Licht en donker: Als meisje van vijftien waren er twee dingen ontzettend belangrijk voor mij: creativiteit, en afvallen. Nu, tien jaar later, is dit belangrijk voor mij: creativiteit, en gezondheid.
Door: Sofie Rozendaal
Ik ben Sofie, vijfentwintig jaar. Onlangs is mijn romandebuut verschenen, ‘Indien plaats beschikbaar’. Over een gevoelig meisje dat eindelijk de demonen in zichzelf overwint. Haar vader is piloot, en ze besluit vlak voor zijn pensionering voor het eerst met hem mee te reizen. Het boek volgt twee verhaallijnen. Namelijk hoe de hoofdpersoon in het verleden als tiener vast kwam te zitten in haar krimpend universum. Hoe ze tekortschoot en tevergeefs haar ouders probeerde te bereiken. En dan is er de verhaallijn in het heden, wat zich afspeelt in het vliegtuig, waarin ze als jonge vrouw haar vader – en zichzelf – echt leert kennen.
Dit boek is een vertelling, deels autobiografisch. Dat gevoelige meisje was ik namelijk ooit zelf. Iemand die niet helemaal opgewassen leek tegen het leven, waardoor ik mij steeds meer terugtrok in mijn eigen veilige wereld. Ver weg van alles en iedereen. Maar die wereld was helemaal niet veilig. Die was juist heel erg gevaarlijk. En later kreeg het een naam: ‘Anorexia Nervosa’.
Inmiddels heb ik die wereld niet meer nodig. In de tussentijd heb ik, net als de hoofdpersoon in mijn boek, veel overwonnen. En heb ik mijn leven teruggekregen. Nu is het weer helemaal van mij, en niet van een stem die zegt dat ik dunner en mooier moet zijn.
Maar een eetstoornis is niet iets dat zomaar uit je systeem verdwijnt. Als het in je zit, draag je het meestal voor de rest van je leven met je mee. Soms kan dat frustrerend of beangstigend zijn. Ik ben nu al langer ‘genezen’ dan de periode dat ik echt anorexia had. Ik heb het geluk dat ik er vrij ongeschonden uit ben gekomen, en dat ik nu het leven leid waar ik destijds niet eens van durfde te dromen. En toch, op een onbewaakt moment, kan het er zomaar weer zijn. Bijvoorbeeld als mensen zeggen dat ik er goed uitzie. Mijn hoofd vertaalt dat nog steeds naar: ‘Ik ben zeker aangekomen.’ Of als mijn vriend op het strand een vrouw aanwijst die hij wel ‘héél erg mager’ vindt. In plaats van dat ik blij ben dat hij mij mooier vindt zoals ik nu ben, schiet er toch een steek jaloezie door mij heen: ‘Wat, iemand die dunner is dan ik, zij wel…?!’. Of als ik door drukte en onachtzaamheid per ongeluk afval, en onder mijn streefgewicht kom te zitten. Dan kan dat toch weer een misplaatst soort van voldoening geven. En is daar ineens weer de echo van die eens zo vertrouwde stem: ‘Dit is toch eigenlijk veel mooier, vind je niet…?’
Als ex-patiënt blijven er dus altijd moeilijke momenten. Dat is vervelend, maar toch denk ik dat je niet moet streven naar totale genezing. Want dan blijf je in feite met hetzelfde bezig: een zoektocht naar perfectie. En dat moet je nou juist zien los te laten. Voor mij was het belangrijk om mezelf toestemming te gaan geven om ‘gewoon’ gelukkig te zijn. Zonder dat er een voorwaarde aan verbonden was, zoals een bepaald gewicht. Toen dat langzaam lukte, begon ik te merken dat het leven zoveel leuker is zonder eetstoornis. Sterker nog, toen pas begon mijn leven echt. Want leven met een eetstoornis, is zoiets als licht en donker: het een sluit het ander uit. Mijn leven met een eetstoornis was achterafgezien namelijk helemaal geen leven.
Nu hoef ik geen voldoening meer te halen uit een extreem ondergewicht. Ik haal alle voldoening uit de dingen die ik doe. In mijn geval schrijven, of op een andere manier creatief zijn. Zo heeft iedereen wel iets dat het waard is je eetstoornis voor los te laten. En dat laatste stukje dat er nog bij mij zit, probeer ik maar te koesteren. Het krijgt een plek in mijn boeken, in mijn schilderijen, mijn schetsen. De littekens van vroeger zijn nu een bron van inspiratie. Zonder de dingen die ik mijn jeugd heb doorgemaakt, was die roman er niet gekomen. Want die issues en ik, zijn voor mijn creativiteit als licht en donker: het sluit elkaar uit, maar zonder elkaar, zouden ze geen van tweeën bestaan.
Sofie schreef ook het boek ‘Gek van eten‘ waarin 12 mensen aan het woord komen over hun problemen met eten.
Check Sofie haar website voor meer info.
Het boek is hier te koop bij BOL.COM
Geef een reactie