijn geweest. Alle sappige details zijn weggelaten en dit is wat er dan overblijft. Korte, klinische zinnen vol moeilijke woorden die deze momenten moeten dekken.

Het viel mij op dat mijn verhaal op een hele duidelijke, chronologische manier op was geschreven. Alsof mijn leven dat ook echt geweest is. Mijn leven kende een duidelijk begin, maar verder is het altijd rommelig geweest. Tijdens de gesprekken heb ik moeite moeten doen om alles terug te halen, om alles te vertellen. Hier leek het alsof alles heel netjes na elkaar was gebeurd. Een soort film waar ik geen deel meer van uitmaakte. Ik herkende mijzelf amper in het verhaal dat ik zelf zo had verteld. 

Het hielp misschien ook niet mee dat ik het verhaal ook niet geschreven had. Het ging weliswaar over mij, maar ik was niet de auteur geweest, alleen de hoofdpersoon. Ik had het zelf waarschijnlijk heel anders beschreven. Minder klinisch, want ik wist hoe de situaties voelde. Ik wist waar de trauma’s zijn ontstaan en hoeveel pijn dit mij heeft gedaan. Ik wist als geen ander hoe ik mij voelde toen ‘mevrouw omschreef dat haar vader uit huis is gezet.’ Ik wist het. Maar ik voelde het niet als ik dat lees.

Mijn leven voelt als een boek dat nooit af is. Het heeft geen einde, mijn verhaal gaat door. Dit verhaal hier heeft een einde. Er staat niet wat ik vorige maand heb gedaan, wat ik twee maanden terug heb overwonnen. Het eindigt bij mijn laatste gesprek, jaren geleden. Voor mij was het hierdoor helpend om te bedenken dat ik ondertussen zoveel ben veranderd en gegroeid. Ik ben niet meer het bange meisje van toen. Dit is nog steeds mijn verhaal maar het is niet meer volledig, ik ben meer dan deze woorden op papier. Dit boek voor mij wordt niet meer afgemaakt, er wordt niks meer bij geschreven. Dat betekent echter niet dat mijn verhaal hier ook stopt. 

Pagina’s vol ellende

De a4tjes heb ik bewaard. Ik was ze eigenlijk een beetje vergeten. Een tijd geleden toen ik mijn kast aan het opruimen was kwam ik ze tegen. Ik herkende de envelop in eerste instantie niet eens. Langzaam las ik de tekst nog eens door. Terwijl de woorden aan mij voorbij schieten merk ik dat ik verdrietig wordt. Elke pagina staat vol met ellende, mijn ellende. De mooie dingen die ik heb meegemaakt lees ik nergens. Nergens vind ik iets over de reizen naar mijn familie in Amerika, over mijn diploma uitreiking, mijn eerste vriendje. Heb ik dit nooit verteld? Het besef dat ik door alle rottigheid de mooie dingen niet kon zien vind ik eigenlijk heel jammer. Ik probeer de tijd terug te halen, ik probeer mijzelf voor te stellen hoe ik toen in het leven stond. Ik was ook heel verdrietig. Ik vond het ook lastig om het goeie van het leven in te zien. Waarom ik dit op dat moment niet door..?

Ook al vond ik het voorheen zo lastig om te lezen wat ik zelf had verteld, ergens gaf het mij nu rust om het nogmaals eens door te lezen. Sommige dingen was ik een beetje vergeten, hoe gek dat ook klinkt. Ik denk dat dit voor mij een teken is dat ik wel degelijk ben doorgaan. Dat mijn verhaal echt verder is gegaan. Ik merkte dat ik het juist wel prettig vond om alles ineens op deze chronologische volgorde opgenoemd te zien worden. Ineens kwam het binnen wat er allemaal was gebeurd, wat mijn leven is geweest. Ik begreep ook dat het misschien niet mogelijk is geweest om alles wat ik voelde hier neer te zetten. Dan was het een heel complex boekwerk geworden waar niemand misschien iets van had begrepen. Ik begreep het zelf amper. 

Ondertussen weet ik dat ik meer ben en voel dan wat ik op dat moment in de envelop vond. In de jaren hierna heb ik mijzelf beter leren kennen. Op dat moment hield ik te veel vast aan alles wat mij omschreef. Ik dacht mijzelf te leren kennen door te verwerken wat anderen over mij dachten en vonden. Dit zorgde ervoor dat ik zelf geen invulling kon geven aan wie ik werkelijk dacht te zijn. Ik durfde dit gewoonweg zelf niet aan te gaan. Het was voor mij veel makkelijker om mij te gedragen naar de persoon die anderen mij verwachtte te zijn, zo hoefde ik dit zelf niet uit te zoeken.

De tekst die uit de gesprekken is gekomen is een deel van wie ik ben, maar niet alles wat ik ben geweest. Het zijn fracties van momentopnames die een deel van mij zijn, maar zeker niet mijn hele zelf. Het laat niet zien op welke muziek ik danste als ik blij ben en hoe ik van elk zakgeld dat ik kreeg bloemen voor mijn moeder kocht. Kanten van mij die ik wel kende maar vergat bij het lezen van de bedrukte a4tjes. Ik ben meer dan die tekst, ik ben meer dan de bloemen die ik cadeau deed. Ik ben alles wat ik ben geweest en nog zal worden.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

14 reacties op “Mijn leven in een medisch dossier”

  1. Mooi geschreven en herkenbaar! Maar zelfs als je wel over positieve dingen hebt gesproken is de kans groot dat die je dossier niet halen hoor. Of in de vorm van "patient ontwijkt traumagerelateerde onderwerpen em focust zoch op andere gevoelens" (wat dan ook weer als een symptoom gezien kan worden)

    1. Ik bedoel dit niet verkeerd en ben het er ook zeker niet mee eens dat positieve momenten worden verbasterd tot negatief symptoom, maar er is wel een reden dat een dossier vrij ‘negatief’ is. Voor wat al goed gaat wordt je namelijk niet behandeld en een dossier dient ervoor om de keuzes die een psycholoog maakt te verantwoorden. Ik rapporteer zelf ook veel en dan gaat het ook vooral over de negatieve dingeN. Bijvoorbeeld ‘ik ga plannen met pietje omdat hij niet tot werken komt’ of ‘ik betrek moeder bij het gesprek omdat er problemen zijn in de familiesfeer’. Het zegt niet altijd dat een behandelaar het positieve niet opmerkt en hier niet van geniet! Het is alleen simpelweg niet de functie va het dossier 🙂

      1. dan heb je een andere kijk op therapie en op functie van een dossier dan ik (wat natuurlijk wel mag, daar niet van). Ik begeleid zelf ook mensen, voor mijn werk, en natuurlijk rapporteer ik waar we aan werken maar ik rapporteer ook de stappen die de client al gezet heeft en de dingen die goed gaan. Juist omdat ik het inzetten op die krachten belangrijk vind om als tegengewicht te gebruiken voor wat moeilijk loopt. En ook voor mezelf zodat ik later in het dossier teruglees wie die persoon ook weer was, (en dan bedoel ik de persoon achter de diagnose) om daarop in te zetten in een volgende coaching
        Wat ik gewoon heel lastig vind omdat ik zelf ook het patient-perspectief ken, is dat je vaak ‘gereduceerd’ wordt tot je probleem. Je kan nooit een gewoon verdrietig zijn, je vertoont depressieve neigingen; Je mag niet boos worden want dan heb je agressieve trekjes, zelfs als je blij bent is het dus ofwel problemen ontwijken/weglachen ofwel al hypomaan. Er zijn gewoon echt hulpverleners die alles in het kader van ‘wat er misgaat’ zien. En mijn eerste opname duurde anderhalf jaar, in volle puberteit, neem van me aan dat er dan ook ‘gewone’ emoties ontstaan die niet meteen een etiket verdienen.

  2. Hele mooie blog! Ik ben heel nieuwsgierig naar mijn dossier, maar durf het niet op te vragen ter bescherming van mezelf en ik denk dat dat beter is zo.

  3. Wel ben ik trouwens benieuwd; hoe uitgebreid wordt er in je dossier geschreven over de afspraken die je hebt gehad? Zijn dat 1 of 2 zinnen of is er veel meer tekst?

  4. Jeetje wat mooi. De foto’s zijn ook prachtig en maken het voor mij tot een rakend geheel. Ik herken het enorm. Nu heb ik vooral medische, lichamelijke, dossiers. Maar ik heb het hier ook vaak moeilijk mee. Een paar korte zinnen, terwijl ik toen zoveel verdriet, pijn en wanhoop ervaarde.

    Jarenlang heb ik dit geen goed plaatsje kunnen geven. Al die hulpverleners die, behalve objectieve resultaten, ook hun subjectieve beeld van mij opschreven als een feit. Terwijl het ging om momentopnames waarin ik vaak om mijn kwetsbaarst was. Ik word er vanalles in genoemd, het is maar net hoe ik me voelde die 15 minuten, wie er tegenover me zat, en wat er van het gesprek afhing.

    Dit heeft echt een enorme impact gehad op mij. Een aantal korte zinnen, diagnoses en subjectieve omschrijvingen. Terwijl ik inderdaad zoveel meer ben dan dat. Ik wil je bedanken voor deze prachtige blog, ik denk niet dat ik in al die jaren proud een blog heb gelezen die direct zo’n impact had.

  5. Wat een prachtige blog.. Dankbaar dat je dit met ons deelt! Je schrijft echt heel mooi, lieve Lonneke! En je bent ook heel mooi, qua uitstraling en als persoon.

  6. Wat een goed onderwerp zeg! Ik heb sinds kort, net als alle andere clienten bij mijn instelling, zelf online inzage in mijn dossier. Vind het enerzijds wel prettig dat ik zo soms na een gesprek kan teruglezen hoe hun het gesprek ervaren hebben maar de kille, klinische woorden steken soms ook. Maken soms de waarde die ik in het gesprek voelde weer ongedaan. Ik leer wel al beter in te zien dat dat nou eenmaal is hoe zij moeten rapporteren.

  7. Raad je het opvragen van het dossier aan of niet, Lonneke?

  8. Wat heb jij een onwijs prachtige ogen

  9. Wat onwijs mooi geschreven!

  10. Ik moest mijn dossier opvragen ivm een verklaring voor een bepaalde verzekering. Ik heb het na afloop in de vuurkorf gegooid en verbrand. Die tijd van dat dossier ligt achter me, ik ben hersteld en ga door met mijn leven. Het voelde bevrijdend.

  11. Lieve Lonneke,
    Wat is dit mooi geschreven. Het raakt me enorm en ik herken de situatie goed. Bedankt dat je deze blog hebt gemaakt!
    Liefs, Lisa

  12. Prachtig met prikkende ogen. Wat goed dat je nu meer aandacht heb voor de herinneringen die jouw mooie zelf weergeven. Weet dat wat anderen van jou zien alleen maar stukjes zijn. Jouw echte volledige jij, ken je zelf het beste. Soms lijkt het alsof we door de adviezen en stukjes van anderen onzelf kwijtraken en niet meer weten wat we nodig hebben.

    Over het dossier:
    Voor mijn opleiding heb ik alles wat hulpverleners over mij schreven gelezen. Op momenten kende ik mezelf er niet in terug of vergat idd. de wel mooie momenten. Heb alles herschreven op een manier die voor mij goed voelt.

    Tijdens het schrijven kwam het volgende in mij op:
    Leven als een kelim (geweven doek).
    De rode draden staan voor belangrijke gebeurtenissen.
    Er zitten mooie glanzende draden (mooie karaktereigenschappen) in
    Maar ook doffe gespleten draden (die geleefd en gebroken zijn)
    Viguren, gaten, verlopen kleuren, haren.
    In liefde samen geweven tot een unieke levens kekim.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *